4. Odpoczynek Żółwia
2 czerwca
Dzwoni budzik w telefonie. Odruchowo go wyłączam ale za chwilę dzwoni znowu. To nie budzik, to Ag ma pilną sprawę do obgadania. No tak, skąd miała wiedzieć że mam wstać o nieludzkiej godzinie. Patrzę na zegarek - jest północ...
O trzeciej budzą mnie ruchy Włochów. Miałem jeszcze pospać godzinę ale uznaję że też czas ruszyć rzyć.
Razem jemy śniadanie. Marino i Edo są z Mediolanu, też idą na drogę normalną, ale zamierzają zejść na drugą stronę przez lodowiec Pasterze. Tam mają samochód, tu dojechali autobusami. Przedwczoraj weszli na Grossvenediger (3666 m), niewiele niższą górę niedaleko stąd. Mają narty do podchodzenia, więc na śniegu na pewno będą szybsi, jednak na początku będziemy szli razem. Zawsze będzie mi raźniej.
Startujemy o 4.15. Czołówki gasimy dopiero dochodząc do następnego schroniska Lucknerhütte (2241 m). Niedługo ścieżka się kończy, robi się stromiej i zaczyna się śnieg. Włosi przypinają narty i ruszają do góry polami śnieżnymi. Ja szukam drogi po swojemu, tak jak mi najwygodniej. Po kilkunastu minutach spotykamy się ponad progiem, okazuje się że musimy odbić bardziej w prawo. Chcemy ominąć słynne schronisko Stüdlhütte (2802 m) i skrótem zwanym Mürztaler Steig iść prosto na lodowiec Ködnitzkees. Według wszystkich opinii które słyszałem, śniegu jest wyjątkowo dużo jak na tą porę i nie będzie mi groziło wpadnięcie w szczelinę i mogę iść sam bez liny. Na niekończących się polach śnieżnych zostaję coraz dalej z tyłu, jednak rzadko kiedy tracę z nimi kontakt wzrokowy. Dzięki wczesnej porze śnieg jest na ogół nieźle zmrożony i twardy, jednak są miejsca gdzie zapadam się do kolan.
W międzyczasie poranne chmury się zupełnie rozwiewają. Koło siódmej mam wreszcie pierwszy widok na Glocka. Zmęczenie ostatnich dni, wysokość i brak aklimatyzacji zaczynają mi się trochę dawać we znaki. Im bliżej do 3000 m pokazuje altimetr w zegarku, tym bardziej spada moje tempo. Edo i Marino są gdzieś daleko z przodu, widzę jeszcze jakiś dwuosobowy zespół idący od strony Stüdlhütte, poza tym nie ma nikogo.
Jeden krok, jeden oddech. Dwadzieścia kroków, odpoczynek. Jak z taką zawrotną szybkością idę przez tą prawie płaską patelnię Ködnitzkees, to jak będzie jak się zrobi wyżej i trudniej? Wczoraj wieczorem w schronisku mi odradzali wejście i zejście w jeden dzień...
W połowie stromego śnieżnego stoku prowadzącego do górnego schroniska Erzherzog-Johann-Hütte mija mnie para narciarzy. Uważnie zjeżdżają zmrożonym śniegiem, często się zatrzymując. Wczoraj próbowali wejść na szczyt, jednak doszli tylko do niższego wierzchołka Kleinglockner i zostali na noc w górnym schronie.
Wchodzę na zabezpieczony stalowymi linkami skalny odcinek. Właściwie nie są mi one potrzebne, jak się chce to można też chyba obejść ten kawałek śniegiem, tam gdzie zjeżdżali narciarze. Dopijam resztę wody z szumakiem, napełniam peta wodą ciurkającą z topiącego się śniegu po kamieniach. Nad skałami następne strome pole śnieżne i jeszcze dłuższy kawałek po skałach z ubezpieczeniami doprowadzają mnie do schronu. Miejsce w którym stoi nazywa się Adlersruhe, czyli Odpoczynek Orła. Mi jednak dziś bliżej do żółwia niż do tego szlachetnego ptaka. No ale to już w końcu 3454 m. Jest już przed dziesiątą. Strasznie długo tu wlokłem dupsko, jednak postanawiam sobie zrobić porządny odpoczynek, czuję że inaczej nie dam rady.
Siedzę na kamieniu, żrę czekoladę i piję szumaka, zakładam uprząż i raki, przypinam kijki do wora i zamiast nich biorę czekan. Z dołu dochodzi dwóch Holendrów, od razu idą dalej. Dobra decyzja, od strony skąd przyszedłem zaczyna się chmurzyć. Czuję jednak że jeszcze z pół godziny muszę posiedzieć.
