Podgora z plusem, czerwiec 2016

Lubię takowe relacje.

Pzdr

Miałam już nie dzielić dni na tyle części, a znów jestem do tego zmuszona
To wszystko przez Was! Bo chcieliście żebym wrzucała dużo zdjęć. Dzisiaj będzie ich trochę

Dzień 3. Poniedziałek 06.06.2016 cz. 1

Wstajemy wcześnie rano, chyba nawet przez 6.00. Zjadamy śniadanie, pakujemy ostatnie torby do samochodu i jedziemy. Dziś w planach mamy zwiedzanie Jezior Plitwickich no a później przejazd do Podgory i szukanie noclegu na resztę wakacji.

Pogoda taka sobie. Jest chłodno i niebo mamy zachmurzone. Oby tylko znów nie padało. Jedziemy w stronę jezior i po drodze zatrzymujemy się na chwilkę w punkcie widokowym wypatrzonym wczoraj.




A widoki... BAJKA! Nawet przy takiej marnej pogodzie.






Wsiadamy do samochodu i jedziemy na parking. Na miejscu jesteśmy jakoś parę minutek po 7.00. Bierzemy bilecik, wjeżdżamy i ... TAK! Mój mąż ma dylemat gdzie zaparkować! No ale tak to jest, jak człowiek ma zbyt duży wybór to potem głupieje i nie może się zdecydować :p Sebastian w końcu mi mówi, że zaparkowałby najchętniej między drzewkami bo jest tam w miarę równo ale czy to też jest parking i czy można?? Dobra, w końcu stajemy gdzieś przy brzegu na w miarę równym terenie. Wysiadamy i zabieramy plecaki, a w tym czasie podjeżdża samochód na chorwackich blachach i parkuje zaraz obok nas. „Tutejsi“ – myślę. Ale z auta wyskakuje Azjatka. Jednak widzę ją tylko kątem oka i uznaję, że się mylę. Zaraz za nią wyskakuje mężczyzna, też Azjata. „Aha! Przylecieli, samochód wypożyczyli i będą latać z tabletami“. Azjatów jest czworo, dwie pary, wiek może koło 40 lat, 40-50 coś takiego.
Ok, my ruszamy i kierujemy się w stronę kładki prowadzącej nad drogą do kas.
Pod kasami stoi grupa pracowników i chyba tylko jakaś jedna para idzie w stronę kas. My lecimy jeszcze do punktu informacji turystycznej. Kupuję tam mapkę za 20 kun (o przydatności tego zakupu nie będę pisać ). Robię jeszcze zdjęcia plansz informacyjnych przed wejściem



i idziemy do wejścia a tam już Azjaci obkupują pierwszą kasę. Z drugiej wychyla się kasjerka i zaprasza do niej. Kupujemy dwa bilety, cena dla dorosłych w czerwcu to 110 kun/osobę.



Wchodzimy i widać, że ktoś się już po parku kręci.


Mijamy tron, ale nie siadamy bo mokry


I dochodzimy do pierwszego punktu widokowego.


I co widzimy... To chyba najpiękniejsze miejsce w całym parku, przynajmniej moim zdaniem.


Ja w myślach mówię „wow, ale pięknie“ natomiast za chwilę dołączają do nas Azjaci i... zaczyna się prawdziwy koncert.
„Ooooo, oo, oooo, oooooooo, oo, ooooooo, oooo, ooo, ooo...“. Dzwięki są raz niskie, raz wysokie, raz pośrednie i trwa to dobrą minutę, jeśli nie lepiej. Sebastian odwraca głowę, najwyraźniej znalazł wyjątkowo atrakcyjny punkt, ja za to staram się jak najmocniej skupić na robieniu zdjęć. No, ciężko nam powstrzymać się od śmiechu.
Najwidoczniej Panie Azjatki – bo to one się tak ekscytowały, widokami są zachwycone (inne mocniejsze słowo nie przychodzi mi na myśl).

Podziwiamy jeszcze chwilkę widoki i ruszamy dalej. Chcemy przejść trasą K ale chyba mamy problem...



No cóż. Przy kasach nikt nic nie powiedział.
Następna z dłuższych tras to C, więc nią pójdziemy. Przez chwilę jesteśmy troszkę zasmuceni ale w końcu uznajemy, że nie ma tego złego co by na dobre nie wyszło. Czyli ostatecznie dobrze się złożyło z tym noclegiem, że wzięliśmy tylko na jedną noc skoro na park i tak nie poświęcilibyśmy całego dnia...

Jakoś nam od razu lżej na duchu. Do tego te widoki...







Dochodzimy do takich tablic



I decydujemy się zejść do jaskini. Chociaż to ostatnie zdanie o wejściu na własne ryzyko troszkę mnie przeraża.

