Powrót na Kretę, 2015 (Chania, Akrotiri, Sfakia )

Przechodzimy przez kolejne dwie bramki „koziej farmy”.













Ruiny Aradeny robią wrażenie…

Dochodzimy do miejsca, w którym opuścimy wioskę (ostatnia bramka!) i zaczniemy zejście do wąwozu .











Stara kalderimi wiedzie stąd zygzakami na dno wąwozu, podobna ścieżka prowadzi też przez przeciwległe zbocze, z drugiej strony mostu. Gdy mostu nie było, mieszkańcy Aradeny i Agios Ioannis właśnie tędy przekraczali wąwóz, idąc z Anopolis…









Tuż przed osiągnięciem dna, mijamy płytką grotę.



Przejście od mostu na dno wąwozu, łącznie z łapaniem gapiów na sfakijski "skansen:, zajęło nam pół godziny. Oczywiście, można szybciej, ale po co? Również drogę wąwozową pokonamy w bardziej ślamazarnym tempie, niż jest sugerowane w opisach na mapie Anavasi (gdzie od dna wąwozu do morza wskazany jest czas zejścia 1godz. 45 min.), nam zejdzie trochę ponad 2,5 godziny, zupełnie bez pośpiechu , więc w sumie bardzo przyzwoicie, jak na dziadków . Zwłaszcza, że natknęłam się na relacje, które wskazywały na 4-godzinny czas trwania wycieczki licząc od mostu, nam zajęło to łącznie 3 godziny i 10 (góra 15) minut.

Według wspomnianej mapy, wąwozowy odcinek od zejścia na dno przy opuszczonej wiosce do plaży Marmara, to odległość 5,5 km. Gdzieś w opisach netowych spotkałam się z dystansem 7 – 7,5 km, ale tu zapewne było wliczone przejście przez wioskę…
Cały wąwóz jest oczywiście znacznie dłuższy, ale w jego górnej części oznakowanego szlaku nie ma.

Przejście oznakowanej trasy do plaży wymaga pokonania różnicy wysokości 580 m. Wszystkie opisy przejścia przez wąwóz wskazują, że łatwiejsze jest pokonywanie trasy w odwrotnym kierunku, niż my wybraliśmy… Ponoć z dołu do góry jest łatwiej, bo unika się zawrotów głowy na eksponowanych odcinkach, których w tym wąwozie trochę jest… No i schodząc w dół, na stromiznach wymagana jest wzmożona koncentracja, o wiele większa niż przy drodze w górę...
Być może lepiej w górę, ale ja jednak wolę schodzić, nawet z moim lękiem wysokości, niż zipać przy wspinaniu się w upale… Fakt, po deszczu kamienie byłyby zbyt śliskie, bym mogła się odważyć na zejście wąwozem, ale w takich warunkach z podejścia również zrezygnowałabym …

Ciekawe zdjęcia Porównam z Samarią Gratuluję realizacji planu !

Nie wiem, czy ma sens porównanie Aradeny i Samarii?
Wąwozy trochę się różnią, każdy z nich przejść warto . Który wcześniej, to już zależy od aktualnie sprzyjających okoliczności. No i trochę od planu

Odcinek wąwozu od zejścia z wioski do mostu jest dość szeroki. Obniżamy się bardzo łagodnie, czasem wręcz płasko jest!





Osoby, które razem z nami jechały busikiem, dawno już pognały do przodu, ostatnia parka mija nas tuż przed mostem, gdzie przysiedliśmy na kamolach na chwilę kontemplacji przy puszeczce piwka .
W związku z tym, że jest przerwa w wędrówce, most ma czas na pozowanie nam do kilku(nastu ) fotek.











Miejsce, w którym siedzimy, jest chyba popularne . Tu właśnie zostawia się buty . Ale nasze adidaski będą nam jeszcze potrzebne!

Kończymy odsapkę i przechodzimy dokładnie pod mostem.







Na szczęście nikt niczego w tym momencie na dół nie zrzucił!

Tuż za mostem spotykamy kilkuosobową grupkę (Polacy!) idącą w przeciwnym kierunku. Musieli ruszyć skoro świt, skoro już tu są.
Znacznie niżej, spotkaliśmy jeszcze jedną podchodzącą grupkę, też niezbyt liczną . Oczywiście, moglibyśmy trafić na dzień, gdy przy moście z autobusu wysypałaby się cała wycieczka zdecydowana na wędrówkę w dół. Widziałam gdzieś taki filmik! Na szczęście, nie dziś . A nawet jeśli trafilibyśmy pechowo, to i tak do tłumów w Samarii byłoby daleko...

Koryto wąwozu jest coraz bardziej kamieniste, pojawiają się duże głazy, ale to wciąż bułka z masłem.









