Sierpniowy Pelješac 2016 (z posmakiem Korčuli i Mljetu)

Ania przekazała mi komplet zdjęć wywołanych z aparatu, jedziemy więc dalej z tym koksem. Na początek jednak chcę zaprezentować uzupełnienie do ostatniego odcinka w formie zdjęć z dłuższymi opisami. Okazuje się, że jednak wykonaliśmy jakieś fotki w Sreserze!

Po łikendzie - zupełnie nowy odcinek

Odc. 10: Plaże za Trpanjem, Kuna i Janjina - suplement

Dozujesz odcinki powoli, w południowym stylu... Duba i Kuna - super się prezentują, zadoopia są jak najbardziej OK, jest klimat. Bardzo mi się podobają pustki na zdjęciach - im mniej luda, tym lepiej.

Ogłoszenie porządkujące

Ostatnie 4 dni pobytu na Pelješcu wyglądały u nas tak:

czwartek 25 VIII: Žuljana
piątek 26 VIII: Korčula
sobota 27 VIII: Žuljana
niedziela 28 VIII: Prapratno/Orebić

Pozwolę sobie zatem w pierwszej kolejności podsumować dwa "žuljanowe" dni, nie omawiając każdego z osobna (bo po co). Potem przyjdzie czas na Korčulę (pewnie podzieloną na 2-3 części) i zamkniemy wszystko tą ostatnią niedzielą

Odcinek 11: Nie ma to jak Žuljana!

Śpimy długo po wczorajszych nocnych obżarstwach. Już wczoraj zaplanowaliśmy „to take it easy”, co wcale nie oznacza siedzenia w domu (bo wtedy musielibyśmy przygotować coś do jedzenia ). Niespiesznie zbieramy się po późnym śniadaniu i kierujemy w kierunku naszego tegorocznego powerplaya – Žuljany.

Plażujemy wyjątkowo jak na nas długo, ale w końcu jest ku temu sposobność – wiatr jakby się uspokoił (zwłaszcza w tej – dobrze osłoniętej, zwłaszcza od morza, uvali), chmury zniknęły i słońce grzeje naprawdę mocno. Chłodzenie (dosłowne – woda wciąż jest orzeźwiająca – taką lubię najbardziej) co chwila, małe przerwy na kocu – sudoku bądź książka i go! Dzieciaki szaleją – czy to z kołem, czy z kickboardem, czy też z maską snurkową. Rzucamy trochę frisbee, potem się zbieramy – rzeczy do auta, a my do knajpy.

Po długich (nieee, nie były tak długie ) deliberacjach rezygnujemy ze sprawdzonej „fastfoodziarni” Tamaris (ale zachodzimy tam celem nawiązania łączności ze światem – w sensie do wifi) i siadamy na tarasie Konoby Riva. I to się okazuje dobrym wyborem. Bardziej „oficjalny” wygląd może mylić – w istocie jest to jadłodajnia tak prosta jak bardziej barowo wyglądający Tamaris, a jedzenie jest smaczniejsze, no i treściwsze. Za 65 kun dostaję wielką porcję svinjiny (dwa kotlety – oba z kością, jeden przypomina z wyglądu wołowego t-bone’a) z pokaźną porcją frytek i mnogością sosów (keczup, musztarda, majonez, ajvar). Ania wybiera (znów) skoljke na buzaru i te tutaj są najlepsze – z sosem z bułki tartej, czosnku i białego wina. Nasz kelner i tak twierdzi, że najlepszy do małży sos jest czerwony – „w dobrych restauracjach taki mają”, dodaje jakby z zazdrością, ale zaraz przyznaje, że kucharza mają dobrego. Świetne miejsce, jeśli znów zawitamy do Žuljany, znów się tu zatrzymamy na popas.

