Moje podboje - Neapol 2013

Autobus dojeżdża lekko spóźniony, pakujemy się i już w ciepełku jedziemy do Amalfii.



Na zewnątrz pogoda coraz gorsza, dobrze, że mam ze sobą nieprzemakalną pelerynę batmana kupioną za niewielkie pieniądze w decathlonie.
W Amalfi autobusy mają przystanek w centrum, tuż przy morzu więc nie będziemy musieli nigdzie daleko iść tym bardziej, że już bez przerwy pada, czasem słabiej, czasem mocniej. Krótka przechadzka po nabrzeżu



i po placu przy Duomo, do samej katedry nie wchodzimy bo wszystko jest pozamykane.







Wpadamy za to na kawę i pyszne ciastka do kawiarni Andrea Pansa, znajdującej się tuż przy katedrze.



Później jeszcze tylko kilka ujęć pogrążonego w ciemnościach Amalfi i możemy wracać do Neapolu.









Pogoda pomimo tego, że nas nie rozpieszczała (delikatnie mówiąc), to wycieczkę uznajemy za udaną. Zobaczyliśmy fragment Costiera Amalfitana, bez tłumu turystów i w scenerii, jakiej większość turystów nie ma okazji widzieć. Rzadko wracam w te same miejsca więc większą stratą byłoby nie widzieć w ogóle tego skrawka Italii, niż zobaczyć taki deszczowy.
Po blisko 4 godzinach (dwugodzinnej jeździe autobusem z Amalfi do Sorrento, a to tylko 40 km) i później po ponad godzinie jazdy pociągiem z Sorrento do Neapolu) docieramy do hotelu.

Miło się czyta, a zdjęcia są super
Pozdrawiam

Dziękuję za informacje. I mimo wszystko wolałabym oglądać te cuda jesienią, tak jak Wy, niż przepychać się w tłumie latem
Agnieszka

Fajne zdjęcia i trasa. Śledzę z ciekawością.

Pozdrawiam

Johann Wolfgang Goethe, podróżując po Kampanii, powiedział: „Zobaczyć Neapol i umrzeć” .
Współczesne opinie są często przeciwne, "wszędzie do Włoch tylko nie do Neapolu"

Mnie ten widok, który pokazałeś przekonuje, że Neapol trzeba by kiedyś zobaczyć przynajmniej z góry.


Bardzo ładnie wyszło pomimo pokropionego obiektywu.

Lidia K napisał(a):Mnie ten widok, który pokazałeś przekonuje, że Neapol trzeba by kiedyś zobaczyć przynajmniej z góry.

Rzeczywiście z tej perspektywy wygląda okazale, ale osobiście uważam, że Neapol trzeba poznawać "od środka", ale o tym będzie w podsumowaniu tej relacji. Oczywiście opinie o tym mieście są bardzo różne i bardzo wiele z nich jest negatywnych, ja jednak należę do tych osób, które Neapol i okolica zauroczyły.

To ostatni, trzeci pełny dzień naszego pobytu w Neapolu. Czas wreszcie pospacerować po mieście za dnia.



Jeszcze chwilę po wyjściu z hotelu mieliśmy nadzieję, że uda nam się popłynąć na Procidę, najbliższą wyspę, ale z każdą minutą ta nadzieja była coraz słabsza. Warunki atmosferyczne skutecznie zniechęciły nas do płynięcia gdziekolwiek. Jednak Neapol jest na tyle dużym miastem, że można po nim spacerować spokojnie cały dzień.
Jedziemy jedną stację metrem, żeby wysiąść na placu Dante,







stąd Via Toledo, jedną z głównych ulic miasta,



udajemy się w kierunku zatoki. Po drodze kilka zdjęć okolicznych uliczek i kamienic.







Zaglądamy do lodziarni na prawdziwe włoskie gelato.



Będąc w Rzymie, nie było nam dane spróbować dobrych lodów, nie twierdzę oczywiście, że tam takich nie ma, nam się chyba nie udało, tutaj były naprawdę pyszne. W międzyczasie zaskakuje nas grad,



momentalnie tłoczna ulica pustoszeje. Na szczęście po kilku minutach przestaje sypać i możemy iść dalej. Pogoda jest mocno kapryśna. Przed kolejnym ulewnym deszczem chowamy się do Galerii Umberto.













