i nie tylko Paryż.....

Château de Valençay
Po pierwszych donżonach zbudowanych na miejscu rozległej willi galijsko-romańskiej, w XIII wieku panowie z Valencay zbudowali fortecę, która należała do rodziny Chalons. W XV wieku przeszła w ręce młodszej gałęzi rodziny, Etampes. Oni to zastąpili dawną twierdzę aktualnym zamkiem. Budowę rozpoczęto w 1520 roku od budowy wielkiej wieży zachodniej. Potomkowie rodziny w następnych latach kontynuowali budowę zamku. Budowa zamku trwała do XVIII wieku. W 1747 roku posiadłość sprzedano Chaumont de la Milliere, który z kolei sprzedaje ją w 1765 roku rodzinie Legendre de Villemorien. W tamtych czasach była to jedna z najpiękniejszych posiadłości we Francji. Zamek zostaje uzupełniony o wielką wieżę południową. W 1803 roku jego syn na polecenie Napoleona Bonaparte sprzedaje posiadłość ministrowi spraw zagranicznych Charles-Maurice de Talleyrand-Périgor. Nazwany został Zamkiem Księcia de Talleyrand. Przekształcony został w miejsce przymusowego pobytu znanych osobistości, między innymi króla Hiszpanii i jego rodziny w latach 1808-1813. Talleyrand wywiązał się z tego obowiązku tak dobrze, że pozyskał uznanie króla. Po wyjeździe gości uporządkował zamek na nowo. Okres II wojny zamek przetrwał nienaruszony dzięki powiązaniom rodziny Talleyrand z rodzinami szlacheckimi w Niemczech. W rękach rodziny pozostał do roku 1979, kiedy sprzedano go stowarzyszeniu zajmującemu się ochroną zamków francuskich.
Dojeżdżamy do miasteczka, parkujemy niedaleko zamku. Kilka kroków i już wyłania się bryła zamku, budynek robi wrażenie

Zwiedzamy wnętrza podziwiając dzieła sztuki gromadzone przez lata przez właścicieli zamku.

Schodzimy do podziemi, gdzie znajduje się kuchnia zamkowa,

wychodzimy do ogrodów zamkowych, przechadzamy się alejkami i spoglądamy na otaczający zamek park.

Jesteśmy już głodni, więc ruszamy w miasto, żeby coś przekąsić. Jak zwykle o tej porze w takich miasteczkach wszystko jest pozamykane. W końcu znajdujemy otwartą knajpkę, zamawiamy danie i pałaszujemy ze smakiem.

Po posiłku jeszcze chwile chodzimy po mieście, jak widać jest zupełnie pusto. Wracamy do samochodu i jedziemy do domu.

