Santorini bez samochodu, czyli autobusami i piechotą !

Czas wolny na wulkanie, który dostaliśmy po wejściu na jego szczyt, powoli się kończył, więc trzeba było wracać na statek.
Na górze pozostało już niewiele ludzi, więc przez chwilę było tam bardzo spokojnie.




W drodze powrotnej wyprzedziliśmy panią odzianą w bardzo ciekawy strój, który od razu skojarzył mi się z ubiorem turystek zwiedzających Egipt w pierwszej połowie XX wieku, które widziałam w jakimś filmie (chyba z Herkulesem Poirot).



My wracamy, ale na wulkan wędruje już kolejna grupa turystów.


Wracając już nie musimy odwracać głów, żeby podziwiać widoki, bo teraz one są przed nami.







Dochodzimy do przystani, w której czeka nasz stateczek.



Ale zanim wejdziemy na statek, jeszcze oglądamy lawę, która wygląda, jak zastygły cement.


Natomiast czarna lawa, obmywana przez wody zatoczki, w której cumuje nasz stateczek, wygląda pięknie i jesteśmy nią zachwyceni.


I to już koniec naszego spaceru po wulkanie. Szkoda, że trwał tak krótko, ale ponieważ na wyspę Nea Kameni można się dostać tylko w sposób zorganizowany, więc nie będę narzekać.

Na statek wchodzimy prawie ostatni z nadzieją na jakąś kawę. Ale niestety musimy obejść się smakiem, bo bar z powodu covida, nie działa. Można jedynie kupić zimne piwo, na które reflektuje Waldek, bo ja piwa nie pijam. Cena tego piwa jest jednak trochę wygórowana, bo za małą puszkę musiał zapłacić 3 euro. No ale cóż zrobić, jak pić się chce. Ja musiałam się zadowolić resztkami trochę już ciepłej wody mineralnej.

Po wejściu na statek podziwiamy z jego pokładu widok na wyspę Santorini.


Po chwili odpływamy od wyspy Nea Kameni i płyniemy na kolejną wyspę Palea Kameni.



Po około 15 minutach już do niej dopływamy.




Kapitan manewruje w niewielkiej zatoczce Agios Nicolaos, aby odwrócić statek rufą do brzegu.



Jakiś stateczek wycieczkowy przypłynął tu przed nami.






Ktoś przypłynął też prywatną motorówką. Na moje oko ta motorówka jest dosyć wypasiona, ale ja się na nich nie znam, więc może się mylę.

Właśnie miałam się pytać czy coś oprócz pobytu na wulkanie będzie... No i jest

piekara114 napisał(a):Właśnie miałam się pytać czy coś oprócz pobytu na wulkanie będzie... No i jest

Wycieczka ma trwać 5 godzin i 45 minut, więc jeszcze trochę zobaczymy podczas tego dnia.

Powodem, dla którego stateczki z turystami przypływają do wyspy Palea Kameni są gorące źródła siarkowe znajdujące się w niewielkiej zatoczce przy brzegu wyspy. Ponoć takich źródeł jest tutaj więcej, ale akurat to miejsce zostało zagospodarowane turystycznie, więc jest jedną z atrakcji podczas rejsów po kalderze.


Woda w tej zatoczce ma duże stężenie siarki, co powoduje, że jest ona w kolorze rudo-brązowym. Unosi się nad nią specyficzny dla siarki zapach zgniłych jaj. Woda ta ma ponoć korzystny wpływ na skórę, ale jest mało prawdopodobne, aby kilkunastominutowa kąpiel od razu zadziałała na skórę.
Turyści po wizycie na gorącym wulkanie mają okazję skorzystać w tym miejscu z krótkiej 20 minutowej kąpieli.
W tym celu należy wyskoczyć z pokładu statku do wody lub zejść do wody po drabince, bowiem statek nie dobija do samego brzegu. Jest tutaj dosyć głęboko, o czym poinformował pasażerów przez głośniki nasz przewodnik, więc nie wszyscy pasażerowie statku reflektowali na kąpiel.
Ci, którzy mają obawy co do swoim możliwości pływackich, otrzymują podczas skakania lub wchodzenia do wody piankowe pływaki (tzw. makarony) i z ich pomocą mogą zażywać przyjemności kąpieli.




Woda wokół statku jest przyjemna i jeśli ktoś nie chce wizytować gorących źródeł, to może popływać tutaj. Ale większość chciała poczuć na swojej skórze moc siarki, więc prawie wszyscy popłynęli w kierunku źródeł.




