Covidowe wakacje, czyli Bułgaria zamiast… Bułgarii

pomorzanka zachodnia napisał(a):... ten wampir to może z Rumunii przybył .

Może coś w tym jest, bowiem bułgarskie ministerstwo turystyki promuje "szlak wampirzych pogrzebów', prowadzący z Transylwanii na bułgarskie wybrzeże Morza Czarnego.

Dzień spędzony w Burgas i w Sozopolu był bardzo aktywny - przemierzyliśmy 24.388 kroków (15,26 km).


Nie jestem jednak do końca zadowolona z tego dnia, bowiem brakło nam czasu na dokładniejsze obejrzenie Sozopola.
Powinniśmy byli wstać wcześniej i pojechać jakimś wcześniejszym autobusem. Mogliśmy też dłużej pobyć w Sozopolu i wrócić później. Mogliśmy też mniej czasu spędzać w restauracjach. Ale ponieważ ten wyjazd miał być bardziej "luzacki", to wszystko robiliśmy na zwolnionych obrotach. No i skutek był taki, że Sozopol nie został przez nas dokładniej zwiedzony.

Katerina napisał(a):Ta zawartość jest wysoce interesująca.

Cóż dodać? Drewniane budynki robią to coś.

Dokładnie tak i dlatego nie jestem w pełni ukontentowana, gdyż zobaczyłam ich za mało. Brakuje mi dłuższego spacerowania uliczkami Starego Miasta. To co zobaczyliśmy w tym temacie było tylko fragmentem, zdecydowanie za małym.

Natomiast bardzo mnie w Sozopolu zafascynował przylądek Skamni i tam spędziliśmy sporo czasu, którego absolutnie nie żałuję. Przeciwnie, mogłabym tam posiedzieć jeszcze dłużej, niestety kosztem nie zobaczenia niczego więcej.

W czytanych przez mnie informacjach na temat Sozopola znajdowały się porównania Sozopola do Nessebaru. Jednym bardziej podoba się Nessebar a innym Sozopol. Mnie bardziej spodobał się Nessebar, który wydaje mi się dostojnym miastem, natomiast Sozopol sprawia wrażenie uśpionego miasteczka, w którym życie toczy się
w zwolnionym tempie (co nie jest absolutnie wadą). Może na moje odczucia miał wpływ fakt, iż w Nessebarze mogłam spędzić więcej czasu i dlatego poznałam go dokładniej. A w Sozopolu pozostało dla mnie jeszcze sporo do odkrycia. Jeśli kiedyś jeszcze pojadę do Bułgarii, to na miejsce pobytu wybiorę Sozopol, aby mieć jego Stare Miasto na wyciągnięcie ręki i móc do niego zaglądać w każdym dogodnym momencie, podobnie jak podczas tego pobytu mogłam zaglądać do Nessebaru.

Kolejny dzień tradycyjnie rozpoczęliśmy od podziwiania wschodu słońca.

Po prostu pięknie - i bardzo...bałtycko
Jaka była temperatura o poranku?

Katerina napisał(a):Po prostu pięknie - i bardzo...bałtycko

Wizualnie tak, ale już temperatura wody z bałtycką nie ma nic wspólnego.

Katerina napisał(a):Jaka była temperatura o poranku?

Było ciepło, jakieś 15-17 stopni. I niech Cię nie zwiedzie zdjęcie mojego męża z kurtce, bo jest to bardzo cieniutka kurteczka puchowa (ultra light). Takie kurteczki zawsze zabieramy na wyjazdy zamiast bluz czy swetrów. Przede wszystkim dlatego, że po złożeniu zajmują bardzo mało miejsca i są leciutkie. A ponadto bardzo dobrze sprawdzają się jako jaśki, po włożeniu do małych poszeweczek, które również ze sobą zabieramy.

Zastanawialiśmy się co robić w tym tak pięknie rozpoczętym dniu.
Nie mieliśmy żadnych planów wyjazdowych a wylegiwanie się na plaży czy przy basenie nie bardzo nam się uśmiechało.
Znajomi mieli w planach jakieś zakupy i zdecydowali się zrealizować je właśnie tego dnia, więc poszliśmy sami na zwiedzanie nieodkrytych jeszcze terenów.
Nasz wybór padł na drugą stronę Nessebaru. Chcieliśmy tam dojść uliczkami miasta, ale w czasie tego spaceru zrobił się taki upał, że jedynym rozsądnym wyjściem było dojście do plaży i kontynuacja spaceru brzegiem morza.
Tam w oddali widać cel naszego spaceru.





Na plażę schodzimy przez Park Południowy (Южен парк).




Roślinność na skarpach już jest mocno wyschnięta, chociaż owoce pigwowca wyglądają na soczyste.

Wchodzimy na południową plażę Nessebaru.


W początkowej jej części znajdują się hotele, ale na szczęście nie jest ich tam zbyt dużo.






Plażowicze korzystają z uroków pięknej pogody.


Hotele zostały za nami.


Oglądając się podziwiamy widok na Stary Nessebar.



Już po sezonie, wiec bary na plaży są pozamykane.



Cel naszej dzisiejszej wyprawy już jest coraz bliżej.

Plaża pod klifem jest opanowana przez nudystów, więc idąc jej brzegiem zdjęć nie robiliśmy.
Dopiero po dotarciu na koniec plaży zdecydowałam się na ponowne używanie aparatu.


