Abordaże mniejsze i większe czyli pirackie wybryki 2013

SgwdYrEira napisał(a):...
Po chwili jednak wykrztusił: "No, niepylaka apollo czy widzieliście?"...

Apollo 13, a nawet 18 widziałem.
Widziałem też Apollo w Rocky ale to był Creed, a nie Niepylak.
Hmm...?

Bałam się, że Pirat odpuścił temat

ASIULA HK napisał(a):Bałam się, że Pirat odpuścił temat

Nie odpuścił tylko przez trzy tygodnie był na wiosennych wakacjach Będzie można o tym poczytać tutaj

SgwdYrEira napisał(a):

ASIULA HK napisał(a):Bałam się, że Pirat odpuścił temat

Nie odpuścił tylko przez trzy tygodnie był na wiosennych wakacjach Będzie można o tym poczytać tutaj

Tam też zaglądnę
3 tygodnie , jak ten czas leci

Z Homoli udajemy się do Szczawnicy, zostawiamy auta na parkingu. W planach mamy Drogę Pienińską, w obie strony pieszo. Upał jest straszny, grubo powyżej 30 stopni. Dzieciaki radzą sobie nieźle. Nieszczególnie marudzą

















Po niecałych trzech godzinach docieramy do Czerwonego Klasztoru,



gdzie nabieramy sił pijąc zimne słowackie piwko

SgwdYrEira napisał(a):Z Homoli udajemy się do Szczawnicy, zostawiamy auta na parkingu. W planach mamy Drogę Pienińską, w obie strony pieszo.

Gratulacje, my w obie strony na rowerach. Następnego dnia spływ.
W prywatnym rankingu najbardziej atrakcyjnych miejsc w Polsce, Droga Pienińska + spływ Dunajcem - bardzo wysoko.

walp napisał(a):W prywatnym rankingu najbardziej atrakcyjnych miejsc w Polsce, Droga Pienińska + spływ Dunajcem - bardzo wysoko.

Podobnie jak w moim.

Nie bardzo nam się chce ruszyć dalej więc Czerwony Klasztor oglądamy po łebkach.










Upał nie maleje, robi się duszno jak przed burzą, naciągają ciemne chmury, które jednak po chwili znikają. Postanawiamy jednak, że wrócimy z flisakami.

Trudno obrabować coś , co już przed nami obrabowano . Nie inaczej jest z Czerwonym Klasztorem , co nie zmienia faktu , że ciekawym miejscem jest . . .


Pozdrawiam
Piotr

Największym minusem podjętej przez nas decyzji było to, że po zakupie biletów musieliśmy czekać około 1,5 godziny. Żar z nieba się leje, dzieciaki marudzą a flisacy czekają na kolejne 2 osoby, które uzupełnią tratwę do 16 osób A mogliśmy wybrać Słowaków, którzy byli gotowi płynąć tylko z nami i do tego za mniejszą opłatę... Jakoś jednak doczekaliśmy się kompletu.








Na tratwie flisacy mają szuflę do wygarniana wody. Młody, wzbudzając śmiech wśród współpasażerów, zadaje pytanie czy może za 2 złote wygarniać tę wodę za nich. Jest zgoda, młody uśmiechnięty wywija łopatą aż miło, zatopienie nam nie grozi








Po dopłynięciu do Szczawnicy flisacy odbijają od brzegu zapominając o młodym, który jest bardzo zniesmaczony tą postawą. Ja również. Przecież 2 zeta to niewiele w porównaniu do trzech stów, które zapłaciliśmy za spływ. Poza tym mogli mi powiedzieć, że nie zapłacą mu to dałbym im te dwa złote aby mu przekazali. Gdy chciałem mu dać piątaka powiedział, że nie chodzi mu o pieniądze, po prostu czuł się oszukany. Już więcej z naszymi flisakami nie popłynę...

29.07.2013

Niestety nasz wyjazd w góry dobiegł końca i z rana ruszamy na północ. Widoki po drodze bardzo nam się podobają.



Zaglądamy na zamek w Wiśniczu.

