Z piekła do nieba, czyli Pelješac i Korčula 2021

Bardzo się cieszę, że dotarliście do Zavalaticy.

To właśnie tutaj zaczęła się nasza przygoda z Korculą.
Poznaliśmy tam wspaniałych ludzi, przyjaciół, których gościliśmy też u nas w Polsce, a w tym roku dwukrotnie odwiedzili nas Pelješacu.

Miło powspominać...

Wasza kolacja u Katariny to była uczta dla zmysłów Jadłam oczami przez monitor

corrina napisał(a):Codziennie wychodząc na plażę nie mogę się nadziwić, jak to możliwe, że tu naprawdę nikogo nie ma

Gdybyśmy wiedzieli, że tam tak pusto, przypłynęlibyśmy do Was kajakiem z Pelješca Trzeba by tylko wybrać w miarę bezwietrzny dzień (zdarzyły się takie) i dalibyśmy radę

corrina napisał(a):Przysiadamy na kilka minut w przyjemnie zacienionym parku, w którym rosną przede wszystkim drzewa laurowe. Przyznam, że nie miałam pojęcia, że małe krzaczki, które kupuje się u nas w doniczkach, wyrastają do tak wielkich drzew.

No tak, my się o tym przekonaliśmy na campingu Lovor na Mljecie. Mieszkaliśmy pod drzewkami laurowymi, chociaż były mniejsze niż te w Blato:



Liście laurowe walały się wszędzie pod stopami

corrina napisał(a):Ale Blato najlepiej zobaczyć z góry. W tym celu trzeba wjechać drogą w kierunku Prizby i stanąć w dowolnym miejscu, które nam się spodoba. A jest naprawdę pięknie.

To prawda, Blato jest przepięknie położone. Często tamtędy przejeżdżaliśmy w drodze do (lub z) Priżby, w której mieszkaliśmy:



Tylko wtedy zazwyczaj mieliśmy pogodę taką, jak na zdjęciu
Sądzę, że nie polubiłam się z Korczulą właśnie z powodu niesprzyjającej aury. Często padało (słynne lato 2014 ) i było chłodno, a my akurat uwielbiamy upały Do tego zimna woda na campingu, pod prysznicem... Wróciłam z tamtych wakacji bardzo zmarznięta I były to też nasze ostatnie wakacje campingowe

Ojej, faktycznie fajnych mieliście tych gospodarzy. Na zdjęciach to widać że dobrze się trzymają.
A jeszcze chciałam napisać taką herezję: ponieważ żaden że mnie smakosz win, najbardziej upodobałam sobie to najtańsze chyba wino białe które można kupić w każdym Konzumie. Ono właśnie jest z Blato

Nie jestem ekspertem od Chorwacji, ale z moich obserwacji wynika, że najfajniejsi są najstarsi gospodarze. Mieszkałem kiedyś u podobnej pary, przefajni ludzie. Gospodarz posunął się nawet do umycia mi auta pod moją nieobecność
Nigdy nie trafiłem na złych gospodarzy, ale często jest tak, że nie chcą się narzucać (w dobrej wierze) i trzymają dystans. Szanuję to, ale jeśli tylko jest okazja to staram się pogadać z nimi.

corrina napisał(a):Przy okazji robimy w tym miejscu uzupełnienie zapasu liści laurowych, przez co nasz zapas rośnie teraz do rozmiarów na jakieś 3 najbliższe lata

Ja mam jeszcze zapas z półwyspu Ale kolejne z Hvaru czy Meteorów już zostały zużyte...

corrina napisał(a):Przysiadamy na kilka minut w przyjemnie zacienionym parku, w którym rosną przede wszystkim drzewa laurowe. Przyznam, że nie miałam pojęcia, że małe krzaczki, które kupuje się u nas w doniczkach, wyrastają do tak wielkich drzew

Przecież w Jelsie drzewa laurowe w parku były bardzo duże. Nie widziałaś ich...



Dawno u Ciebie nic nie pisałam, a miałam skomentować Półwysep.... Z tego co widzę, to ogromnie się cieszę, że swego czasu Żuliany na pobyt nie wybrałam, totalnie nie spełniłaby naszych oczekiwań (chociażby jako miejsce na wieczorne spacery).... Plaże za Orebiciem - to były jedne z fajniejszych dla nas miejsc do plażowania w Chorwacji - małe zatoczki, fajnie pod wodą i super widok.....

maslinka napisał(a):Sądzę, że nie polubiłam się z Korczulą właśnie z powodu niesprzyjającej aury. Często padało (słynne lato 2014 ) i było chłodno, a my akurat uwielbiamy upały

Oj tak, my w lipcu tego sławnego roku byliśmy w Orebicu.... Ale na szczęście tylko pierwszy, drugi i ostatni dzień średni, a poranne chmury szybko odpływały....