Na jutro zaplanowaliśmy Korčulę, więc nie przeginamy, zmęczeni dzisiejszym forsownym plażingiem; via Maxi Konzum wracamy do domu. Tylko ja wymykam się wieczorem na samotne plażowanie na Trstenicy. Dlaczego dotąd tego nie robiłem? Okazało się to świetnym sposobem na podładowanie baterii – zaliczyłem szybki marsz z ulubioną muzyką w słuchawkach, a potem na opustoszałej plaży (jak wychodziłem, nie było już nikogo) przekąpałem się w części FKK i poczytałem parę stron jeden z trzech zabranych na wyjazd książek.

(...) Korčula (...)

Jak przykład pokazał, najlepszym rozwiązaniem po dniu pełnym wrażeń jest wrócić tam, gdzie nam wszystkim dobrze – czyli w przypadku nas i Pelješca do Žuljany. Parkujemy tym razem za darmo, tuż przy wjeździe do wsi od strony Trstenika. Nie ma potrzeby nabijać kasy parkingowym – widać, że koniec sezonu nastąpił i nastąpił właśnie dziś. Sobota – koniec turnusu, co widać, słychać i czuć. Już wczesnym popołudniem nie ma sznuru aut wspinającego się na przełęcz z Orebicia. Zniknęły czeskie vany, włoskie kampery i niemieckie suvy.

Po plażingu i kąpieli zaplanowany wcześniej obiad w Rivie. Siadamy tym razem przy stoliku na brzegu morza (dwa dni temu wszystkie stoliki nad wodą były zajęte). Z menu wybieramy tym razem: lignje (najlepsze jakie jadłem w tym roku, a może ever) dla mnie, svinjski kotlet dla Ani (która pozazdrościła mi wyboru sprzed 2 dni). Następnie, wg planu: kupowanie wina w Potomje, tankowanie tamteż. Potem skok w bok do Oskorušno, gdzie, w szopie na rozstaju dróg kupujemy dwie półlitrowe butelki oliwy i litr białego rukataca.

Wracamy do Orebicia, gdzie zamierzamy podjechać do położonej powyżej klasztora Konoby Hrid, żeby zamówić obiad na jutrzejszy wieczór. O dziwo, ładujemy się w środek kolumny pojazdów, które wcale nie zatrzymały się na parkingu pod samostanem, ani też nie podążyły w kierunku Panoramy – wszystkie jak jeden mąż skręciły w prawo i – jak się za chwilę okazało – podjechały właśnie pod Hrid! Większość na bośniackich blachach, wesele! Wśród weselnego zgiełku wysiadłem i jakimś cudem udało mi się wynegocjować z władającą jedynie ojczystym językiem babiną hobę ispod peki na jutro na 18.

Wieczorem – ja spacer na Trstenicę i (prawie) nocna kąpiel na FKK. Tym razem sam byłem na plaży od początku. Kiedy czytałem książkę nad brzegiem morza, przyszedł młody człowiek w niebieskiej koszulce i wyrwał wbite w kamienie kawałki drzew, wyznaczające granicę pomiędzy golasami i tekstylnymi. Koniec wakacji...

Gdzieś tam obok waszej miejscówki na plaży w Żuljanie jest tamaryszek, pod którym umierałam 2 lata temu cierpiąc na żołądkówę

Na plażę do której dochodzi się idąc za fioletową strzałką można też dotrzeć ścieżką za falochronem - zaraz obok Tamarisa.
Właściwie dwóch, lub nawet więcej plażyczek , są boskie, ale w pewnych porach dnia w cieniu

A w Kunie Makłowicza nie spotkaliście? Ma on tam dom, śmiejemy się,że jak już osiedlimy się na Peljeścu na emeryturze, to będzie naszym sąsiadem A propos Makłowicza, rok temu odchudziliśmy skutecznie kartę płatniczą, bo będąc w Orebiću obejrzeliśmy w necie jego odcinek, w którym zachwalał konobę w Loviśte i słynną sałatkę z homara - specjalność Gordana - właściciela.Stwierdziliśmy,że skoro jesteśmy tak blisko...