Zamek położony jest na zalesionym wzgórzu nad rzeką Leksandrówką we wsi Stary Wiśnicz, wzniesiony przez Jana Kmitę w 2. połowie XIV wieku. Wczesnobarokowy korpus zamku z elementami renesansowymi zbudowano na planie czworoboku z wewnętrznym dziedzińcem. Zwieńczono go czterema basztami w narożach. Od północno-wschodniej strony dobudowano kaplicę z kryptą grobową Lubomirskich, a od południowo-wschodniej wolno stojącą tzw. Kmitówkę. Na drugim piętrze, przy Sali Rycerskiej mieści się galeria widokowa. Budowla otoczona jest fortyfikacjami bastionowymi z bramą wjazdową z początków XVII wieku.






Zamek ma nieregularny kształt. Na przełomie XV i XVI wieku był już czteroskrzydłowy i miał trzy wieże oraz otaczające go fortyfikacje ziemne z dwiema bramami. Po 1516 roku Piotr Kmita rozbudował zamek. Po jego śmierci w 1553 roku, zamek przeszedł na własność Barzów w 1566 roku po zrzeczeniu się praw do niego przez Stadnickich. W 1593 roku posiadłość kupił Sebastian Lubomirski. W latach 1615–1621 rozbudowy rezydencji podjął się jego syn Stanisław. Projekt barokowej przebudowy i umocnień bastionowych opracował dla niego Maciej Trapola. W czasie potopu szwedzkiego zamek poddał się bez walki Szwedom, ponieważ zabrakło dowódcy wojska w nim zgromadzonego. Wojska szwedzkie ogołociły zamek z całego wyposażenia i zniszczyły zabudowania. Po wycofaniu się najeźdźcy zamek ponownie był własnością Lubomirskich, jednak mimo prowadzonych prac nie został w pełni odrestaurowany.








W połowie XVIII wieku przeszedł na własność Sanguszków, a potem Potockich i Zamoyskich. Po przejęciu przez zaborcę zamek zaczął podupadać, a w 1831 roku uległ pożarowi i został ostatecznie opuszczony. W 1901 roku został wykupiony od prof. Maurycego Straszewskiego przez Zjednoczenie Rodowe Lubomirskich, którzy rozpoczęli remont rezydencji. Od 1928 roku pracami kierował Adolf Szyszko-Bohusz, ale zostały one przerwane po wybuchu II wojny światowej. Po wojnie zamek przejęło państwo, a od roku 1949 prowadzone były prace przez Alfreda Majewskiego mające przywrócić mu całkowicie dawny wygląd.







Mimo że zamek był doszczętnie zniszczony, obecnie jest w bardzo dobrym stanie. W jego wnętrzu wystawione są fotografie obrazujące wygląd zamku sprzed lat, oprócz tego w jego salach znajdują się XIX- i XX-wieczne meble, makiety różnych zamków oraz prace plastyczne uczniów nowowiśnickiego Liceum Sztuk Plastycznych. Do zwiedzania udostępniona jest również ogromna sala balowa, sala plafonowa z pozłacanym sufitem, sala akustyczna wykorzystywana kiedyś jako miejsce spowiedzi, kaplica zamkowa oraz krypta z ekspozycją sześciu sarkofagów (w tym Stanisława Lubomirskiego).







Do środka nie weszliśmy gdyż musielibyśmy czekać godzinę na przewodnika. A plan był napięty tego dnia

29.07.2013

Miała być kopalnia soli w Wieliczce jednak bilety na interesującą nas godzinę były wyprzedane Pojechaliśmy zatem do Bochni. Zostawiliśmy moją żonę w knajpce na rynku (stwierdziła, że do kopalni nie zjedzie i już)






i pojechaliśmy do szybu Campi gdzie znajduje się wejście do kopalni. Zostawiamy auta na parkingu i czym prędzej udajemy się do środka. Zdaje się, że to był najcieplejszy dzień lata, termometr wskazuje 42 st. Na wejście czekamy około 30 minut. Szczęśliwie poprzez szyb dostaje się chłodne powietrze z kopalni, taka naturalna klimatyzacja






Kopalnia soli „Bochnia” (od XIII wieku do 1772 wchodząca w skład Żupy krakowskiej). Początki kopalni sięgają roku 1248, kiedy to odkryto pokłady soli kamiennej. Odkrycie to jest związane z legendą o św. Kindze. Okolice Bochni znacznie wcześniej, bo od ok. 3500 lat p.n.e. były znane z uzyskiwania soli przez odparowywanie wody z solanki (sól warzona). Studnie solankowe w rejonie Babicy stały się zalążkiem dwóch szybów Gazaris i Sutoris, w których zaczęto wydobywać sól metodami górniczymi. Szyb Sutoris jest eksploatowany do dzisiaj.

