Indie grudzień 2023.

25 grudnia, poniedziałek


Pokoje w Hotelu Kashi Pride http://hotelkashipride.com/ czekały na nas, od trzeciej mogliśmy dalej spać.

Zwiedzanie z grupą miało być dopiero po południu. Program nie zawierał jednak wszystkiego, co chciała bym tu zobaczyć. Bo przyznaję, że szukałam tylko takiej wycieczki, która umożliwi dotarcie do Varanasi.

Po śniadaniu wyruszyliśmy na samodzielny rekonesans. Z hotelu nad brzeg Gangesu mieliśmy około siedmiu kilometrów. Tuk tuków nie brakuje, ale ich kierowcy to analfabeci. Taki nie rozumie co się do niego mówi, nie rozumie co widzi na mapie i nie przeczyta nazwy hotelu z wizytówki. W porozumieniu w tą stronę pomógł nam ochroniarz z hotelu. Ostatni odcinek drogi trzeba przejść pieszo.

Stosy drewna i cmentarne gadżety jednoznacznie sugerują gdzie idziemy. Wychodzimy spomiędzy budynków i uderza nas fala gorąca i dymu z palonego drewna. Spodziewałam się innych zapachów, ale przyznaję, nie śmierdziało. To jest ghat kremacyjny Manikarnika. Z góry wygląda jak wysypisko, na którym podpalono śmieci, z buszującymi ludźmi i zwierzętami szukającymi resztek. Jak wiatr rozwiewa dym, zaczynamy widzieć szczegóły. Teoretycznie gapiom nie wolno tam się plątać, a tym bardziej robić zdjęć. Ale momentalnie znajduje się samozwańczy przewodnik, który za kasę pokaże co trzeba i jeszcze coś opowie.

















Kremacja w tym miejscu nad świętą rzeką Ganges jest pragnieniem wiernych z całego kraju, niezależnie od statusu materialnego. Minimalny koszt takiego pochówku to 200 $ i jest dużo wyższy niż przed covidem. Tyle kosztuje 200kg drewna mango, mały dodatek drzewa sandałowego, nosze, prześcieradło i obsługa pochówku. Materiały lepszej jakości i dodatkowe substancje zapachowe to większy koszt. Kremacja w dostępnych tu piecach elektrycznych jest oczywiście tańsza. Najbiedniejsi, którzy tu przyjeżdżają w celu dokonania żywota mogą skorzystać z dwutygodniowego pobytu w specjalnym hospicjum. Ale jeżeli źle odliczyli i nie uda im się skonać w wyznaczonym terminie, muszą płacić albo wynosić się na ulicę. Nie poddaje się kremacji ciał dzieci, kobiet ciężarnych, chorych na trąd, ukąszonych przez kobrę (jest święta), samobójców i religijnych ascetów. Ich ciała zawija się w całun, obciąża kamieniami i w całości topi w wodach Gangesu. Dla Hindusów pływające ludzkie części nie są widokiem szokującym.

Widzimy jak męscy członkowie rodziny z noszami idą w stronę rzeki. Ciało najpierw jest obmywane. Tuż obok do tej wody sika krowa. Dalej facet namydla i pierze portki. Wiele osób się myje lub dokonuje kąpieli rytualnej. Niemało jest tych, którzy nabierają wody do specjalnie sprzedawanych tu naczyń albo do butelek w celu konsumpcji. Pomarańczowym całunem przykrywa się kobiety, białym mężczyzn. Stos kremacyjny to dwie warstwy drewna a między nimi ciało, wszystko ułożone między dwoma drabinkami. Ognisko pali się około dobę, ale ta ilość drewna raczej nie wystarcza do całkowitego spopielenia. Resztki wrzuca się do rzeki. Pod wpływem gorąca pęka czaszka; jeżeli nie pęknie najbliższy członek rodziny, np. syn musi ją rozbić. W głowie siedzi dusza i jej uwolnienie kończy ceremonię. Rozpryskującą się zawartość zbierają obecne tu kury. Psy zajmują się resztkami kości, a krowy zjadają wianki z kwiatów. Nie przewidziano żadnych miejsc siedzących dla członków rodziny, którzy biorą udział w ceremonii. Widzieliśmy mężczyznę który leżał w popiele obok dopalającego się stosu.