W konobie Hrid chyba zawsze wesela mają, zrobiliśmy dwa podejścia w ubiegłych latach i zawsze zastawaliśmy to:






W końcu odpuściliśmy i pozostajemy wierni Panoramie.
4 miesiące temu, we wrześniu właścicielka Panoramy - Katarina nie chciała przyjąć od nas pieniędzy za posiłek, bo jej mąż poprosił nas w trakcie kolacji o zmianę stolika,bo przyszła większa grupa, i nasz stolik był strategicznie potrzebny. Gdy upieraliśmy się, że to nie powód, peka była pyszna itd. to prawie się popłakała i dalej nalegała.Udaliśmy ,że odpuszczamy, a na koniec zostawiliśmy kasę pod talerzem, ale tak nas ujęła, że już zawsze tam będziemy jeść, (carpaccio z tunjaka z truflami i janjetina/octopus izpod peke). Ale Hrid kusi, więc chętnie zapoznam się z waszą opinią

Katerina napisał(a):A w Kunie Makłowicza nie spotkaliście? Ma on tam dom, śmiejemy się,że jak już osiedlimy się na Peljeścu na emeryturze, to będzie naszym sąsiadem

Jak już tak plotkujemy to zdaje się, że sławny Krakus mieszka jednak w Żupanje Selo...

Katerina napisał(a):Na plażę do której dochodzi się idąc za fioletową strzałką można też dotrzeć ścieżką za falochronem - zaraz obok Tamarisa.

Tak, zgadza się, za Tamarisem są schodki pod górę. Ale jakoś byliśmy wyjątkowo leniwi tego roku i poza główną plażę nosa nie wyściubiliśmy. A może po prostu nie czuliśmy klimatu odkrywania czegokolwiek na NIEwyspie? Swoją drogą, bardzo dobrze będę musiał się zastanowić przed ewentualnym kolejnym wypadem na stały ląd. Bo Pelješac - mogę to już powiedzieć - zawiódł mnie. Wiem, gówno widziałem, itp., itd. Ale albo czuję klimat miejsca, albo nie czuję. A na Pelješcu w zdecydowanie zbyt małej ilości miejsc dało się go poczuć. Nawet zdjęć nam się nie chciało robić (nie mam np. żadnej foty z winnego putu w Potomje).

Katerina napisał(a):A w Kunie Makłowicza nie spotkaliście? Ma on tam dom, śmiejemy się,że jak już osiedlimy się na Peljeścu na emeryturze, to będzie naszym sąsiadem A propos Makłowicza, rok temu odchudziliśmy skutecznie kartę płatniczą, bo będąc w Orebiću obejrzeliśmy w necie jego odcinek, w którym zachwalał konobę w Loviśte i słynną sałatkę z homara - specjalność Gordana - właściciela.Stwierdziliśmy,że skoro jesteśmy tak blisko...

Nie spotkaliśmy, ale wiesz - jego to można łatwo przeoczyć

Co do homara - przeczytałem Twoje wspomnienia z Jastožery i na dobre wyleczyłem się z homara, zresztą już poprzednia wizyta na Visie mnie z niego wyleczyła.

Katerina napisał(a):W konobie Hrid chyba zawsze wesela mają, zrobiliśmy dwa podejścia w ubiegłych latach i zawsze zastawaliśmy to:
W końcu odpuściliśmy i pozostajemy wierni Panoramie.
Hrid kusi, więc chętnie zapoznam się z waszą opinią

Będzie i o Hridzie w ostatnim odcinku.

Odcinek 12: Korčula

piątek, 26 VIII

Nasz urlop powoli, acz nieubłaganie dobiega końca, a przecież obiecaliśmy sobie rewizytę Korčuli, choćby w pigułce. I dziś przyjdzie nam tę pigułkę łyknąć. Na prom o 9:30 zaspaliśmy, pływają jednak co godzinę, więc o 11 nasze cztery kółka – inne niż pięć lat temu – stają na korczulańskiej ziemi. Pierwsze kroki kierujemy do Žrnowa, żeby zamówić na wieczór stolik w Belinie. Napotkany pracownik konoby woła do wnętrza lokalu „Žele!” i już wiemy, że nasz stary dobry znajomy Željko wciąż tu jest. Świadomość niezmienności – nawet jeśli ograniczonej czasowo – pewnych istnień, rzeczy jest cudownie uspokajająca. My jesteśmy ying, on yang i znów połączymy siły, dążąc do ideału, wakacyjnej nirwany. Takie przynajmniej są plany na wieczór