Środa 28/208
Powoli zbliża się koniec naszego pobytu we Francji, niestety wszystko co dobre kiedyś się kończy. W dniu dzisiejszym wybieramy się do Château de Chenonceau, chcę zobaczyć jak faktycznie wygląda zamek opisany w przygodach Pana Samochodzika. Ponieważ zamek leży niedaleko, więc dość szybko dojeżdżamy na miejsce.
Château de Chenonceau inaczej zwany Zamkiem Dam leży nad rzeką Cher w samym sercu Turenii. Jego początki sięgają XIII wieku, kiedy rodzina Marques posiadała w tym miejscu fortecę i młyn wodny. W 1412 roku oddają oni swoje zamki Anglikom. Król francuski Karol VII odbiera je i karze spalić. W 1432 roku król wydaje pozwolenie rodzinie Marques na odbudowę i ufortyfikowanie zamku. Budowa zostaje ukończona około 1435 roku. Niestety spadkobiercy roztrwaniają majątek i zostają zmuszeni do sprzedania go. Po zaciętych bataliach sądowych w 1512 roku posiadłość przechodzi w ręce wysokiego urzędnika króla Franciszka I, Thomasa Bohier i jego żony Katherine z domu Briconnet. Bohier właśnie wrócił z wojen włoskich pełen podziwu dla posiadłości wiejskich, które tam widział. Razem z żoną w 1513 roku rozpoczynają przebudowę zamku. Ze starego zamku pozostawiają tylko donżon oraz studnie, reszta zostaje wyburzona. Na fundamentach młynu wodnego budują pierwsze zabudowania zamkowe. Ponieważ Thomas Bohier często uczestniczy w wojnach prowadzonych przez króla, faktyczny nadzór nad budową sprawuje jego żona, dlatego jest nazywana pierwszą “Damą” zamku. Thomas Bohier otrzymał od króla zgodę na budowę mostu przez rzekę Cher, niestety nie zdołał tego dokonać, umiera w 1524 roku po powrocie z kolejnej wojny, a Katherine w 1526 roku. Ich najstarszy syn zostaje zmuszony do przekazania zamku królowi Franciszkowi I. Jego następca Henryk II oddaje zamek swojej faworycie Dianie de Poitiers. Diana prowadzi posiadłość jak prawdziwa kobieta interesu. W 1551 roku na prawym brzegu tworzy ogrody i warzywniaki. Zamawia projekt mostu przez rzekę i w 1556 roku rozpoczynają się prace budowlane. Most zostaje ukończony w roku śmierci króla Henryka II. Diana de Poitiers jest drugą “Damą” Chenonceau. Po śmierci króla zamek przejmuje wdowa po nim Katarzyna Medycejska trzecia “Dama”, w zamian darując Dianie posiadłość Chaumont. Królowa miała wiele projektów tyczących Chenonceau. Na moście została zbudowana dwupiętrowa galeria z mansardą, niestety pawilon zamykający most na lewym brzegu nie został zbudowany. Chcąc przyćmić dokonania Diany, tworzy własny ogród. Jako regentka zarządza królestwem ze swojego gabinetu, organizuje huczne zabawy i ustanawia władze młodego króla Henryka III. Za jej życia w zamku gościło 5 królowych. Następną "Damą" jest wdowa po Henryku III Ludwika Lotaryńska, która na wieść o śmierci męża i teściowej przybrała biel na znak żałoby królewskiej, osiadła na zamku Chenonceau i nigdy go nie opuściła. Niestety w następnych latach zamek podupada . W 1773 roku zostaje sprzedany Claude Dupin i jego drugiej bardzo bogatej żonie Louise Dupin. Zamek ponownie rozkwita, nakładem wielkich środków zostaje doprowadzony do dawnej świetności. Gości najwybitniejsze umysły XVIII wieku, Voltaira, Montesquieu, Rousseau był tu sekretarzem i nauczycielem ich syna. Niestety młodzieniec ów stał się człowiekiem zdemoralizowanych i został zesłany na Mauritius gdzie zmarł w 1767 roku. Claude Dupin umiera w 1769 roku, madame Dupin nie mając bezpośredniego spadkobiercy całe uczucie przelewa na syna Clauda z pierwszego małżeństwa. Potomkiem tego syna jest Maurice Francois Dupin , lepiej znana jako George Sand, która często przebywała na zamku. Rewolucję zamek przetrwał nietknięty ponieważ był jedynym mostem przez rzekę Cher w okolicy, a madame Dupin cieszyła się ogólnym poważaniem.
Piąta “Dama” umiera w 1799 roku otoczona powszechnym szacunkiem. To właśnie jej przypisuje się usunięcie z nazwy zamku litery "x" na końcu (była to oznaka królewskich włości). Wcześniej nazwa zamku, brzmiała tak jak i wioski - Chenonceaux. Ostatni potomek rodu Dupin sprzedaje zamek w 1863 roku Madame Marguerite Pelouze pochodzącej z burżuazji przemysłowej. Przeznacza ogromną sumę na restaurację i odbudowę zamku jak za czasów Diany, zamek znowu zaczyna żyć jak za dobrych lat. Niestety zadłużona szósta ”Dama” zmuszona jest oddać zamek bankowi. W 1913 roku posiadłość kupuje właściciel fabryki czekolady Henri Menier i od tej pory pozostaje ona w rekach tej rodziny. W czasie I wojny w zamku urządzono szpital polowy wyposażony przez rodzinę Menier, w szpitalu tym zainstalowany jeden z pierwszych aparatów rentgenowskich. Szpitalem zarządzała ostania “Dama” Simmone Menier, działał do 1918 roku, w tym czasie ponad 2000 rannych znalazło tu pomoc. Brawura zainspirowała ostatnią "Damę" do licznych aktów oporu podczas II Wojny Światowej. Posiadłość znajdowała się na granicy strefy okupowanej przez Niemców i strefy wolnej, wykorzystywano ją jako drogę ucieczki.
Zamek jest jednym z najliczniej odwiedzanych zamków w Dolinie Loary (około miliona zwiedzających rocznie). Przepraszam za trochę przydługi wstęp, ale historia tego zamku jest naprawdę bardzo ciekawa. Z parkingu do zamku droga wiedzie piękną aleją.

