Między morzem a górami: Czerwcówka 2023

Mnie najbardziej podoba się orynnowanie tego domku... tak jakby najważniejsze było w tym miejscu uchwycenie deszczówki

Interseal napisał(a):Mnie najbardziej podoba się orynnowanie tego domku... tak jakby najważniejsze było w tym miejscu uchwycenie deszczówki

Bo tak jest. Pewnie już się z tym spotykałeś. W Biokovie też są analogiczne. Nie ma źródeł wody i deszczówka jest jedynym dostępnym zasobem.

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):Bo tak jest. Pewnie już się z tym spotykałeś. W Biokovie też są analogiczne. Nie ma źródeł wody i deszczówka jest jedynym dostępnym zasobem.

Spotkałem...

Nie zauważyłem tej mini instalacji i wydawało mi się, że rura spustowa wyprowadza opad na ziemię...

Dołączyłam dopiero dzisiaj do czytaczy. Velebickie szlaki tonące we mgle a i bez mgły robią wrażenie. Ale zapewniam są szerokie na co najmniej dwie nogi. Fajnie i bezproblemowo się chodzi tym głównym szlakiem.

Franz napisał(a):Oto druga część foto-zajawki.

Dość wysoko i stromo się wspiąłeś

Interseal napisał(a):Nie zauważyłem tej mini instalacji i wydawało mi się, że rura spustowa wyprowadza opad na ziemię...

Pstryknąłem też fotkę w środku, ale chyba się skupiłem na bałaganie spowodowanym remontem, niż na zbiorniku, do którego spływa ta deszczówka z rynien.

Lidia K napisał(a):Dołączyłam dopiero dzisiaj do czytaczy.

Co mnie niezmiernie cieszy.

Lidia K napisał(a):Velebickie szlaki tonące we mgle a i bez mgły robią wrażenie. Ale zapewniam są szerokie na co najmniej dwie nogi. Fajnie i bezproblemowo się chodzi tym głównym szlakiem.

Premuziceva staza jest rewelacyjnie poprowadzonym szlakiem. Pomysł genialny!

Lidia K napisał(a):Dość wysoko i stromo się wspiąłeś

Ba! Najpierw schodziłem. Na koniec musiałem się wspiąć z powrotem.

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):

Lidia K napisał(a):Dość wysoko i stromo się wspiąłeś

Ba! Najpierw schodziłem. Na koniec musiałem się wspiąć z powrotem.

Pozdrawiam,
Wojtek

Jak zwykle dokładnie odwrotnie niż to się przeważnie robi W trakcie obchodzenia zatoczki były dwa miejsca z których można by się wspiąć gdzieś wyżej. Przypadkiem po drodze tam trafiłeś na tę zatoczkę czy Twój szlak tak właśnie bliziutko przebiegał? Gdy zszedłeś przypuszczam, że nie musiałeś uiszczać żadnej opłaty za przebywanie w tej niezwykłej urody zatoczce na Z

Lidia K napisał(a):Jak zwykle dokładnie odwrotnie niż to się przeważnie robi

Och, dla nas, zaprawionych w boju w Plitvicach to standard


Pozdrawiam

Franz, bardzo lubię Twoje relacje. Więc i tu mnie nie może zabraknąć. Dzięki Tobie mogę być tam, gdzie pewnie nigdy nie będę. Taki przewodnik jak Ty, to skarb

Pozdrawiam
Agata

PS. A ponieważ mam teraz w pracy ogrom robót, to nadrabiam relacje

Lidia K napisał(a):Jak zwykle dokładnie odwrotnie niż to się przeważnie robi

Tak to już dziwnie mi się przytrafia.

weldon napisał(a):Och, dla nas, zaprawionych w boju w Plitvicach to standard

Za moim drugim tam pobytem też skorzystałem z wiedzy zdobytej podczas pierwszej wizyty.

Lidia K napisał(a):W trakcie obchodzenia zatoczki były dwa miejsca z których można by się wspiąć gdzieś wyżej. Przypadkiem po drodze tam trafiłeś na tę zatoczkę czy Twój szlak tak właśnie bliziutko przebiegał?

Tutaj opisałem nieudane podejście do Zavratnicy od dołu. Tym razem od razu postanowiłem podejść do zagadnienia od drugiej strony.
Schodzi się na sam najgłębszy koniuszek zatoki.

Lidia K napisał(a):Gdy zszedłeś przypuszczam, że nie musiałeś uiszczać żadnej opłaty za przebywanie w tej niezwykłej urody zatoczce na Z

Ano. Jakoś nie musiałem.

Aguha napisał(a):Franz, bardzo lubię Twoje relacje. Więc i tu mnie nie może zabraknąć.

Dziękuję Ci bardzo.
Fakt, że można u mnie znaleźć miejsca, w które mało kto z Cromaniaków zawędrował.

Pozdrawiam,
Wojtek

Takiej Chorwacji jeszcze nie poznałam

Magda O. napisał(a):Takiej Chorwacji jeszcze nie poznałam

Chorwacja ma różne oblicza.

Ale to pierwsze przedpołudnie nie było takie, na jakie liczyłem. Czas je więc zakończyć. Jeszcze dziś!

Pozdrawiam,
Wojtek

Magda O. napisał(a):Takiej Chorwacji jeszcze nie poznałam

Ja też jeszcze nie ...

Ale mam nadzieję ze wszysto jeszcze przede mną Może nie w takim stopniu trudności i nie na taaakich wysokościach ale może choć trochę podobnych widoków będzie mi dane zobaczyć ...