Dopiero duża chmura która zaczyna całkowicie zakrywać szczytowe partie mobilizuje mnie do startu. Już jedenasta i cholera jedna wie ile mi zajmie wejście i zejście w moim tempie. Podszczytowy lodowczyk Glocknerleitl szybko przechodzi w bardzo strome pole śnieżne wyprowadzające na grań szczytową. Mijam dwie pary nart wbite w śnieg, pewnie zostawione przez Włochów. Wysoko nade mną idzie chyba Holender. Zapadam się w kopnym, głębokim śniegu. Dwa, trzy kroki, stop, dziesięć oddechów...
Chmury przychodzą i odchodzą. W dół schodzi trzyosobowy zespół związany liną. Chyba musieli wystartować rano z górnego schronu, albo przynajmniej bardzo wcześnie ze Stüdlhütte. W międzyczasie wyprzedza mnie para mieszana, też związana. W końcu gramolę się na grań szczytową. Patrzę na zegarek. Kurwa mać, taki kawałek się czołgałem półtorej godziny?
Podchodzę kawałek śniegiem przetykanym skałami. Na grani siedzi jeden z Holendrów, dopiero teraz zakłada raki. Mijam go i też siadam odpocząć. Holender zaraz rusza do góry. Oni też nie grzeszą szybkością.
Znowu wszystko niknie w chmurze. Niedługo po ruszeniu spotykam schodzących ze szczytu Włochów. Idą związani liną. Na grani zresztą co kilkadziesiąt metrów są osadzone na stałe stalowe pręty z których można się asekurować. Gratuluję im, robimy sobie zdjęcia, żegnamy się i idziemy każdy w swoją stronę. Za mną chyba już nikt dzisiaj nie idzie. Pomyśleć że w pełni sezonu w dni z lampą tworzą się tu korki...
Za chwilę widzę wracających Holendrów. Doszli tylko do Kleinglocknera, mówią że dalej jest za trudno żeby iść bez liny. Podejdziemy, zobaczymy.
Jeszcze parę minut i jestem na Małym Dzwonniku (3783 m). Tylko 15 m niższy od głównego szczytu, ale grań między nimi to najtrudniejszy kawałek drogi. W dół prowadzi stroma, mocno ośnieżona grańka, ubezpieczona stalową linką. Pierwszy raz dzisiaj robię użytek z dwóch pętli przy uprzęży i wpinam się w nią. Po przeciwnej stronie ostro wciętej przełączki widzę wcześniej spotkaną parę mieszaną.
Sama przełączka, zwana Glocknerschartl, to kilka metrów śnieżnej kładki, szerokiej na 30 cm, z lufą na obie strony. Pierwsze wrażenie mogłoby wbić w fotel, gdybym właśnie na nim siedział. Chwila na decyzję i już jestem po drugiej stronie. Tam czeka na mnie kilkumetrowa skalna ścianka. Para jest już ponad nią.
Trudności II UIAA, ścianka nie sprawia mi kłopotu, chociaż jestem w rakach. Wychodzę nad nią i w rozwiewającej się chmurze widzę krzyż na piku. Jest 13.30.
Para okazuje się rodzeństwem Austriaków. Mieszkają niedaleko stąd, Andi ma spore alpejskie doświadczenie, Karen jest nowicjuszką ale zawsze chciała wejść na Glocka. Na stalowych linkach podtrzymujących krzyż wiszą buddyjskie chorągiewki modlitewne. Andi mówi że gdzieś tu w okolicy mieszka i pracuje jeden Nepalczyk. Może to on powiesił? Tak czy inaczej fajnie to wygląda, pełny ekumenizm. Robimy sobie fotki i oni zaraz schodzą. Korzystam z przejaśnienia, cykam jeszcze kilka zdjęć i też zaczynam zejście.
Dopiero teraz, w lepszej pogodzie, można podziwiać grań szczytową w całej okazałości. Od strony na którą mamy schodzić nadciągają jednak ciemne chmury i grzmi. Austriacy się asekurują na ściance, więc szybko ich doganiam i resztę grani szczytowej przechodzimy razem.
Trochę zostaję w tyle dopiero przed samym zejściem na Glocknerleitl. Moi towarzysze są już dużo niżej na polach śnieżnych, gdy ja dopiero schodzę z grani. Te najwyższe kilkanaście metrów stoku ma ze 60 stopni nachylenia. Zaraz pod granią nagle zaczynam się obsuwać. Odruchowo wbijam dziabę i hamuję. Nigdy tego nie ćwiczyłem, widziałem tylko instruktażowe filmiki.
