Po prostu PELOPONEZ

CROberto napisał(a):Koleją przez góry - takiej Grecji się nie spodziewałem
Fajnie było by przejść się tymi torami - gdyby pociąg nie kursował z powodu remontu ( na przykład )

Roberto, tam można i jak pociąg jeździ, to jest normalny szlak turystyczny, który wiedzie torami, tylko trzeba uważać, by nas szlag tzn. pociąg nie trafił, ale często nie jeżdżą, także jest OK.

te kiero napisał(a):

CROberto napisał(a):Koleją przez góry - takiej Grecji się nie spodziewałem
Fajnie było by przejść się tymi torami - gdyby pociąg nie kursował z powodu remontu ( na przykład )

Roberto, tam można i jak pociąg jeździ, to jest normalny szlak turystyczny, który wiedzie torami, tylko trzeba uważać, by nas szlag tzn. pociąg nie trafił, ale często nie jeżdżą, także jest OK.

Dokładnie. Najlepiej mieć rozkład jazdy pociągów i w porę opuścić groźniejsze odcinki, jak np. tunele czy wąskie przejazdy miedzy skałami. W najdłuższym tunelu piesi chronili się przed pociągiem w bocznym korytarzu, poniżej po lewej widać jego wylot:



My też kiedyś wybraliśmy się na spacer niedaleko kwatery i musieliśmy w popłochu uciekać z torów na moście, bo zapomnieliśmy, że to czas przejazdu kolejki.

CROberto napisał(a):Ale "goniłaś bandę" podczas tych wakacji
Strategia
Za rok chcesz lecieć sama

Jak zwykle.
Właściwie to jest myśl - nie przeszkadzałaby mi samotna wyprawa, ale kto by się moją bandą zajął, gdyby mnie nie było?... Sądzę jednak, że się nie zbuntują - po prostu nie znają innych opcji spędzania rodzinnych wakacji. Nigdy nie widzieli, że można tydzień plackiem przy basenie leżeć.

Mikromir napisał(a):

CROberto napisał(a):Ale "goniłaś bandę" podczas tych wakacji
Strategia
Za rok chcesz lecieć sama

Jak zwykle.
Właściwie to jest myśl - nie przeszkadzałaby mi samotna wyprawa, ale kto by się moją bandą zajął, gdyby mnie nie było?... Sądzę jednak, że się nie zbuntują - po prostu nie znają innych opcji spędzania rodzinnych wakacji. Nigdy nie widzieli, że można tydzień plackiem przy basenie leżeć.

Moje dziecko też jest przeze mnie "skrzywione"
Była z koleżankami ze studiów w Mediolanie i ... stwierdziła, że one nie potrafią zwiedzać
Tzn nie chciały zaglądać w boczne uliczki (bo się bały ), nie chciały wejść na dach katedry i ogólnie nie za wiele chciały zobaczyć
A moje dziecko "nauczone", że wszędzie trzeba zajrzeć

mysza73 napisał(a):A moje dziecko "nauczone", że wszędzie trzeba zajrzeć

No bo jak inaczej?... Bez sensu by było taki kawał drogi lecieć i nie zajrzeć...

22 lipca 2019
Diakopto


Pędząc z zawrotną wręcz prędkością, bo na płaskich i otwartych odcinkach osiągaliśmy nawet...



...dotarliśmy wreszcie do Diakopto, zwanego czasem Diakofto, gdzie można zobaczyć cudeńka, które dawniej jeździły po górskich torach Odontotos:



W Diakopto jest dziwnie upalnie. Odzwyczailiśmy się od bardzo wysokich temperatur - w okolicach Kalavryty, na wysokości ok. 700m n.p.m. panowało bardzo przyjemne ciepełko, bez żadnych ekstremów. Noce bywały nawet chłodne. Teraz uderzył w nas żar wybrzeża - chyba po raz pierwszy podczas tych wakacji aż tak intensywny.
Idziemy więc w stronę morza, bo już dawno nie pływaliśmy. Mijamy po drodze kościół...



kominy w ciekawym kształcie...