Już z daleka widać bryłę zamku,

otoczony jest fosą.

Dochodzimy do jedynej pozostałości po starym zamku, donżonu, niestety wejście do środka było zamknięte.

Od frontu bryła zamku nie robi wielkiego wrażenia, wygląda dość skromnie.

Dopiero widok z boku oddaje jego pełne piękno.

cdn

Wchodzimy do środka, pierwszym pomieszczeniem jest Komnata Straży Dworskiej w której przebywali uzbrojeni strażnicy mający zapewnić królowi ochronę. Kominek z XVI wieku ozdobiony jest herbem Thomasa Bohier. Na dębowych drzwiach widnieje dewiza Thomasa Bohier i Katherine Briconnet :"jeżeli zdołam wybudować Chenonceau, nie zostanę zapomniany". Z Komnaty Straży Dworskiej przechodzi się do Kaplicy drzwiami, nad którymi wznosi się posąg Dziewicy Maryi.

Niestety oryginalne witraże zostały zniszczone podczas bombardowania w 1944 roku, zostały odrestaurowane w 1954 roku przez mistrza Maxa Ingranda. Nad kapliczną nawą dominuje balkon królewski z którego królowe brały udział w nabożeństwach. Kaplica został uratowana podczas Rewolucji Francuskiej dzięki pomysłowi Madame Dupin przekształcenia jej w skład na drewno.

Komnata Diany de Poitiers była osobistą komnatą faworyty króla Henryka II. Kominek ozdobiony jest inicjałami Henryka II i Katarzyny Medycejskiej : H i C, które splecione razem miały tworzyć literę D oznaczający Dianę de Poitiers. Na kominku wisi portret Katarzyny Medycejskiej. Z komnaty roztacza się widok na zamek.

Zielona Komnata jest to gabinet pracy Katarzyny Medycejskiej, która po śmierci swojego małżonka Henryka II (został zabity w turnieju rycerskim podczas pojedynku ze swoim kapitanem gwardii szkockiej), została regentką królestwa. Z tego miejsca zarządzała Francją.

Biblioteka, ten pokój był jej osobistą czytelnią, rozciąga się z niego wspaniały widok na rzekę Cher, wyspę i Ogród Diany.

cdn

Z komnaty Diany de Poitiers przechodzi się małym korytarzem do galerii, którą kazała wybudować Katarzyna Medycejska na moście. Jest to sala balowa o długości 60 metrów, jej inauguracja odbyła się w roku 1577 podczas uroczystości zorganizowanych przez Katarzynę dla swojego syn a Henryka II. Na obu krańcach znajdują się kominki z których jeden jest tylko atrapą zakrywającą drzwi południowe prowadzace na lewy brzeg rzeki Cher.

Kuchnie zamku mieszcza się w potężnych podmurowaniach w dwóch pierwszych filarach osadzonych w korycie rzeki Cher. Pomiędzy filarami znajduje się platforma do której cumowały statki z zaopatrzeniem.

Salon Franciszka I, w komnacie znajduje się jeden z najpiękniejszych kominków renesansowych z dewizą Thomasa Bohier.

Salon Ludwika XIV, na pamiątkę wizyty w Chenonceau z 14 lipca 1650 roku, Ludwik XIV podarował dużo później swój portret ze wspaniałym obramowaniem. Podarował również meble pokryte tapiserią. Na ścianie wschodniej znajduje się obraz Rubensa "Dzieciątko Jezus i Święty Jan Chrzciciel".