Dzień 3. Poniedziałek 06.06.2016 cz. 2

Schodzimy po schodach, Seba leci pierwszy. Ja po pewnym czasie odkrywam, że... mam jakieś lęki. Nie wiem- lęk wysokości, przestrzeni czy czego? Ale boję się w pewnym miejscu zejść po schodach, bo po prawej barierki są za daleko a po lewej jakoś stromo i panikuję

Zaczynam w myślach sama nad sobą się użalać i zastanawiać co ze mną nie tak, bo to nie pierwszy raz. Wczoraj miałam problem przejść „jedynką“ bo widziałam jak każde mijające mnie auto spycha mnie do przepaści. Przechodząc nad rzeką tędy https://www.google.pl/maps/@44.9310906, ... 56!6m1!1e1
widziałam jak do niej wpadam i mało brakowało, żebym zaczęła biec...
Ech...

Robię tylko zdjęcie



Sebek w tym czasie leci na dół ale też nie dochodzi do końca, mówi, że droga prowadzi do jakiegoś jeziorka. Można to olać.
To wracamy na górę.





Dochodzimy do pierwszego punktu autobusowego


gdzie stoją już Azjaci i czekają na autobus.
Jeden mnie zaczepia, pyta o coś tam (czy szliśmy...?) i mówi „kjułejws“.
„A! Pan pyta o caves, jaskinie“ pomyślałam. No to mu dukam, że byliśmy ale nie doszliśmy na sam dół i zawróciliśmy. Wołam męża żeby coś dopowiedział, bo zszedł niżej. Więc mówi Azjacie, że można chyba zejść do jeziorka i dodaje „nothing to see“. Azjata robi dziwną minę ale się uśmiecha i dziękuję.
Idziemy dalej, rozmyślamy i dochodzimy w końcu do wniosku, że jemu chyba nie chodziło o „caves“ tylko o „K way“. Czy też chcieliśmy iść ścieżką K ale jest ona zamknięta. No tak, teraz sobie to poskładałam. Po ptokach.

Azjaci dalej czekają a my odbijamy dróżką w prawo, w dół.
Dochodzimy do rozstaju dróg, gdzie w lewo można dojść na stateczek a w prawo, wzdłuż skał nie wiemy gdzie. I tam idziemy.
„Kawałeczek, a potem się wrócimy na statek“.












Widzimy jakąś grotę (na tym ostatnim zdjęciu po lewej, między drzewami) i stwierdzamy, że to ta jaskinia więc zawracamy. Idziemy na stateczek.

Dzień 3. Poniedziałek 06.06.2016 cz. 3

Przy przystani można sobie odpocząć. Są sklepiki chociaż na razie zamknięte, restauracja, ławeczki i wc.





Mówię Sebkowi, że jak już będzie się zbliżała godzina wypływania to trzeba stanąć w kolejce, żeby się zmieścić na statek na co on tylko się rozgląda i stwierdza, że chyba nic nam nie grozi...



No tak. Chyba jesteśmy sami. Chociaż jak poleciałam do wc to się okazało, że są też owi Azjaci, tylko zajadają śniadanko w knajpce, a nie jak my- własnoręcznie zrobione kanapki.

Po zjedzeniu idę jeszcze kawałek dalej zrobić parę zdjęć ale znów trafiam na znak

no tak, ścieżka K.






W końcu nadpływa statek


Azjaci już lecą. Nie dość, że wchodzą na kładkę mimo, że jest zagrodzona sznurem (co według mnie oznacza, że nie można wchodzić) to jeszcze mylą wyjście z wejściem Nawet im potem załoga statku zwróciła uwagę.

Wchodzimy na statek, gdzie ostatecznie 1/5 turystów to będą Polacy – czyli nasza dwójka.
Ale na razie jest nas 6. Azjaci zajmują ławeczki z samego przodu, mamy więc całą resztę statku do dyspozycji. Czekamy jeszcze chwilę, mamy już ruszać kiedy słyszymy, że ktoś biegnie. Kolejni Azjaci, 3 dziewczyny i chłopak, mniej więcej w naszym wieku. No może nawet młodsi. Chłopak z uśmiechem na twarzy mówi nam „hello!“ na co mu odpowiadamy, również z uśmiechem. Siadają po lewej stronie, każdy w osobnej ławce. No cóż, na brak miejsca nie musimy narzekać.
Płyniemy!

Dzień 3. Poniedziałek 06.06.2016 cz. 4

Wysiadamy. Starsi Azjaci kierują się na drugi stateczek


A młodsi idą dalej, przed nami. Co jakiś czas tylko się mijamy bo albo oni robią zdjęcia albo my. Poza tym raczej mamy pusto czasem ktoś nas minie ale to jakieś 2 czy 3 osoby.