Jednak poza tym miejscowość jest tak mało interesująca, że nawet nie strzelam po drodze fotek - ot, typowa grecka miejscowość wypoczynkowa. Nietypowe dla mnie było chyba tylko to co poniżej, bo nigdzie wcześniej na Pelo nie doświadczyłam takiego widoku:



Podobne zjawisko widziałam tylko parę lat temu na Korfu, podczas jakiegoś strajku śmieciarzy. Tymczasem nad zatoką Koryncką - przynajmniej tam, gdzie przejeżdżaliśmy - widok ten był nader częsty. W Kalavrycie już nie. W innych częściach Pelo też nie rzucał mi się w oczy. A tu tak. Nawet w środku miasteczka... Niejednego...

Idziemy więc dalej, aż docieramy nad morze - gdzieś w okolicach portu.

Tłoku nie ma, ale szału też nie... Choć może wybrzydzam, jak niektórzy...





Rozkładamy się niedaleko kaplicy pod słomianymi parasolami, nikt z nas nie ściąga haraczu, co jest pozytywne.









Woda raczej dość mało przejrzysta, trudno ją nazwać krystaliczną... I nie wiadomo dlaczego, trochę śmierdzi mi rybą. Rodzinka tego nie czuje, ja sobie tłumaczę, że to z powodu bliskości portu, ale jak się później okazało, nie tylko tam mi śmierdziało... No wybrzydzam, po prostu.

Poszłam trochę dalej na wschód...









Zerknęliśmy na porcik na zachodzie...





...i to co za nim...



...po czym właściwie bez żalu pożegnaliśmy się z plażą i udaliśmy w kierunku stacji kolejowej.

Jedziemy - tym razem w pierwszym wagoniku, więc trochę ludzi nam towarzyszy, ale mamy fajne miejsca na przodzie, więc podziwiamy znów widoki. Te nawisy skalne były najfajniejsze.



Dzieci śpią - jak ja je wychowałam, takie niewrażliwe na piękno przyrody i ludzką myśl techniczną, szejm! Należało je popędzić pieszo torami z powrotem!

Mijamy okolice naszego mieszkanka, właściwie moglibyśmy wyskoczyć z pociągu i iść do domu, gdyby nie auto, które zostało w Kalavrycie.

Jeszcze kilka chwil i jesteśmy na miejscu.

Mikromir napisał(a):Tłoku nie ma, ale szału też nie... Choć może wybrzydzam, jak niektórzy...

Chyba wybrzydzasz ...

mysza73 napisał(a):

Mikromir napisał(a):Tłoku nie ma, ale szału też nie... Choć może wybrzydzam, jak niektórzy...

Chyba wybrzydzasz ...

No głupio mi... Ale jak tu nie wybrzydzać, kiedy gdzie indziej jest... ładniej?

Heh, Diakopto... i ta plaża
W dzień faktycznie średnio, ale znam ją głównie z nocy gdy odgrzebywaliśmy zakopaną w tych kamykach Skodę parę metrów od niemieckiego kampera . To były czasy.... ale następnego dnia już było normalnie czyli kolejowa wycieczka .
Ciekawe, na zdjęciach żadnego kampera nie widać, wtedy stał cały rządek. Albo nie sezon dla nich, albo skutecznie przeganiają .
Fajnie że relacja znów ruszyła

Mikromir napisał(a):

mysza73 napisał(a):

Mikromir napisał(a):Tłoku nie ma, ale szału też nie... Choć może wybrzydzam, jak niektórzy...

Chyba wybrzydzasz ...

No głupio mi... Ale jak tu nie wybrzydzać, kiedy gdzie indziej jest... ładniej?

A jak plany wakacyjne?
Masz już coś, czy cały czas wybrzydzasz?

mysza73 napisał(a):A moje dziecko "nauczone", że wszędzie trzeba zajrzeć

We krwi to ma,bo........to jest myszkowanie

Danka,już to pisałem mousikowi - za wybrzydzanie jest zakaz opuszczania granic wlasnego województwa przez rok....
Ciekaw jestem wrażeń z wakacji ,po takim karcerze

te kiero Tobie też dziękuję za odpowiedź

CROberto napisał(a):Danka,już to pisałem mousikowi - za wybrzydzanie jest zakaz opuszczania granic wlasnego województwa przez rok....

Toż to jak w komunie by było...

kulka53 napisał(a):Ciekawe, na zdjęciach żadnego kampera nie widać, wtedy stał cały rządek. Albo nie sezon dla nich, albo skutecznie przeganiają .

