Covidowe wakacje, czyli Bułgaria zamiast… Bułgarii

Po zejściu z plaży dalszą drogę pokonywaliśmy nadmorskim deptakiem.




W pewnym momencie pośród liści na mijanym drzewku coś mi kolorowo zamigotało.




Zaciekawiona podeszłam bliżej i zobaczyłam takie cudeńka.




To były martenice, o których czytałam, ale nie myślałam, że będę miała okazję je zobaczyć.

Pojawiają się one na kramach wystawianych na bułgarskich ulicach już od połowy lutego, kiedy trwają przygotowania do święta Pierwszego marca, w którym najważniejsza jest mityczna Baba Marta, siostra Dużego i Małego Seczko (czyli stycznia i lutego). Najczęściej przedstawiana jest ona jako kapryśna staruszka, mogąca niezadowoloną miną przywołać złą pogodę. Legenda mówi, że pewna młoda kobieta postanowiła wyruszyć w góry ze stadem owiec jeszcze przed odejściem Seczko. Teściowi, który próbował ją zatrzymać mówiła "co może mi zrobić Marta". A Marta się na nią zezłościła i sprowadziła wiatr i ciemne chmury, które zasłoniły słońce a biały szron pokrył obsypane pąkami drzewa. Młoda kobieta nigdy nie powróciła do domu. Od tego czasu ludzie starają się nie denerwować Baby Marty. A gdy ta się uśmiecha, to na niebie pojawia się słońce.
Martenice są, podobnie jak niebieskie oko, amuletem. Są to wykonane z biało czerwonej włóczki bransoletki lub zawieszki Piżo i Penda (czerwony chłopak i biała dziewczyna) - symbol wiecznej miłości. Ludzie obdarowują się nimi wzajemnie pierwszego marca - w dniu powitania wiosny. Kolory martenicy symbolizują nadzieję, zdrowie i miłość. Życzenia, jakie Bułgarzy sobie wtedy składają brzmią: "Bądźcie biali i czerwoni". Najstarsza kobieta w rodzinie zawiązuje martenicę na rączkach dzieci, aby były zdrowe i w celu odgonienia uroków. Osoba obdarowana musi nosić martenicę co najmniej do dziewiątego marca. Później można ją zdjąć i powiesić na kwitnącym drzewie. I wszyscy się do tych reguł stosują, bo wiedzą, że muszą spełnić te warunki, aby magia biało-czerwonej włóczki zadziałała.
I nam pod koniec września udało się zobaczyć wiszące na drzewie od kilku miesięcy martenice.

Ale poleciałaś z odcinkami

Muszlowe szaleństwo było pod tymi klifami Piękne znaleziska.
Przypomniał mi się mój pierwszy wyjazd do Cro, gdy nieświadoma wyłowiłam sobie te zakręcone z wody i położyłam obok maty do opalania. Przysnęłam na słońcu, a po obudzeniu nie znalazłam muszli
Ktoś mi je zwinął??
Poszłam po kolejne i czuwałam nad nimi, by po kilku minutach zobaczyć, że..."dostały nóg"
Ale szybko popylały do brzegu

A marternice (maternice, maretnice ?) cudne
Dało się je gdzieś kupić?

aga_stella napisał(a):Miejscami ta Bułgaria całkiem ładna.

Mam identyczne spostrzeżenie....



Te małe muszelki to jak w mojej podstawce pod gorące naczynia...No chyba to jednak nie była robota Chińczyka

Katerina napisał(a):Ale poleciałaś z odcinkami

Muszlowe szaleństwo było pod tymi klifami Piękne znaleziska.
Przypomniał mi się mój pierwszy wyjazd do Cro, gdy nieświadoma wyłowiłam sobie te zakręcone z wody i położyłam obok maty do opalania. Przysnęłam na słońcu, a po obudzeniu nie znalazłam muszli
Ktoś mi je zwinął??
Poszłam po kolejne i czuwałam nad nimi, by po kilku minutach zobaczyć, że..."dostały nóg"
Ale szybko popylały do brzegu

Ciekawe zjawisko z tym wędrowaniem żyjątek, których nawet nie podejrzewamy o to, że mają nogi.
Ja kiedyś oglądałam wędrowanie jeżowców. Nawet nie wiedziałam, że one mogą chodzić. Bardzo mi się to podobało i nagrałam sobie ten spacer na kamerkę.

