Śródziemnomorska 4,5 czyli ..

longtom napisał(a):W słoneczko

Brawo.

W nagrodę, jak chwilę poczekasz, to zrobię specjalnie dla ciebie jeden jachcik,
który mi właśnie w oko wpadł ...


Za kilka minut ...

W nagrodę, dla Longtoma ...

weldon napisał(a):W nagrodę, dla Longtoma ...

Z rolfokiem, niezły, dziękuję



A tak przy okazji:

szukam załogantów na rejs nowym jachtem

Ja się do hundkoi już nie nadaję za bardzo ...
Koja rufowa też mi już nie odpowiada za bardzo.

Powiedzmy, ze ... klaustrofobię mam

weldon napisał(a):A zaraz pokażę, jak można do końca zdjęcia skopać, ale ...
innych nie mam , a szkoda mi tego spaceru po Rogoznicy ...

No i gdzie te skopane bo potrzebuję się podbudować jakoś a tu nic...

Jacek S napisał(a):No i gdzie te skopane bo potrzebuję się podbudować jakoś a tu nic...

Po kolei każde podpisane Fuji ...

Poprzednio byliśmy tu wieczorem.
Kościół był co prawda otwarty, ale trwała msza i nie weszliśmy do środka.
Teraz, niestety, nie weszliśmy bo był zamknięty.











Za to natrafiamy na lokalnego Rambo, ubranego w strój maskujący ...



Istotnie, rozpościera się stąd widok na całą zatokę, położoną po tej stronie wyspy.
Nasz Rambo zrezygnował z polowania, a my, przynajmniej, obchodzimy kościół dookoła.











Z tyłu znajduje się malutki cmentarzyk.
Nie da się go porównać w żaden sposób z tym z Primostenu,
ale jakby to było, jakby wszędzie było tak samo ...











Napis nad drzwiami do dzwonnicy sugeruje, że ta część dobudowana została w XIX wieku. Kościołek jest mały, cmentarzyk też.
Już jesteśmy z powrotem przed frontem budynku.











Jak widać na ostatnim zdjęciu, dziecko stoi na szczęście dość daleko,
ponieważ w tym mniej więcej momencie odkryłem, że, pewnie przy odkręcaniu filtra,
uj...łem sobie obiektyw, pewnie kremem do opalania
czego konsekwencją jest śliczna plama na wszystkich dotychczasowych zdjęciach

Zmarli zrozumieją i wybaczą ...

Schodzimy tą samą droga, która schodziliśmy przy poprzedniej, wieczornej wizycie.











To teraz, dla uspokojenia nerwów, zrobimy sobie kącik botaniczny ...











I jeszcze trochę ... Schodząc tędy, niejako od zaplecza miasta, widać wyraźniej,
jak żyją tutejsi mieszkańcy. Małe ogródki, małe domki, pokoiki.











Wracamy do portu, a w zasadzie zaraz do jego początku. Niedaleko zostawiliśmy samochód.
Niewiele się zmieniło, ale ciągle trafiają się jakieś fajne rzeczy do sfotografowania.
Dwóch panów reperujących kuter już sobie poszło ...











Jeszcze kilka zwierzątek, jakby perkozów, tylko bez czubka ...
Kilka lokalnych grafitti. Później, tego samego dnia, według mnie, to zrobiła to
pod peką, gospodyni przynosi nam cieplutkie, świeże ciastka.
Jasne ciasto, zawinięte jak naleśnik, z jakimś słodkim nadzieniem w środku.












Wciągnęliśmy nosem ... Zapomniałem zrobić zdjęcie.

Ale, czy to jedyne zdjęcie, którego nie zrobiłem na tym, powoli zbliżającym się do końca wyjeździe?

Ponieważ poprzedniego dnia omal nie umarliśmy z nudów ...
(dobrze, że się zdecydowaliśmy na ten spacer, źle, że sobie aparat usmarowałem )
to, zgodnym chórem postanowiliśmy pojechać zwiedzać ... Trogir!