Nasz przewodnik w końcu zaprowadził nas do miejsca, w którym pali się święty ogień Śiwy, który nie gaśnie i od którego zapala się stosy kremacyjne. Ognia pilnują i przygotowują zwłoki członkowie najniższej warstwy społecznej, niedotykalni.




























































Hindusi dzielą ludzi na kilka rodzajów tzw. warn. Najwyższy rodzaj to bramini- kapłani i święci mężowie), drugi to kszatrijowie- wojownicy, rządzący i monarchowie, niżej są wajsjowie , czyli kupcy i rzemieślnicy) a na samym dole śudrowie- rolnicy i osoby pełniące funkcje służebne.

Poza nawias społeczeństwa wyrzucono tzw. niedotykalnych (dalitowie). Ludzie Ci uznawani za niegodnych przynależności do jakiegokolwiek systemu, bo wykonują najbardziej niewdzięczne i nieczyste prace fizyczne. Sprzątają publiczne toalety, zbierają śmieci i padlinę, odkażają ulice czy palą zwłoki.

Powiedziano nam, że dziennie w tym miejscu spala się 300 ciał.

Teoretycznie byliśmy przygotowani, ale to co zobaczyliśmy wprawiło nas w osłupienie i przerażenie.

Praktyka nakłaniania żon do spalania się razem ze zmarłym mężem jest zakazana, ale ciągle obecna. Niedawno media przerabiały temat młodej dziewczyny, którą wieś zmusiła do takiego czynu, kiedy jej mąż zginął w wypadku.

W tym rejonie dotychczas mówiono o osiemdziesięciu czterech ghatach, czyli takich zejściach schodami na brzeg rzeki. Schodów jest 40-60. Kiedyś podział kondygnacji miał znaczenie, wyższe partie rzadziej zalewane, należały do zamożnych. Do dzisiaj na budynkach można zobaczyć ślady poziomu wody.

Kultowym nabrzeżem historycznego Varanasi, wpisanym na listę UNESCO przeszliśmy 3,5 km posuwając się w stronę Namo ghat. Za mostem drogowo-kolejowym są tereny rekreacyjne. Doszliśmy do charakterystycznego pomnika w kształcie trzech par rąk złożonych w geście powitania „Namaste” Jest to ręcznie składana rzeźba będąca symbolem hinduskiej kultury i sposobu witania gości. W ten sposób zrekonstruowany ghat stał się znany jako "Namo Ghat" i jest obecnie 85 ghatem w mieście.

Zastanawiającym widokiem było suszące się pranie, nie tylko odzieży. Duża ilość jednakowych prześcieradeł sugeruje akcję hotelu/pensjonatu. Świeżutka pościel dla turystów uprana w wodzie z Gangesu, wysuszona w słońcu na murkach zapaskudzonych krowimi odchodami. I czego się tu bać?

Po drodze widzieliśmy „stocznie”, w których budowano płaskodenne łodzie wożące turystów.

Po tak wyczerpujących atrakcjach zgłodniałam i postanowiłam coś pożreć. Hinduskich smakołyków nie ryzykowałam, ale „halt pizza” była bardzo dobra. Mirek powiedział, że niczego tu nie przełknie.

Wracaliśmy tuk tukiem i znowu był ten sam problem. Chłopak nie znał naszego hotelu i nie potrafił czytać. Policjant wytłumaczył mu dokąd ma jechać, a i tak po drodze dwa razy zaczepiał swoich kolegów. Z powodu, ogromnych o tej porze, korków jechał skrótami trasą „widokową”. 600 m od celu coś mu się pomieszało i wykręcił w przeciwnym kierunku, trzeba było ręcznie go zawracać.

Godzinka oddechu w hotelu i po południu ponownie jedziemy nad świętą rzekę by obserwować hinduistyczną ceremonię Aarti organizowaną na zakończenie każdego dnia i polegającą na ułożeniu boginki Ganga do snu.

