Dolny Śląsk i nieco dalej... (Gochy)

Ołtarz św. Benedykta…



Ołtarz Matki Bożej z Dzieciątkiem …

Rzeźbiona ambona została wykonana w latach 1694-1695 przez snycerza Mateusza Rozkwitowicza z Nowego Korczyna.
Z serca leżącego św.Benedykta wyrasta drzewo genealogiczne zakonu benedyktynów, tworzące podstawę ambony. Na konarach drzewa kielichy kwiatów, z których wychodzą postacie znakomitych benedyktynów. Wśród gałęzi oplatających ambonę znajdują się figury Ojców Kościoła i Świętych Benedyktów. Baldachim ambony jest przyozdobiony ornamentyką roślinną i zakończony rzeźbą pelikana, który symbolizuje miłość.







Barokowe ławki (1694 r.) ozdobione są rzeźbionymi bokami z bogatą ornamentyką roślinną.





Fajnie, iż udało się wejść do kościoła (czytałam, iż nie jest to takie oczywiste, że trafi się na otwarty).

Odwiedziłyśmy jeszcze jedną świątynię, kościół św. Józefa. Tu również nie było pewności, że się uda, ponoć na co dzień zazwyczaj jest zamknięty, za wyjątkiem mszy. Ale jak wtedy zwiedzać? Uznałyśmy, że wejdziemy chociaż na dziedziniec, gdyż od pobenedyktyńskiego klasztoru miałyśmy blisko, a później na pewno byśmy już nie podeszły.



Gdy dochodziłyśmy do bramy, rozległy się dzwony i wkrótce zaczął się wytaczać kondukt pogrzebowy. To jednak oznaczało, że do kościoła przynajmniej uda się zaglądnąć na moment przed zamknięciem. Potem okazało się, że przy wejściu do świątyni wisi kartka informująca, iż od godziny 15-tej (do której, nie pamiętam) możliwe jest zwiedzanie . Brakowało kilkunastu minut, ale weszłyśmy, a zakonnica powiedziała, że możemy już zostać.

Świątynia została zbudowana dla zakonu franciszkanów reformatów, jako ich kościół klasztorny. Zakonnicy osiedlili się w Sandomierzu w 1672 roku, barokowy kościół zbudowali poza murami miasta w latach 1679-1689, obok nieistniejącego już drewnianego kościółka św. Wojciecha. Kościół św. Józefa jest najmłodszym z zabytkowych kościołów Sandomierza, został zbudowany z cegły pochodzącej z rozbiórki zamku w Zawichoście. W tym samym czasie wzniesiono również trójskrzydłowy klasztor (obecnie mieszkają w nim klaryski). Więcej o jego historii możecie poczytać chociażby w wikipedii.

Do głównej fasady kościoła przybudowana jest kruchta. Wchodzi się do niej przez dziedziniec, otoczony murem z 2. połowy XVIII stulecia, w mur wtopione są późnobarokowe kapliczki Drogi Krzyżowej. Od 2000 roku na dziedzińcu stoi pomnik bł. Antoniego Rewery - księdza męczennika II wojny światowej.

Wnętrze kościoła ma skromny, wręcz surowy wystrój. Barokowo-klasycystyczne ołtarze pochodzą z około 1820 roku, w nich umieszczono obrazy.





W głównym ołtarzu znajduje się obraz Trójcy Świętej i duży rzeźbiony krucyfiks.

W bocznych ołtarzach można zobaczyć obraz Niepokalanej i wizerunki świętych ( Anny, Barbary, Klary, Magdaleny, Teresy Wielkiej i Sebastiana ). (wszystkie XIX wieczne).

W marmurowej posadzce kościoła znajduje się wejście do krypty, do której zeszłyśmy z powodu pochowanej tam Teresy Izabeli Morsztynówny, zmarłej córki wojewody sandomierskiego Stanisława Morsztyna i Konstancji z Oborskich, zmarłej w opinii świętości.







Dziewczyna zdobyła staranne wykształcenie w domu (mieszkając w rodzinnym majątku Chorzelów koło Mielca), a następnie u sióstr Sakramentek w Warszawie. Słynęła z urody, zachwycił się nią między innymi króla August II Mocny. Rodzice planowali dobrze wydać córkę za mąż, ale Morsztynówna marzyła o życiu zakonnym i ślubowała dozgonną czystość. Zachorowała nagle , zmarła w wieku 18 lat w święto Wniebowzięcia NMP dnia 15.08.1698 r. Przyczyną choroby była jakaś epidemia, gdyż wkrótce po Teresie Izabeli zmarł też jej brat.