Katerina napisał(a):A marternice (maternice, maretnice ?) cudne

No i nie ustrzegłam się literówek. Prawidłowa nazwa to martenice (już poprawiłam).
Taka nazwa używana jest w Bułgarii. Ale ten obyczaj występuje także w Grecji (głównie w rejonie Macedonii Egejskiej), gdzie amulet nazywany jest marti oraz w Macedonii, w której nosi nazwę martinka.

Katerina napisał(a):Dało się je gdzieś kupić?

Niestety nie widziałam ich w sprzedaży, pomimo tego, że się za nimi rozglądałam.
Przyznam się, że w pierwszej chwili, gdy zobaczyłam je na drzewie, to przyszło mi do głowy, żeby je sobie zabrać. Ale strach przed złymi czarami powstrzymał mnie przed tym .

piekara114 napisał(a):

aga_stella napisał(a):Miejscami ta Bułgaria całkiem ładna.

Mam identyczne spostrzeżenie....

Też tak myślę.

piekara114 napisał(a):

Te małe muszelki to jak w mojej podstawce pod gorące naczynia...No chyba to jednak nie była robota Chińczyka

Może jednak są jeszcze na tym świecie przedmioty, których nie zrobiły małe, żółte rączki .

Dalszą drogę odbyliśmy podziwiając widok na Stary Nessebar.





Przy wjeździe na groblę prowadzącą do Starego Miasta znajduje się takie sympatyczne miejsce.



Potem poszliśmy w górę główną ulicą Nowego Nessebaru.



Przy tej ulicy wzdłuż chodnika ustawione były stojaki z fotogramami ukazującymi Stary Nessebar "before and today".
Bardzo ciekawy pomysł na wystawę, którą w ten sposób może obejrzeć sporo ludzi.









Temu to dobrze.



I tak skończyła się nasza wyprawa.
Popołudnie spędziliśmy na plażowaniu.

W tym dniu pokonaliśmy dystans ponad 16 kilometrów.

megidh

Przy tej ulicy wzdłuż chodnika ustawione były stojaki z fotogramami ukazującymi Stary Nessebar "before and today".
Bardzo ciekawy pomysł na wystawę, którą w ten sposób może obejrzeć sporo ludzi.

Super pomysł
Szkoda, że w Gdańsku tego nie zrobiono.

Muszelkowe pamiątki z Bułgarii robił i sprzedawał starszy pan w marynarskiej koszulce , siedzący na ławce w porcie , w Bałcziku . Podczas pracy zagadywał do przechodniów w różnych językach , bardzo dobrze mówił też po polsku . . .
Zachęcał do przynoszenia własnych zdjęć , potem wybrane ich fragmenty wkomponowywał w te ozdoby - można było w tym komponowaniu pomagać , co dzieci chętnie robiły . Pod ławką , w koszach wiklinowych miał mnóstwo muszelek różnych kształtów i wielkości , największe miały średnicę talerza . Jeżeli ktoś kupił wykonaną przez niego pamiątkę , mógł sobie w ramach gratisu wybrać dowolną muszlę , z wyjątkiem tych największych , na których naklejona była cena . Po zakupach zaproponował , że pokaże nam jutro plażę składającą się głównie z muszelek , niestety w Bałcziku spędziliśmy tylko jeden dzień , więc o wizycie na muszelkowej plaży trzeba było zapomnieć . Wynika z tego jednak , że takich muszelkowych plaż jest na tym wybrzeżu więcej .


Pozdrawiam
Piotr

O laleczkach - Martenice nigdy nie słyszałam. Fajna ciekawostka kulturowa.
Wybrzeże z klifami bardzo ładne.
Z tego co pamiętam, to różnego rodzaju muszle można na plażach znaleźć bez większych problemów. Przynajmniej nam się trafiały.

Katerina napisał(a):megidh

Przy tej ulicy wzdłuż chodnika ustawione były stojaki z fotogramami ukazującymi Stary Nessebar "before and today".
Bardzo ciekawy pomysł na wystawę, którą w ten sposób może obejrzeć sporo ludzi.

Super pomysł
Szkoda, że w Gdańsku tego nie zrobiono.