Tym razem wiozą nas autokarem, a potem rikszami rowerowymi. Riksze to była średnia atrakcja. Wychudzeni mężczyźni w różnym wieku nie mogli nas uciągnąć tym zdezelowanym sprzętem.

Miejsca mamy zarezerwowane na dachu jednego z budynków. Jest tłoczno, głośno i kolorowo. Ceremonia polega na ofiarowaniu bogini ognia w różnej formie oraz postaci i odbywa się równolegle na kilku ołtarzach z udziałem kilku kapłanów. Najbardziej okazałe jest stanowisko na środku. Wierni zawodzą, a mistrz ceremonii zapamiętale wali w bęben.



























































Mimo, że był to czas świąt katolickich oni też z jakiegoś powodu mieli okres urlopowy. Ludzi było mnóstwo, okupowali każdy wolny skrawek ziemi i wszystkie łodzie. Wyprowadzono nas sprawnie parę minut przed zakończeniem ceremonii, bo chwilę później pogubilibyśmy się w tłumie.




















Jako, że do terminu świątecznego biuro oczekiwało ponad 1000zł dopłaty od pary, Pani Sylwia od wczoraj opowiadała nam o uroczystej kolacji na którą dzisiaj będziemy zaproszeni i robiła zapisy (właśnie tak, zapisy) na rodzaj dwóch drinków alkoholowych które nam przysługiwały.

Rzeczywiście w tym hotelu po raz pierwszy zobaczyliśmy świąteczne dekoracje i co niektórzy uczestnicy wycieczki nawet się ekstra wystroili- szpileczki, brokaty itp. Punktualnie o 20.00 udaliśmy się na piąty etaż do jadalni z tarasem, skąd dochodziła jakaś kocia muzyka i które to pomieszczenia miały służyć jako sala balowa, bo dyskoteka też była w planie.

I co zobaczyliśmy? Żadnego jedzenia, brudne stoły tak jak zostały po śniadaniu i jeszcze brudniejsi kelnerzy. Ich czarne portki były błyszczące od brudu, a białe koszule szare z tyłu i czarne z przodu. Ponieważ Pani Sylwia nie sprawdziła wcześniej jak wyglądają przygotowania do balu, teraz musiała urządzić pokazową awanturę. Myto i ustawiano stoły, ktoś poleciał do sklepu po alkohol (zamówiony dzień wcześniej), znoszono jedzenie.

O 20.45 w małej sali mogło usiąść 20 osób, dla pięciu nie starczyło miejsca. Jedna wkurzona już para oddaliła się na kolację do miasta, my zgodziliśmy się usiąść przy małym wysokim stoliku barowym. W nagrodę dostaliśmy do ręki po jednym widelcu. Serwowane nieudolnie jedzenie było całkiem smaczne, ale gęsta atmosfera nie sprzyjała zabawie. Mimo, że kelner oszukiwał wlewając połowę porcji alkoholu (nie żartuję, kazaliśmy mu wlać zawartość kieliszka do miarki) to i tak zabrakło zamówionego whisky i znowu posłaniec musiał skoczyć do sklepu.

Hitem wieczoru był Mikołaj z tortem na specjalnej paterze O dziwo w smaku nie było to złe i nikt nie dostał sraczki.


















O 22.00 grzecznie poszliśmy spać.

Ostatnie posty w tej relacji są abstrakcyjne. To co pokazujesz i opisujesz, mimo, że już czytałem i oglądałem czasem jakieś relacje/blogi/filmy są czymś o czym można powiedzieć inny świat... Tak, tu na samej tylko Ziemi mamy różne światy... Stosy całopalne ryją beret... Pisałaś, że nie było czuć zapachu. Czy czasem coś zalatywało ... ?

Niesamowite rzeczy pokazujesz, cudowna relacja, choć zdaję sobie sprawę, że przeżyć to to jest zupełnie inny poziom doznania...

Zdjęcie śmieciarki jest tyle rozkoszne, co abstrakcyjne w tym całym kontekście

No i wspaniale udowadniasz, że zdjęcia robi człowiek, nie aparat Czysty obłęd

pozdrawiam, Michał