Chwilę spacerujemy, moje Kochanie oczywiście wypatrzyło sklep z torebkami, ale na szczęście ceny mocno przekraczają nasz cały założony budżet na tą wycieczkę z lotami i hotelem włącznie. Dochodzimy do Piazza del Plebiscito, jeden z największych, jeśli nie największy plac w Neapolu i zaskakująco pusty w tym tętniącym życiem mieście.



Pod Bazyliką (wzorowaną na Rzymskim Panteonie tego dnia kręcony był jakiś film stąd te dymy.



Następnie idziemy nad morze, nad półwyspem Sorrentyńskim szaleje burza, która poprzez Wezuwiusza wędruje w kierunku Neapolu.



Tu kilka ujęć statków w zatoce, w tej przypominającej jakiś armagedon scenerii. Do morza mam daleko, więc mi się podobało dlatego zdjęć trochę więcej.













Pomimo tego, że zrobiło się ciemno i wydawało się, że kwestią czasu jest to, aż nad nami rozpęta się piekło, to jednak burza przeszła gdzieś bokiem.

Pogoda pomimo tego, że nas nie rozpieszczała (delikatnie mówiąc), to wycieczkę uznajemy za udaną. Zobaczyliśmy fragment Costiera Amalfitana, bez tłumu turystów i w scenerii, jakiej większość turystów nie ma okazji widzieć. Rzadko wracam w te same miejsca więc większą stratą byłoby nie widzieć w ogóle tego skrawka Italii, niż zobaczyć taki deszczowy.

Prawidłowe podejście Niektóre miejsca w deszczu też są piękne... I mają niepowtarzalny klimat.
pozdrawiam

Galeria Umberto - jej szklana przestrzeń przypomina mi nieco Budapeszt lub Mediolan

Szacunek za tę wycieczkę Piotrek

gosiak.k napisał(a): I mają niepowtarzalny klimat.

To prawda, klimat był niezwykły

tony montana napisał(a):Szacunek za tę wycieczkę Piotrek

Pewnie gdyby mi się nie podobało, to szybciej bym się rozprawił z tą relacją. Większy szacun dla Ciebie za Szkocję o tej porze roku

Relacji ciąg dalszy

Wracamy na Piazza Plebiscito i spacerujemy chwilę po dziedzińcu Pałacu Królewskiego w Neapolu. Zewnętrzna fasada wyblakła chyba od słońca, bo wewnątrz czerwień przechodząca w lekki pomarańcz aż bije po oczach.















Póżniej znowu znikamy gdzieś w neapolitańskich uliczkach













by wyjść w parku w dzielnicy Chiaia,





skąd nadmorskim bulwarem kierujemy się do zamku dell’Ovo.
Fale z ogromnym impetem uderzają o umocniony kamieniami brzeg, a w powietrzu unoszą się drobne kropelki słonej morskiej wody.









Pogoda poprawia się. W zatoczce przy zamku woda już bardzo spokojna.

Spacerujemy chwilę po Castel dell’Ovo i podziwiamy widoki.

















Następnie mijamy między innymi fontannę dell'Immacolatella,







idziemy pod Castel Nuovo i zaglądamy na dziedziniec.







Później włóczymy się jeszcze po uliczkach starego miasta przy zapadającym już zmroku.





Na wielu placach, czy to przy willach, pałacach albo kościołach, chłopcy grają w piłkę, gdzieś w bocznych i mniej uczęszczanych uliczkach czuć woń palonej marihuany, przy tych bardziej ruchliwych cudowne aromaty przygotowywanych potraw, ciast, deserów i kawy, doznania naprawdę nie do opisania. O dziwo zupełnie nie czuć śmieci, które również można tu znaleźć, ale zupełnie nie rażą, mało tego dodają kolorytu temu miejscu. Podobnie jak uliczki pełne ludzi (głównie Włochów) i straganów. Szczególnie Vico Figurari, gdzie na całej długości wystawiane i sprzedawane są szopki, które przedstawiają dosłownie wszystko, począwszy od scen bożonarodzeniowych poprzez najbardziej znanych piłkarzy (w tym Maradonę) i trenera SSC Napoli poprzez polityków, chłopów pasących bydło albo kucharzy wypiekających pizze, drwali rąbiących drzewo po piorące na tarkach baby , do tego w mikro potokach płynie woda, wszystko się rusza i świeci. W przyległych do straganów warsztatach rzemieślnicy pracują nad kolejnymi dziełami. Gdzieś po drodze uliczni muzykanci, grają folkowo-nowoczesne włoskie kawałki.