Co do Korculi - widziałam tylko miasto i to krótko.... ale chyba bliżej mi do nieodwiedzonego jeszcze Bracia....

Koenig napisał(a):Nie jestem ekspertem od Chorwacji, ale z moich obserwacji wynika, że najfajniejsi są najstarsi gospodarze. Mieszkałem kiedyś u podobnej pary, przefajni ludzie. Gospodarz posunął się nawet do umycia mi auta pod moją nieobecność
Nigdy nie trafiłem na złych gospodarzy, ale często jest tak, że nie chcą się narzucać (w dobrej wierze) i trzymają dystans. Szanuję to, ale jeśli tylko jest okazja to staram się pogadać z nimi.

Coś w tym jest Mamy takich gospodarzy w Orebiczu, Apartman znaleziony przypadkiem "w ciemno", trafiliśmy na sympatycznych starsze małżeństwo, aktualnie jesteśmy u nich już 3 raz i w sumie to czujemy się jak u swoich dziadków na wakacjach

Jedynym problemem jest bariera językowa

majeczka napisał(a):Bardzo się cieszę, że dotarliście do Zavalaticy.

To właśnie tutaj zaczęła się nasza przygoda z Korculą.

I my się cieszymy, bo bardzo tam przyjemnie, chociaż zdecydowanie za mało czasu mieliśmy na bardziej dogłębną eksplorację Ale mam nadzieję, że następnym razem nadrobimy, szczególnie, że na pewno musimy też nadrobić Smokvicę i Čarę po drodze

majeczka napisał(a):Poznaliśmy tam wspaniałych ludzi, przyjaciół, których gościliśmy też u nas w Polsce, a w tym roku dwukrotnie odwiedzili nas Pelješacu.
Miło powspominać...

Dla mnie wspomnienia z jakiegoś miejsca, to właśnie (być może przede wszystkim) ludzie. Widoki zawsze można odświeżyć w pamięci, przeglądając zdjęcia, ale całości zawsze dopełniają relacje z ludźmi. Tego właśnie brakowało nam na Pelje, ale zyskaliśmy to szczęśliwie na Korčuli

maslinka napisał(a):Wasza kolacja u Katariny to była uczta dla zmysłów Jadłam oczami przez monitor

Fakt Ja sama robię się głodna za każdym razem, kiedy przeglądam te zdjęcia.

maslinka napisał(a):

corrina napisał(a):Codziennie wychodząc na plażę nie mogę się nadziwić, jak to możliwe, że tu naprawdę nikogo nie ma

Gdybyśmy wiedzieli, że tam tak pusto, przypłynęlibyśmy do Was kajakiem z Pelješca Trzeba by tylko wybrać w miarę bezwietrzny dzień (zdarzyły się takie) i dalibyśmy radę

Przypuszczam, że spokojnie byście dali radę, skoro na Šcedro śmigaliście My generalnie codziennie widzieliśmy przybyszów z półwyspu - fakt, to byli ludzie na deskach Niesamowite swoją drogą, jak szybko, dzięki wiatrowi, można się było dostać z jednej strony na drugą

maslinka napisał(a):No tak, my się o tym przekonaliśmy na campingu Lovor na Mljecie. Mieszkaliśmy pod drzewkami laurowymi, chociaż były mniejsze niż te w Blato:
Liście laurowe walały się wszędzie pod stopami

To musiał być bardzo pachnący camping Taka miejscówka pod laurami bardzo by mi pasowała

maslinka napisał(a):Sądzę, że nie polubiłam się z Korczulą właśnie z powodu niesprzyjającej aury. Często padało (słynne lato 2014 ) i było chłodno, a my akurat uwielbiamy upały Do tego zimna woda na campingu, pod prysznicem... Wróciłam z tamtych wakacji bardzo zmarznięta I były to też nasze ostatnie wakacje campingowe

No na pewno warunki pogodowe, podobnie jak relacje międzyludzkie, mają wielki wpływ na to, jak odbieramy dane miejsce. Z pewnością ja też nie byłabym zadowolona, ani z Korczulą bym się nie polubiła w takich okolicznościach pogodowych

pomorzanka zachodnia napisał(a):Ojej, faktycznie fajnych mieliście tych gospodarzy. Na zdjęciach to widać że dobrze się trzymają.

