Santorini bez samochodu, czyli autobusami i piechotą !

Za tym zrujnowanym budynkiem ścieżka chyba się skończy.


Mini plaża jest już zajęta przez turystki z naszego stateczku.


Bardzo nam się spodobały te formacje skalne.








Tego kamiennego serduszka nie mogłam tam zostawić i oczywiście jest teraz ozdobą mojej półki.

Manolas nie jest tak wg mnie zbyt interesującą miejscowością chociaż widoki oferuje niezłe. Jest zupełnie nieturystyczne co bardzo mnie zdziwiło zważywszy na bliskość tak słynnej sąsiedniej wyspy. Podobno (nie wiem jak jest teraz) był tam tylko jeden czynny hotel oferujący noclegi.
W Korfos nie byłem dlatego chętnie oglądam Twoje zdjęcia. Już pisałem że są świetne, wydaje mi się że czytałem gdzieś wcześniej czym je robiłaś ale teraz nie mogę odszukać tej informacji .

kulka53 napisał(a):Manolas nie jest tak wg mnie zbyt interesującą miejscowością chociaż widoki oferuje niezłe. Jest zupełnie nieturystyczne co bardzo mnie zdziwiło zważywszy na bliskość tak słynnej sąsiedniej wyspy.

No to chyba nie muszę za bardzo żałować, że tam nie dotarłam.

kulka53 napisał(a):Podobno (nie wiem jak jest teraz) był tam tylko jeden czynny hotel oferujący noclegi.

Też czytałam, że jeśli o noclegi na wyspie Thirasia jest dosyć trudno. Jest tam ponoć kilka pensjonatów o podstawowym standardzie. Za to z ciekawością pooglądałam stronę luksusowej willi Perivolas Hideaway dla sławnych i bogatych, którzy chcą się ukryć przed światem podczas swego wypoczynku. Willa znajduje się nad brzegiem morza od wschodniej strony wyspy i jest mało widoczny z morza. Jej kolorystyka skutecznie uniemożliwia wypatrzenie jej z daleka, bowiem zlewa się z otaczającymi ją skałami. Willa posiada niewielką przystań, basen i lądowisko dla helikopterów. Jest ona niedostępna od strony lądu, więc dostać się do niej można jedynie droga morską lub helikopterem. Ponoć lubią tam wypoczywać sławni i bogaci. Dopiero gdy dowiedziałam się o istnieniu tej willi dotarło do mnie, że helikoptery, które przelatywały nam nad głowami podczas zwiedzania Oia i kierowały się właśnie w stronę wyspy Thirasia, musiały lecieć właśnie do tej willi. Ta willa znajduje się tutaj.

kulka53 napisał(a):W Korfos nie byłem dlatego chętnie oglądam Twoje zdjęcia. Już pisałem że są świetne, wydaje mi się że czytałem gdzieś wcześniej czym je robiłaś ale teraz nie mogę odszukać tej informacji .

Zdjęcia robię komórką motorola one zoom (pisałam o niej tutaj). Chociaż oprócz nich znajdzie się w tej relacji jeszcze trochę zdjęć robionych Nikonem One, ale tym aparatem dobrze wyszły tylko te zdjęcia, które robione były w cieniu. Te w pełnym słońcu są bardzo prześwietlone i nie nadają się do pokazywania. Jest też kilka zdjęć zrobionych przez Waldka.

Ponieważ ścieżka nam się skończyła, to wracamy.
Niektórzy wykorzystują wolny czas na błogie lenistwo na plaży a inni, tak jak my, powoli spacerują wzdłuż Korfos.


Te zabudowania wyglądają na opuszczone.



Gdzieniegdzie można dostrzec takie ciekawe ozdobne elementy, ale mocno już zniszczone.



Dochodzimy do bardziej tłocznej części Korfos.




Ale tutaj też można ujrzeć ustronne zakamarki.






Skąd on się tutaj wziął ?, przecież to nie Mykanos .