Na placu Gesu Nuovo oraz w kościele prawdziwe tłumy.



To są prawdziwe Włochy, Włochy tętniące życiem, Włochy z mojej wyobraźni, Włochy, jakich do tej pory nie widziałem, namiastkę tego można było co najwyżej poczuć na Zatybrzu, czy w dzielnicy żydowskiej w Rzymie.
Późnym wieczorem docieramy do hotelu na nasz ostatni nocleg w Neapolu.

Piwko w plastikowym kubeczku ?
Widać od razu, że to miasto śmieciarzy...

To już nasze ostatnie chwile w Neapolu nie dlatego, że czas umierać, ale czas wracać . Wylot mamy popołudniu więc idziemy jeszcze chwilę pospacerować po starym mieście, bagaże zostawiamy w hotelu. Z rana trochę kropi, ale po chwili przestaje. Na starym mieście tłumy Neapolitańczyków, szczególnie w okolicach kościołów, klimat podobny do tego z jakim spotkaliśmy się wczoraj.

















Wszędzie stragany i sklepy z ekspozycją wystawioną dosłownie na ulicę. Makarony, wina, likiery, przekąski ciastka, szopki o których pisałem poprzednio, sklepy z pamiątkami, antykami, ale także chińszczyzną i różnego typu badziewiem.







„Area pedonale” można by również nazwać area skuterale (czy jakoś tak ) bo skutery są tu wszędzie.





Ja już tradycyjnie szukam pamiątkowego „malunku”, moje Kochanie trafia na słodkości, co nie jest tu jakoś szczególnie trudne, a ja na stragan z wędlinami i serami.





Nie mogłem się oprzeć i kupiłem jeden serdelek.

Zaglądamy w różne zakamarki, gdzie nie ma już tyle ludzi. Wiele kamienic czy domów wygląda obskurnie, ale nie są to ruiny no i muszę przyznać, że ani przez chwilę nie czujemy się tu niebezpiecznie (czego nie można powiedzieć o placu przy dworcu głównym).



























Na koniec żegnamy się jeszcze z Duomo i wracamy do domu.









Neapol jest miastem kontrowersyjnym. Okolica dworca, czyli miejsce, z którym wielu turystów ma pierwszy kontakt po przyjeździe do tego miasta, może odstraszyć i zupełnie zniechęcić do dalszego poznawania. Może potwierdzić wszystkie negatywne opinie jakich wiele można znaleźć np. w necie. Przedmieścia też nie wyglądają szczególnie interesująco, a przez okna pociągu można zobaczyć slumsy i miejsca pełne śmieci. Sam pisałem, że na początku, miałem obawy co do słuszności wyboru. Czytałem też o tym, żeby mieć się na baczności i szczególnie zadbać o torebki i aparaty. Po powrocie mogę napisać, że Neapol ma też drugie, lepsze oblicze, całkiem nieźle prosperującą komunikację, o wiele lepiej wyglądające miasto na zachód od dworca głównego i fantastyczne widoki z murów zamku Sant’Elmo. Do tego poznaje się je wszystkimi zmysłami i myślę, że te dziesiątki zdjęć, które zamieściłem w jakiejś części oddają charakter tego miejsca. Pizza jest tam najsmaczniejsza, jaką kiedykolwiek i gdziekolwiek jadłem. Acha my też mieliśmy przygodę z torebką, moje Kochanie sobie kupiło. Podsumowując, nam się podobało, chociaż nie każdemu musi. Szkoda, że nie udało nam się popłynąć na żadną z wysp, ale pogoda zupełnie do tego nie zachęcała. Zobaczyliśmy za to fragment uroczego półwyspu Sorrentyńskiego i okazałe Pompeje.