Dzień 3. Poniedziałek 06.06.2016 cz. 5






















Dochodzimy w końcu do ostatniego punktu autobusowego skąd chcemy dojechać do P1.

Zwiedzaliśmy park KRK w strugach deszczu i pomimo obaw- widoki były wspaniałe największym minusem był fakt, że w niektórych miejscach było naprawdę ślisko, ale widoki zrekompensowały te niedogodności

Dzień 3. Poniedziałek 06.06.2016 cz. 6

Nie wiemy co ile odjeżdżają autobusy ale pewnie często. Przysiadamy na chwilę coś zjeść i ja lecę jeszcze porobić parę zdjęć. Decyduję się podejść kawałek do ostatniego jeziora. Sebastian w końcu rusza za mną. W tym czasie podjeżdża autobus. Pójdziemy na następny. Chyba jeżdżą co 15 lub 20 minut.








Wracamy i po chwili podjeżdża autobus. Sporo osób wysiada ale do wejścia jest tylko kilku. Nie dość, że mamy 3 wagoniki do wyboru to jeszcze masę miejsc
Siadamy sami w ostatnim wagoniku.



Wysiadamy na P2, kręcimy się trochę i nie bardzo wiemy gdzie mamy iść. Coś nam tu nie pasuje. Po chwili orientujemy się, że przecież mieliśmy jechać aż do P1. No to czekamy na kolejny autobus.

W tym czasie obok nas przeszły chyba 4 wycieczki, wszystkie z tych hoteli znajdujących się na terenie parku. Godzinę mamy coś koło 11.00 i naprawdę zaczyna się robić gęsto (w porównaniu do tego spokoju jaki mieliśmy przez praktycznie cały czas...)

Podjeżdża autobus, jedziemy do P1 a tam... masakra ile ludu!
Czas mamy dobry, więc namawiam Sebastiana żebyśmy przeszli jeszcze raz w dół tak jak na samym początku i zobaczyli co jest dalej przy tej jaskini. W trakcie zwiedzania parku uświadomiłam sobie, że na tych tabliczkach z rozrysowanymi jeziorami są jeszcze dolne (to znaczy te najniższe), których nie widzieliśmy. Może tamtędy do nich dojdziemy. Sebek się zgadza ale mówi, że za to będziemy wchodzić na górę przez jaskinię, jeśli będzie trzeba, on się już nie wraca. Ok.

Nie jest już tak kolorowo. Trzeba patrzeć pod nogi a miejscami podążać gęsiego za tłumem. Mało swobody, co zaczyna mnie denerwować. Ale idziemy. Miejscami musimy się troszkę natrudzić, gdyż ścieżka jest pozalewana a dodatkowo te tłumy ludzi zdążyły już rozbabrać jedyne suche miejsca.
Dochodzimy do tej groty, o której pisałam na początku i okazuje się, że to nie jaskinia a zwykła wnęka. Uf, ta jaskinia musiała wychodzić w całkiem innym miejscu!

figusek napisał(a):Zwiedzaliśmy park KRK w strugach deszczu i pomimo obaw- widoki były wspaniałe największym minusem był fakt, że w niektórych miejscach było naprawdę ślisko, ale widoki zrekompensowały te niedogodności

Prawda! Piękne miejsca obronią się przy każdej pogodzie!

Ja park Krka zwiedzałam w słonecznym dniu za to dla równowagi Plitwice musiały być zachmurzone. Chociaż z rana nawet słoneczko parę razy wychodziło. I tak nam się pogoda trafiła, bo padać zaczęło jak już zmierzaliśmy do kas

Dzień 3. Poniedziałek 06.06.2016 cz. 7

Trafiamy w końcu na polską grupę i pytamy gdzie dojdziemy. Do rozstaju dróg- w lewo dojdziemy do jakiś jeziorek ale dalej będzie zamknięta droga i trzeba się wrócić, no a w prawo do... jaskini. Dobra, nic mi nie będzie!
Skoro i tak trzeba się wrócić to najpierw pójdziemy właśnie aż do tej zamkniętej drogi.












i gdzie dochodzimy... Pod te największe wodospady, które widzieliśmy z pierwszego punktu widokowego! Tylko teraz jest tu masa ludzi i ciężko zrobić jakieś ładne zdjęcie. Sebastian mi wypomina, że trzeba było od razu przejść przez tę jaskinię. Ma rację, trzeba było! Bylibyśmy tu SAMI! Co za pech.
Ale z drugiej strony, gdybym nie nalegała, żeby się tu wrócić nic byśmy nie zobaczyli.




