Wspomnienie pewnego miasta czyli powrót po prawie 7 latach

Niespiesznie przez dzielnicę Fatih zmierzamy do przystanku tramwajowego żeby tym środkiem transportu dojechać do Eminonu a stamtąd piechotą do hotelu.



Może nie spacerujemy po najbardziej reprezentacyjnej części miasta ale czasem i takie rejony trzeba odwiedzić żeby zobaczyć coś niezwykłego. Poza tym podglądanie życia lokalnych mieszkańców też może być ciekawe.

To nie koniec atrakcji na ten dzień

Aglaia napisał(a):Może nie spacerujemy po najbardziej reprezentacyjnej części miasta ale czasem i takie rejony trzeba odwiedzić żeby zobaczyć coś niezwykłego. Poza tym podglądanie życia lokalnych mieszkańców też może być ciekawe.

Mnie się np Balat i Fener całkiem podobały, miejscami zrobione pod turystów (szczególnie Fener), ale były i autentyczne, niewymuskane zaułki w Balacie.

Kościół (meczet) na Chorze absolutnie doskonały, szkoda że nie mogliśmy zobaczyć.

Cudowne są te połacie parku z kolorowymi dywanami , również drzewa obsypane wszystkimi odcieniami wiosny - kolorowy zawrót głowy , dlatego tak lubimy wiosenne podróże
Keukenhof w przyszłym , 2026 roku będzie otwarty od 19 marca do 10 maja - warto odwiedzić , szczerze polecam

Bizantyjskie mozaiki w kościele na Chorze - można do nich przyrównać jedynie te z Bazyliki San Vitale w Rawennie - wspaniałe

Istambuł z poziomu wody wygląda bardzo ciekawie , ale spacer po dzielnicach ( szczególnie tych mniej turystycznych ) to dopiero pozwala poznać miasto poczuć smaczki , wchłonąć zapach
Czekam na więcej


Pozdrawiam
Piotr

Ja też lubię spacery po nieco bardziej alternatywnych dzielnicach nieprzecinających popularnych turystycznych szlaków.

Będąc na Chorze też pomyśleliśmy o Rawennie - tylko na Chorze te mozaiki wydają się jakby bliższe, po prostu pomieszczenie jest chyba trochę mniejsze.

A Keukenhoff na pewno kiedyś zobaczymy...

Aglaia napisał(a):... Będąc na Chorze też pomyśleliśmy o Rawennie - tylko na Chorze te mozaiki wydają się jakby bliższe, po prostu pomieszczenie jest chyba trochę mniejsze...

W wielu kościołach Rawenny rzeczywiście tak jest, ale w mauzoleum Galii Placydii fantastyczne mozaiki są na wyciągnięcie ręki, jak dla mnie miejsce absolutnie wyjątkowe, podobnie zachwyciły mnie chyba tylko wnętrza grobowców w Dolinie Królów, ale to już zupełnie inna technika zdobnicza...

Dzień kończymy kolacją na dachu jednej z restauracji, w pobliżu naszego hotelu.

Takich miejsc w okolicy jest sporo. My wybraliśmy Luco Rooftop, którą widzieliśmy z okien naszego pokoju .

Było bardzo smacznie. Widoczki przednie. Ale niestety zimno . Nawet koce i ogrzewacz pomagały w niewielkim stopniu.

Nadrobiłam i będę teraz na bieżąco. Możesz podać dokładną lokalizację tego meczetu na Chorze, bo nie mogę go odnaleźć, a wbiłabym sobie na przyszłość pineskę...

Kolejny dzień zaczynamy od wizyty w Pałacu Topkapi. Podobnie jak poprzednim razem wchodzimy bocznym wejściem. Jednak teraz są już tam bramki skanujące . Na szczęście kolejka jest nieporównywalnie mniejsza niż ta przy głównej bramie.

Tym razem odpuszczamy harem i kościóła Hagia Irene.

Przechodzimy przez kolejne dziedzińce.



Na dłużej zatrzymujemy się w pawilonie gdzie wystawiono sułtańskie szaty i inne ciuszki "z epoki". Córka była zachwycona



I w Sali Tronowej gdzie przechowywane są muzułmańskie relikwie. 7 lat temu nie można tu było robić zdjęć i zakaz ten był egzekwowany przez obsługę. Teraz nikt się nie krępuje .



Na mnie jak poprzednio największe wrażenie zrobiły położone na końcu pawilony bagdadzki i erywański oraz ich "okolice".

W Topkapi spędziliśmy w sumie około 3h. Potem jakaś kawiarnia i wracamy do hotelu na krótki odpoczynek przed obiadem i dalszą częścią programu.