Andi i Karen się oglądają za siebie.
Alright, I stopped myself - krzyczę do nich, podnosząc dupę ze śniegu. Schodzą dalej, ja też. Za chwilę znowu... srrrrrruuu! Drugi raz w ciągu minuty czekan przychodzi mi z pomocą...
Do schronu dochodzimy w chmurze. Zaczyna padać śnieg. Austriacy chcą przeczekać załamanie pogody. Dostrzegam w dole Holendrów znikających za załomem poniżej skalnego odcinka, mówię cześć Karen i Andiemu i też zaczynam schodzić.
Jak jestem już na dole stalowych poręczówek, śnieg przechodzi w gęsty grad. No to dupnęło na całego. Nie uśmiecha mi się dalsze zejście prosto w ten syf, więc zawracam do schronu. Łatwo powiedzieć, o ile schodziłem w miarę szybko, powrót do góry idzie mi rozpaczliwie. Grad nie odpuszcza, obchodzę schron naokoło w poszukiwaniu wejścia i w końcu gramolę się do środka. Jedyne otwarte wejście jest przez okno.
Rzucam wór na glebę i walę się na pryczę nie zdejmując raków. Jestem totalnie zryty i do tego jest mi zimno, woda też już mi się skończyła. Trochę gadam z Austriakami i sam nie wiem kiedy przycinam komara. Andi mnie budzi, mówiąc że pogoda pozwala na zejście. Zbieramy się, Andi i Karen związują się liną, schodzę za nimi. Dalej jest pochmurno ale już nie pada.
Skały przechodzimy razem ale na lodowcu Austriacy znowu są szybsi. Czasem zostaję w tyle, czasem na stromszych odcinkach zbiegam żeby nadgonić. Do końca śnieżnych pól dochodzimy razem, zdejmujemy raki i w trójkę schodzimy ścieżką do Lucknerhütte. Rozmowa pozwala zapomnieć o zmęczeniu. W międzyczasie jakimś cudem wyprzedziliśmy Holendrów, których widzimy ze sto metrów za nami.
Ostatni kawałek, bita droga do Lucknerhaus, dłuży się w nieskończoność. Rano w ciemności wydawał mi się o wiele krótszy, chociaż pod górę. Niedaleko przed schroniskiem żegnam się z Austriakami którzy idą w bok na parking gdzie zostawili samochód. O siódmej wieczorem wchodzę do Lucknerhaus.
Biorę piwo i siadam przy stoliku. Gdy kończę pić, wchodzą Holendrzy. Chwilę gadamy, mówią że chcieliby jeszcze na tym wyjeździe spróbować wejść na Mont Blanc albo Matterhorn. Wszyscy zostajemy tu jeszcze na jedną noc.
5. O jedną przełęcz za daleko
3 czerwca
Rano Holendrzy się wcześniej zbierają. Mówią że zdecydowali się na Matterhorn. Dopiero potem do mnie dociera że może im być ciężko jak wczoraj nie dali rady wejść na szczyt. Czy oni w ogóle mają linę? W ogóle myślenie mam spowolnione, czuję się mocno zrąbany i trochę trzepnięty słońcem. Leżę na wyrku prawie do jedenastej, co jakiś czas przysypiając.
Stawiam się na nogi za pomocą żetonu prysznicowego który mi został z pierwszej nocy. Wrzucam śniadanko, pakuję bety do skodzinki, w międzyczasie robiąc ostatnie fotki Glocka w chmurach i w końcu odjeżdżam. Koło budki z mytem stoi strażnik, ale mnie nie zatrzymuje.
Na ostatniej austriackiej stacji tankuję do pełna, korzystając z dużo niższej ceny niż we Włoszech. Na Passo Stalle trafiam prawie dokładnie na zielone światło, czekam tylko kilka minut. W dolinie po włoskiej stronie zgodnie z planem odbijam na Kronplatz (2272 m). Jak już tu jestem to czemu nie zobaczyć i tego słynnego podjazdu z ostatniego Giro?
Zaczyna padać, a wkrótce prać żabami. Przed przełęczą trochę przestaje. Na bocznej drodze prowadzącej na Kronplatz stoi zakaz wjazdu. Chwilę się zastanawiam co dalej, gdy widzę wyjeżdżający stamtąd samochód na holenderskich blachach. Pytam kierowcę czy droga otwarta. Otwarta, ale bardzo stroma - odpowiada. Nie ma sprawy, dzięki! Jak oni wjechali to ja też mogę.
