Rumuńskie wyrypy: 2022

ASIULA HK napisał(a):Nie dość, że prawie zabłądziłam w tych ... tumanach, to jeszcze się zmachałam... żeby nadążyć
Ale warto było

Trzymaj się mnie, to się nie zagubisz...

DarCro napisał(a):Się rypnąłem. Miało być "postu".

Aaa....
A ja próbowałem tam jakiś most w wyobraźni zbudować. Szlaban - owszem, to byłoby proste.

Pozdrawiam,
Wojtek

Przyznam się , że też główkowałem nad tym mostem

Mała "literówka" , a gimnastyka szarych komórek straaaaaaaaszna


Pozdrawiam
Piotr

piotrf napisał(a):Mała "literówka" , a gimnastyka szarych komórek straaaaaaaaszna

Dobrze, że nie był to jakiś tenis w porcie.

Ale mnie ta fotka też się podoba.

Pozdrawiam,
Wojtek

Staram się nie marnować czasu, jednocześnie jednak doceniam tę odrobinę wypoczynku w trakcie przygotowywania i konsumpcji posiłku. Chętnie bym posiedział dłużej, ale wiem, ze już i tak będę kończył trasę po zmroku. Zatem plecak na grzbiet i w drogę!

Najpierw krótkie strome zejście, potem długi odcinek łagodnego podejścia na boczny grzbiet, który Arpasu Mic wysyła na północ, a następnie nieco poszarpana grańka, gdzie zamieszczone łańcuchy i luźno umocowana, pokręcona lina stalowa teoretycznie mają zabezpieczać przejście. Zdaję sobie sprawę, że z uwagi na narastające zmęczenie, muszę w takich miejscach poświęcić więcej uwagi przy stawianiu każdego kolejnego kroku.

Masz farta . Jednorożec poroże zostawił i piorunochron solidny znalazłeś . . .

Franz napisał(a):Dobrze, że nie był to jakiś tenis w porcie.

To wyłąznie w przypadku cichej lipy się zdrza


Pozdrawiam
Piotr

piotrf napisał(a):Masz farta . Jednorożec poroże zostawił

Fajny kieł.

piotrf napisał(a):To wyłącznie w przypadku cichej lipy się zdarza

Póki nie czai się gdzieś barwa na kurierze...

Pozdrawiam,
Wojtek

Dalej jest już łatwo, tylko coraz większe zmęczenie daje się we znaki; chyba kumulują się skutki wysiłku obydwóch dni, jako że poprzedni był niewiele mniej intensywny. Tempo - pomimo moich starań - systematycznie spada i wkrótce nadchodzą ostatnie chwile dnia. Piękne chwile. Wprawdzie snuje się wokół mnie mnóstwo obłoków, jednak zaczynają powoli opadać ku dolinom, odsłaniając rozpalane zachodzącym słońcem górskie granie.

Na tym ostatnim zdjęciu trzy kolory gór . To taki deser trójkolorowy . . . chyba pora na obiad


Pozdrawiam
Piotr

piotrf napisał(a):Na tym ostatnim zdjęciu trzy kolory gór . To taki deser trójkolorowy . . . chyba pora na obiad

Fajnie, Piotrze, że mi towarzyszysz. Zmierzch zapada...

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):Zmierzch zapada...

Zaraz, zaraz..... bo się znowu zgubię

Pozdrawiam.

ASIULA HK napisał(a):Zaraz, zaraz..... bo się znowu zgubię

To już ostatnie blaski dnia. Masz jakąś latarkę?

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):Masz jakąś latarkę?

Po co , przecież Ciebie się miałam trzymać

Pozdrawiam.

ASIULA HK napisał(a):

Franz napisał(a):Masz jakąś latarkę?

Po co , przecież Ciebie się miałam trzymać

W zasadzie słusznie.
Chociaż wspomniałem kiedyś o górskiej wędrówce z jedną czołówką.

Kiedyś w Nepalu uczestniczyłem w spektaklu zatytułowanym "Zapalanie szczytów", kiedy wschodzące słońce rzucało coraz bardziej płomienne blaski na Annapurnę i sąsiednie szczyty. Potem ognistość rozpływała się w jaśniejącym dniu. Teraz mam zjawisko odwrotne - rozpalone szczyty gasną w narastającym mroku. Ale jeszcze chwila i pojawia się nowe źródło światła, srebrny pieniążek - księżyc w pełni.

Światła jednak ubywa w błyskawicznym tempie i kiedy docieram nad Lacul Capra, jest już praktycznie zupełnie ciemno. Z prawie niewidocznych namiotów, rozbitych nad jeziorem, dobiegają głosy, śmiechy, a także pieśń urodzinowa na dobrze mi znaną, niemiecką melodię.

Księżyc pluska się w jeziorze, kiedy je okrążam i zaczynam ostatnie tego dnia podejście.