Między morzem a górami: Czerwcówka 2023

Czytam na zupełnym luzie i zachwycam się zdjęciamu.
PZDR.

kulka53 napisał(a):Widzę że szanujesz nowy wózek
A może po prostu nie doceniasz jego możliwości

Mógłbym potestować pod górę. Kiedy jednak najpierw jest zjazd w dół, to wolę nie ryzykować, że nie uda mi się wrócić.

longtom napisał(a):Jakie chorwackie te kamienie
Co prawda wiele świata nie zwiedziłem, ale takie żłobkowane to tylko w Chorwacji widziałem.

Może nie przyglądam się dokładnie każdemu kamieniowi, ale jednak jestem przekonany, że te kształty są jedną z typowych cech terenów krasowych.

mahadarbi napisał(a):Nadrabiam zaległości i co widzę? Zaległą zaległość

Mam nadzieję, że nie umknął Ci ten maleńki kościółek. Wiem, że lubisz takie maleństwa.

mahadarbi napisał(a):A wybrzeże Twoimi oczami - bezcenne

Dlatego, że zawitałem nad morski brzeg? U mnie często wybrzeże staje się głównym bohaterem.

franko napisał(a):Czytam na zupełnym luzie i zachwycam się zdjęciamu.

Jest mi bardzo miło.

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):

mahadarbi napisał(a):Nadrabiam zaległości i co widzę? Zaległą zaległość

Mam nadzieję, że nie umknął Ci ten maleńki kościółek. Wiem, że lubisz takie maleństwa.

No skąd! Piekny jest A ja jestem i w tamtym Twoim wątku, ale dostaję zadyszki i czasem nie nadążam się nawet odmeldować

Pozdrawiam,
Anka

mahadarbi napisał(a):No skąd! Piekny jest A ja jestem i w tamtym Twoim wątku, ale dostaję zadyszki i czasem nie nadążam się nawet odmeldować

Na wszelki wypadek podałem, bo wiem, że masz sentyment do miniaturowych świątyń, a kolejne wpisy szybko wpadają do studni czasu przeszłego.

Pozdrawiam,
Wojtek

Dobrze zrobiłeś Na ładne można w nieskończoność, piękne trzeba podziwiać jeszcze cześciej Od razu mi się chce na kawę gdzieś na Cyklady...

Pozdrawiam,
Anka

mahadarbi napisał(a):Na ładne można w nieskończoność, piękne trzeba podziwiać jeszcze cześciej Od razu mi się chce na kawę gdzieś na Cyklady...

Pamiętaj! Czuję się zaproszony co najmniej na kawę, gdy już zrealizujesz swój projekt zakupu wymarzonej posiadłości.

Pozdrawiam,
Wojtek

No przecież! Nie rzucam słów na wiatr, chociaż to 'co najmniej' brzmi co najmniej dwuznacznie

Pozdrawiam,
Anka

mahadarbi napisał(a)::lol:
No przecież! Nie rzucam słów na wiatr, chociaż to 'co najmniej' brzmi co najmniej dwuznacznie

Bo może jeszcze jakieś ciasto do tej kawy?..
No dobrze, dobrze - przecież z pustymi rękami nie przyjadę.

Pozdrawiam,
Wojtek

No to mamy jasność
A z tym ciastem nie przesadzaj, skoro zaserwuję kawę, podam też i ciasto Kupię u Kostasa co prawda, bo w kuchni wybitna nie jestem, ale intencje się liczą wszak
Jak przywieziesz śliwki w czekoladzie też nie będzie najgorzej

Pozdrawiam,
Anka

Franz napisał(a):Myślałem, że zaglądają tu ludzie, którzy trochę po lasach chodzą, choćby za grzybami. Tiaaa... skąd we mnie wciąż tyle optymizmu?..

Taaa ... po lasach chodzę dużo ... dla przyjemności, za grzybami, a czasami nawet w poszukiwaniu "robactwa", a mimo tego nie uratuję tutaj Twojej "wiary w człowieka" ... a nawet Twego optymizmu.

Nigdy nie spotkałem się z takimi instalacjami.
Co do "leśnych instalacji" ... u nas co prawda widuje się często zbieranie żywicy z żywych sosen.
Podobnie wiosną pozyskuje się sok z brzóz ... aczkolwiek dużo,dużo szybciej.
Wiem także (widziałem w NG), że w Kanadzie, za pomocą skomplikowanego i mocno rozbudowanego systemu rurek zbiera się sok z klonów w celu późniejszej przeróbki na syrop.
Ale tu widzę buki ! ... dlatego nawet nie bardzo wiem co z tych drzew można by pozyskać prócz smacznych orzeszków, wyciskanego z nich oleju, nalewek i naparów z bukowych liści ... no i ewentualnie drewna.