Zjazd na dół odbywa się w nieco klaustrofobicznych warunkach i dla młodego jest to niezłe przeżycie. Winda jest szybka, hałasuje a do tego jest całkowicie ciemno
Na dole zasiadamy na taki pojazd



i jedziemy.



Bocheńska kopalnia była przedsiębiorstwem królewskim, przynoszącym olbrzymie dochody Rzeczypospolitej. W 1368 roku Kazimierz Wielki wydał dokument zwany Statutem żupnym. Dokument ten ustanawiał zasady organizacyjne żup solnych i prawa rządzące sprzedażą soli. W tym czasie eksportowano sól do Rusi i na Węgry. W kopalni pracowało od 120 do 150 osób. W XV i XVI wieku kopalnia w Bochni (Żupa bocheńska) w ramach Żupy krakowskiej, a więc wraz z kopalnią soli w Wieliczce, rozwinęła się znacznie – zatrudniając około 500 kopaczy (górników). Powstały też nowe szyby: Regis, Bochneris, Campi.

Zainstalowano tutaj kilka multimedialnych bajerów, wygląda to nieco kiczowato, jednak dzieciakom podobają się gadające obrazy czy też przemawiające postacie.




W XVII wieku za przyczyną wojen i upadku gospodarczego kraju nastąpiło zahamowanie rozwoju przedsiębiorstwa. Po roku 1772 kopalnia dostała się w ręce austriackie, przez okres rozbiorów aż do roku 1918 pozostawała pod ich kontrolą. Okres ponownego rozwoju saliny nastąpił po 1785 r., kiedy stanowisko jej naczelnika objął Dionizy Stanetti. Rozbudowa systemu wentylacji oraz nowy podziemny szyb (nazwany później „Stanetti”) otwarły w 1794 r. dostęp do nowych pokładów soli, które zapewniły kopalni funkcjonowanie przez następne dziesięciolecia. Dopiero w XX w. z powodu wyczerpujących się pokładów soli i związanej z tym nieopłacalności wydobycia nastąpiło zaniechanie produkcji na skalę przemysłową.








W 1981 wpisano historyczne wyrobiska do rejestru zabytków. Kopalnia przekształciła się w obiekt turystyczny i leczniczy. Komora Ważyn, największe podziemne pomieszczenie w Europie wykonane przez człowieka, ze względu na specyficzny mikroklimat, wzbogaciła zakres funkcji turystycznych i leczniczych.












Pośród wielu zabytkowych urządzeń kopalni funkcjonuje sprawny i okazjonalnie uruchamiany mechanizm napędowy wind w szybach poruszany pracą silnika parowego. Jest to unikatowy w Europie czynny zabytek techniki. 6 października 2000 roku obiekt został wpisany na listę Pomników historii. 23 czerwca 2013 kopalnia została wpisana na Listę Światowego Dziedzictwa Kulturowego i Przyrodniczego Ludzkości UNESCO.

W bocheńskiej kopalni znajduje się kaplica św. Kingi.













Do komory Ważyn dostajemy się schodami, chętni mogą zjechać zjeżdżalnią



Komora jest ogromna, długa na 255 m, szeroka na 15 m i 7 m wysoka, nie ma tu żadnych wsporników. Tylko nie wiem dlaczego nie mam stąd żadnego zdjęcia Znajduje się tutaj uzdrowisko ale także boisko do gry w koszykówkę i knajpka. Dzieciaki grają w piłkę po czym posilamy się i udajemy się na powierzchnię. Tym razem w windzie jedzie z nami przewodniczka i zapala latarkę więc dzieciaki już nie piszczą

29.07.2014

Z Bochni udaliśmy się do Niepołomic. Zaparkowaliśmy na rynku







i udaliśmy się na obiad a następnie obejrzeliśmy Zamek Królewski.

Ten obszerny zamek nazywany jest "drugim Wawelem". Został wybudowany z rozkazu króla Kazimierza Wielkiego na skarpie pradoliny Wisły. Miał pełnić również funkcje obronne. Wyruszały z niego wyprawy myśliwskie do pobliskiej Puszczy Niepołomickiej. Zamek składał się z trzech wież, budynków w skrzydle południowym i wschodnim oraz murów kurtynowych wokół dziedzińca. Równolegle powstała osada Niepołomice, mająca pełnić funkcje usługowe dla zamku i dworu.