Mijamy restaurację Windmill.








Dalej już nie idziemy, bo wolnego czasu zostało nam już niewiele a mieliśmy jeszcze ochotę na lody.

To pierwszy i jedyny kot, jakiego zobaczyliśmy w Korfos.



A to początek ścieżki prowadzącej do Manolas.


Lody udało nam się zjeść przed wejściem na statek.



Nasz statek zaczął syreną wzywać na pokład, więc wizyta w Korfos się kończyła.
Przy pomoście zachwyciłam się najmniejszą łódeczką, jaką kiedykolwiek widziałam.

Pobytem na wyspie Thirasia w zasadzie nasza wycieczka się zakończyła, ale przewidziane są jeszcze atrakcje podczas rejsu powrotnego.



Odbijamy od nabrzeża.














Niedługo po wypłynięciu z Korfos rozpoczął się pokaz skał znajdujących się pod dnem statku. Chętni do uczestniczenia w tym pokazie rozsiedli się na kanapach wokół szklanego dna i próbowali coś dojrzeć przez to dno.




Dla wzmocnienia efektu z głośników słychać było utwór "Conquest of paradise" Vangelisa.
Jeśli ktoś się nastawiał na nie wiadomo jakie doznania, to na pewno się zawiódł. Widowisko jak dla mnie było mało ciekawe. Przede wszystkim dlatego, że szklane dno było brudne, co zdecydowanie utrudniało odbiór podwodnych widoków. Ponadto głośny ryk hamującego silnika prawie zagłuszał muzykę. Teraz żałuję, że poszłam to oglądać, bo przyjemniej byłoby w tym czasie odpoczywać na pokładzie i podziwiać bliski brzeg wyspy Thirasia.

Pokaz podwodnych skał nie wprawił nas w zachwyt, ale nie spodziewaliśmy się niczego innego, więc nie było to dla nas rozczarowaniem.
Nie żałowaliśmy, że wybraliśmy na rejs ten statek ze szklanym dnem, a nie żaglowiec, który i tak żagli nie stawiał, lecz płynął na silniku.
Różnica pomiędzy nimi jest taka, że na statku ze szklanym dnem górny pokład ma fajne zadaszenie, które chroni przed słońcem. A jeśli ktoś woli wystawiać się na działanie promieni słonecznych podczas rejsu, to też znajdzie na tym statku miejsce dla siebie. Ponadto są tam też bardzo wygodne miejsca do siedzenia w postaci kanap lub krzeseł. Natomiast żaglowiec zadaszenia na górnym pokładzie nie posiadał, a do siedzenia są tam jedynie twarde ławki.

Po pokazie zostawiliśmy za sobą wyspę Thirasia.



Zaczęliśmy się zbliżać do wyspy Santorini.



Drogę przeciął nam duży prom Blue Star Ferries,


co spowodowało, że naszym stateczkiem trochę pokołysało.

Nasz stateczek kierował się w stronę zachodniego krańca wyspy.
Przed sobą widzieliśmy już port Ammoudi.


Dopłynęliśmy do miejsca, w którym dzień wcześniej zażywałam kąpieli.




Teraz żałowałam, że wczoraj nie weszłam na ten taras przed kościółkiem św. Mikołaja.


Z tego tarasu odważni skaczą do wody. Na zdjęciu poniżej (po prawej stronie) widać takiego śmiałka. Dzień wcześniej było ich dużo więcej.



Bardzo nam się podoba widok na klify z poziomu morza.


Oia z tego miejsca aż hipnotyzuje swą zabudową wiszącą na klifach.





W oddali widzimy port Armeni.






Armeni to stary port, do którego można zejść po prawie 300 stopniach schodów zaczynających się przy marmurowej ulicy w Oia. Ponoć schody te są trudniejsze do pokonania, niż te do prowadzące z Oia do portu Ammoudi).

Oia z tego miejsca aż hipnotyzuje swą zabudową wiszącą na klifach.