Wracamy




Wchodzimy na górę przez jaskinię i o dziwo wcale się nie boję. Widać w górę mogę iść (i mogę nawet odwrócić się za siebie ).
W międzyczasie zaczyna kropić. Idziemy do wyjścia i już przy kasach łapie nas ulewa. Lecę jeszcze do wc, właściwie to próbuję się przecisnąć bo tyle ludzi wszędzie... i czekamy chwilę. Iść do auta czy czekać aż przestanie padać Ale na to się nie zapowiada. Ubieramy peleryny, chociaż do samochodu mamy kawałeczek. Zanim dobiegamy do auta buty mamy już przemoczone.
Siadamy i... nerwy! Gdzie jest bilet za parking?
Szukamy wszędzie. Seba wnerwiony i to ostro. Ja go brałam no ja! Zaś nie pamiętam gdzie go dałam! A to nie pierwsza taka sytuacja na tym wyjeździe.
Jest! Był w mojej torbie na aparat

Jedziemy do bramki. Zapłacę kartą. Patrzymy na to urządzenie i... gdzie niby się płaci Jest jakieś okienko ale na co? Na kartę czy na bilet? A jak ktoś płaci gotówką to gdzie ją ma wrzucić? Dziwny ten automat.
Seba ciśnie tam bilecik. Pika, pika i nic. Bramki nie drgną, nic się nie wyświetla. Dalej się wkurzamy. A bilet już cały mokry. Mąż w końcu mówi „zaraz objadę te szlabany bokiem!“ . Na szczęście idzie jakiś Pan. Pytamy się go jak to działa. A ten zdziwiony zagląda na nasz bilecik i pyta czy tylko taki mamy. No tylko taki. Pyta czy zapłaciliśmy za parking. No przecież właśnie to chcemy zrobić! I Pan nam pokazuje budkę... Za wyjazdem. Najpierw trzeba iść zapłacić a dopiero potem się wyjeżdża! O mamo... Dziękujemy Panu bardzo.
Wycofujemy. Znów ubieramy peleryny, chociaż już nam chyba wszystko jedno czy je mamy czy nie.
Lecimy zapłacić. 42 kuny (7 kun/h). A przed Panem wypisana ręcznie kartka „cash only“. Cholera! Gdyby nie ta mapa mielibyśmy na parking! A tak brakło nam jakieś 10 kun. Na szczęście zaraz obok stoi bankomat. Wybieramy kasę i płacimy. Wracamy do samochodu cali mokrzy mimo tych peleryn. Teraz już udaje się przejechać przez te bramki i z ulgą ruszamy dalej.

KIERUNEK POŁUDNIE! Do słońca!

Dzień 3. Poniedziałek 06.06.2016 cz. 8

Z Plitwic wyjeżdżamy o 12:40. Jedziemy jeszcze kawałek jedynką a na autostradę wjeżdżamy w Gornja Ploca, obok tej słynnej skały.
















Drogi puste.
W końcu dojeżdżamy do pierwszego tunelu, nie wiem jaki to ma być ten tunel czy to już Sv. Rok, szykuję aparat i... „wymień baterie“ mi wyskakuje.
No nieee, nie przed tym tunelem! Szybko biorę drugi aparat ale zanim go otwieram to już jesteśmy w tunelu.
Tak, to był TEN tunel. Ciepło – zimno, albo raczej w tę stronę zimno – ciepło.
Przed wjazdem 20 stopni, za tunelem bez szału – 22 stopnie ale po chwili skacze do 24.

Mijamy kolejny tunel i w końcu pojawiają się pierwsze widoki na Jadran.



Zatrzymujemy się na tankowanie gazu, na stacji Tifon. Gaz po 3,87 kn!
Stajemy za stacją na miejscach parkingowych, na przekąskę i podziwiamy widoki.





Następny wymuszony przeze mnie postój będzie na Odmorište Krka.

Pustki bardzo fajne, tylko odrobinkę słońca Wam zabrakło, aby więcej kolorów wydobyć z jezior, ale i tak super...

ewula91 napisał(a):Jedziemy w stronę jezior i po drodze zatrzymujemy się na chwilkę w punkcie widokowym wypatrzonym wczoraj.

Możesz na mapie zaznaczyć, gdzie jest ten punkt?

Zasiadam i ja do relacji bo Podgora całkiem niedaleko nas

Fajnie było sobie przypomnieć Plitvice. Jak my byliśmy też było pełno Azjatów Też szliśmy trasą C- jaskinię przeszliśmy od razu, ale mam coś podobnego jak Ty- pod górkę wlezę dosłownie wszędzie. Natomiast z górki, zwykle oczami wyobraźni widzę swoje zwłoki Widać taka kocia natura. To czekam na ten słoneczny cd.

Widzę, że udało Ci się uchwycić węża w wodzie my w KRK widzieliśmy 2 (czerwony i żółty), mieliśmy w planach kąpiel w wodospadzie, ale ekipa po zobaczeniu tych węży stwierdziła, że w życiu nie wejdzie do wody