Wspomnienie pewnego miasta

Buber napisał(a):

Aglaia napisał(a):Jegomość kot postanowił się zdrzemnąć:

Przypomina mi się genialny film "Kedi" o stambulskich kotach .
Jak ktoś nie widział - https://www.youtube.com/watch?v=FckA4KvEllQ .

W Stambule koty są wszędzie to chyba taki nieodłączny element tego miasta. Filmu nie widziałam więc dzięki za link może kiedyś zerknę.

Ortakoy i Pierwszy Most nad Bosforem (czyli wracamy do Europy)







Twierdza Rumeli i Drugi Most

Coraz dalsze przedmieścia miasta (raz po azjatyckiej, raz po europejskiej stronie cieśniny)


(jak widać wzdłuż brzegu ciągle jest sporo tradycyjnej, drewnianej zabudowy)




















(ostatni, tzw. trzeci most - już spory kawałek za miastem)

Dużo już odwiedziliście, szczerze to spodziewałem się, że mniej zobaczę; teraz trochę mnie zastanawia co wybrać/zapisać na 1 cały dzień.

te kiero napisał(a):Dużo już odwiedziliście, szczerze to spodziewałem się, że mniej zobaczę; teraz trochę mnie zastanawia co wybrać/zapisać na 1 cały dzień.

Jeden dzień w Stambule to rzeczywiście niewiele. Jeśli miałabym coś doradzić to wybrałabym Hagia Sophia, Błękitny Meczet i Topkapi. Przede wszystkim dlatego, że są blisko siebie i nie trzeba za dużo się przemieszczać. Jak starczy czasu można dorzucić jeszcze cysternę. Jak nie chcecie Topkapi to może być Muzeum Archeologiczne albo Wielki Bazar (tu trzeba będzie się trochę przejść albo podjechać tramwajem) - w żadnym z tych miejsc nie byliśmy - czekają na następny raz. W bliskiej okolicy można też zajrzeć do Parku Gulhane (o nim jeszcze napiszę/pokażę trochę fotek).

W końcu po prawie 2 godzinach przybijamy do brzegu w Kavagi.







Tu statek ma ok. 2,5h przerwy (w sezonie można też chyba wróci późniejszym statkiem co daje na miejscu ok. 4,5h).
Nam te 2,5 godziny starczyło na:

1) Zjedzenie lunchu w knajpie przy porcie

2) Spacer do twierdzy z postojem na dwóch placach zabaw. Muszę powiedzieć, że w tej temperaturze i w tym słońcu było to wyzwanie.

3) Obejście twierdzy. Oficjalnie jest ona zamknięta ale jak się zapuka i potraktuje pana ciecia odpowiednim napiwkiem to wpuszcza do środka. Środek to zdecydowanie niewykorzystany potencjał. Owszem ładny widok na trzeci most, Bosfor i dalej Morze Czarne ale całość niemiłosiernie zarośnięta trawą i zielskiem tak, że junior odmówił spaceru dookoła murów. Punkt 2) i 3) były realizowane w takich okolicznościach przyrody i okolicy

Wracamy w okolice przystani. Zatrzymujemy się jeszcze na pyszny sok pomarańczowy i krótki spacer dookoła na wpół zburzonego meczetu.















W drodze powrotnej moim panowie zalegają na kanapach celem popołudniowej drzemki. Ja pilnuję naszego skromnego dobytku i od czasu do czasu cyknę jakąś fotkę.

Po kolacji robimy sobie krótki spacer po Gulhane Park – bardzo miłe miejsce. Fajny plac zabaw gdzie junior pielęgnował przyjaźń polsko-turecką.



















Park sprawia wrażenie zadbanego, miłe dla oka są podświetlane fonatnny. Jest chyba nawet jakiś małe meczet (albo raczej sala do modlitwy) gdyby kogoś wezwanie muezina zostało podczas przechadzki. To czym byliśmy zaskoczeni (na bardzo duży plus) to stan publicznych toalet - niczego nie można im było zarzucić (co w takich miejscach nie zdarza się często).

Wieczorem uskuteczniamy jeszcze krótki spacer po okolicy (taki mini-Stambuł by night).








(Fontanna Ahmeda III)






(Błękitny Meczet)


(Hagia Sophia)


(Hagia Sophia)

Sobota była dniem naszego wyjazdu. Na szczęście samolot mieliśmy popołudniu więc na przedpołudnie opracowaliśmy jeszcze krótką trasę zwiedzania.

Zdecydowaliśmy się na meczet Mehmeda Zdobywcy (tu podjechaliśmy tramwajem, potem krótki spacer, przy okazji zerknęliśmy na akwedukt).



Sam meczet, podobnie jak meczet Sulejmana, emanuje spokojem. Tu nie ma tłumu turystów jak w Błękitnym Meczecie, raczej lokalsi. Siadamy na dywanie, rozkoszujemy się ciszą, podziwiamy architekturę i zdobienia.

Potem spacer przez Fatih do meczetu Ajjuba. Tu podobnie tylko lokalsi, meczet zdecydowanie mniejszy i skromniejszy.

W bonusie kilka ważnych dla tutejszych muzułmanów grobów (tzw. turbe).















I fajny widok na miasto.

Zastanawiamy się jak stąd wrócić po nasze walizki do hotelu. Ostatecznie decydujemy się na spacer w kierunku cywilizacji i złapanie pierwszej przyzwoicie wyglądającej taksówki. Spacerujemy sobie ulicami Fatih w dół, w kierunku Złotego Rogu.

