Idąc wąwozem, będziemy mieć naprzemiennie odcinki szerokie i raczej plaskate, a pomiędzy nimi kręte stromizny, niejednokrotnie z korytem zasypanym wielgachnymi głazami, pomiędzy którymi trzeba znaleźć właściwą drogę.
Oczywiście, o zabłądzeniu mowy być nie może, ale jeśli nie zauważymy oznakowania łatwiejszej „ścieżki” (namalowane farmą zielono-czerwone punkty, czasem kamienny kopczyk), to możemy się wpakować w znacznie trudniejszą, a czasem wręcz niebezpieczną. Zdarza się, że jakimś miejscu mamy dwa kolorowe oznaczenia, wtedy oba są o podobnym stopniu trudności.
Ale tak będzie później , póki co mamy jasno wytyczoną ścieżkę z barierkami, podchodzącą nieco w górę, żeby ominąć zwężone dno wąwozu zawalone ogromnymi głazami. Ta ścieżka istnieje dopiero od kilku lat, kiedyś szło się samym korytem przez karkołomne urwisko, którego pokonanie ułatwiała zawieszona lina, potem zastąpiona metalowymi drabinkami. Ścieżka z poręczami pozwala na ominięcie tych drabin, stary szlak wciąż ma jednak swoich zwolenników, ale ja do nich na pewno nie należę . Wolę nawet nie wiedzieć , czy stare drabiny są stabilne, czy też chyboczą się że ho ho…

A więc, chociaż generalnie schodzimy do morza, przez chwilę musimy pójść do góry…
Fotki niestety kiepskie, ale coś tam na nich widać

Te schody naprawdę robią wrażenie!

Zdjęcie pod mostem - bardzo udane Wąwóz niczego sobie

dangol napisał(a):

Podoba mi się ten wąwóz coraz bardziej .

Z Samarią chyba rzeczywiście nie ma co porównywać. Najlepiej zaliczyć oba .
Ciekawa jestem plaży marmara. Ja jak dziś pamiętam tą radość, kiedy można się było zanurzyć po kilkunastu kilometrach marszu przez Samarię .

Aradena to nawet nie 1/3 długości Samarii (takie porównanie muszę jednak zrobić) , ale i w tym przypadku radość z zanurzenia się w morzu będzie ogromna . Co prawda, można byłoby się bez tego obejść, ale… po co ? Szczególnie w taką pogodę!

Skoro jest podejście, to za chwilę wysokość trzeba będzie zgubić .







Na dole widać miejsce już po połączeniu nowej ścieżki ze starą (tą przez drabiny)…





A skoro o drabinach mowa… Nie, absolutnie nie zamierzam wracać tamtędy do mostu, ale będąc tak blisko, popatrzeć na nie trzeba ! Co prawda przejście w ich kierunku jest częściowo zagrodzone drewnianą barierką, ale i tak chyba każdy ją przekracza . Są też tacy, którzy decydują się na „nielegalne” przejście starą trasą, w sieci natknęłam się na jakiś filmik z zejścia z dzieckiem w nosidełku. A więc da się, jak ktoś bardzo chce…



Z bliska wygląda to tak …





Grzesiek jest bardziej dociekliwy, niż ja – musi sprawdzić stabilność .







Na szczęście, odpuścił dalsze podejście…





Koza farta nie miała.



Tu trochę widać, którędy wiedzie obejście starego szlaku…



Oczywiście przesadzam, pewnie z drabiną też jakoś bym sobie poradziła, gdybym musiała .

dangol napisał(a):Troszkę tego, co pod wodą .

Są filmiki, jestem i ja

pzdr

Całkiem fajny ten wąwóz.
Niedługi, niekrótki, w sam raz i na dodatek z bonusową plażą na końcu
Do rozważenia... bo póki co o Samarii pomyślałem (wstępnie) coby zaatakować od dołu, tam jest podobno najciekawiej i wrócić. Nie wiem na ile da się taki scenariusz zrealizować, no ale skoro jest Aradena... może nie ma co się zastanawiać

Patrząc na to co zostało z kozy , to trzeba jednak uważać
pzdr.

longtom napisał(a): Są filmiki, jestem i ja

Kolejne niebawem.

kulka53 napisał(a): Nie wiem na ile da się taki scenariusz zrealizować

MARK1 pokazywał w swojej relacji taki właśnie sposób na Samarię, z pewnością warto skorzystać z podpowiedzi . Osobiście jednak chciałabym przejść cały wąwóz, zwłaszcza że nie ma problemu z zaplanowaniem dojazdu autobusem z Chanii do górnego wejścia na płaskowyżu Omalos, a potem powrotu z Chora Sfakion (po drodze oczywiście prom ). Taką opcję autobusową sprawdzałam przed wylotem na Kratę, na wypadek gdyby zamiast Aradeny, zachciało nam się jednak Samarii .

kulka53 napisał(a): z bonusową plażą na końcu

Marmara jest super, ale niestety nie ma tam pustek, jak w wąwozie...

tiwa napisał(a): Patrząc na to co zostało z kozy , to trzeba jednak uważać

Kilka par sępów zazwyczaj krąży nad Aradeną i wyparuje ofiary.