A na razie jak zwyke we Franzowych wątkach-opowieściach podziwiam , podziwiam i podziwiam....

I milknę - bo ciągle trzeba by było pisać że świat jest piękny a to co widzi większość z "turystów" to ledwo namiastka .

Franz - dziękuję że dzielisz się tym co widziałeś .

Pozdrawiam
Marta

ona_007 napisał(a):Ale mam nadzieję ze wszysto jeszcze przede mną

Na pewno!

ona_007 napisał(a):A na razie jak zwyke we Franzowych wątkach-opowieściach podziwiam , podziwiam i podziwiam....

Mnie z kolei jest bardzo miło powitać Cię w kolejnej mojej relacji.

ona_007 napisał(a):I milknę - bo ciągle trzeba by było pisać że świat jest piękny a to co widzi większość z "turystów" to ledwo namiastka .

Jestem przekonany, że również w wątku Truchtem przez Słowenię i Chorwację znajdziesz wiele mniej znanych miejsc, mimo iż gór jest tam procentowo znacznie mniej niż tutaj. Łączy te dwa wątki nietypowy sposób zwiedzania.

Pozdrawiam,
Wojtek

Jest zimno, a jego odczucie pogłębia jeszcze dosyć silny wiatr. Przyszła pora na kolejny posiłek, zaglądam więc do koliby. Niestety, w środku wygląda mało atrakcyjnie. Widać, że są prowadzone prace remontowe, ale tak niechlujnie, że całość sprawia wręcz odpychające wrażenie. Rezygnuję ze spokojnego wnętrza i wracam do zimnego, zamglonego świata. Na szczęście ławeczka przed schronem jest osłonięta jego kamienną ścianą od wiatru. Zasiadam więc na niej i pałaszuję drugą dziś bułkę. Krystalizują się też najbliższe plany. Miałem zamiar znacznie szerzej pobuszować po tej części Velebitu, przy tej pogodzie jednak wcale mi się to nie uśmiecha. Gdzie się podział ten wyż, który miał od dziś rządzić Chorwacją?!

Rezygnuję z dalszych spacerów i decyduję się przemieścić na wybrzeże. A więc - powrót do samochodu najkrótszą drogą, czyli ścieżką Premuziceva. Tak jak trzy lata temu, tylko tym razem w przeciwną stronę. Tak więc - w drogę! Ledwo się nieco oddaliłem od Rossijevo skloniste, a już zaczyna się coś zmieniać wokół mnie. Najpierw troszkę się przeciera, potem odrobinę bardziej i wkrótce horyzont stopniowo się poszerza. Ukazują się początkowo najbliższe turnie, następnie dalsze szczyty i po chwili sporą część nieba bierze we władanie najprawdziwszy błękit. Hmm... czy ja dobrze robię, że skracam zaplanowaną trasę?.. Ale teraz już za późno. Klamka zapadła i nie będę przecież wracał do koliby, by ponownie korygować plany. Decyzja podjęta - dziś mniej gór, może za to więcej wybrzeża.









Z każdym kwadransem coraz ładniej; pstrykam w biegu fotki na skalny chaos Hajducki kukovi, Rozanski kukovi - znane mi z poprzednich wyjazdów - a także na obydwa Rajinace. No tak, jakbym się rano porządnie wyspał i późno wystartował, to teraz miałbym jakiś widok z najwyższego szczytu północnego Velebitu. Zgodnie z przysłowiem: Kto rano wstaje... ten cały dzień chodzi niewyspany.

Ścieżka się obniża i zanurza w bukowym lesie. Napotykam nieznane mi ustrojstwa - kilkumetrowej długości plastikowe rurki wyłaniają się spomiędzy przykrytych listowiem kamieni, podczas gdy ich dolne końce giną w zakrytych, uszczelnionych foliowymi workami kształtach, sugerujących wewnątrz jakieś pojemniki czy bidony. Żadnej informacji, również nikogo, kto mógłby mi coś wyjaśnić - cóż, pozostanę w słodkiej niewiedzy.







Wkrótce ścieżka opuszcza las, teraz krótko przez łąki i dobija do szutrowej drogi. Zaczyna mnie kusić mały wypad na Vucjak, którego wierzchołek wznosi się niewiele wyżej, niż stojące na zboczu góry schronisko. Skoro zrobiła się pogoda?.. W międzyczasie docieram do miejsca mojego noclegu sprzed trzech lat. Teraz już tak daleko dojechać nie wolno, ale wygódki jak stały, tak stoją. Cóż - grzech byłoby nie skorzystać. Niestety, w męskim wybita szybka, zaglądam więc do damskiego, gdzie intymność jest lepiej zagwarantowana. Tu jednak kwestia czystości, a dokładniej jej braku, działa na mnie odpychająco, a więc przedkładając higienę nad intymność, wracam do męskiego. Wszystko pięknie, tylko urwał się haczyk i nie ma możliwości zamknięcia się od środka. Aa! Zaczynam pojmować tę wybitą szybkę w drzwiach - przekładam rękę przez otwór i zamykam się od zewnątrz.





W międzyczasie trend pogodowy odwraca się o 180 stopni i niebo ponownie się zaciąga. W tej sytuacji Vucjak wypada z naprędce skorygowanego planu i już bez dalszych górskich ambicji docieram do zaparkowanego samochodu, zatrzymując się po drodze tylko na moment przy kamiennej kapliczce. Cóż, tyle by było tych gór na dziś. Rozczarowała mnie pogoda. Spadam na wybrzeże.