Jednym słowem skazani jesteście przejść się tamtędy jeszcze raz.

Dla pocieszenia - troszkę inne trasy wybraliśmy, trochę się zmieniło w międzyczasie,
trochę też po drodze się zatrzymaliśmy, więc to też pokażę.











Po pierwsze, po drugiej stronie zatoki, już od strony lądu,
możemy popatrzeć na resztki jakiegoś portu, jakby przemysłowego. Nieczynnego już, tak samo jak nieczynnym wydawał się statek,
na burcie lezący, na dnie zatoki.











Droga z Rogoznicy do Trogiru w ogóle jest urozmaicona.
Mijamy Marinę, znana miejscowość wypoczynkową z dużym portem jachtowym,
mijamy hodowlę ... owoców morza. Zapomniałem, ale to chyba małże tak się hoduje.
Są, po drodze, na kilku wzgórzach, małe kapliczki otoczone cmentarzykami.
Nawet chcieliśmy tam zajrzeć, na któryś, ale ciężko było wyczuć, która z dróg należałoby podążać.

W końcu są przepiękne widoki z widokiem na Ciovo i trogirską katedrę kończąc.













Tym razem, pamiętając o kłopotach z miejscem do parkowania, zaparkowałem na pierwszym z brzegu parkingu,
koło przychodni i poszliśmy w stronę mostku dla pieszych przerzuconego ponad kanałem,
oddzielającym Trogir od stałego lądu ...

Mijając po drodze puste parkingi ...

Po drugiej stronie kanału skierowaliśmy się w kierunku widocznej na końcu kanału baszty.
Poprzednio nie doszliśmy do niej, a więc czas był do nadrobienia zaległości przedni.










Zawsze fascynowała mnie ta symbioza widoczna pomiędzy starymi zabytkami i nowymi obiektami.
Tu, zaraz za twierdzą, było boisko.

A statek dalej budowali ...











Tym razem, prawie, obeszliśmy twierdze dookoła.











Niewiele się zmieniło. Skręcamy znów w uliczki.

Wybrzeże już opanowaliśmy ...

Teraz jest łatwiej, już bez tego balastu zwiedzania, już tylko dla przyjemności,
nic nas nie goni, nie planujemy dziś innych atrakcji.











A, mimo wszystko, to się nie da. W którą stronę nie pójdziemy,
zaraz wychodzimy nad wodę. Ale to jest fajne.
Jeszcze na tyle jest to zagadka, gdzie trafimy, że jest to przyjemne i zabawne.











Miejska brama, sklep z pamiątkami, pręgierz. Kamienie błyszczące,
wyfroterowane tysiącami kroków.

Ale nie śliskie.











Wracamy ta sama bramą. Wchodzimy na dziedziniec jakiegoś kościółka.
Ciekawe, jak tu zachować prywatność. Wszystko jest takie ... obok siebie.
Zaraz obok siebie.
Może stąd te okiennice, w tych, zacienionych przecież uliczkach.

weldon napisał(a):Ale, czy to jedyne zdjęcie, którego nie zrobiłem na tym, powoli zbliżającym
się do końca wyjeździe?

Słusznie to zauważyłeś, już sobie nawet pomyślałam, ze nic nikomu nie zostawisz do sfotografowania A jednak się myliłam.

Ja często gdy tak trochę zaczynamy za mocno przyspieszać ze zwiedzaniem i jestem poganiana żeby szybciej zrobić te zdjęcia, mówię "przecież jestem na urlopie nie mogę się spieszyć"

I znowu gacie ... Ale czy to moja wina, że w ten sposób
te zabytkowe budynki żyją?











A, to ostatnie zdjęcie, taką nostalgią zapachniało.

Niektórzy pewnie będą pamiętali "osę" ...



Znów przechodzimy koło katedry, ale nie ona jest dziś celem.
Tym razem kierujemy się w stronę placu położoną od strony portu.
Przedtem skręciliśmy w lewo, teraz w prawo.