W miejscu gdzie woda zmienia barwę na rudo-brązową zaczyna się płycizna, ale chodzenie po niej nie jest przyjemne, bowiem pod nogami wyczuwa się nierówne i dosyć śliskie kamienie i głazy. Woda w tym miejscu jest tylko troszkę cieplejsza niż przy statku. Aby dotrzeć do źródła na samym końcu zatoczki przemieszczam się ostrożnie w kucki po tych kamieniach, mając nadzieję, że im dalej dotrę, tym woda będzie cieplejsza. Niestety tak się nie dzieje, bowiem woda wybijająca z gorących źródeł ma temperaturę jedynie 33-35 stopni Celsjusza.
Dotarłam do samego źródła i stwierdziłam, że się rozczarowałam tymi źródłami. Po wizycie na gorących źródłach Embros Therma na wyspie Kos w 2019 roku miałam chyba za wysokie wymagania.
Ze statku słychać już nawoływania do powrotu, więc wszyscy jak na komendę robią odwrót i pokonują trasę powrotną.
Czuję ulgę, gdy bez szwanku docieram do głębokiej wody i zaczynam płynąć w kierunku statku.
Przy rufie jest spora kolejka do wejścia na pokład, więc można jeszcze chwilę popluskać się w wodzie.



Podsumowując, to te gorące źródła na wyspie Palea Kameni są jak dla mnie przereklamowane.
Kąpiel po wizycie na wulkanie jest fajna, ale drugi raz już bym się nie popłynęła do same końca zatoczki, bo nie warto. Lepiej bym zrobiła, gdym w tym czasie popływała wokół statku lub dopłynęła do brzegu i obejrzała stojącą tam kapliczkę, chociaż ona pewnie by była zamknięta. Ale nawet gdyby była otwarta, to przecież mokra i w kostiumie kąpielowym przecież bym do niej nie weszła.

Siarkowych kąpieli (ale tylko moczenia w płytkiej wodzie) zaznałam na Vulcano, podczas rejsu na Eoliech. Podobało mi się, skóra po tym była mięciutka, a ze względu na brak głębokości mogłam z dobrodziejstw takiego ciepełka skorzystać. Na pokazanych przez ciepłych wodach szans bym nie miała , ale widok na kąpielową zatoczkę fajny .

Z ogromną przyjemnością prześledziłem Twoją relację podziwiając fantastyczne, cudowne zdjęcia i czytając obszerne opisy. Naprawdę super
Wszystkie zdjęcia ciekawe i świetnie pokazujące wyspę, ale wschody słońca i jego zachód (jak i wieczór) w Oia - to już mistrzostwo

Parę rzeczy nasunęło mi się do skomentowania w trakcie czytania...
Też miałem dotrzeć w tym roku na Santorini i byłoby to jak mi się wydaje w mniej więcej tym samym okresie w którym Wy byliście. Niestety, wakacje musiały ulec skróceniu, trzeba było wrócić nieco wcześniej i z wyspy zrezygnować . I tym bardziej teraz żałuję widząc na zdjęciach tak wspaniałą (poza tym wietrznym dniem) pogodę...
Wybraliście Kamari...będąc przed laty na Santorini bardziej spodobało mi się w Perissie, tzn akurat same miejscowości są raczej podobne ale mam na myśli plażę. Ale przy intensywnym zwiedzaniu ten wybór akurat nie ma większego znaczenia .
Gdzieś napisałaś o "śmietniku" z dala od miejsc typowo turystycznych... tak, to prawda że Santorini ma też taką twarz. Są obszary gdzie jest po prostu brzydko , zwłaszcza zapamiętałem że tak jest na wschodnim wybrzeżu, na północ od lotniska oraz we wnętrzu wyspy do tego wybrzeża przylegającym.
Widzę też że świetnie poradziliście sobie bez auta . Ja pewnie bym sobie nie podarował i wypożyczył na jakieś 2 dni , zresztą teraz i tak miałem je mieć ze sobą.
Pytałaś o ruiny, takie nieco bardziej zachowane niż "kupki kamieni" pozostałe po antycznej Thirze. W Grecji raczej kiepsko pod tym względem, ale z tego co udało mi się zobaczyć to bym polecił teatr w Epidauros, Mykeny, świątynię Afai na Eginie, Olimpię, grobowiec w Werginie, wyspę Delos koło Mykonos, Fajstos na Krecie, no i Delfy. To tak na szybko, może jeszcze coś by się znalazło... natomiast zgadzam się z Twoją opinią, że ruiny antycznej Thiry są sporym i całkiem fajnym miejscem do odwiedzenia

Czekam na cd.