Długo nie poodpoczywaliśmy bo niedługo po powrocie do hotelu zdarzyło się to:



Nie powiem - na 6 piętrze starej kamienicy jest to ciekawe doświadczenie .

Na szczęście skończyło się na krótkim stresie. Zanim zdążyliśmy zejść na dół wszystko się skończyło. Recepcjonista ze stoickim spokojem zapewnił nas, że "Wszystko OK. Allah czuwa" i zrobił nam herbatkę. Życie na trochę się zatrzymało ale po maksymalnie 30 minutach wrócił zwyczajowy gwar. My też poszliśmy na obiad bo trzęsienie, trzęsieniem ale jeść trzeba .

Aglaia napisał(a):My też poszliśmy na obiad bo trzęsienie, trzęsieniem ale jeść trzeba .

piekara114 napisał(a):

Aglaia napisał(a):My też poszliśmy na obiad bo trzęsienie, trzęsieniem ale jeść trzeba .

Jak miałaś kiedyś na pokładzie nastolatka to wiesz, że potrafi zjeść wszystko i w każdych warunkach. Jakby miało się stać coś jeszcze gorszego to lepiej być najedzonym niż głodnym .

Poza tym skoro lokalsi wrócili do swoich normalnych obowiązków to postanowiliśmy, że my też wrócimy do naszego planu. Ostatecznie trochę musieliśmy go zmodyfikować ale o tym jeszcze napiszę w dalszej części.

Aglaia napisał(a):Jak miałaś kiedyś na pokładzie nastolatka to wiesz, że potrafi zjeść wszystko i w każdych warunkach. Jakby miało się stać coś jeszcze gorszego to lepiej być najedzonym niż głodnym . ....

Mieliśmy tą wątpliwą okazję do przeżycia trzęsienia ziemi o magnitudzie 6 na Krecie, epicentrum było 20km od nas (zginęły wówczas 2 osoby pracujące na budowie). Zadziało się to w porze śniadania i wszyscy w ekspresowym tempie ewakuowali się z jadalni. Chyba w tamtych czasach nastolatki, których tam nie brakowało, były mniej dzielne, albo mniej głodne .
Co do samego zdarzenia, sporo szkła roztrzaskało się na podłodze, konstrukcja budynku mocno się porysowała, w sklepach z półek pospadało dużo różnego towaru, a jeszcze półtora dnia towarzyszyły nam wstrząsy wtórne. Wiem, że nie chciałbym ponownie tego doświadczyć.

To było nasze drugie trzęsienie ziemi.

Pierwsze było w Chile - teoretycznie było trochę silniejsze i było nawet bohaterem czerwonych pasków w naszych mediach co przyprawiło o zawał naszą rodzinę. My akurat byliśmy wtedy na zewnątrz i nic nie poczuliśmy a o wszystkim dowiedzieliśmy się od spanikowanej rodziny.

To nie tak, że lekceważę zagrożenie. W Turcji ciągle żywe jest wspomnienie 2022 r. Recepcjonista w naszym hotelu zapewniał nas, że budynek przeszedł jakąś tam inspekcję i powinien przetrwać nawet silniejsze wstrząsy. Nie było widać żadnych uszkodzeń. W naszym pokoju pospadały kosmetyki na półkach w łazience. W pokoju teściowej nie ruszyło się nic. W samym mieście zawalił się chyba jeden, stary, nieużywany dom.

Nikt nie zginął, nikt nie został ranny w bezpośrednim efekcie tego zdarzenia. Poszkodowanych zostało bodajże około 200 osób - głównie turystów, którzy w panice skakali z wyższych pięter budynków i połamali sobie to i owo. Panika jest złym doradcą.

Z tego co pamiętam około 100 tys. osób ewakuowano do miejsc tymczasowego schronienia (zamknięto z tego powodu szkoły i uniwersytety na 2 dni) żeby sprawdzić czy budynki, w których mieszkają są bezpieczne. W liczbach bezwzględnych oczywiście robi to wrażenie ale jak się pomyśli, że Stambuł to ponad 15 milionowa metropolia + rzesze turystów i innych przyjezdnych to perspektywa się zmienia.

My też wyszliśmy z budynku ale jak się sytuacja unormowała to jednak zdecydowaliśmy, że trzeba żyć dalej. Naprawdę nie wiem dlaczego miałabym sobie odmówić obiadu i co dałoby mi siedzenie na chodniku przed hotelem .

Wstrząsy wtórne odczuwaliśmy jeszcze kolejnego dnia i nie było to przyjemne.

U mnie nastolatek to już dorosły student, ale nie jestem pewna czy w takiej sytuacji myślał by o jedzeniu....

Aglaia napisał(a):My też wyszliśmy z budynku, ale jak się sytuacja unormowała to jednak zdecydowaliśmy, że trzeba żyć dalej.