Ciao! Salve! Apulia! 10 dni na obcasie Włoch, 2019

Interseal. napisał(a):Dzień dobry.
Pozdrawiam.

Miło powitać.
A już myślałam, że wąskie tylko grono tu zagląda .

Interseal. napisał(a):Bardzo fajna relacja.
Z przyjemnością będę zaglądał.

Dziękuję bardzo i zapraszam.

Interseal. napisał(a):Nam udało się spędzić w Apulii plus w Materze cztery dni w listopadzie 2019 r. Niestety pogoda szczególnie w Materze była daleka od ideału.

Planując Materę skrupulatnie przeglądałam prognozy pogody. I to będzie ostatni dzień naszego pobytu, bo prognozy były najlepsze.
Niekiedy jednak nie ma się wpływu. Ale mam nadzieję, że nie było to wtedy, gdy były te wielkie ulewy i trąby powietrzne.

Idziemy porozglądać się dalej.
Częstym elementem przyciągającym wzrok są balkony z metalowymi dekoracyjnymi balustradami.
Tu takie powiedzmy pękate

Lub jak te - przypominającymi trochę koronkę

Momentami jest wąsko

Nie ma miejsca?
To trzeba się dopasować i zgrabnie zwęzić schody.

Całkiem urocze te uliczki

Kolejne balkoniki z finezyjnie powyginanymi balustradami.

Są i szersze trakty.

A tu wesoło, kolorowo na głową.



Eksponat jak się patrzy. Zabytek klasy 0

Eleganckie ulice.


I kończymy nasz pobyt eleganckiej w Martinie. Nie był długi, bo raptem spędziliśmy tam nieco ponad godzinę.
Jeszcze kilka uliczek pewnie by się ładnych znalazło, ale trzeba było jechać, gdyż wzywało nas jeszcze okrągłe miasto.
Na dodatek śliczne.

La Città Bianca - Locorotondo
Z Martiny do Locorotondo jest rzut kamieniem ok. 6 km., więc 10 minut jazdy i powinniśmy być na miejscu.
Trulle przy drodze dalej widoczne.

I naraz widzimy to….


Nie ma gdzie stanąć, więc tylko warczę do Miśka:
- Wolniej, wolniej
Zdjęcia zatem tylko z jadącego auta.

Oczywiście widziałam gdzie w mieście zaparkować, ale Misiek jest mądrzejszy i nie życzy sobie pomocy.
Jedzie i nijak się to ma do starego miasta. Ale twardo jedzie.
Siedzę sobie cicho, no bo co się będę narzucać.
Misiek naraz staje i mówi.
- No daj tę ulicę.
Moja łaskawość jest wielka.
Bez zbytecznych i uszczypliwych komentarzy podaję - Piazza Antonio Mitrano.
Parking jest spory i bezpłatny, jedynie w piątki nie da rady tam zaparkować, gdyż na placu odbywa się targ.
Przy placu jest winiarnia/sklep Lindovino, gdzie można nabyć wino butelkowane i na litry. Przed zakupem ponoć można degustować. Napaliłam się strasznie na zakupy, ale niestety punkt był zamknięty i nie było informacji, kiedy otworzą. Być może mieli długa sjestę.
Przy placu decydujemy się też na kawę, bo jest kilka minut po godz. 15, a więc czas sjesty i wolimy nie ryzykować zamkniętych drzwi gdzieś dalej.
No i tu powiem Wam, że Misiek mnie rozbawił do łez .
Nie wiem, czy mnie nie zabije (bo jednak tu zagląda), ale podejmę wyzwanie.
Jakby relacja stanęła, to jednak mnie dopadł
Idziemy na kawę.
Zamówienia składa się przy barze, a potem przynoszą co trzeba do stolika.
Zasiedliśmy na tarasie.
Misiek wraca i…… mówi tak:
- Powiedziałem tylko, że chcę cztery kawy.
A co niby miał powiedzieć?
No grzecznościowo mógł dodać per favore.
Ale czuję, że nie o to biega,
Patrzymy na niego z dużym zainteresowaniem i domagamy, się wyjaśnień, co też szanowny kolega ma na myśli.
Rozwija wątek…
- To co myślicie, dadzą nam w tych maleńkich filiżaneczkach?