Cudowni ludzie, naprawdę, tęsknię za nimi jak za własnymi dziadkami, których nie mam od dawien dawna....

pomorzanka zachodnia napisał(a): A jeszcze chciałam napisać taką herezję: ponieważ żaden że mnie smakosz win, najbardziej upodobałam sobie to najtańsze chyba wino białe które można kupić w każdym Konzumie. Ono właśnie jest z Blato

Ze mnie też żaden koneser Nam wino po prostu musi smakować, więc oczywiście nie raz kupowaliśmy też baaaardzo tanie wina w Konzumie czy Tommy'm. Tego z Blato akurat nie widziałam chyba nigdy, ale może nie zwróciłam uwagi Na tym wyjeździe kupowałam wina w bardzo różnej cenie, i po 40-50 kun za 0,75 l plavca czy rukataca w Potomje, 2 Dingače po stówie, ale też 3 litrową graševinę w plastikowej niczym od oleju butelce za niecałe 40 kun

Koenig napisał(a):Nie jestem ekspertem od Chorwacji, ale z moich obserwacji wynika, że najfajniejsi są najstarsi gospodarze.

Coś w tym na pewno jest. Dla mnie, tak jak pisałam w relacji, kontakty ze starszymi ludźmi są niezwykle cenne i mam wielką nadzieję, że najbliższy rok obejdzie się z naszymi gospodarzami jak najłagodniej, bo bardzo, ale to bardzo tęsknię to tych rozmów z nimi, wspólnej kawy i rakiji..

Koenig napisał(a):ale często jest tak, że nie chcą się narzucać (w dobrej wierze) i trzymają dystans. Szanuję to, ale jeśli tylko jest okazja to staram się pogadać z nimi.

A widzisz, może i w tym też coś jest, nigdy nie spojrzałam na nasze relacje (lub raczej ich brak) z gospodarzami z Pelješca z takiej perspektywy. Temat do przemyślenia na pewno

piekara114 napisał(a):

corrina napisał(a):Przysiadamy na kilka minut w przyjemnie zacienionym parku, w którym rosną przede wszystkim drzewa laurowe. Przyznam, że nie miałam pojęcia, że małe krzaczki, które kupuje się u nas w doniczkach, wyrastają do tak wielkich drzew

Przecież w Jelsie drzewa laurowe w parku były bardzo duże. Nie widziałaś ich...

No zabij mnie, ale nie Zupełnie nie zwróciłam na nie uwagi, chociaż tyle razy przechodziłam przez park. Oczywiście drzewa widziałam, tylko nie wpadłam na to, że to wawrzyn! W ogóle byłam zła opuszczając Hvar, bo jakoś nigdy nie udało nam się zrobić zapasów. Mijaliśmy wielokrotnie , schodząc do mariny, kilka malutkich krzaków, ale one ewidentnie do kogoś należały, więc nie chcieliśmy robić obciachu. Za 1 razem, kiedy byliśmy w Humacu, było tam kilka krzaków i wtedy chyba poczyniliśmy jakiś malutki zapas. Podjechaliśmy tam ponownie w drodze na prom wracając z drugiego pobytu w Jelsie i lipa - nie było nigdzie tych krzaków, albo nam się coś pomerdało i nie mogliśmy ich odnaleźć A na Pelje i Korculi nagle wszędzie istne zatrzęsienie wawrzynu, więc teraz jestem już w pełni szczęśliwa

piekara114 napisał(a):Dawno u Ciebie nic nie pisałam, a miałam skomentować Półwysep.... Z tego co widzę, to ogromnie się cieszę, że swego czasu Żuliany na pobyt nie wybrałam, totalnie nie spełniłaby naszych oczekiwań (chociażby jako miejsce na wieczorne spacery).... Plaże za Orebiciem - to były jedne z fajniejszych dla nas miejsc do plażowania w Chorwacji - małe zatoczki, fajnie pod wodą i super widok.....

My niestety okolic Orebica nie eksplorowaliśmy zupełnie pod kątem zatoczek, a pewnie szkoda. Žuljana była dla nas niewypałem, ale nic już nie zmienimy w tej materii. Czasem takie wpadki też są potrzebne, żeby bardziej doceniać kolejne miejsca

piekara114 napisał(a):Co do Korculi - widziałam tylko miasto i to krótko.... ale chyba bliżej mi do nieodwiedzonego jeszcze Bracia....

U mnie z kolei Brač musi poczekać na jakąś nieokreśloną przyszłość... U mnie Korcula chyba zrównała się z Hvarem, nie jestem w stanie określić, która wyspa jest dla mnie aktualnie numerem 1

stpman napisał(a):

Koenig napisał(a):Nie jestem ekspertem od Chorwacji, ale z moich obserwacji wynika, że najfajniejsi są najstarsi gospodarze. Mieszkałem kiedyś u podobnej pary, przefajni ludzie. Gospodarz posunął się nawet do umycia mi auta pod moją nieobecność
Nigdy nie trafiłem na złych gospodarzy, ale często jest tak, że nie chcą się narzucać (w dobrej wierze) i trzymają dystans. Szanuję to, ale jeśli tylko jest okazja to staram się pogadać z nimi.