Hol pokryty jest serią sklepień ostrołukowych, schodami przechodzimy na pierwsze piętro.

Komnata Pięciu Królowych, komnata ta nosi nazwę na pamiątkę dwóch córek i trzech synowych Katarzyny Medycejskiej.

Komnata Katarzyny Medycejskiej jest uwieńczona drewniany stropem, gdzie w przegródkach można odczytać liczne inicjały oraz herb Medyceuszów. Meble oraz niezwykle rzadki komplet tapiserii pochodzą z XVI wieku. Kominek oraz jego wystrój pochodzi z epoki renesansu.

cdn

Z komnaty Katarzyny Medycejskiej można przejść do dwóch małych pomieszczeń, które tworzą gabinet rycin. W pierwszym pomieszczeniu uwagę zwraca strop ozdobiony obrazem z XVIII wieku. W drugim pomieszczeniu z widokiem na rzekę Cher i ogród zgromadzono pełną i urozmaicona kolekcję rycin oraz rysunków przedstawiających zamek w różnych epokach.

Galeria Medycejska znajdująca się na pierwszym piętrze ukazuje nigdy niezaprezentowaną kolekcję obrazów, tapiserii, mebli i dzieł sztuki. Wzbogacona jest również biografią sześciu niezwykłych Dam, które przez wieki czuwały nad losem Chenonceau.

Komnata Cezarego księcia de Vendome, syna króla Henryka IV i Gabrielli d'Estres-wója Ludwika XIV. Cezary de Vendome został właścicielem zamku w 1624 roku.

Komnata Gabrielli d'Estrees przypomina faworytę i wielką miłość Króla Henryka IV oraz matkę jego uznanego syna Cezarego de Vendome.

Na holu drugiego piętra zachowały się nietknięte ślady restauracji dokonanych w XIX wieku dla ówczesnej właścicielki zamku Madame Pelouze.

Komnata Ludwiki Lotaryńskiej-po zamordowaniu jej męża, króla Henryka III w 1589 roku, Ludwika Lotaryńska zamyka się w Chenonceau i poświęca się rozmyślaniom i modlitwie. Zawsze ubrana na biało zgodnie z ceremoniałem żałoby królewskiej nazwana została "Białą Królową".

Kończymy zwiedzanie wnętrza zamku i wychodzimy do ogrodów.

Ogród Diany zajmuje obszar 12000 m2, struktura tego ogrodu nie uległa zmianie od czasu jego stworzenia przez Dianę de Poitiers. U wejścia do tego ogrodu znajduje się domek administratora za czasów Katarzyny Medycejskiej. W centrum znajduje się oryginalna fontanna, jak za czasów Diany de Poitiers.

Ogród Katarzyny obejmuje obszar 5500 m2, aleje skierowane w stronę wody i parku, dają wspaniały widok na zachodnia fasadę zamku.

Apteka Królowej została stworzona przez Katarzynę Medycejską, najwybitniejszą "Damę" z Chenonceau.

Winnica zamku istnieje od kilku wieków, w tym czasie udało się wyprodukować bardzo dobre roczniki. Czekając na otwarcie sklepiku w pobliskiej restauracji zdążyliśmy zjeść obiad. W zabytkowej piwnicy można nabyć wina z winnicy należącej do zamku co też uczyniliśmy. Właśnie niedawno jedna z butelek została opróżniona i trzeba przyznać że było bardzo dobre

Przechodzimy przez Zielony Ogród, Ogród Russel Page i Galerię Zaprzęgów

Ferma, kompleks z XVI wieku, obejmujący stajnie Katarzyny Medycejskiej, otwiera się na ogród warzywny. W samym centrum znajduje się budynek pracowni kwiaciarskiej zajmującej się tworzeniem kompozycji kwiatowych upiększających komnaty zamku.

Jeszcze tylko krótki spacer po obszarze piknikowym i powoli zbieramy się do odjazdu.

Niewątpliwie ten zamek według mojej oceny jest jednym z najpiękniejszych jakie widziałem w Dolinie Loary, zdecydowanie warto go odwiedzić.