I tylko dlatego powstało to zdjęcie, gdyż jak widać po relacji jakoś rzadko pamiętam o uwiecznianiu na fotkach jedzenia. To zdjęcie było niejako dla pamięci, choć i bez niego o tym nie zapomnę.
Uśmiałam się za wszystkie czasy.
Po wzmocnieniu kofeiną i poprawie pracy przepony spowodowanej ogólnym śmiechem możemy iść zwiedzać kolejne białe miasto.
A jest co.
Ale zacznijmy od początku
Nazwa Locorotondo (loco – miejsce, rotondo – okrągłe) co oczywiste nawiązuje do kolistego kształtu starówki.
W skrócie możemy powiedzieć, że jesteśmy w okrągłym miejscu.
Jakby ktoś nie wierzył, to proszę popatrzeć mapę.

Widoczny jest też parking po prawej stronie (na czerwonym polu – tu jesteś).
Powiem to już na początku, bo po cóż mam ukrywać?
Dla mnie Locorotondo jest jak piękna bombonierka.
Otwieramy pudełko i widzimy czekoladki. Każda pięknie zapakowana.
Którą wziąć?
Nie ma znaczenia, bo każda będzie smaczna.
Uliczek jest bardzo mało, więc pewnie zjecie całe pudełko i wszystkie czekoladki wam będą smakowały.
Zapewniam
Wiedziałam, że jest to małe miasteczko (część starego miasta), ale mimo wszystko małość nieco mnie zaskoczyła.
Co oczywiście nie przełożyło się na ilość zdjęć . Znów stoję przez problemem.
Wszędzie pięknie, zdjęć bez liku….
Pokazać wszystko?
Też źle. No trzeba coś zostawić przyszłym odkrywcom.
Niemniej i tak fotek będzie sporo, bo naprawdę trudno podjąć decyzję, które wywalić.
Dopowiem jeszcze, że powstanie miasta datuje się na około 1000 r.

cdn.

Po paru krokach, pośrodku starówki trafiamy na barokową katedrę św. Jerzego (Chiesa Madre di San Giorogio) wzniesioną w latach 1790–1825.

Po bokach na fasadzie posągi San Pietro i Paolo.

Wnętrze w stylu barokowym i renesansowym.


Ołtarz główny z obrazem przedstawiającym św. Jerzego pokonującego smoka.

Kopuła ma 35 metrów wysokości.


Jeszcze jeden ołtarz

Jest i krypta, ale nie umywa się nawet do tych, które zwiedzaliśmy dotychczas.
Ot takie zwykłe pomieszczenie.

Wychodzimy na taki placyk przed kościołem.

Udajemy się na spacer wąskimi uroczymi uliczkami.
Gdzie nie zerkniemy wszędzie czysto i widać olbrzymią dbałość o szczegóły.
Dekoracji, a zwłaszcza kwiatów nie brakuje.

aga_stella napisał(a):Gdzie nie zerkniemy wszędzie czysto i widać olbrzymią dbałość o szczegóły.

Właśnie tak zapamiętałam Locorotondo. Uliczek niewiele, ale każda jak z obrazka .

Marzena ujęłaś to znakomicie - Uliczek niewiele, ale każda jak z obrazka.
Chodźmy zatem dalej podziwiać obrazki.
A przed nami jeden z piękniejszych zabytków.
Palazzo Morelli zbudowany w 1819 roku.

Uwagę przyciąga zwłaszcza bogato zdobiony portal...

i balkony z balustradami z kutego żelaza.