Dzieło kazimierzowskie kontynuowali następni królowie: Władysław II Jagiełło, Zygmunt I Stary, a następnie Zygmunt II August. Za czasów króla Władysława Jagiełły zwoływano na zamek zjazdy koronne. Odbywały się też w nim sądy. Zygmunt I Stary gruntownie zamek przebudował, nadając mu formę czworoboku z dziedzińcem wewnętrznym. Był schronieniem dla dworu królewskiego w okresie panującej w Krakowie epidemii (1527). W 1550 roku wielki pożar zniszczył skrzydło wschodnie i północne.

Za panowania króla Zygmunta Augusta odbudowano i przebudowano zamek. Prace prowadzono w latach 1551-1568 pod kierunkiem Tomasza Grzymały oraz rzeźbiarza Santi Gucciego. Wybudowano m.in. klatki schodowe od strony dziedzińca i krużganki wsparte na trzech słupach. Zasługą królowej Bony były ogrody włoskie usytuowane przy południowym skrzydle ("ogrody królowej Bony"). Od końca XVI wieku zamek przechodził w ręce rodów szlacheckich: Curyłów, Branickich, Lubomirskich. W tym czasie zmieniany był jedynie wystrój wnętrz, przebudowano kominki i stropy. Większą zmianą była przebudowa krużganków na wczesnobarokowe w latach 1635-1637.








Najazd Szwedów w 1655 roku przyniósł kres świetności tej królewskiej budowli. Zamek zamieniono na magazyn żywności, zniszczono kościół, złupiono miasto. Od połowy XVIII wieku zamek przejął król August Mocny później August III. Podjęto jedynie próby remontu. Po rozbiorze Polski w 1772 roku zamek wraz z miastem przeszedł pod panowanie Austrii. Austriacy zmienili wystrój zamku przeznaczając go na koszary, rozebrali też drugie piętro, wzmocnili mury skarpami i przyporami. W drugiej połowie XIX wieku do I wojny światowej zamek pełnił funkcje mieszkaniowe, magazynowe. W okresie międzywojennym i powojennym zamek pełnił funkcję obiektu użyteczności publicznej. W czasie wojny zamek przeszedł w ręce niemieckie. W okresie powojennym budowla popadała w ruinę. Od 1991 roku, kiedy stał się własnością Gminy Niepołomice, przystąpiono do kompleksowych prac renowacyjnych. Po kilku latach remontów i prac adaptacyjnych, królewska siedziba odzyskała swą dawną świetność.

Przez wieki zamek był rezydencją królów polskich. Obecnie zamek otwarty jest dla gości i turystów. Mieści się w nim także hotel i centrum konferencyjne. W komnatach zamkowych powstaje Muzeum Przyrodnicze wykorzystujące eksponaty myśliwskie i łowieckie oraz zbiory Włodzimierza Puchalskiego. Centrum Kultury "Zamek" organizuje recitale, koncerty, spektakle, pokazy rycerskie, wystawy. W zamku ma swoją siedzibę chór Towarzystwa Miłośników Muzyki i Śpiewu w Niepołomicach "Cantata".










Przez zamkniętą bramę zaglądamy do Osady Podegrodzie.



W Niepołomicach rozdzielamy się, tzn. brat odwozi swoją lubą do Pyrzowic a my jedziemy w kierunku domu.

SgwdYrEira napisał(a):...
Już więcej z naszymi flisakami nie popłynę...

-Gdzie ci się to stało?
-W teatrze.
-O w mordę. W życiu do teatru nie pójdę...

Klasyk

romuald22 napisał(a):

SgwdYrEira napisał(a):...
Już więcej z naszymi flisakami nie popłynę...

-Gdzie ci się to stało?
-W teatrze.
-O w mordę. W życiu do teatru nie pójdę...

Klasyk

Wiem, że uogólniam ale opisuję swoje wrażenia. Nie sądzę aby dobrą praktyką było czekanie na ostatnią osobę do łajby, jakoś Słowacy płyną w niepełnym składzie. Chodzi mi o sposób myślenia, wyciągamy tyle dudków ile się da, przecież i tak już zapłacili to niech czekają aż się usmażą A zachowania dorosłego faceta wobec dziecka już nie chce mi się komentować. Często w pracy mam do czynienia z dziećmi i nie wyobrażam sobie, żebym coś obiecał a nie dotrzymał słowa. Jeśli wiem, że nie spełnię ich prośby to po prostu mówię nie, tak jest uczciwie.