Chenonceau to ostatni zamek,który odwiedziliśmy podczas pobytu w Dolinie Loary, czas na małe podsumowanie części zamkowej.
Zaplanowałem zwiedzanie około 14 zamków, ostatecznie udało się odwiedzić 10. Wiele zostało jeszcze do zobaczenia (Saumur;Angers;Blois), ale to co widziałem daje mi pewien obraz. Dolina Loary usiana jest różnego rodzaju Château, chyba życia by nie wystarczyło, żeby je wszystkie zobaczyć. Część zamków jest w rękach prywatnych, nad częścią opiekę sprawuje Państwo lub fundacja zajmująca się ratowaniem zamków. Muszę przyznać, że są one utrzymane w bardzo dobrym stanie, widać dbałość o zachowanie swojego dziedzictwa kulturowego. Nic zatem dziwnego, że zamki są tak licznie odwiedzane przez turystów, co wpływa na ich zasobność finansową i możliwości remontowe. Niestety wyjątkiem jest Montresor, w którym widać brak funduszy na utrzymanie zamku i ogrodu w należytym stanie. Wiele zamków otoczonych jest pięknymi ogrodami i co jest fajne, w każdym z tych ogrodów wyznaczone jest miejsce piknikowe. Można tam przyjechać z całą rodziną i spędzić przyjemnie dzień na łonie przyrody. W większości zamków są winnice i produkowane jest całkiem dobre wino, które można nabyć w zamkowych sklepach. Koszt biletów waha się od 9 do 15 EUR za osobę dorosłą, przewidziane są zniżki. Gorąco polecam Dolinę Loary na miejsce wakacyjne, a wybór zamków należy do Was, na pewno nie zawiodą Waszych oczekiwań. Spełniłem swoje marzenie odwiedzając Dolinę Loary i zamek Chenonceau.

Pozostałe dni naszego pobytu poświęcamy na błogi odpoczynek. Kilka dni przed naszym odjazdem wracają nasi gospodarze (mieszkają po sąsiedzku), przekazujemy im nasz prezent. Gdy przyjeżdżaliśmy, w lodówce czekało na nas wino od lokalnego producenta. Było bardzo dobre, więc poprosiliśmy naszych gospodarzy żeby powiedzieli gdzie można kupić to wino. Okazuje się że producentem jest ich sąsiad, wybieramy się do niego i kupujemy cały karton. W czwartek 29/08 wieczorem jedziemy do Ambois żeby się z nim pożegnać. Tym razem z miejscem parkingowym nie ma problemu.
Spacerujemy po uliczkach już prawie opustoszałych,


jemy ostatnie lody,

podziwiamy wieczorna Loarę.

Zamek prezentuje się pięknie podświetlony w kolorach narodowych.

Czas już żegnać gościnne miasto.

Nadszedł dzień powrotu z wakacji, trasę miałem zaplanowaną przez Trewir, chciałem zwiedzić to miasteczko. Jednak w przeddzień wyjazdu żona rzuca hasło, a może by tak jeszcze raz Montmartre ?. No cóż, to jest bardzo kusząca propozycja . Chwila zastanowienia i jest decyzja, wracamy przez Paryż. Rano szybko się pakujemy i w drogę do Paryża. Znajdujemy miejsce na parkingu podziemnym i udajemy się na Montmartre. Jest dosyć wcześnie, na uliczkach Montmartre jest jeszcze pusto, siadamy w kawiarence i zamawiamy naleśniki, kawę i croissanty.

Delektujemy się smakami Francji podczas gdy artyści rozstawiają swoje sztalugi czekając na pierwszych klientów. Błogi nastrój udziela się wszystkim wokół a zwłaszcza kotu, który przeciąga się leniwie.

Nareszcie można wejść do Bazyliki bez tłoku i zrobić zdjęcia panoramy Paryża.

Po raz ostatni spacerujemy po uliczkach i chłoniemy niepowtarzalny klimat tego malowniczego miejsca.

Trochę nam żal, że już trzeba wracać, ale wszystko co dobre kiedyś musi się skończyć. Droga do domu przebiegła bezproblemowo i w niedzielę po południu lądujemy w domu. To już koniec naszej francuskiej eskapady.