Za bramą - maleńki dziedziniec, a raczej podwórko

Rozglądamy się po uliczkach obok patrząc w górę.

Idziemy dalej


I jesteśmy na Piazza Vittorio Emanuele.
Plac to trochę szumne słowo, raczej placyk, ale uroczy.

Po przejściu przez plac dochodzimy do ogrodów miejskich, właściwa nazwa to raczej skwer.

Kościół Addolorata (Matki Boskiej Bolesnej) zbudowany w 1858 roku.

Miasto charakteryzuje się ciekawą zabudową i nie chodzi mi o wręcz idealną biel budynków .
W uliczkach dominują prostokątne domy ze spadzistymi dachami zwanymi „cummerse” wykonane z chiancarelle (kamienne dachówki z miejscowych pokładów wapienia). Tym samym kamieniem nakrywano trulle.
Oczywiście taka zabudowa będzie jeszcze widoczna na zdjęciach.

Ponownie wchodzimy na Piazza Vittorio Emanuele. Jeśli dobrze pomnę, to po prawej stronie jest też informacja turystyczna (na zdjęciu jej nie widać).

Co uliczka, to zachwyt. Tam po prostu wszędzie jest pięknie.

Kaplica Santa Maria del Soccorso wzniesiona ok. 1630 r.

No pięknie.
Balkony rewelacyjne, ale ta klatka dla ptaszków to cudeńko, taka koronkowa robota.

Loco jest słodkie. W kościółku w 2018 trafiliśmy akurat na ślub

megidh napisał(a):No pięknie.
Balkony rewelacyjne, ale ta klatka dla ptaszków to cudeńko, taka koronkowa robota.

Wiedziałam, wiedziałam , że na klatkę zwrócisz uwagę.

tony montana napisał(a):Loco jest słodkie. W kościółku w 2018 trafiliśmy akurat na ślub

To mieliście dodatkową atrakcję.

Docieramy do punktu widokowego skąd roztacza się panorama na Dolinę Itria.
Jak na dłoni widać, że miasto położone jest na wzgórzu, a wokół są winnice (dlatego napaliłam się na zakup wina) i gaje oliwne.

Kaktusiki cieszą oko.

Iwona nałożyła polar i jeszcze opatuliła się szalikiem.
Czuje się coraz gorzej , a ja mam w planie jeszcze jedną fanaberię


Kościół San Nicolo wzniesiono w 1660 roku. Jest malutki i na dodatek wciśnięty między kamienice.

Cytat z włoskiej strony: wewnątrz znajdują się bogate i interesujące freski przedstawiające sceny z życia i cudów San Nicola di Mira, jego pustelniczego życia, a w kopule cherubiny, które unoszą się wokół Boga.

Powiem, że jakoś nie dopatrzyłam się tego piękna w tych freskach. Dla mnie są bez finezji, a niebieskie tło zwłaszcza w kopule wręcz sztuczne.

Ruszamy dalej.

Podwórkowa oaza zieleni.

Kościół Madonna della Greca (prawdopodobnie z XVI wieku, choć niektórzy twierdzą, że powstał wcześniej).

Rozeta wręcz koronkowa.

We wnętrzu prezentowana jest wystawa, której tematem jest jeden z symboli Apulii – drzewo oliwne.


Ołtarz główny poświęcony Madonnie delle Rose.

Święty Jerzy.

I czas powoli się żegnać z uroczym miasteczkiem.
Ale jest jeszcze jedno miejsce, które mnie zachwyciło.
Typowy przykład zabudowy cummerese.

Z Locorotondo wyjeżdżamy tuż przed godz. 17.
Kierunek sklep i dom .

