Alpejskie wędrówki i wspinaczki

Wojtku- jak to jest w ogóle zimą to ja już wiem. Mnie chodzi o tą trasę którą szliście i Studl oraz Erzherzog Johann Hutte. Czas leci, czasami coś się zmienia. Czasami Winterraum jest zamknięty tylko skoblem, a czasami klucz trzeba było brać na dole ze sobą. Tego nie wiem jak w konkretnych miejscach to jest.
Idzie się przez lodowiec niedługo, ale on jest i dlatego pytam, czy poza tym, że była przetarta trasa, ktoś wam coś mówił o szczelinach, czy wiedzieliście, że wiązać się nie ma sensu?
Moich dwóch kumpli się jednak związało, bo ktoś im powiedział (marzec), że na dojściu do Erzherzog Hutte mogą być szczeliny.

Fatamorgana napisał(a):Wojtku- jak to jest w ogóle zimą to ja już wiem. Mnie chodzi o tą trasę którą szliście i Studl oraz Erzherzog Johann Hutte.

To konkretne schronisko jest zwykle czynne od połowy marca przez dwa miesiące. Jak to wygląda na dany rok, to już trzeba przeczytać w internecie, ew. zadzwonić i spytać.

Fatamorgana napisał(a):Idzie się przez lodowiec niedługo, ale on jest i dlatego pytam, czy poza tym, że była przetarta trasa, ktoś wam coś mówił o szczelinach, czy wiedzieliście, że wiązać się nie ma sensu?
Moich dwóch kumpli się jednak związało, bo ktoś im powiedział (marzec), że na dojściu do Erzherzog Hutte mogą być szczeliny.

Szczeliny są, ale my nie widzieliśmy ani jednej. Również nikt się nie wiązał.
Natomiast, raczej w schronisku nikt nie powie: "Nie wiążcie się", bo gdyby jednak coś się stało...
Jakieś ryzyko istnieje zawsze, ale określiliśmy je, jako pomijalnie małe.

Pozdrawiam,
Wojtek

Co byś nie mówił na temat śniegu, to mi się tu podoba

pzdr

longtom napisał(a):Co byś nie mówił na temat śniegu, to mi się tu podoba

Wpływa negatywnie na ilość barw w otoczeniu. A jak działa na komfort chodzenia, to nie powiem, bo cenzura by to wycięła.

Pozdrawiam,
Wojtek

Na widok podchodzących wprost z dołu ludzi różne myśli przelatują mi przez głowę, z których jedna nie daje mi spokoju: o której oni musieli wyruszyć z Lucknerhaus??
Są niewiele niżej od nas, a my przecież wystartowaliśmy z leżącego znacznie wyżej Stüdlhütte.









Wkrótce tajemnica powoli zaczyna się sama odsłaniać.
Ponad nami wznosi się grań, którą Großglockner wysyła na południowy wschód, a która następnie sukcesywnie skręca na południe. Trzeba wejść na nią w pobliżu łagodnego siodla Adlersruhe i tak mniej więcej w linii prostej się kierujemy. Zaś grupy wyłaniające się z dołu - mówię w liczbie mnogiej, bo po pierwszej pojawiają się kolejne - mimo iż suną zakosami, zdobywają wysokość szybciej od nas. Co jest?!
Niczego nie tłumaczy fakt, że się raz po raz zatrzymuję, by podziwiać krajobraz i od czasu do czasu strzelić fotkę, gdyż nawet kiedy idę - posuwam się wolniej od tamtych.

Teren staje dęba. Narciarze robią swoje zygzaki na prawo od nas, ale mnie zakosy nie w głowie, bo kostki i stopy się obrażają na samą myśl o trawersie coraz bardziej stromego stoku. Zatem tniemy obaj na wprost, w kierunku widocznych skał, zaś kątem oka widzę, jak po prawej wyprzedzają mnie faceci, młode dziewczyny, starsze panie...
Nie daję rady przyspieszyć, już i tak serce wali jak młotem. Tymczasem pierwsza grupa narciarzy jest już na grani powyżej mnie. Żadna pociecha, że Bercik idzie jeszcze wolniej. Ma więcej czasu w życiu ode mnie - jest 20 lat młodszy...

Tymczasem stromizna robi się taka, że już bieda ciąć direttissimą w górę. Rakiety śnieżne ześlizgują się przy kolejnych krokach. Ucieczka w bok - w stronę narciarskich zakosów?.. Marzenie ściętej głowy. Nie zostaje nic innego, jak zmienić rakiety na raki. Skały powyżej już rzucają cień niemalże na mnie. Żeby tylko do nich się dostać, to będzie łatwiej. Tymczasem zmiana rakiet na raki na stromym stoku śnieżnym też nie jest trywialna.
W końcu się to udaje. W międzyczasie dociąga Bercik i również nie pozostaje mu nic innego, jak zmienić płetwy.