Rzeczywiście jest stromo, miejscami gradient 1:4, ale szutr jest pięknie wygładzony i na jedynce skodzinka spoko daje radę nawet się nie męcząc. Podziwiam kolarzy którzy parę dni temu musieli tu dymać pod górę. Na górze zimno, szaro i deszcz, nawet dobrych fot się nie da cyknąć, więc szybko wracam.
Wczesnym wieczorem znowu ląduję w Bolzano żeby coś przekąsić. W międzyczasie się zupełnie wypogodziło. Szybko ruszam dalej, w końcu chcę jeszcze dziś dobić do Liechtensteinu.
Już blisko szwajcarskiej granicy widzę drogowskaz w lewo: Passo di Stelvio - otwarta! Szybki rzut oka na mapę. Zaraz za nią można odbić w prawo na przełęcz Umbrailpass (2501 m) z przejściem granicznym i z niej zjechać do Szwajcarii. Dobra jest, zmiana planów.
Znowu zaczyna padać. Droga się wspina serpentynami. Po pewnym czasie wjeżdżam w chmurę, do tego robi się już ciemno. Mgła jest na tyle gęsta, że najbliższą agrafkę widzę dopiero jak w nią wjeżdżam. Wycieraczki nie nadążają zgarniać deszczu i gradu. To się robi ciekawsze od wczorajszego wejścia na Glocka...
Wyjeżdżam ponad największą chmurę. Cały czas pada deszcz ze śniegiem ale dzięki resztkom dziennego światła wreszcie coś widać. Nawet w tych warunkach sceneria ośnieżonych szczytów robi niezłe wrażenie. Na asfalcie leży cienka warstwa mokrego, topniejącego śniegu. Jedna z najwyższych przejezdnych alpejskich przełęczy ma sporą infrastrukturę turystyczną. Szybko, żeby za bardzo nie zmoczyć siebie i aparatu, pstrykam tylko zupełnie rozmazaną fotę dokumentującą mój samochodowy rekord wysokości (2758 m) i od razu zjeżdżam serpentynami na północną stronę aż do odbicia w prawo na Umbrailpass, gdzie jest przejście do Szwajcarii.
Szlaban jest zamknięty, w niewielkim budynku widzę przez szklane drzwi grający telewizor. Wychodzę i sprawdzam - zamknięte na głucho. Tabliczka informuje że przejście jest otwarte do 20.00, tylko w lipcu i sierpniu do 22.00. Na zegarku 21.30...
Nieparlamentarne słowa na ustach, mapa w dłoniach. Przez Livigno nie będę się pchał - dwie wysokie przełęcze i przejście graniczne z tunelem, pewnie też zamknięte na noc. Pozostaje nawrót. Kawałek pod górę na Stelvio i zjeżdżam w ciemność, deszcz i mgłę.
Ponekad noću, kada nema svijetla, i ne vidi se put od kiše i od vijetra... - gra w głośnikach Zabranjeno pušenje.
Mimo że to główna droga, granicy nikt nie pilnuje. W nieustannie lejącym deszczu przejeżdżam jeszcze dwie wysokie przełęcze, Ofenpass (2149 m) i Flüelapass (2383 m) i w końcu koło drugiej jestem w Liechtensteinie. Tuż za granicą zjeżdżam na przydrożny parking. Krople deszczu uderzające o szybę i dach szybko mnie usypiają.
4 czerwca
Do rana pogoda się prawie nie zmienia. Pada może trochę mniej ale chmura wisi ze sto metrów nad ziemią. Nie ma co marzyć nawet o zobaczeniu gór, nie mówiąc o pójściu gdzieś wyżej. To znaczy może by i można, ale aż takim masochistą nie jestem.
W Triesen tankuję do pełna i kupuję dwa rodzaje miejscowego piwa. Nie jest mi dziś dane wleźć na żadną tutejszą górę to chociaż spróbuję bronka z Liechtensteinu. Przejeżdżam przez Vaduz i graniczny most i znowu jestem w Szwajcarii. Deszcz przybiera na sile. Jak podjeżdzam pod jakąś górę przed St. Gallen, znowu zaczyna prać żabami.
* * * * *
Dopiero wieczorem okaże się że są jeszcze miejsca na tej planecie gdzie świeci słońce.
Parę słów napisałeś na summitpost, czekam tutaj na szczegóły....
.png "Cromaniak")
napisał(a) zawodowiec » 19.06.2008 13:34 
Normalnie czytając dostałam zadyszki, a jak przechodziłam przez te zaśnieżone 30 cm, to na fotelu kolana mi się trzęsły. 
:D:D
.png "Weteran")