Więc to chyba nie o drzewa tutaj chodzi ... szkoda że nie widać gdzie te rurki "biorą swój początek".

Pozdrawiam.

mariusz-w napisał(a):Więc to chyba nie o drzewa tutaj chodzi ... szkoda że nie widać gdzie te rurki "biorą swój początek".

Tiaaa... nie odkopywałem.
Wychodzą gdzieś z listowia, nawet nie w pobliżu drzew, więc raczej do ich korzeni nie sięgają.

Pozdrawiam,
Wojtek

Podchodzę w tę stronę, ale wtem zupełnie co innego zwraca moją uwagę. Gwałtowny ruch gałęzi, spowodowany przez najwyraźniej płową zwierzynę. Bardzo nisko na stoku, zaledwie kilka metrów nad poziomem morza jakaś sztuka szarpie pyskiem zielone liście. Sarna? Pewnie tak. Chociaż... te nakrapiania to bardziej w stylu saren czy danieli? Wtem kolejne gwałtowne ruchy zwracają mój wzrok bardziej w prawo, gdzie dostrzegam dwie następne sztuki podczas wieczornego posiłku. Ale teraz już i ja zostałem dostrzeżony. Mimo, iż nie stanowię konkurencji do zielonych przysmaków moich niespodziewanych towarzyszy, kilkanaście kopytek szybko zostaje wprawionych w ruch i już płowe czworonogi wspinają się zgrabnie na kamieniste stoki.







Docieram do samej zatoczki, mijając zauważoną z dali przyczepę kempingową. Miejsce świetne! Ale... w jaki sposób ta przyczepa tu się znalazła? Widzę dwa rozwiązania - albo przyniesiono ją tu na barkach wyjątkowo rosłych tragarzy, albo... zrzucono z góry, a gdy już się skulała, ustawiono i wypoziomowano. Mimo absurdalności takiego rozwiązania, byłoby ono niewątpliwie łatwiejsze do wykonania.

Po przebyciu kamienistej plaży, ścieżka znów staje się wyraźniejsza, wspinając się kilkanaście metrów ponad taflę wody. Zostawiam za sobą zatoczkę, uśmiechając się do przychodzących na myśl dawnych dyskusji na temat koloru wody. Również i ta zatoczka zmienia swój kolor od zielonego po granatowy, zależnie od barwy przeważającej w odbijanym otoczeniu.

Teraz jednak zieleń ustępuje miejsca kamiennej pustyni, a wyrastające spomiędzy nieprzyjaznych kamoli, pokrzywione drzewko przypomina, że ciągłości upartego życia nic nie zatrzyma. Wtem nowy ruch, tym razem pomiędzy mną a brzegiem morza. Kilka krzaczków skusiło małe stadko znajomych czworonogów. Znajomych? U jednego z nich dostrzegam budzące szacunek, grube rogi. Jakiś młody kozioł. Chociaż czujnie przez stado obserwowany, nie wzbudzam większego popłochu, a nasze trasy szybko rozchodzą się w przeciwnych kierunkach.









W promieniach zniżającego się nad sam horyzont słońca skały przybierają stopniowo coraz intensywniejszy odcień czerwieni, a ja przechodzę przez kolejną wypustkę lądu, przyglądając się z lubością żłobionym wapieńcom, zanurzającym się w delikatnie pomarszczonej tafli wody. Dalej ścieżka zawija się w następną płytko wciętą zatoczkę, gdzie na chwilę grube głazy ustępują miejsca drobnemu piargowi. Zaś na skraju wysłanej kamykami plaży kolejna mała grupka skrzyknęła się na wieczerzę. Jest mi niewymownie przykro, że przeszkadzam w posiłku. Proszę na mnie nie zwracać uwagi!
Jednak proszę nadaremno. Gdy tylko zostaję zauważony, dostaję pokaz umiejętności w skokach oraz wspinaczce na czas na strome, skaliste zbocze. Tak, to ja bym nie potrafił...

Franz napisał(a):. . . dostaję pokaz umiejętności w skokach oraz wspinaczce na czas na strome, skaliste zbocze. Tak, to ja bym nie potrafił...

A czy one potrafią robić Taaaaakieeee zdjęcia
Sam widzisz , że jakiś podział umiejętności ( i możliwości ) być musi





Pozdrawiam
Piotr

piotrf napisał(a):A czy one potrafią robić Taaaaakieeee zdjęcia

No cóż, nie miały fotoaparatu w kopytkach. Żadnych szans na porównanie.

Pozdrawiam,
Wojtek