OSIOŁKIEM - GIRO DITALIA czyli z koleją za pan brat

nie, rozpowszechnianie , a chmurki na niebie też identyczne ?

Nam przy okazji udało się także trafić na ślub i mogliśmy obserwować tutejsze zwyczaje, a nawet je usłyszeć









W środku kościół wygląda ciekawe. W bocznym korytarzu (po prawej stronie) też jest wiele obrazów, które warto obejrzeć.













Trafiamy też na grupę pielgrzymów w workach pokutnych. Mężczyzna i trzy kobiety jakby podążające jego śladem. Bardzo nietypowy widok…











Jeśli bardzo mocno wytężycie wzrok zobaczycie coś hen hen w oddali….

No i to by było na tyle…. Od tego miejsca nie obowiązuje już „my jedziem w goroj juznyj”. Od tej chwili pniemy się nieustannie na północ. Na wschodnim wybrzeżu droga biegnie w większości klifem więc widoki są niesamowite. W oddali majaczy nam nieustannie ląd? Albania?? Grecja?? W końcu znajdujemy się ledwie 100km w linii prostej of Kerkiry? Czyżby aż tu było ją widać. A może to okolice Vlory w Albanii??



Kilka kilometrów dalej spotykamy jeszcze raz parę, która ledwo co wzięła ślub. Tym razem natrafiamy na ich sesję zdjęciową. Czyż można sobie wybrać piękniejsze miejsce??





Wybrzeże urozmaicone jest skalistymi zatoczkami. Niestety nie w każde miejsce można dostać się camperem. Co prawda oficjalnie zakazów nie ma, ale niektóre drogi (szczególnie w wioskach) są bardzo wąskie, strome i kręte – raczej nie na duże samochody. Nawet my nauczyliśmy się, że wjeżdżając w taką, jednokierunkową z reguły ulicę, najpierw sprawdzamy czy teoretycznie jesteśmy w stanie wyjechać stamtąd. Ale jeśli już się uda plaże, zatoczki, skałki a nawet groty wynagradzają z nawiązką.(39.910164,18.391947)

Albania powiadasz?? Mieliśmy nadzieję, że jednak Grecja to zdjęcie z samego końca cypelka koło Maria di Leuca robione koło godziny 13.30 - więc tak tylko wnioskujemy po kierunku a odległość rzeczywiście spora tak na oko 150 km;) A może faktycznie Przełęcz Llogare? i w dół do Sarandy już sama nie wiem....

Kilometry z wolna nam umykają pod kołami. Tu jest tak pięknie, że aż nie chce się jechać na północ. Odnaleźliśmy „naszą małą Grecję”. Białe domy z niebieskimi okiennicami, kolor morza, nieba… Nie na darmo się mówi, że ta część Włoch przypomina Grecję – to przecież tu lądowali osiedleńcy w dawnych czasach. Teraz, mimo że oficjalnie są Włochami, jednak kultura i sposób życia nadal jest w nich mocno zakorzeniona. Dialekt lokalny do dziś przypomina grekę. Naprawdę cieszymy się, że tu jesteśmy.
Wybrzeże kręci się zakosami – droga biegnie w miarę prosto stąd nie zawsze udaje nam się podjechać pod sam brzeg, by zakosztować morza, bo choć to już prawie końcówka września to słońce nadal mocno przypieka – aż się marzy by trochę się schłodzić





Łatwo nie było, ale miejsce się znalazło – tyle, że nie za bardzo dla dzieci – głęboko, a fale z impetem uderzają o skały. Ale przynajmniej przyjemny wiaterek ciut schładza….
Jeśli komuś naprawdę gorąco, może się schować w jednej z licznych grot Verde, Zinzulusa, Romanelii, del Cervi – mam nadzieję, że Wam uda się je odnaleźć.







Wiele tutejszych miejscowości przygotowuję się chyba do festynów. Co rusz mijamy wioskę, a niej krzątających się ludzi z girlandami…. Oj będzie się działo







Porośnięte trawami i krzewami wybrzeże ustępuje miejsca pustym terenom, ale wieże nas nie opuszczają. Podobnie jak na zachodnim wybrzeżu tego Półwyspu….. jest ich tutaj całe mnóstwo – w różnym stanie.





Gdzieniegdzie trafi się piaszczysta zatoczka – dla osobówek, a my jedziemy dalej i zaglądamy w najgłębsze zakamarki (Capo d”Otranto) – czytaj - bliżej przy linii brzegowej już się nie da. Dzięki temu natrafiamy na miejsca ciche, spokojne, odludne, ale jak się też okazuje niekoniecznie z dobrym asfaltem…

Pół roku neta nie miałeś...

gdyby ktoś jeszcze nie wiedział to "miałaś" ...

Czasem zajeżdżamy również do cywilizacji – po drodze mamy Otranto, gdzie można odpocząć na słonecznych plażach – tak mówi przewodnik Plaże są, ale dostępne dla osobówek lub spacerkiem. Jest to miasto portowe dlatego też najlepiej zatrzymać się w nim w porcie (płatne oczywiście. Miasteczko sprawia wrażenie cichego, ale chyba nie dziś – ten wiatr we włosach nadal pamiętam – a może to tylko taki zbieg okoliczności?:)





Zamek, port dla żaglówek – tu się raczej nie wykąpiemy, zatem czmychamy dalej. Wzburzone morze – tak chyba można określić te okolice. Skały piękne, widoku cudne tylko ten wiatr….. ciekawe czy tak codziennie czy tez tylko my mamy takie szczęście… Nad głowami pojawiają się nam łuczki – pewnie to dla nich tak wieje















Riserva Statale di Cesine zaprasza http://www.riservalecesine.it/ – nie tym razem, my tylko przelotem Lecce na nas czeka.

Piazza Giuseppe Libertini to duży plac (płatny), a co za tym idzie gwarny, bo targowy. Niby w centrum, tuż pod zamkiem jednak ostrożności nigdy za wiele…





W Lecce znajdziemy barokowe domy i kościoły zbudowane z miejscowego piaskowca. Niegdyś różne zakony miały tu swoje wpływy stąd kościoły mają bardzo bogato zdobione ołtarze i kolumny. Brukowany Piazza Sant’Oronzo pośrodku, którego stoi kolumna rzymska – wyznaczająca kiedyś (gdy stała jeszcze w Brindisi) południowy koniec drogi prowadzącej do Rzymu Via Appia od południa zamknięty jest fragmentem amfiteatru

















Zwiedzamy, lecz dzień powoli chyli się ku zachodowi. Tu nie zostaniemy – zbyt gwarno – dobrze, ze do wybrzeża tak niedaleko…. Niedaleko, lecz długo szukaliśmy odpowiedniego miejsca kręcąc się po praktycznie pustych wioskach (bo to wrzesień) – bywały takie, że nie widzieliśmy nigdzie zapalonych świateł w domach czy zaparkowanego samochodu… , a zjeździliśmy ich naprawdę sporo…. W końcu zaparkowaliśmy w zatoczce pod hotelem w Casalabate. A co nam też należy się czasami trochę luksusu