Rzeczywiście, żadnego kampera tam nie widziałam. Może faktycznie przeganiają...

mysza73 napisał(a):A jak plany wakacyjne?
Masz już coś, czy cały czas wybrzydzasz?

Ja tam nie wybrzydzam, zwłaszcza jak już coś wymyślę, ale niektóre linie lotnicze tak. Ciągle nie mogą się zdecydować, czy chcą latem latać z Katowic tam gdzie ja bym chciała polecieć...

A macie może bezpośredni namiar na te Apartamenty?

krzyzak74 napisał(a):
jak chodziliscie od głownego wejscia w strone miasteczka to po prawej mijaliscie Pana Warzywko. Zaraz za nim byl sklepik z pamiatkami i za nim w prawo i tuz obok byly na zamknietym terenie dwa domki po ok 40m2 wg mnie idealne dla 2 rodzin.

Czy to był Blue House i Pink House u Athanasiosa...? Bo one mnie też mocno zainteresowały właśnie - bardzo ładne na fotkach - i przez chwilę już byłam prawie zdecydowana.

PWojtek napisał(a):A macie może bezpośredni namiar na te Apartamenty?

Ja je widziałam tylko na airbnb, ale jak nie chcesz przez nich z dodatkową opłatą, to napisz do krzyżaka74, może wziął bezpośredni namiar.
https://www.airbnb.pl/rooms/2700677?sou ... 6V1JsFbhie
https://www.airbnb.pl/rooms/13974188?_s ... KkIDciHOVX

22 lipca 2019
Monastyr Agia Lavra


Po powrocie z Diakopto pora była jeszcze dość wczesna, a Kalavryta wciąż pogrążona w letargu popołudniowej sjesty. Postanowiliśmy więc zajrzeć do oddalonego o kilka kilometrów (czyli tu) monastyru Agia Lavra.

Zaparkowaliśmy...



...po czym musieliśmy poczekać do 16.00 na otwarcie klasztoru po południowej przerwie...

Odwiedzając klasztor należy pamiętać o godnym przyodziewku...



Monastyr Agia Lavra to dla Greków bardzo ważne i symboliczne miejsce. To tutaj, według niektórych, 25 marca 1821 roku biskup Herman (Germanos) podniósł sztandar powstańczy inicjując walkę z Imperium Osmańskim.
Zgodnie z legendą, monastyr został założony w 961 roku przez mnicha ze Świętej Góry Atos. W czasach świetności zamieszkiwało go nawet około 1000 mnichów. W ciągu swej bogatej historii wielokrotnie bywał plądrowany i palony przez Turków oraz innych najeźdźców, zniszczony przez trzęsienie ziemi, zaś w roku 1943, w ramach operacji Kalavryta, został doszczętnie spalony przez hitlerowskie wojska, a mnisi – zamordowani.
Po II Wojnie Światowej klasztor odbudowano. Obecnie, oprócz cerkwi i mniszych cel, obejmuje też niewielkie muzeum prezentujące ocalałe z wojennej pożogi skarby: księgi, naczynia i szaty liturgiczne, ikony i wiele innych.

Zabudowania są zadbane i wyglądają rzeczywiście na dość nowe (lub świeżo wyremontowane), choć utrzymane w stylu dawnej tradycji monastycznej.
Budynki cerkiewne wokół klasztoru...













Brama klasztorna...



...i wielki platan za nią:





Sam klasztor z cerkwią na środku dziedzińca...

















Zajrzeliśmy do muzeum (darmowe, ale tradycyjnie wypada zakupić jakieś dewocjonalia przy wyjściu) - ciekawe, choć nieco mniejsze niż to w Moni Mega Spileo. Brodaty mnich spoglądał tak groźnie, że nie odważyłam się robić tam zdjęć.

Po opuszczeniu budynku klasztoru rozejrzeliśmy się jeszcze po jego otoczeniu.
Ciekawy relikt z nieodległej przeszłości:



A to z nieco dalszej przeszłości...



Pomnik biskupa...



a na sąsiednim wzgórzu pomnik bohaterów walki o niepodległość...



Przez chwilę kontemplowaliśmy widoki...