Potem już spokojnie możemy udać się do Korčuli. Parkujemy przed starim gradem, godząc się bez namysłu na zdziercze 25 Kn/h – nie mamy czasu do stracenia na zastanawianie się nad takimi pierdołami. Potem ja wyruszam w poszukiwanie dokładniejszej mapy wyspy niż ta, którą zakupiłem 5 lat temu, a reszta rodziny udaje się do kawiarenki (a jakże, nadmorskiej!) – nie zdążyliśmy wypić w domu kawy. Zamawiam oprócz kawy duże piwo – kelnerka upewnia się, że zgodzę się na San Servolo, bo innych dużych nie mają. Zgodzę się, cokolwiek to jest. Jest gorąco i marzę o piwie. SS okazuje się być wcale nie włoskim, a chorwackim wynalazkiem z jakiegoś mikrobrowaru. Wow, ciekawe piwo, choć nie kupiłbym go drugi raz (i wcale nie chodzi o to, że kosztowało 45 kun).

Pora na krótki spacer po starim gradzie. Najpierw kręciliśmy się wokół bazaru przy schodach do miasta za murami. Dzieci koniecznie chcą wydać kieszonkowe, ale nawet one nie dały się skusić badziewnym towarom eksponowanym przez handlarzy pamiątkami pod białymi namiotami. Zerkamy ciekawie w kierunku targu owocowo-warzywnego, ale z uwagi na fakt, że do wieczora te pyszności zmieniłyby się w cuchnącą pulpę w bagażniku naszego samochodu, obchodzimy się smakiem. W końcu udaje mi się kupić mapę, co prawda w skali tylko 1:50 000, za to jest na niej już „nowa” magistrala w centrum wyspy, której brakowało mi na starej mapie. Pod katedrą w centrum starego miasta skusiliśmy się na lody, które, niestety, rozczarowały.

Podczas spaceru mam okazję zweryfikować swój pogląd (wyrażony w mojej relacji z wakacji w 2011 roku), jakoby Korčula nie była wcale takim oh-ah miastem. Pogląd podtrzymuję – stari grad jest maleńki i do bólu turystyczny. Pozostała część miasta – niezbyt piękna, teraz dodatkowo oszpecona centrum handlowym wybudowanym w połowie zjazdu z głównej szosy do nabrzeża przy starym mieście. Zdecydowanie wolę stare miasteczka, gdzie tej przestrzeni jest więcej, dzięki czemu nie jest ona zredukowana do pomysłów na biznes polegający na wciśnięciu turystom badziewia za mocno wygórowaną cenę.

Płacimy za parking „jedyne” 50 kun i udajemy się na nasz nr 2 wśród korczulańskich plaż AD 2011 – Baćvę... cdn.

Ja tylko na chwilkę , z doskoku, bo nie miałam jeszcze czasu rozsmakować się w odcinku :

Wczoraj w zapyziałym sklepiku na osiedlu sypialnianym w Gdyni widziałam wino Postup - z osiołkiem - 96 PLN Luźne skojarzenie z Relacją..

Powyżej wspomnianego wina nie kupiłam, ale...zapragnęłam fizycznie być w najbrzydszym miasteczku Chorwacji

Maybe I'm crazy..., la la la la

P.S.

Doczytałam natomiast, że Półwysep nie spodobał się Państwu...Jezus, Maria, Józef

Hercklekot napisał(a):

Katerina napisał(a):A w Kunie Makłowicza nie spotkaliście? Ma on tam dom, śmiejemy się,że jak już osiedlimy się na Peljeścu na emeryturze, to będzie naszym sąsiadem

Jak już tak plotkujemy to zdaje się, że sławny Krakus mieszka jednak w Żupanje Selo...