Może trzeba władzom Gdańska podsunąć taki pomysł.

piotrf napisał(a):Po zakupach zaproponował , że pokaże nam jutro plażę składającą się głównie z muszelek , niestety w Bałcziku spędziliśmy tylko jeden dzień , więc o wizycie na muszelkowej plaży trzeba było zapomnieć . Wynika z tego jednak , że takich muszelkowych plaż jest na tym wybrzeżu więcej .

Myślę, że występowanie tych muszelkowych plaż zależy od ukształtowania terenu i prądów morskich, które te muszelki wyrzucają na brzeg. Plaża, którą w tym dniu przemierzyliśmy, była dosyć długa, ale na muszle trafiliśmy tylko w jednym miejscu na niezbyt długim odcinku. I może jest w Bałcziku plaża, która ma podobne uwarunkowania, dlatego są na niej spore ilości muszli.

aga_stella napisał(a):O laleczkach - Martenice nigdy nie słyszałam. Fajna ciekawostka kulturowa.

O Martenicach dowiedziałam się nie z przewodników, które na ten temat milczą, ale z książki "W Bałkańskim Kociołku", którą polecałam w poście kilkanaście stron wcześniej. Inaczej też bym o nich nie wiedziała.

aga_stella napisał(a):Z tego co pamiętam, to różnego rodzaju muszle można na plażach znaleźć bez większych problemów. Przynajmniej nam się trafiały.

Też je znajdowaliśmy na innych plażach, ale nie w takich ilościach. Poza tym one zawsze miały żyjątka w środku i zabranie ich ze sobą spowodowałoby ich śmierć. Ale były one ładniejsze od tych znalezionych na "cmentarzysku muszli", bowiem nie miały na sobie takiego białego osadu, trudnego do usunięcia.

Kolejny dzień pobytu ponownie spędziliśmy w Starym Nessebarze.
Idealne usytuowanie naszej miejscówki pozwalało nam na spacery do Nessebaru o każdej porze, więc z tego korzystaliśmy.
Tego dnia wiaterek był tak delikatny, że prawie nieodczuwalny, wiec morze było bardzo spokojne.
I dzięki temu dowiedzieliśmy się, do czego służą te wielkie platformy, które tego dnia były okupowane przez wędkarzy.




Wiatrak pięknie pozował do zdjęć, więc nie można było przejść obok niego obojętnie.





Plan mieliśmy taki, żeby obejść całą wysepkę naokoło, zaczynając od strony północnej, dlatego po pokonaniu grobli skręciliśmy w lewo, skąd mieliśmy taki widok na groblę z wiatrakiem i Nowe Miasto Nessebar.





Nabrzeże doprowadziło nas do portu.



Niestety trochę śmieci pływało w basenie portowym, co delikatnie psuło miłe wrażenie z tego miejsca.

Wśród tych dryfujących przy brzegu traw ujrzeliśmy wielką meduzę, która pływała pomiędzy łodziami.

Ptaki, które przysiadły na "szprychach" młyna mogłyby mieć niezłą karuzelę Niesamowite te budynki.

Zawsze mnie zastanawia dlaczego wędkarze skupiają się tak gęsto w jednym miejscu - u nas w Gdyni na falochronie jest tak samo Może to tak działa, że w kupie ma się większe szanse? Bo przynęta zwabi ryby z okolicy, a nie wiadomo do której wędki podpłyną?
Meduza piękna - dostojna

Katerina napisał(a):Ptaki, które przysiadły na "szprychach" młyna mogłyby mieć niezłą karuzelę

Twoja uwaga spowodowała, że się zastanowiłam nad dziwnym zjawiskiem, na które wcześniej nie zwróciłam uwagi.
Otóż te "szprychy" wiatraka nigdy się nie obracały, nawet jak wiał spory wiatr. Może to normalne, że jak na "szprychach" nie ma żagla, to one stoją w miejscu, ale nie mam na ten temat żadnej wiedzy.

Meduza odpłynęła, więc poszliśmy dalej.

Przy porcie znajduje się duży płatny parking, na którym stało sporo samochodów, pomiędzy którymi musieliśmy przejść.


Doszliśmy do promenady, którą można obejść wokoło sporą część wyspy.





Dotarliśmy do tawerny mieszczącej się na tym statku i weszliśmy tam, aby się czegoś napić. Byliśmy tam jedynymi gośćmi.






Kolejne knajpki też świeciły pustkami.