4 dalmatyńskie wyspy - Hvar, Brač, Korčula i Vis

Rastoke traktujemy ulgowo-odpoczynkowo. Jemy dobry obiad w knajpce, oglądamy wodne młyny i delektujemy się chłodniejszym i wilgotnym, trochę już górskim powietrzem. Czas goni - trzeba zdążyć na kwaterę w Plitvicach. Ruch jest spory, nie jedziemy już autostradą i na miejsce docieramy stosunkowo próżno wieczorem.
Rano pakujemy plecaczki i jedziemy do Plitvic. Zostawiamy autko gdzieś na ogromnym leśnym parkingu - straszny labirynt, po powrocie znalezienie auta zajmie nam pół godziny... Turystów jest sporo dlatego decydujemy się na początek na pieszy spacer, nie na stateczek. Gdy docieramy nad lazurowo-błękitne wody szczęki nam opadają. Tutaj Ponbócek sobie poużywał.







Czystość i kolor wody oraz ilość pływających w niej ryb oszałamia

Bardzo chętnie poczytam i pooglądam

Fajnie, że wróciłeś

Witam serdecznie ponownie. Dzięki Maslinko...

Nie pamiętam już dokładnie, ale pierwsza część trasy (do wodospadów) zajęła nam jakieś 2 godziny. Byliśmy trochę jak w transie. "Ochy" i "achy" co chwilę. Spodziewaliśmy się, że będzie fajnie, ale wycieczka okazała się po prostu niesamowita!
Ścieżką szliśmy sobie praktycznie sami, co jakiś czas mijały nas stateczki. Witamy w raju!





Ścieżka odczuwalnie zaczęła piąć się w górę, a widoki zapierały dech w piersiach. Nagle zrobiło się też dość tłoczno - dochodzili turyści z wejścia koło wodospadów i ci, którzy w wyprzedzili nas płynąc stateczkiem.

Upał daje się we znaki - robimy sobie przerwę na popas. Pamiętam to dokładnie, bo wtedy po raz pierwszy napiłem się kupionego w budce mojego ulubionego chorwackiego piwa Velebitsko. Ożujsko i Karlovačko przy nim się chowają. Niestety to mały browar i nie jest szeroko dostępne. Pokrzepieni ruszamy dalej.

Dość gęsto musiałem się tłumaczyć ludziom oglądającym te zdjęcia później w albumie - "podkolorowałeś to w jakimś programie..." itp. Nie wierzycie? Pojedźcie, zobaczcie na własne oczy!

-

Było w obserwowanych

Twoja przerwa splotła się z moją i dzięki temu mogłam dzisiaj jednym haustem całość nadrobić

Hercklekot napisał(a):Dość gęsto musiałem się tłumaczyć ludziom oglądającym te zdjęcia później w albumie - "podkolorowałeś to w jakimś programie..."

Ja tak miałem oglądając te zdjęcia w necie.
Na żywo kopara opadła mi już całkowicie.

anakin napisał(a):

Hercklekot napisał(a):Dość gęsto musiałem się tłumaczyć ludziom oglądającym te zdjęcia później w albumie - "podkolorowałeś to w jakimś programie..."

Ja tak miałem oglądając te zdjęcia w necie.
Na żywo kopara opadła mi już całkowicie.

Do tych zdjęć używałem tylko filtra, staram się też jak najmniej ingerować w zdjęcia podczas obróbki. W Plitvicach natura bije wszystkie fotoszopy

Patrząc na mapkę i zegarek zdecydowaliśmy, że nie zrobimy pełnej trasy wkoło jezior na piechotę i skrócimy ją sobie trochę przepływając statkiem na drugi brzeg. Niestety - pomysł bym chybiony, ponieważ na przystani kłębił się ogromny tłum ludzi. Po ponad godzinie oczekiwania dotarliśmy w nowe, ciekawe miejsca. Niestety nie byliśmy już prawie sami... Znaleźliśmy się w środku dużej, bardzo rozciągniętej grupy młodych ludzi - najpewniej Rosjan. Cóż - nie mam uprzedzeń do żadnej narodowości, ale tutaj Bracia Słowianie dali nam w kość. Było głośno, niezbyt trzeźwo, było przepychanie się na wąskich drewnianych kładkach itp. Postanowiliśmy puścić ich przodem, niestety z tyłu napierały kolejne grupy turystów. Chcąc nie-chcąc ruszyliśmy dalej. Pomimo tych niedogodności było dalej cudnie:







Ostatnia część trasy była najpiękniejsza: nie było już wysokich wodospadów, tylko szmaragdowe jeziorka, zatopione pnie, jakoś tak "fantasy" jak u Sapka - "Pani Jeziora" te klimaty, magicznie.

Kończymy wycieczkę w tym samym miejscu, w którym zaczęliśmy. Czeka nas jeszcze ładny kawałek piechotą do parkingu. Po drodze zamieszanie - jakaś starsza Pani zasłabła (jest bardzo gorąco), ktoś próbuje cucić, ktoś sprawdza puls... Całe szczęście w oddali słychać już sygnał karetki.

Szukanie samochodu w labiryncie leśnego parkingu zajmuje nam koszmarnie dużo czasu. Zawsze od tej pory w podobnych okolicznościach zabieram z sobą GPSa z zaznaczoną pozycją samochodu.

Nocleg mamy w okolicach Korenicy - gospodyni w naszym wieku (35-40), bardzo miła i bezpośrednia. Wyskakujemy jeszcze do miasteczka na kolację i wracamy. W międzyczasie wraca też mąż naszej gospodyni, na stole pojawia się flaszeczka śliwowicy... Zapada wieczór, jest chłodniej - na wschodzie czernieją wysokie góry: to już Bośnia. Ana opowiada o tym jak przetrwali najtrudniejsze czasy w czasie wojny w latach 91-95, o budowie domu i niełatwym życiu w mieszanej chorwacko (ona)-serbskiej(mąż) rodzinie. Dziwi się, że sporo wiemy o tym co tu się działo - akurat trafiła na moje hobby czyli najnowszą historię. Kończymy posiedzenie gdzieś o drugiej w nocy. Rano - kurs Split i na prom.

Raniutko zrywamy się rześcy - jedziemy "starą drogą" w kierunku na Knin. Chłoniemy widoki: pustkowia, gdzieniegdzie jeszcze ruiny spalonych domów. Przypominam sobie obrazki z oglądanego na youtube filmu "The Death of Yugoslavia" i reportaże Mellera z Krainy... Całe szczęście ten czas już minął ale sądząc z opowiadań Any dalej lekko nie jest, nienawiść siedzi w ludziach jak zły cierń.
W Splicie bez kłopotu znajdujemy nasz prom, odbijamy

i po całkiem przyjemnym rejsie lądujemy w miejscowości Supetar:

Robimy jakieś szybkie zakupy i lecimy dalej, bo cel znajduje się na północno-wschodnim, przeciwległym wybrzeżu wyspy. Povlja... CUDOWNA!

Hercklekot napisał(a): cel znajduje się na północno-wschodnim, przeciwległym wybrzeżu wyspy. Povlja... CUDOWNA!

Brzmi interesująco.
Lubię Povlję.