Alpejskie wędrówki i wspinaczki

Osobno przedstawiam fotki wycelowane dokładnie w Dolomity. Jak już wcześniej wspomniałem, teraz doskonale rozróżnialne są Drei Zinnen - Tre Cime di Lavaredo.
Czy ktoś chce się zabawić w nazwanie widocznych szczytów?

Nikt...

OK, oto kilka nazw, które już mogły się obić o uszy w kilku wątkach na tym forum:





A tych słynnych Drei Zinnen (Tre Cime di Lavaredo) naprawdę nikt, absolutnie nikt, nie rozpoznaje?..

Pozdrawiam,
Wojtek

Super przewodnik !

Rozpoznaje ... pod Sorapis-em !

Pozdrawiam.

Rozpoznałem Marmoladę i jestem z tego dumny

Jak by Ci to powiedzieć ... z Was też jestem dumny ... zupełnie jakbym to sam podziwiał świat z góry ...

Gratuluję
Pozdrawiam

mariusz-w napisał(a):Rozpoznaje ... pod Sorapis-em !

plavac napisał(a):Rozpoznałem Marmoladę i jestem z tego dumny

Brawo!

plavac napisał(a):Jak by Ci to powiedzieć ... z Was też jestem dumny ... zupełnie jakbym to sam podziwiał świat z góry ...

Witaj w kraju.

Pozdrawiam,
Wojtek

Pora się zbierać - dochodzi już trzecia po południu, a przed nami do przejścia taka sama trasa, jak ta, którą pokonaliśmy w górę. Wprawdzie w dół będzie szybciej, ale naszego tempa nijak nie da się porównać do zjeżdżających narciarzy, a przecież już i po nich wszelki słuch zaginął. Wokół panuje idealna cisza...

Bercik schodzi przodem. Zahaczam linę o pierwszy hak i powoli popuszczam mu luz. Już wiem, że kilka razy będę musiał zwinąć stanowisko i zupełnie bez asekuracji obniżyć się nieco, by mój kompan mógł dotrzeć do najbliższego punktu i zacząć mnie z kolei asekurować. Te momenty bardzo podnoszą adrenalinę, ale idziemy obaj bardzo ostrożnie, więc obywa się bez nieprzyjemnych okoliczności. Zresztą, maksymalną ostrożność muszę zachowywać przez cały czas - o ile Bercik schodzi na sztywnej asekuracji, to poslizg w moim przypadku mógłby mieć fatalne konsekwencje.







Schodzimy na wąską szczerbinę, krótkie podejście na przedwierzchołek i dalej już nie jest tak trudno. Pozostajemy jednak nadal związani, idąc z lotną asekuracją, gdyż trochę zmarzliśmy i nie czujemy się całkiem pewnie. Nie ma o co liny zahaczać, ale każdy z nas stosuje technikę kijka i czekana - zakładam, że w przypadku ślizgu hamowanie na dwa czekany powinno być wystarczające.

Na szczęście nie czekało nas sprawdzenie teorii asekuracji w praktyce - obyło się bez niespodzianek.
Wkrótce docieramy do końca stromej grani, skąd już bezpiecznie - śnieżnymi polami pokrywającymi szczelnie leżący pod nimi lodowiec - schodzimy na plecy Wielkiego Dzwonnika.









Niebo zaczyna się pokrywać cienką na razie warstwą chmur. Jeszcze nic nie sugeruje rychłej zmiany pogody. Jeszcze się delektujemy wspaniałą aurą i rewelacyjną widocznością.
Nasze cienie zaczynają się coraz bardziej wydłużać...

Adrenalina potrafi przemieszczać się wirtualnie
A może to tylko obudzone wspomnienia ...

Dobrze, że jesteście już "na płaskim"

plavac napisał(a):

Dobrze, że jesteście już "na płaskim"

Właśnie
Odrabiając zaległości w tym konkretnie Twoim wątku , czuję czasem jakiś przykurcz . . . dopiero teraz przyszła ulga pomiędzy łopatkami


Pozdrawiam
Piotr

plavac napisał(a):Dobrze, że jesteście już "na płaskim"

I do tego niewiele powyżej 3500m n.p.m.

piotrf napisał(a):Odrabiając zaległości w tym konkretnie Twoim wątku <...>

Miło mi.

Pozdrawiam,
Wojtek

Schodzimy ciągle w rakach. Pomni trudności na stromym stoku, gdzie w drodze na szczyt zmienialiśmy rakiety śnieżne na raki w bardzo trudnych warunkach, tym razem dosyć długo mamy rakiety przytroczone do plecaków.
Widoki sa te same, co przed południem, tyle że w innym oświetleniu. A oświetlenie zmienia się stopniowo w zacienienie.











Niebo zasnuwa się coraz bardziej. Wkrótce obłoki dosięgają i Wielkiego Dzwonnika.
Jeszcze przez chmury przebija się blady dysk słoneczny, ale najpierw nasz szczyt, a potem już pobliska grań, znikają zupełnie we mgle.

Na szczęście nasze tempo - mimo iż niezbyt szybkie - chroni nas przed błądzeniem po omacku. Wprawdzie w pewnym momencie musimy niemal pochylać głowy, by nie zahaczyć o dolny pułap chmur, ale potem szybko tracimy wysokość i daje się nawet dostrzec w dali blady błękit nieba.







Nadchodzi pora zamiany raków na rakiety. Niestety, czekający nas długi trawers znowu da mocno w kość kostkom u stóp.
Pora uwiecznić nas dwóch - wciąż jeszcze żywych...

Warunki surowe i zapewne nie łatwe ... ale zdjęcia piękne.

Franz napisał(a):Pora uwiecznić nas dwóch - wciąż jeszcze żywych...

... ja tam widzę nawet trzech !

Pozdrawiam.

Mieliście piękny podarunek z pogodą na wejściu.

Ale Bercik coś słabo pochylał głowę, trochę mu ją chmury jednak przytarły ...



PS. Kostki, mówisz ? Już to wiem ...

mariusz-w napisał(a):

Franz napisał(a):Pora uwiecznić nas dwóch - wciąż jeszcze żywych...

... ja tam widzę nawet trzech !

Dwoiłem się i troiłem...

plavac napisał(a):Mieliście piękny podarunek z pogodą na wejściu.

Jak się okazało - to była jednodniowa okazja. Trzeba się było dobrze wstrzelić.

Pozdrawiam,
Wojtek

Reszta drogi odbywa się bez przygód, jeśli nie liczyć coraz wolniejszego tempa dwóch człapiących polskich wędrowców, samotnych pośród alpejskich szczytów w zapadającym z wolna zmierzchu.
Trawers daje nam w kość. Staram się nie mysleć o narastającym bólu w wygiętych stopach. Wolę rozglądać się po szarzejącym świecie. Chociaż i z tej niebieskawej szarości zaczynają się przebijać barwy charakterystyczne dla chowającego się gdzieś za horyzont słońca.









Wreszcie docieramy do schroniska. Dawno już nie odczuwałem takiej ulgi na samą myśl, że dziś już nigdzie chodzić nie będzie trzeba.
Bercik ma jeszcze bardziej dość niż ja.

- Nigdy więcej rakiet!

Nie dziwię mu się. Skoro jest narciarzem, to musiał szczególnie boleśnie odczuć niedogodności rakiet śnieżnych. Ale możemy sobie pogratulować - wróciliśmy szczęśliwie z wymagającej trasy. A co ważne... Großglockner, najwyższy szczyt Austrii - zdobyty!