Dolny Śląsk i nieco dalej... (Gochy)

Z wejściem na górny zamek nie mieliśmy na szczęście problemu, bo dotarliśmy tam około południa, a nie tak późno, jak Wy. Na dodatek nie było tłumów , a tak kiedyś trafiło się Marzenie. No i dzień tygodnia... Czytałam gdzieś, że w dni "robocze" zwiedzanie tylko w grupach, z przewodnikiem. Indywidualne natomiast tylko w weekendy, a jeśli chciałoby się wówczas z przewodnikiem, to wcześniej trzeba umówić się na to telefonicznie. Nie wiem, czy to prawda, gdyż nam na przewodniku zupełnie nie zależało

Trochę chętnych na zwiedzanie jest, ale na szczęście nie są to tłumy. Decydujemy więc, że przed zakupem biletów wstąpimy na małe co nieco do Karczmy Rycerskiej.





Grzegorz wybrał zupę sowiogórską, która w 2021 zdobyła pierwsze miejsce na 18. Dolnośląskim Festiwalu Zupy w Jedlinie-Zdroju, jednocześnie zdobywając Złotą Wazę i Certyfikat Dobrego Smaku. Przygotowywana jest na podstawie regionalnych przepisów, w jej skład wchodzi wołowina, podgrzybki i kluski kładzione pietruszkowe. Naprawdę smaczna!

Pokrzepieni, możemy nabyć bilety wstępu (normalny 30 zł, ulgowy dla emerytki i wnuczki po 25 zł, wnuczek za darmochę). Można też za opłatą wypożyczyć audioprzewodnik, ale uznaliśmy, iż przy zwiedzaniu z młodym niekoniecznie byśmy z tego należycie skorzystali .

Tam, gdzie jest kasa biletowa, dawniej była zamkowa piekarnia.



Zanim wejdziemy, oglądamy francuską armatę odlaną w Tuluzie w 1859 r., dar cesarza Wilhelma I Hohenzollerna dla ówczesnego właściciela zamku Maksymiliana Ferdynanda von Zedlitz-Neukirch (brał udział w wojnie francusko-pruskiej w latach 1870-1871).



W pobliżu jest 500-letnia lipa sądowa (rośnie tuż przy drodze prowadzącej na zamek górny) o obwodzie ponad 6 metrów. Podparta jest murowanym stożkiem (od strony przeciwnej do kasy biletowej), aby się nie zawaliła.

Idąc w kierunku wejścia na zamek górny, ponownie przyglądamy się budynkowi bramnemu, tym razem z wyższego poziomu niż poprzednio. Budynek ten powstał w 1570 roku, był najważniejszą budowlą dolnego dziedzińca, mieszkała tam zamkowa służba. Obecnie jest to obiekt noclegowy dla turystów.

Przed nami zamek średni i budynek przedbramia, który powstał w czasie renesansowej rozbudowy zamku. Na jego pierwszym piętrze znajdowała się kaplica.





Renesansowy portal tego budynku jest jednym z najpiękniejszych na Śląsku.



Na łuku znajdują się alegoryczne płaskorzeźby kobiet symbolizujące cechy rycerskie, niektóre z nich są opatrzone łacińską nazwą: prawość (Fides), sprawiedliwość, wstrzemięźliwość (Temperantia), miłosierdzie (Caritas), siła (Fortitudo), cierpliwość (Paciencia), mądrość (Prudencia) oraz nadzieja (Spes).
Powyżej łuku widnieje 8 herbów dawnych właścicieli zamku. Od lewej strony są to herby: Logau, Reibnitz, Ogigel, Reideburg, Seydlitz, Reibnitz, Mühlheim i Nimptsch. W szczycie portalu umieszczono dwa gryfy trzymające godło Świętego Cesarstwa Rzymskiego.

Krótkie, wąskie przejście szyją bramną, doprowadza nas pod portal wprowadzający do zamku górnego.

Jesteśmy z sieni zamkowej. Znajduje się tutaj kolekcja krzyży pokutnych i loch głodowy Małgorzaty. To widzieliśmy już podczas poprzedniego pobytu na Grodnie i było pokazane w relacji, tegoroczne zdjęcia kościotrupa też się pojawią „za chwilę”. Nowością jest natomiast sala tortur i krypta grobowa Zedlitzów, do której zejście znajduje się po lewej, po schodkach.

Sala tortur mieści się obecnie w dawnych pomieszczeniach piwnicznych, pierwotnie była zlokalizowana pod zachodnim skrzydłem mieszkalnym, które zawaliło się pod koniec XVIII wieku.
Możemy zobaczyć repliki narzędzi do torturowania takich jak dwuosobowe dyby, łoże madejowe, krzesło inkwizytorskie i inne przedmioty do zadawania bólu i śmierci. Są tu również maski wstydu używane do karania za drobne pospolite przestępstwa. Przy eksponatach znajdują się opisy, ale w dość mrocznym oświetleniu niezbyt dobrze się to czyta… Większość zdjęć też z tego powodu wyszła nam mocno nieostra .