Taksówkę udało się złapać, z kierowcą też udało nam się dogadać. Niestety na nadbrzeżnym bulwarze dopadł nas mega korek. Kierowca dojeżdża do Mostu Galata i twierdzi, że dalej to nie ma sensu bo szybciej dojdziemy. Kasuje odpowiednią kwotę, wysadza nas na środku drogi i dalej podążamy na własnych nóżkach.

Mamy jeszcze trochę czasu więc wpadamy na pożegnalnego kebaba do „naszej” knajpy. Zabieramy walizy i jedziemy na lotnisko. W tę stronę decydujemy się na zbiorkom. Decyzja może nie była zła ale wykonanie trochę gorsze. Chcemy pojechać tramwajem i potem przesiąść się w metro.
Biorąc pod uwagę cały nasz dobytek ładujemy się dopiero do drugiego tramwaju. Ścisk jest niesamowity a my z naszymi walizami jesteśmy traktowani chyba jako jakaś atrakcja bo wszyscy przyglądają nam się z życzliwością mimo, że zajmujemy więcej miejsca niż standardowa trzyosobowa rodzina (widocznie turysta zachodni na lotnisko jeździ taksówką). Dojeżdżamy do metra i tam już zdecydowanie luźniej i tylko kilka przystanków. Na lotnisku masakra – walizy prześwietlają jeszcze przed wejściem na halę odlotów więc kolejka spora, potem kolejka do odprawy biletowej, potem paszportowej, potem tłok w hali odlotów. Na szczęście odlot o czasie. Z samolotu jeszcze kilka fotek miasta z góry…











I po Stambule zostało tylko wspomnienie…

Wspomnienie po Stambule jest oczywiście wspaniałe. Z chęcią wrócilibyśmy jeszcze do tego miasta. Zaskoczyło nas i to bardzo pozytywnie. Stambuł to jedno z niewielu miejsc, które właściwie znałam całkiem dobrze zanim do niego przyjechałam. Ulicami miasta spacerował setki razy razem z bohaterami książek tureckiego noblisty Orhana Pamuka. Uważny czytelnik zauważy pewnie, że nawet tytuł relacji został zaczerpnięty z jednej z jego książek. Spodziewałam się jednak, że samo miasto nieco nas rozczaruje. Zabytki oczywiście miały być wspaniałe (i były) ale obawiałam się, że samo miasto będzie przytłaczającym molochem. Na szczęście nic takiego nas nie spotkało. Dla nas Stambuł to idealna mieszanka wschodu z zachodem. Niewiele w świecie islamu jest takich miejsc gdzie obok siebie idą dziewczyny w wyjątkowo kusy szortach i kobiety zakryte od czubka głowy po czubki palców. Wszystkie to obywatelki jednego kraju…

Oczywiście jest tłok, jest dużo ludzi ale przeciętnego turystę, poruszającego się wokół głównych (lub mniej głównych) zabytków właściwie to nie dotyczy. Ogrom miasta jak, jego zaludnienie i niewydolność systemu publicznej komunikacji dały się nam we znaki dopiero jak próbowaliśmy się ze znajomymi przedostać samochodem z europejskiego na azjatycki brzeg gdzieś w okolicy 2 mostu, w okolicach popołudniowego szczytu. W Europie nie wiemy co to korek .

Stambuł to było też dla nas pierwsze zetknięcie z turecką kuchnią. I tu kolejne zaskoczenie – jest po prostu pysznie. Najlepsze są przystawki ale dobrze zrobiony kebab też nie jest zły . Po tygodniu takiej wyżerki uważamy, że nasze budy z kebabem należałoby nakazem administracyjnym rozebrać .

Czy coś bym zmieniła w naszym planie? To zależy jakie kto ma priorytety. W samym mieście spędziliśmy tydzień ale efektywnego zwiedzania mieliśmy tak ok. 4,5 dnia. Tak więc w tydzień na pewno można zobaczyć więcej. Jak ktoś nie ma dziecka, które musi potaplać się w morzu to może sobie odpuścić Wyspy Książęce albo raczej je objechać (promy + rowery) niż wylegiwać się na plaży co prawdę mówiąc dla dorosłych było nieco wątpliwą przyjemnością. Bez specjalnych strat w ludziach można też odpuścić sobie harem w Dolmabhace. Może to tylko godzina ale zawsze można ją przeznaczyć na coś fajniejszego. Jeśli ktoś ma mało czasu całodzienny rejs do Kavagi też może sobie darować a w zamian wybrać się na wersję skróconą tej wycieczki (do pierwszego mostu i połączyć to ze spacerem po Ortakoy). Wersja krótsza jest też dostępna w opcji wieczornej. To czego trochę żałuję to, że nie poszliśmy na Wielki Bazar. Był w planach ale niestety zawsze jakoś już nam się nie chciało. Może będzie na następny raz. Następnym razem chciałabym też wybrać się do meczetów w pobliżu przystani Uskudar – żeby poczuć się trochę bardziej jak w Azji . Z wody fajnie prezentowała się też twierdza Rumeli –to niestety trochę daleko – ale może kiedyś się uda. Warte odwiedzenia są też podobno kościoły na Chorze (przepiękne wczesnochrześcijańskie mozaiki) – z tym, że to spacer dla wytrwałych – nie jest łatwo dostać się tam publiczną komunikacją. Warto też odwiedzić któryś z mniej uczęszczanych meczetów (w mojej relacji były 3 – Sulejmana, Mehmeta Zdobywcy i Ajjuba) – ale w Stambule tyle tego jest, że każdy znajdzie coś dla siebie.

Dziękuję wszystkim czytelnikom. Gdyby ktoś miał jakieś pytania to w miarę możliwości postaram się odpowiedzieć.

Ciekawa i kolorowa relacja. Dzięki.
Może kiedyś się przyda. Niby chce tam pojechać, ale jakoś wielkiego parcia nie mam.