Tak, widok jest niesamowity .
Mieliście bardzo intensywny i bogaty w doznania estetyczne dzień . Pokazałaś, że warto się wybrać na tę wycieczkę, pomimo, że zorganizowana.

wiola2012 napisał(a):Mieliście bardzo intensywny i bogaty w doznania estetyczne dzień .

Tych doznań jeszcze troszkę będzie .

wiola2012 napisał(a):Pokazałaś, że warto się wybrać na tę wycieczkę, pomimo, że zorganizowana.

Wybrać się warto, aby zobaczyć kalderę od środka. To są zupełnie inne widoki, niż oglądanie kaldery z wysokości klifów wyspy Santorini.
A jeśli chodzi o to "zorganizowanie", to prawie wcale się go nie odczuwało. Trzeba było jedynie być punktualnie na statku, żeby nie odpłynął bez nas. Nawet na wulkanie można było spacerować samemu.

Płynęliśmy dalej wzdłuż klifów wyspy Santorini.




W pewnym momencie kapitan skierował stateczek do malutkiej zatoczki Mouzakia, przy której jest niewielka grota. A w tej grocie ujrzeliśmy malutki kościółek Saints Seven Children Holy Chapel. Jest to mała kaplica poświęcona Siedmiu Braciom Śpiącym z Efezu. Kaplica ma 200 lat. Miejsce to symbolizuje jaskinię, w której w Efezie ukryło się Siedmioro Braci, aby uratować się przed prześladowaniami. W dniu 4 sierpnia, który jest dniem Wniebowzięcia Świętych i jednym z największych świąt w Oia, do tej malowniczej kapliczki na nabożeństwo przypływa wiele łodzi z wiernymi. Do tego miejsca dotrzeć można jedynie łodzią, bowiem droga lądowa nie istnieje. Po zakończeniu nabożeństwa przed kościołem rozpoczyna się uczta. Jedzenie, które jest przygotowywane w zatoce Armeni, transportowane jest na miejsce łodzią.










Po kilku minutach podziwiania tego miejsca statek odpłynął z zatoczki.

Super ta ukryta kapliczka.

piekara114 napisał(a):Super ta ukryta kapliczka.

Też tak uważam .
Szkoda tylko, że program wycieczki nie przewidywał zejścia na ląd przy tej kapliczce. Fajnie byłoby zobaczyć ją z bliska.

Płyniemy dalej.
Odcinek pomiędzy kapliczką a Skaros Rock stateczek pokonywał w dosyć dużej odległości od brzegu.
Dopiero na wysokości Imerovigli zbliżył się do klifów.


Skała Skaros Rock z powierzchni morza wydaje się dużo większa, niż gdy ogląda się ją z góry.
Gdy kilka dni wcześniej byliśmy w kościółku Panagia Theoskepasti, to patrząc w dół zdawało mi się, że tafla morza jest na wyciągnięcie ręki. Dopiero teraz zdałam sobie sprawę z tego, jak wysoko byliśmy.




Stateczek powoli zbliżał się ciekawie wyglądające formacji skalnej usytuowanej u podnóża Skaros Rock.







W tym momencie z gardeł wszystkich pasażerów stateczku wydobył się okrzyk zachwytu, bowiem to, co zobaczyliśmy zasługiwało na wielkie WOW.



Stateczek zatrzymał się na chwilę w tym miejscu, aby wszyscy mogli obejrzeć "głowę konia", wyraźnie odbijającą się na tle skały.


Po chwili ruszyliśmy w dalszy rejs, powoli oddalając się od tego pięknego miejsca.

Natura potrafi zadziwić .
Głowy konia bym pewnie nie odnalazła, ale cała skała jest świetna.
Wracając do ukrytej kapliczki, zastanawiało mnie to już wcześniej, dlaczego Grecy budują je w takich dziwnych miejscach, trudno dostępnych, poza miastem, na urwisku, na wysepce dostępnej tylko z wody itp. Ale nie miałam nigdy czasu zgłębiać tematu