Rozetka kościóła Madonna della Greca słodziutka

Do Alberobello, gdzie zwykle robimy zakupy mam raptem ok. 10 minut jazdy. Po wyjściu ze sklepu moja fanaberia daje o sobie znać.
Chcę do zony trulli. Misiek przewraca oczami.
Iwona, która zwykle trzyma moją stronę, tym razem mnie nie popiera. Ale jest to zrozumiałe, bo czuje się źle.
Tak naprawdę to chcę, tam się znaleźć tylko na chwilę, gdyż moim jedynym celem jest wejście na taras widokowy w pośród trulli. Bardzo chciałam zobaczyć z lotu ptaka te dachy, które przypominają nieco czapki krasnali.
Miałam już upatrzone miejsce, więc zapewniam solennie, że 15-20 minut mi wystarczy.
Wzdychając, jak miech kowalski Misiek rusza w jedynie właściwym kierunku (Misiek dlatego też Cię lubię)
Wysiadam z mężem. Reszta ekipy zostaje w aucie, gdyż nie chce im się iść.
Alberobello z lotu ptaka
Idziemy, coś tam na szybko jeszcze po drodze cykamy.


Syjamskie trullo





Jesteśmy przed tarasem. I... Houston, mamy problem
Jak tam wejść?
Oglądam z lewa z prawa i nic.
Widzę tylko sklep i tablicę informującą o miejscu widokowym (wszystkie tarasy są bezpłatne!).
Sympatyczna pani sprzedająca w sklepiku chyba domyśliła się w czym problem, bo wyszła do nas poinformowała, że wchodzi się przez sklepik. Doprowadziła nas do samych schodów, gdyż na pierwszy rzut oka ciężko było się zorientować, którędy to.
No jesteśmy
Nareszcie widzę czapki z góry

Przy czapce




Żeby tradycji stało się zadość - przy kokardzie

Dzwonimy do Miśka, że wracamy. Oni gdzieś pojechali, gdzie nie trzeba było płacić za parking.
Prawie udało mi się dotrzymać obietnicy. Nie było nas równo 25 minut.
W pełnym składzie jedziemy na kwaterę.
I nareszcie możemy spróbować owoców opuncji.
Tu jeszcze do kompletu dekoracja z Locorotondo.

Przygotowaniem zajął się oczywiście niezawodny Misiek .
Wielkiego obżarstwa jak widać po zdjęciu nie było.

Przyznam jednak, że owoc wszystkim smakował.
Można go nieco porównać do kiwi.
Natomiast Iwona straciła głos . Może nie całkiem, ale dźwięki jakie wydawała, bardziej przypomniało skrzeczenie,
a nie ludzką mowę. Zrozumieć było ciężko co mówi.
Proponowałam jej przejście na słowo pisane.
Ku mojemu rozczarowaniu, bo już trochę uszy mnie bolały od jej słuchania, nie chciała zajmować się piśmiennictwem.
Zajęła się inhalacjami, czyli wsadzeniem części twarzy w worek foliowy nasadzony na garczek.
Misiek jakiś obiad pichcił, bo trzeba było już wszystkie zapasy likwidować.
I to był też znakomity wieczór na opicie udanego wyjazdu
Wprawdzie ostatni dzień naszego pobytu, tak naprawdę będzie dopiero jutro, ale wtedy na takie zabawy nie będziemy mieli już czasu.
Plan jest jeden - jedziemy na cały dzień do Matery.
Pierwotnie zakładałam jeszcze odwiedzenie Altamury słynącej z wypieku najlepszego chleba, ale odpuściłam.
Uznałam, że więcej czasu chcę mieć na kamienne miasto.
Można było zatem spokojnie posiedzieć nieco dłużej, gdyż wyjazd nazajutrz nie musi być o poranku.
To była nasza zielona noc .
Iwona była nieco pokrzywdzona, bo nie bardzo chcieliśmy, by się odzywała (dało jej się słuchać tylko gdy mówiła szeptem), a i napojów procentowych spożywała symbolicznie.
Więcej zostało dla nas
Najważniejsze, że następnego dnia czuła się na tyle dobrze, że na wycieczkę udaliśmy się w komplecie .

aga_stella napisał(a):Bardzo chciałam zobaczyć z lotu ptaka te dachy, które przypominają nieco czapki krasnali.