Zwłoki wojewodzianki widać przez szybę w trumnie, ciało nie uległo rozkładowi, chociaż nie zostało zabalsamowane. Kilka lat po jej śmierci otwarto trumnę, ciało zmarłej wciąż wyglądało tak, jakby niedawno zasnęła. Zwłoki duchownych pochowanych w tym samym miejscu, co Morsztynówna, były w złym stanie. Postanowiono wtedy, ze trumna dziewczyny zostanie przeniesiona do oddzielnego pomieszczenia i udostępniona do kultu.



Stan zwłok jest wciąż taki, jak je opisał w r. 1938 ks. Antoni Rewera: "Całość ciała nie uległa zepsuciu, teraz jedynie sczerniało i koniec nosa uszkodzony, rysy uległy zmianie o tyle, że straciły swą dawną delikatność” …





Wychodząc z kościoła św. Józefa, zwróciłam uwagę na znak Polski Walczącej umieszczony na zewnętrznej ścianie murów.



Obok znajduje się tablica upamiętniająca punkt przebitkowy tajnej gazetki „Odwet” wydawanej przez partyzantów „Jędrusie”. W marcu 1942 roku Niemcy zlikwidowali cały zespół redakcyjny, aresztując ich i jeszcze wielu członków AK.

To już końcówka naszego spaceru po Sandomierzu… Na starówkę wróciłyśmy przez Bramę Opatowską, potem skierowałyśmy się do rynku. Tam obiadek , w tym samym miejscu, co wcześniej zatrzymałyśmy się na deser.

Jakieś drobne zakupy do domu…





Ja zamiast piwa czy cydru wybrałam krówki sandomierskie , gdyż Grzesiek cały tydzień spędził w męskim gronie (w tym 5 dni pływając houseboatem po Noteci i Gople), piwka tam mu raczej nie brakowało .

Nie byłyśmy jeszcze w zamku, ale do niego miałyśmy po drodze na parking. Zeszłyśmy ulicą Poniatowskiego do Zamkowej, mijając Ucho Igielne i Urząd Miasta mieszczący się w miejscu, w którym dawnej stał drugi w mieście klasztor dominikanów (jego pozostałości przebudowano właśnie na siedzibę miasta).





Właściwie przez cały czas miałyśmy widok na katedralną wieżę .

Weszłyśmy tylko na zamkowy dziedziniec, jakoś nie było ochoty na Muzeum Okręgowe. Przesyt zwiedzaniem wnętrz nie jest przecież zakazany !
Historycznych informacji przekazywać tu nie będę, zamek w Sandomierzu jest przecież opisany na wielu stronach w necie. Ograniczę się jedynie do kilku zdjęć.

Ulicą Zamkową doszłyśmy nad Wisłę, zapakowałyśmy się do aut, resztę dnia spędziłyśmy raczej leniwie na tarasie noclegowego domku.







W niedzielę pojechałyśmy do Wrocławia, po drodze zatrzymując się jedynie na kawkę (w tym samym miejscu, co rok wcześniej wracając z Gór Świętokrzyskich). Pomysł na kolejne BBW oczywiście jakiś się pojawił , ale póki co nie zabieramy się za szczegóły .

A takie podsumowanie Sandomierza przygotowała jedna z tegorocznych uczestniczek.

(fotka DJ)

(fotka DJ)

Z wielką przyjemnością czytałem i oglądałem zdjęcia z wyprawy
Sandomierz był i nadal jest niedoceniany, i nie zawsze brany pod uwagę jako cel wyprawy.
Tym bardziej dziękuję za szczegółowy opis

yarko2000 napisał(a):Sandomierz był i nadal jest niedoceniany, i nie zawsze brany pod uwagę jako cel wyprawy.

W długi BożoCielny weekend odczucie miałam inne , już samo znalezienie noclegów (tak, żeby nie zbankrutować ) było nie lada wyzwaniem.

Danusiu , rozumiem przesyt związany ze zwiedzaniem wnętrz , ale Muzeum Zamkowe ( z tego co pamiętam ) ma ciekawą ekspozycję , szczerze polecam , może następnym razem


Pozdrawiam
Piotr