Za plecami zostawiliśmy plażę i weszliśmy w inny świat.
Szliśmy wzdłuż niewysokiego klifu, który stanowi koniec półwyspu Akrotiria.
Było tu wspaniale. Spokój tego miejsca bardzo nam przypadł do gustu. Nikt nam nie przeszkadzał, bo byliśmy w tym miejscu zupełnie sami.









Jaki znajomy motyw. W Chorwacji często spotyka się taki kamienne wieżyczki. A w Bułgarii zobaczyliśmy je po raz pierwszy i ostatni, gdyż nigdzie indziej ich nie widzielismy.











Waldek coś znalazł, ciekawe co ?

Zaglądam, zaglądam tylko się nie ujawniłam przez jakiś czas
Miejscami ta Bułgaria całkiem ładna.
Pustki w knajpach aż trochę zdumiewające, bo pandemia, pandemią, ale jak czynne to jakiś ludź powinien być.

aga_stella napisał(a):Zaglądam, zaglądam tylko się nie ujawniłam przez jakiś czas

Wszelki duch....
Nareszcie się odezwałaś Bardzo się z tego powodu cieszę.

aga_stella napisał(a):Miejscami ta Bułgaria całkiem ładna.
Pustki w knajpach aż trochę zdumiewające, bo pandemia, pandemią, ale jak czynne to jakiś ludź powinien być.

Faktycznie w knajpkach tłumów nie było, co było zaskakujące.
Ale z drugiej strony to bardzo fajnie się siedzi w takiej wyludnionej knajpce. Nie trzeba długo czekać na kelnera .

Niesamowite ile skojarzeń mi się uaktywniło patrząc na Twoje kadry.
I plaże Trójmiasta - Stogi, Nowy Port, Brzeźno, Gdynia Orłowo; Hiszpania, pewne moje sekretne miejsce na płd. Francji, a nawet Sutivan
Wieżyczki z kamieni pewnie łatwiej układać z tych chropowatych skał, niż z otoczaków

Patent z kurteczkami muszę wykorzystać

Na samym końcu tego cypla coś zaczęło nam bardzo chrzęścić pod nogami.


Z zainteresowaniem spoglądaliśmy na to, co mamy pod butami i okazało się, że są to muszle, które zapewne w tym miejscu są wyrzucane przez morze.


Nazwaliśmy to miejsce muszelkowym cmentarzyskiem, bo naprawdę było ich tam tysiące albo i więcej. A pośród nich trafiały się wyschnięte kraby.



Początkowo wydawało nam się, że tam są tylko takie proste muszle, ale jak wzrok się przyzwyczaił, to nagle zaczęliśmy pośród nich wypatrywać takie zakręcone.
W niektórych jeszcze były żyjątka i te wrzucałam do wody, ale to przecież syzyfowa praca była, bo morze za chwilę i tak je ponownie wyrzuci.



Koleżanka mówiła nam, że obiecała dzieciom znajomych przywieźć im z Bułgarii muszle, ale do tej pory nie znalazła ich zbyt sporo. Zadzwoniłam więc do niej z zapytaniem, czy jest zainteresowana dalej muszlami, bo jeśli tak, to mogę jej trochę pozbierać. Bardzo była zainteresowana, więc zabraliśmy się z Waldkiem za zbieranie i koniec końców w plecaku miałam chyba ze dwa kilo muszli. Większość wzięła koleżanka ale sobie zostawiłam kilka na pamiątkę.



Wydawało nam się, że w tym miejscu skończy się nasz spacer i trzeba będzie wracać


ale okazało się, że za zakrętem dalej można wędrować wzdłuż brzegu morza pośród chrzęszczących pod nogami muszli.





Przed nami kolejny zakręt.

Za tym zakrętem sceneria znów się zmieniła.
















W tym pięknym otoczeniu postanowiliśmy trochę się zrelaksować.
Rozłożyliśmy się na płaskich kamieniach, a ponieważ chciało nam się pić, to wyciągnęłam z plecaka grecką retsinę (schłodzoną i taszczoną w plecaku w termicznych pokrowcach), którą wypatrzyłam w markecie w Słonecznym Brzegu. Jak ona nam smakowała.

Ruszyliśmy dalej, ale na drodze stanął nam plażowicz, którym opalał się w zagłębieniu skał. Odpuścilismy więc dalszą wędrówkę brzegiem morza i postanowiliśmy wspiąć się na klif.

Wejście na klif nie było trudne, bowiem niedaleko miejsca, w którym piliśmy retsinę, w klifie wyżłobiona była ścieżka biegnąca wzdłuż jego ściany. Zdjęcia niestety nie mam .
Półwysep Akrotirija jest lub był własnością Ministerstwa Obrony i został przeznaczony do sprzedaży, ale czy już zmienił właściciela, to nie wiem.

Z góry podziwialiśmy takie widoki.




W oddali widać Rawdę.

Na półwyspie Akrotirija znajdują się pozostałości po baterii nadbrzeżnej.






Do tego miejsca można również dotrzeć samochodem, bo jest tutaj mocno ubita polna droga.

Jak widać ludzie korzystają z tej opcji.



Drogę powrotną również postanowiliśmy odbyć plażą, bo z powodu panującego upału spacer przez te suche pola nam się nie uśmiechał.
Udaliśmy się więc drogą w kierunku urwiska.




Na plażę zeszliśmy taką ścieżką.





Na zdjęciu poniżej widać ścieżkę, którą schodziliśmy.




Na tym cudnym piaseczku nagle zobaczyliśmy wielką meduzę.