Też bym chciała

aga_stella napisał(a):Iwona była nieco pokrzywdzona, bo nie bardzo chcieliśmy, by się odzywała (dało jej się słuchać tylko gdy mówiła szeptem), a i napojów procentowych spożywała symbolicznie.

Aż mi żal Iwony.

megidh napisał(a):Aż mi żal Iwony.

Pechowo się jej przytrafiło, ale i tak nie było tragicznie. Na szczęście jej nie rozłożyło, więc wszędzie była i wszystko widziała.
A na koniec wirusa, czy co to było sprzedała mnie.

Matera – miasto wykute w kamieniu. 9 października, środa
Dziś czeka na nas prawdziwa wisienka na torcie .
Wyjeżdżamy o godz. 10.
Opuszczamy region Apulii i jedziemy do Bazylikaty. Podróż nie będzie jednak długa, bo tylko godzinka z minutami.
Poprzedniego wieczora tłumaczyłam Miśkowi, pokazywałam na mapie, że zanim wjedziemy do miasta mamy skręcić na punkt widokowy Belvedere di Murgia Timone.
I oczywiście szanowny kolega przejechał zjazd i na dodatek nie chce zawrócić .
Iwona na szczęście była już w formie, więc stanowczo nakazała małżonkowi zawrócić.
Co zostało raz dwa wykonane
Mamy jednak pecha. Przejechaliśmy kawałek, a tu blokada drogi.
Stoi policja i nikogo nie wpuszcza.
Widać ich na zdjęciu po lewej.

Zjechaliśmy na parking, który był w pobliżu i zastanawiamy się co robić.
Iść na nogach?
Ale ile zajmie to czasu?
Postanawiamy iść kawałek i jakoś zorientować się w odległościach.
Misiek odmawia uczestniczenia w spacerze, więc zostaje.
Idziemy w kierunku wąwozu Gravina. Po drugiej jego stronie wznosi się Matera.

Miasto widzimy, ale to nie to miejsce, o które biega.


Wiało tam mocno

Oceniamy, że do właściwego punktu widokowego, z którego widać najstarszą część Matery - Sasso Caveoso będzie jednak daleko, więc wracamy.
I tak spacer zajął nam blisko 40 minut.
Misiek okazało się, że nie próżnował. Ponieważ policja jednak czasami jakieś auta przepuszczała, więc postanowił i on spróbować. Jednak nie udało się. Dowiedział się tyle, że przyjechały jakieś super gwiazdy, a droga wczoraj i dziś jest niedostępna. Rozmowa im kulała, gdyż mogła odbywać się tylko w języku włoskim.
Matera jako plan filmowy występowała już w "Pasji" Mela Gibsona, a ostatnio kręcili tam sceny do ostatniego Bonda „No Time To Die”, który miał mieć premierę w kwietniu 2020 roku.
Może Bond był?
Jedziemy do miasta i kierujemy się w okolice zamku. Ruch na ulicach był całkiem spory.
Mapka poglądowa.

Na dole po lewej stronie domalował kropę ze strzałką pokazującą kierunek naszego parkingu (mapa tego miejsca nie obejmuje). Parkowaliśmy przy via Lanera (do centrum mamy trochę ponad 10 minut marszu). Idzie się z górki, a wraca pod górkę . Zaleta jednak jest, gdyż parking jest bezpłatny.
Każdemu, kto wybiera się do Matery polecam mapę, jest naprawdę dobra.
MAPA.[/quote]
Po zapisaniu można ją powiększyć, a jej rozdzielczość dalej jest znakomita.
Podzieliłam mapę i wydrukowałam na dwóch kartkach A3 i byłam z dzieła bardzo zadowolona.