Podziwiam i zazdroszczę . Ja mam problem ze statkami wycieczkowymi, które nie dobijają do brzegu. A raczej nie ze statkami tylko z własnym lękiem. Umiem pływać, zresztą pływanie w spokojnej , zasolonej wodzie, nie jest żadnym problemem, ale boję się wejść do wody, jeżeli wiem, że nie mam dna . Po prostu muszę zaczynać stojąc na nogach . Potem już może być głęboko, ale na początek musi być. Musiałby mnie ktoś oszukać, że jest, to wejdę. Wejdę, nie wskoczę. Córka i syn pływają jak ryby, mąż podobnie, tylko ja im się trafiłam . Jak trzeba zeskoczyć z drabinki i popłynąć do jaskini, lub na plażę, jak w Twoim przypadku, to ja mam blokadę.
Ps. Nikt mi nigdy nie oferował piankowej rurki
Na plaży siarkowej byliśmy na Zakhyntos. Zbawiennych skutków dla urody nie zauważyłam, natomiast "aromat" czułam w nosie przez kilka godzin, ból głowy też .

dangol napisał(a):Siarkowych kąpieli (ale tylko moczenia w płytkiej wodzie) zaznałam na Vulcano, podczas rejsu na Eoliech. Podobało mi się, skóra po tym była mięciutka, a ze względu na brak głębokości mogłam z dobrodziejstw takiego ciepełka skorzystać. Na pokazanych przez ciepłych wodach szans bym nie miała , ale widok na kąpielową zatoczkę fajny .

wiola2012 napisał(a):Podziwiam i zazdroszczę . Ja mam problem ze statkami wycieczkowymi, które nie dobijają do brzegu. A raczej nie ze statkami tylko z własnym lękiem. Umiem pływać, zresztą pływanie w spokojnej , zasolonej wodzie, nie jest żadnym problemem, ale boję się wejść do wody, jeżeli wiem, że nie mam dna . Po prostu muszę zaczynać stojąc na nogach . Potem już może być głęboko, ale na początek musi być. Musiałby mnie ktoś oszukać, że jest, to wejdę. Wejdę, nie wskoczę. Córka i syn pływają jak ryby, mąż podobnie, tylko ja im się trafiłam . Jak trzeba zeskoczyć z drabinki i popłynąć do jaskini, lub na plażę, jak w Twoim przypadku, to ja mam blokadę.
Ps. Nikt mi nigdy nie oferował piankowej rurki
Na plaży siarkowej byliśmy na Zakhyntos. Zbawiennych skutków dla urody nie zauważyłam, natomiast "aromat" czułam w nosie przez kilka godzin, ból głowy też .

No to niestety kąpiel w ciepłych źródłach przy wysepce Palea Kameni nie jest dla Was.
Ale nigdy nie mów nigdy. Może Danusia nauczy się pływać a Wiola przezwycięży lęk.
Ja przez ponad 20 lat (po wypadku w wieku 15 lat) miałam lęk wysokości i bałam się wyjść nawet na balkon. Aż nagle któregoś pięknego dnia uzmysłowiłam sobie, że mi przeszło i od tego czasu znów mogę korzystać z uroków życia na wysokości .

kulka53 napisał(a):Z ogromną przyjemnością prześledziłem Twoją relację podziwiając fantastyczne, cudowne zdjęcia i czytając obszerne opisy. Naprawdę super
Wszystkie zdjęcia ciekawe i świetnie pokazujące wyspę, ale wschody słońca i jego zachód (jak i wieczór) w Oia - to już mistrzostwo

Cześć Pawle.
Fajnie że jesteś , bo brakowało mi Twoich komentarzy.
Dzięki za miłe słowa oraz informacje na temat greckich ruin w lepszym stanie.

Gdy wszyscy amatorzy siarkowych kąpieli wrócili na pokład statek odpłynął od wyspy Palea Kameni i skierował się w stronę
wyspy Thirasia. Przepłynięcie z Palea Kameni na Thirasię trwało około 20 minut. Nie udało mi się w tym krótkim czasie wyschnąć, więc zdecydowałam się przebrać. Na szczęście nie było już kolejki do toalety, więc nie zajęło mi to zbyt wiele czasu. Chociaż zdejmowanie mokrego kostiumu w toalecie na płynącym statku łatwe nie było. Ale się udało .

Wyspa Thirasia, tak jak i wyspa Santorini, jest pozostałością po wyspie Strongili, która wyleciała w powietrze podczas wielkiego wybuchu wulkanu.
Thirasia jest wyspą zamieszkałą, na której znajduje się kilka miejscowości: stolica wyspy – Manolas oraz wioski Potamos, Agrilla i Korfos.
Korfos jest malutką osadą, w której znajduje się port, do którego za chwilę dopłyniemy.