Znajduje się tu jakby altana. Płaskorzeźby, coś w stylu ołtarza.
Próbuje uwiecznić jak dziecko bije "piątkę" z konikiem, ale ...

Okazuje się, że się boi kopytka ...











Ach, te fobie. Ale, czemu się dziwić. W końcu to tylko dziecko.

Dookoła kręci się życie. Pani sprzedaje koronki, druga rozmawia przez telefon.
A wszystko w otoczeniu tych starych murów, rzeźb.











Zaglądamy w podwórka, sprawdzamy małe knajpki. Pomału będziemy się zbierać,
ale, póki co ...











Wspominałem już, w Szybeniku, że w dziwnych miejscach szkoły widzieliśmy.
Tutaj też, zwabieni, czymś, nie pamiętam ...











... wchodzimy na podwórko. Że to szkoła? Nie wiem. Jakoś tak ustaliliśmy.
A może przedszkole, może jakiś klub młodzieżowy? Nieważne.











I znów gacie, znaki na ścianach, koty ... tego, to jakbym gdzieś już widział ...











Tu, chyba, nie chcą, żeby zaglądać ...



Nie, to nie. Wychodzimy. Tym razem przez bramę główną i most samochodowy.

Hej, Małgosiu.

Z Kaśką mi się dobrze robiło zdjęcia. Nie pchała się w kadr, nie poganiała.
Sama przecież też robiła. Co ciekawe, różnie postrzegaliśmy te same rzeczy,
co nie znaczy, że nie musiałem zrobić mocnej selekcji i nie kasowałem duplikatów.
Natomiast, ciekawostka - według mnie, przynajmniej - te same rzeczy,
fotografowane w podobny sposób, obiektywy lustra i kompaktu potrafiły spostrzec w różny sposób.

A że nie śpieszyliśmy się, to fakt.
Może na to nie wygląda, ale te wakacje przeszliśmy spacerowym krokiem
i, naprawdę, mieliśmy na dużo rzeczy czas.

weldon napisał(a):
To teraz, dla uspokojenia nerwów, zrobimy sobie kącik botaniczny ...

milin amerykański

Kończmy, pomału, tę nierówną walkę.
Skoro nas nie chcą, nawet toalety nie dadzą z bramy zrobić, to idziemy.

Na bazarek.

Nie da się ukryć, że fenomen tego miejsca mnie zaskoczył.

Kanałek nie należał do, hm, najczystszych, a i woniał letko, za to knajpki,
rozłożone zaraz przy brzegu - tętniły życiem.

My - uciekliśmy dalej. Czas kupowania pamiątek nadszedł.











Pamiątki, owoce, warzywa ... Oliwa, prsut ...

Jedna z pań łapie mnie za rękę i, konspiracyjnym szeptem: "Rakija" pyta.

Faktycznie. Nigdzie nie ma rakii.











Obchodzimy jeszcze kilka stoisk i wracamy do samochodu.
Szkoda, ale trzeba już myśleć o powrocie. W zasadzie to jeszcze jeden dzień przed nami.
Jeszcze nie jest zbyt późno. Wyskoczymy się pokąpać.











W drodze powrotnej jeszcze pokazuje dziecku Pandę, podobna do tej, która jeździliśmy kiedyś
(nasza była czarna), marzenie z młodości - Opla Kadeta,
przy okazji, w końcu, tego Peugeota koło którego przejeżdżaliśmy kilka razy dziennie
i, jakoś, nie było okazji.

Po raz pierwszy, dopiero teraz, spotykamy parasailing.
W zeszłym roku było tego dużo, a tutaj - ten jest pierwszy.











No i, nareszcie, bo ciągle zapominaliśmy, sfotografowaliśmy to:







Nie pytajcie ...

longtom napisał(a):milin amerykański

Wiedziałem, że mogę liczyć na ciebie ...

Ale, czy mi się zdawało, czy na tym rosły owoce rohaca?