To już 10ta wersja - Robert M. czyta forum i turla się ze śmiechu Ostatnio, w pewnej "odkopanej" relacji poinformowano publikę, że w Potomje owy GastroGuru osiedlił się

wersja może dziesiąta, ale za to poprawna

Kapitalna relacja. Przeczytałem z zapałem i dalej będę czytał.

Fajne smaczki na koniec zachowales czekam na c.d.

Katerina napisał(a): Powyżej wspomnianego wina nie kupiłam, ale...zapragnęłam fizycznie być w najbrzydszym miasteczku Chorwacji

Ale co byś chciała robić w Ploče?

Ural napisał(a):Kapitalna relacja. Przeczytałem z zapałem i dalej będę czytał.

Witam spóźnionego Czytelnika Wiele już nie zostało, ale coś tam jeszcze wydłubię. Do ferii wypadałoby skończyć

CroAna napisał(a):Fajne smaczki na koniec zachowales czekam na c.d.

No, to piwko to prawdziwy rarytas C.d. się robi

Marrsalah zapytał:


Ale co byś chciała robić w Ploče?



Jak to co? Pić zimne piwo i czekać na załadunek na prom do Trpanja (widok etykiety z osiołkiem skierował moje tęsknoty na Półwysep)

Pzdr.

Odc. 12: Korčula (c.d.)

... udajemy się na nasz nr 3 wśród korčulańskich plaż AD 2011 – Baćvę. (Zerknąłem do notatek z 2011 i koryguję błąd z pierwszej części odcinka - nasza pierwsza trójka przedstawiała się następująco: 1. Bratinja Luka 2. Pupnatska Luka 3. Bačva.) Pamiętamy ten zjazd Nad plażą kilkanaście, może nawet 20 samochodów, ale udaje się zaparkować pod skałą, obok rodaków z Grodu Kraka. Schodzimy na plażę – już z daleka słychać, że nieczynna w 2011 (ale byliśmy przed sezonem – w czerwcu) konoba działa pełną parą. A ludzi na plaży – jak mrówków! No tak, te kilkanaście aut przywiozło kilkanaście rodzin, cudów nie ma. Ledwo znajdujemy dla siebie miejsce, na kamieniach, tuż przy zejściu. Nic jednak nas nie rozczarowuje tak jak zanieczyszczenie wody. Spora ilość ludzi w małej uvali, do tego knajpka, koniec sezonu – wszystko to widać zrobiło swoje. Trochę snurkuję z dziećmi, a Ania nawet nie wchodzi do wody. Borys otwarcie wyraża zdziwienie, że ta plaża była jedną z naszych ulubionych, kiedy on miał cztery latka.

Skoro powrót na stare śmieci okazał się niegodzien wspomnień, kierujemy się w rejony dotąd przez nas nieodkryte – do Račišće. Główną drogą, skręcając w lewo za Žrnowem. Mijamy kilka wiosek, w tym największą – Knežę – z długim nabrzeżem biegnącym prawie cały czas wzdłuż nitki asfaltu. W końcu dojeżdżamy do ostatniej wioski, gdzie na nadmorskim bulwarze lokalny autobus dokonuje nawrotki (co obrazuje nawet lokalny znak, rezerwujący dwa miejsca parkingowe na rivie dla olbrzyma, który musi zawrócić, bo dalej droga się kończy). Nooo, tu jest całkiem ładnie! Kulista zatoczka wykształca naturalny, swojski klimat, tworząc nie tylko naturalny porządek, ale i ogniskując życie lokalnej społeczności w jednym miejscu – właśnie wokół końcowego przystanku autobusu – ku czemu w mijanych wcześniej ulicówkach nie było warunków.