W tej malutkiej osadzie jest kilka tawern oraz kawiarni. Nasz przewodnik zachwalał grillowane kalmary podawane w jednej z nich (wiadomo dlaczego), a mianowicie w tawernie "Captain John". Ponieważ mieliśmy w planach zjedzenie na wyspie jakiegoś posiłku, a kalmary bardzo lubimy, to zaraz po zejściu ze statku udaliśmy się do tej tawerny. Było tam już trochę ludzi, więc na stolik przy balustradzie nie mieliśmy co liczyć. Usiedliśmy więc pośrodku i dosyć szybko zostaliśmy obsłużeni. Ta szybkość miała duże znaczenie, bowiem czas pobytu na wyspie również był ograniczony do dwóch godzin, a chcieliśmy się jeszcze troszkę poszwendać po okolicy.


Na początek kawa dla mnie i piwo dla Waldka.


Potem już danie główne. Przewodnik nie kłamał, bo kalmary rzeczywiście były wyśmienite.


Na talerzu mieściło się pół porcji kalmarów.



Na kawę i piwo czekaliśmy tylko kilka minut, natomiast na kalmary 15 minut.
Niestety po zjedzeniu posiłku nie mogliśmy się doczekać na kelnera, żeby zapłacić. Dopiero po chwili zorientowaliśmy się, że nie płaci się tutaj u kelnera, lecz u kasjera, który oczekuje na zapłatę w kasie. Ta kasa znajdowała się we wnętrzu tawerny i trzeba było do niej podejść. Kasjer miał rozłożone na blacie karteczki z numerami stolików, na których były zapiski kelnerów o podanych do tego stoliku napojach i potrawach.
Moja kawa kosztowała 3 euro, piwo dla Waldka również 3 euro. Natomiast za kalmary z warzywami i frytkami płaciliśmy po 12,80 euro za porcję. Nie wiem dlaczego na zdjęciu nie ma tych grillowanych warzyw, ale chyba już zdążyliśmy je zjeść, bo zdjęcie robiłam po zaspokojeniu głodu pierwszą porcją).
Cały pobyt w tawernie (łącznie z dokonaniem zapłaty) zajął nam 40 minut, więc mieliśmy jeszcze godzinę i 20 minut na łażenie po Korfos.

Danie wygląda bardzo apetycznie, oczywiście dla osób lubiących kalmary . Cena za nie też przyzwoita, a piwo i kawa po 3 euro to nawet tanio jak na tę część Grecji .
Porcik Korfos robi wrażenie, aż powiększałam zdjęcie, żeby zobaczyć na czym pobudowano te kilka domków, skoro skały schodzą prawie do samego morza . Ruch "łódkowy" też jest spory, oglądając zdjęcia odnosi się wrażenie, że wioska tętni życiem.

wiola2012 napisał(a):Porcik Korfos robi wrażenie, aż powiększałam zdjęcie, żeby zobaczyć na czym pobudowano te kilka domków, skoro skały schodzą prawie do samego morza .

Za chwilkę pokażę ten porcik troszkę bliżej.

wiola2012 napisał(a): Ruch "łódkowy" też jest spory, oglądając zdjęcia odnosi się wrażenie, że wioska tętni życiem.

Ano tętni, ale to zasługa turystów, którzy przypływają tutaj na lunch podczas wycieczek po kalderze i wracają na Santorini.
W porcie na stałe mieszka jedynie pięciu mieszkańców.

Po wyjściu z tawerny przez chwilę rozważaliśmy, czy nie iść do stolicy wyspy Manolos, do której prowadzi zygzakowata ścieżka licząca 270 stopni, jednakże upał i całkowity brak cienia na tej ścieżce zniechęciły nas do tego. Teraz tego trochę żałuję, bo ponoć z góry rozciągają się piękne widoki a w Manolas można wędrować typowo greckimi, wąskimi uliczkami, które do tej pory nie zostały skażone komercją. Są tam też dwie tawerny, w których można pysznie zjeść. Gdybyśmy zdecydowali się od razu na wejście do Manolas, to moglibyśmy właśnie tam zjeść posiłek. Ale wyszło inaczej i pozostały czas spędziliśmy na miłym poznawaniu zakamarków osady Korfos.








Następna tawerna oferowała takie same kalmary, jak te, które my jedliśmy. Gotowe do grillowania czekały w ladzie chłodniczej wraz z innymi potrawami do wyboru.


Ten wilk morski wyraźnie zapraszał na piwo, ale nie daliśmy się skusić.

Poszliśmy w tym kierunku, gdzie nie było widać żadnych ludzi.


Przyjemnie było spacerować w takim odosobnieniu.


Przy nieczynnej tawernie "Kamara" można było popływać, jednakże nie chciało mi się ponownie zakładać mokrego kostiumu i nie skorzystałam z kąpieli w tym miejscu.


W oddali mignęli nam jacyś ludzie.



Za nami pozostał gwarny port oraz ścieżka wiodąca do stolicy wyspy Manolas.