W końcu operacja zakończona sukcesem. Teraz idzie się łatwiej, mimo iż nogi wpadają głębiej w śnieg. Ale za to się tak nie ześlizgują.
W końcu dopadam skał i czuję olbrzymią ulgę. Wstępuje na nowo otucha, która gdzieś tam na śnieżnym stoku się zawieruszyła. Jeszcze kilkadziesiąt metrów i osiągam grań, która w tym miejscu bardziej zasługuje na miano grzbietu - jest płaska i szeroka. Ścieram pot z czoła...

Wspaniała widoczność

Na ostatnim zdjęciu pokazałeś stromiznę podejścia - stanowczo już nie dla mnie w warunkach zimowych


Pozdrawiam
Piotr

Franz napisał(a):

... toż to czysta MAGIA

piotrf napisał(a):Wspaniała widoczność

... i zdjęcia bajka.

A od opisu podejścia ... to mi się nawet gorąco zrobiło.
Wcale nie czuję , że to zima !

Pozdrawiam.

Mariusz...ja wiem dlaczego Ci się gorąco zrobiło....
Toż tam przecie "Twoje" góry widać!



Wojtek zrozumie i nie będzie miał chyba nic "ale", że wstawiam i przerabiam, ale dobre jest wiedzieć co się widzi.

Powiem jedno- miałeś fantastyczne warunki!!!
I ta panorama Alp....

Fatamorgana napisał(a):Mariusz...ja wiem dlaczego Ci się gorąco zrobiło....
Toż tam przecie "Twoje" góry widać!

No popatrz ... tak się na wspinającego Bercika zapatrzyłem, że mi Dolomity umknęły !

... ale widać podświadomie, musiałem je czuć ! ....

... dzięki !

Fatamorgana napisał(a):Wojtek zrozumie i nie będzie miał chyba nic "ale", że wstawiam i przerabiam, ale dobre jest wiedzieć co się widzi.

Powiem jedno- miałeś fantastyczne warunki!!!
I ta panorama Alp....

Brawo!
Oczywiście, ze nie mam nic przeciwko. Mnie - jak zwykle - nie chce się opisywać każdej fotki z osobna. Cieszy mnie, że Tobie się chciało.
Mam tylko jedną propozycje korekty. Ten szczyt między Sorapisem a Cristallo, nad którym umieściłeś nazwę Antelao - to jest Dreischusterspitze (Punta dei Tre Scarperi) w Dolomiti di Sesto. W tej chwili jeszcze przesłania Civettę, która później się nad nim pojawi.
Antelao jest bardziej w lewo od Sorapisa. Widać go na fotce, którą Crayfish przytoczył.

mariusz-w napisał(a):No popatrz ... tak się na wspinającego Bercika zapatrzyłem, że mi Dolomity umknęły !

... ale widać podświadomie, musiałem je czuć ! ....

W tym wątku Dolomity się raz za czas przewijają. Nie tak dawno zamieściłem kilka przerywników alpejskich, z widokami na Dolomity - dla odmiany - od południa.

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a): Ten szczyt między Sorapisem a Cristallo, nad którym umieściłeś nazwę Antelao - to jest Dreischusterspitze (Punta dei Tre Scarperi) w Dolomiti di Sesto.
Antelao jest bardziej w lewo od Sorapisa.

Ajjjj... a więc jednak... nie kojarzyłem go wyglądem z tej strony- zawsze widywałem od Cortiny czy Falzarego Pass.
One wszystkie mają po ok. 3200m więc wyszło mi w jednej linii jak wyszło.
Zapomniałem jednak, że Antelao jest nawet od Cortiny jednak dalej- za Sorapissem a nie przed nim...

Ciekaw jestem, czy z Glocka widać dobrze Tre Cime- chyba tak...

piotrf napisał(a):Na ostatnim zdjęciu pokazałeś stromiznę podejścia - stanowczo już nie dla mnie w warunkach zimowych

Całkiem łatwo nie było.
A na koniec będzie odrobinę trudniej.

Crayfish napisał(a):... toż to czysta MAGIA

Prawdę rzekłeś.

Fatamorgana napisał(a):Ajjjj... a więc jednak... nie kojarzyłem go wyglądem z tej strony- zawsze widywałem od Cortiny czy Falzarego Pass.
One wszystkie mają po ok. 3200m więc wyszło mi w jednej linii jak wyszło.
Zapomniałem jednak, że Antelao jest nawet od Cortiny jednak dalej- za Sorapissem a nie przed nim...

Jestem pełen podziwu dla Ciebie. Nie będąc tam, prawie idealnie rozpoznałeś widoki.

Fatamorgana napisał(a):Ciekaw jestem, czy z Glocka widać dobrze Tre Cime- chyba tak...

Widać.
Ba! Jeśli się dobrze przyjrzeć fotce, którą opisałeś...

Pozdrawiam,
Wojtek

Magia - to właściwe słowo

Ale Dolomitów w takiej "rozdzielczości" się nie spodziewałem

Fatamorgano - też jestem pod wrażeniem opisu