Z Sali tortur można przejść do krypty grobowej Zedlitzów urządzonej na początku XX wieku przez ówczesnych właścicieli zamku. Pochowane tu zostały dwie osoby: w 1907 r. baron Maksymilian Ferdynand von Zedlitz oraz w 1929 r. jego syn Hans Robert von Zedlitz. Tyle, że do naszych czasów przetrwały jedynie fragmenty porozbijanych metalowych trumien (widać je w jednej z komór). Można też zobaczyć fragmenty malowideł i cytatów z biblii zdobiących niegdyś ściany krypty. Poza tym w krypcie znajduje się płyta nagrobna jednego z przedwcześnie zmarłych dzieci von Zedlitzów (poprzednim razem widziałam ją w sieni).

Pięknie tam i wg mnie interesująco
Danusiu, córcia jest bardzo do Ciebie podobna.

dangol napisał(a):Zamek Grodno

Fani twórczości J. Chmielewskiej twierdzą, że zamek Grodno "występuje" w Lesiu.

pzdr

wiola2012 napisał(a):Pięknie tam i wg mnie interesująco

longtom napisał(a): Fani twórczości J. Chmielewskiej twierdzą, że zamek Grodno "występuje" w Lesiu.

Lata minęły, jak miałam z Lesiem kontakty (pewnie dlatego, że fanką pani Joanny nie byłam, czytałam bo kiedyś czytali wszyscy ), Grodna tamże zupełnie nie pamiętam

dangol napisał(a):Grodna tamże zupełnie nie pamiętam

W książce zamek występował pod inną nazwą, ale fani Chmielewskiej, dopatrzyli się wielu podobieństw.
Z dolnośląskich zamków na "G" byliśmy tylko w zamku Grodziec, gdzie dla odmiany kręcono ponoć Wiedźmina.

pzdr

Ale fajnie . Pooglądam sobie to, czego nie udało się zobaczyć podczas wizyty na zamku.
Wieżę udostępniono już do zwiedzania?

Tak, na wieżę wejść można.

longtom napisał(a):
Z dolnośląskich zamków na "G" byliśmy tylko w zamku Grodziec, gdzie dla odmiany kręcono ponoć Wiedźmina.

Na Grodźcu byłam dwukrotnie, za pierwszym razem jeszcze w czasach, gdy był mało turystyczny . Wtedy nocowaliśmy tam, oczywiście we własnych śpiworach i kocykach, bezpośrednio na posadzce jednej z dolnych sal. No a potem bawiliśmy się w duchy, krążąc nocą na górze pozawijani w koce (a niektórzy w prześcieradła, które przezornie ze sobą mieli w plecakach)

Loch głodowy (faktycznie piwnica na wino ) znajduje się na końcu sieni, zamknięty jest żelazną kratą. A w lochu … kościotrup.
Według legendy (jednego z jej wariantów – o kilku z nich wspomniałam w poprzedniej relacji z Grodna), to księżniczka Małgorzata, która umyślnie strąciła ze skały w przepaść niechcianego, wybranego przez ojca, starego (ale bogatego ) narzeczonego. Zakochała się bowiem w młodym i przystojnym giermku, którego z kolei nie chciał tatko. Małgorzata ponoć długo żyła w tym lochu, bo ukochany przynosił jej potajemnie wodę i jedzenie, licząc na to iż ojczulek zmięknie i odwoła karę śmierci głodowej. Niestety, tak się nie stało, giermka ścięto, a Małgorzata z głodu zmarła. To jej szczątki leżą w lochu przykute do skały…



Kościotrup był atrakcją Grodna już w XIX wieku, gdy ówczesny właściciel zamku profesor Büsching urządził na jego terenie schronisko i gospodę. Dla turystów obowiązywała wersja, że podczas renowacji warowni natrafiono na zamurowane szczątki Małgorzaty. Tyle, że ówcześnie eksponowany szkielet nie należał do żadnej białogłowy, lecz… do listonosza . Takiego bowiem kościotrupa za niewielką kwotę nabył właściciel Grodna. Po listonoszu w lochu leżał plastikowy kościotrup (taki, jak w szkolnych gabinetach biologii), lecz i on nie wytrzymał upływu czasu w zimnych zamkowych murach. Obecny szkielet ponownie jest naturalny, tyle że sztukowany, damsko-męski.





Lepiej jednak wierzyć, że to autentyczna Małgorzata!