Pomni przejedzenia w Janjinie, tym razem świadomie nie jemy niczego w ciągu dnia, oszczędzając siły na wieczorny popas w Konobie Belin. Siadamy w jednym z dwóch baro-restauracyjek – tym bardziej przypominającym bar, gdzie pod spłowiałymi parasolami słonecznymi siedzieli wyłącznie miejscowi i to w stu procentach mężczyźni. Zajmujący miejsce przy wyjściu z wnętrza lokalu podstarzały mężczyzna wydawał talie kart do gry, a klientela, składająca się głównie z jego rówieśników, przepędzała upalne godziny niepotrzebnej im sjesty na grze, rozmowach i popijaniu piwa. Gościom usługiwała też nienajmłodsza kelnerka. W takich oto okolicznościach raczyliśmy się zimnym piwem, zagryzając od czasu do czasu przemycone pod stołem ptibery (jakoś ten śróddzienny głód trzeba było oszukać).

W drodze powrotnej skręcamy na Pupnat – zobaczyłem drogowskaz jadąc w kierunku Račišće, a nowo nabyta mapa potwierdziła, że taka droga faktycznie istnieje. Droga jest wąska, stroma – musi wspiąć się na górujące nad środkową częścią Korčuli pasmo okołotrzystumetrowych vrhów, ale dobrej jakości. Nie licząc jednego skupiska ruin, po drodze nie mijamy chyba żadnych zabudowań i ani jednego pojazdu. Do Pupnatu wjeżdżamy tuż przy glavnej ceście wyspy. Przejeżdżamy przez wieś, zatrzymując się za Konobą Mate, w której w 2011 jedliśmy pyszny gulasz jagnięcy, za kościółkiem. Dalej jedziemy drogą, którą – po przecięciu głównej magistrali – dojechalibyśmy do Pupnatskiej Luki, na którą jednak nie mamy już dzisiaj czasu. Z drugiej jednak strony, nie ma jeszcze nawet piątej, a Belin otwiera dla gości swe podwoje dopiero o osiemnastej. Dobra, jedziemy tedy na plażę w Lumbardzie, z obowiązkowym przystankiem w Vinariji Grk. Razem z rodakami z Leska dziwię się w środku jak w górę poszły ceny (wg rodaków: w stosunku do nawet zeszłego roku). Nie dostanę tu już butelkowanego grka za 40 kun za bocę, a za 100 w życiu nie kupię. Nabywam jednak półtora litra w plastiku (tak dobrego białego wina na Pelješcu nie znaleźliśmy). Przekąpuję się na skałkach w Lumbardzie razem z dziećmi (Ania po raz drugi tego dnia gardzi wodą).

W Belinie (zauważamy, że drogowskazy kierujące do knajpy są obecne nie tylko na domowej roboty znakach, ale i na oficjalnych brązowych tablicach stojących przy głównych drogach) meldujemy się kwadrans przed 18 i jesteśmy przez długi czas jedynymi gośćmi. No, ale zależy nam, żeby zdążyć na powrotny prom na 20:00 – następny płynie dopiero o 22:10. A poza tym, jesteśmy ZAJEBIŚCIE głodni )) Jakoś na rybę w tym roku nie mamy specjalnej ochoty – zamawiamy jagnięcinę dla nas i makarony (žrnowskie!) dla dzieciaków. No i koniecznie rybki łowione w grudniu przez Željko i jego kompanów. Wspominamy mu o tym i wtedy jakby sobie przypomniał, że nam kiedyś o tym opowiadał (pewnie niewielu gości – głównie z Polski Czech, jak zauważył – mówiło mu, że Bratinja Luka jest ich ulubioną zatoczką do plażowania i kąpieli). Rybki są wciąż nie do wyjebania, lepszych slanych ribic nie znajdziesz w Dalmacji i kropka! Jagnięcina zresztą też pyszna, choć przyznajemy, że ta w Panoramie była jeszcze smakowitsza, bardziej soczysta. Željko donosi panierowane cukinie, doceniamy gest. Żegnamy się, obiecując gospodarzowi wizytę za 5 lat

Powrotny prom zabiera łącznie z nami raptem kilkanaście aut i autobus.