...po czym puste żołądki zmusiły nas do powrotu do Kalavryty - może kucharze w restauracjach obudzili się już z popołudniowej drzemki?...

23 lipca 2019
Panagia Plataniotissa


Przez kilka miesięcy miałam zupełnie inne plany na zagospodarowanie ostatniego dnia w Grecji. Marzyła mi się wyprawa na drugą stronę Zatoki Korynckiej i zwiedzanie ruin wyroczni w Delfach. Właściwie nawet już postanowiłam, że tam pojedziemy. Jednak gdy przez kilkanaście dni tak sobie jeździliśmy tu i tam do różnych kamieni, siła mojej decyzji stopniowo słabła... A kiedy wieczorem po powrocie z Kalavryty zastanawialiśmy się, czy rzeczywiście następnego dnia musimy dołożyć jakieś 300km żeby zobaczyć kolejną kupę kamieni w innych górach... no właśnie... bo właściwie ileż można?... przecież kamieni było już wystarczająco dużo, gór też, a coś musi jeszcze zostać na potem, prawda?...

Co w takim razie zrobimy z tym nieoczekiwanie odzyskanym dniem? Z pomocą przyszedł nam gospodarz, który wybierając spośród różnych opcji w tej okolicy, ostatecznie stwierdził, że powinniśmy udać się do... Plataniotissy.
Zatem pożegnaliśmy przemiłego gospodarza Michel Studios oraz zaczarowany platanowy las nad rzeką Vouraikos...



...i ruszyliśmy w drogę:



Skręciwszy najpierw w stronę Zachlorou (ale nie zjeżdżając do samej wioski), wspinaliśmy się powoli po zachodniej ścianie wąwozu, skąd mogliśmy podziwiając położony po przeciwnej stronie Moni Mega Spileo:







Stąd też wąwóz wygląda ciekawie...









Gospodarz ostrzegał nas, byśmy nie zniechęcali się po drodze chwilowymi brakami w nawierzchni asfaltowej... Rzeczywiście, zdarzało się, że asfalt na niektórych odcinkach drogi po prostu znikał, ale szybko pojawiał się z powrotem. Nawet nieźle jechało się tą górską, krętą drogą.





Aż wreszcie dotarliśmy do miejsca, gdzie mieści się niezwykłe prawosławne sanktuarium we wnętrzu platanowca: Panagia Plataniotissa.









Właściwie są to nawet 3 splecione ze sobą platanowce, symbolizujące według tradycji Trójcę Świętą, otoczone niegdyś jeszcze czterema, jak czterej ewangeliści.Jakoś nie umiałam się doliczyć dokładnie czterech, przez wieki coś się pozmieniało, ale puste wnętrze trzech splecionych platanowców robi wrażenie. Prowadzą do niego nawet drzwi, jak do zwykłej kaplicy.





Wnętrze kaplicy (około 8m na 3m), które podobno może pomieścić nawet 20 dorosłych osób, składa się z dwóch części. Pierwsza z nich to właściwy kościół, z zasłonką pełniącą jakby funkcję ikonostasu, ołtarzem za nią i wszystkim, co w cerkwi konieczne.















Bardzo niskie wejście prowadzi do kolejnego, pustego (nie licząc krzeseł) pomieszczenia...



Najważniejsza w kaplicy jest odciśnięta w drewnie platanowca ikona Matki Bożej z Dzieciątkiem, podobno wierna kopia ikony z Moni Mega Spileo (właściwie jej lustrzane odbicie), a ich losy są ściśle ze sobą związane legendą...



W jednej z wersji legendy, bracia Symeon i Theodoros, wędrujący ze znalezioną wcześniej ikoną (tą z Mega Spileo), odpoczywali w tym miejscu i ukryli ją w dziupli drzewa na czas swojego snu. Gdy rano wstali, odkryli, że ikona odcisnęła ślad w drewnie, widoczny po dziś dzień.



W pobliżu znajduje się jeszcze cerkiew p.w. Zaśnięcia Matki Bożej z X lub XI wieku, z freskami z XVII w.











Miejsce jest rzeczywiście dość niezwykłe i często przybywają tu prawosławni pielgrzymi.



My ruszamy już do wyjścia, bo wypadałoby jeszcze gdzieś dziś zajrzeć.