Coś w tym jest Mamy takich gospodarzy w Orebiczu, Apartman znaleziony przypadkiem "w ciemno", trafiliśmy na sympatycznych starsze małżeństwo, aktualnie jesteśmy u nich już 3 raz i w sumie to czujemy się jak u swoich dziadków na wakacjach

Jedynym problemem jest bariera językowa

Nie ma żadnej bariery My też zupełnie nie znamy chorwackiego, a jednak, tak jak pisałam, rozumiałam ok. 40% tego, co się do mnie mówi. W ostateczności z pomocą przychodził tłumacz googla. Biorąc pod uwagę, skąd pochodzili pierwotnie Chorwaci, Polak z Chorwatem po prostu musi się dogadać

20.07.2021 – dzień 17: Ostatnia poranna Korčula, Vaja, Samograd, Kneza

To będzie długi odcinek w kilku częściach, bo zdjęć tego dnia wyszło nieco za dużo

Ostatni pełny dzień na Korčuli wita nas pięknym wschodem słońca


Godzinę później wybieramy się na ostatnią kawę do Korčuli i na ostatnie zakupy (głównie już spożywczo-prezentowe). Po drodze zatrzymujemy się na chwilę na naszym ulubionym widoczku, który o poranku nie jest wprawdzie tak spektakularny, jak po południu, ale i tak piękny


Korčula o 7:00 jest naprawdę cudowna, taka pusta, taka cicha, taka spokojna...



Mijamy chyba największy figowiec, jaki w życiu widziałam - biorąc pod uwagę, że do tej pory roślinę znałam wyłącznie z okazu, jaki posiadam w domu (aktualnie zaledwie 1,2 metra).


Przed kawą odwiedzamy na chwilę targ warzywny, gdzie po raz ostatni kupujemy kilka obłędnych pomidorów od pana z taką oto informacją dla kupujących



Spontanicznie kupujemy też malutkie bakłażanki (na zdjęciu może nie wyglądają na małe), idealne do faszerowania i duszenia, decyduję się też na małą doniczkę z rozmarynem. Hodowla odnóżek z hvarskich krzaków 2 lata temu skończyła się fiaskiem.




Bakłażanków oczywiście, z braku czasu, nie udało nam się już zrobić na Korčuli - pojechały z nami do Polski

Kelner w kawiarni już nas kojarzy i szkoda, że to już ostatni raz możemy wtapiać się w tą poranna Korčulańską codzienność.

Nasza znajoma stała ekipa już siedzi przy porannym espresso albo… przy pierwszej tego dnia bevandzie!


Panowie z kolejnych zdjęć to stali bywalcy kawiarni. Co śmieszne, wszyscy świetnie się znają, jednak zawsze siadają osobno, lub w małych grupkach, zawsze przy tych samych stolikach Ci dwaj najczęściej są dość poważni, taksują każdego wzrokiem mrucząc coś pod nosem:


Ten z okularami codziennie opowiada jakieś kawały, ubaw ma po pachy. Warto pamiętać, że ludzie, którzy się śmieją, żyją dłużej


Ale najbardziej lubię tą trójkę - zagorzałe kółko dyskusyjne od pierwszych promieni słońca każdego dnia


Wygląda na to, że chociaż w kawiarniach można oczywiście kupić jakieś ciastka, wśród lokalnych mieszkańców powszechny jest zwyczaj zakupu rogalika lub ciastka w piekarni, a następnie konsumpcja w kawiarni przy kawie. Tak w każdym razie codziennie czynił pan w okularach. Ale zaobserwowaliśmy to także w innych miejscach.

Po 8:00 zbieramy się na górę do Tommy'ego. Ostatni raz idziemy naszymi ulubionymi schodkami.



Mijamy wejście do ogrodu barokowego a kawałeczek dalej okazały krzak kapara, (kaparów? )



Kapary przepięknie kwitną :



Wszystkie mijane po drodze podczas lipcowych wakacji figi powodują mocne ukłucie mojego serca... Dwa tygodnie, mówił Petar, za dwa tygodnie będą gotowe do jedzenia...


Po szybkich zakupach wracamy do domu i na dole spotykamy Petara, który pyta, kiedy Natalka przyjdzie do kur po nowe jajka na śniadanie. No to idzie od razu



Po śniadaniu patrzę z sypialni na nasz rajski widok i nie wiem, czy zostać u nas na plaży, czy jechać w końcu gdziekolwiek indziej Ostatecznie decydujemy się na Vaję W końcu jest raptem 10 km od nas. Droga wzdłuż linii brzegowej bardzo przyjemna.





Mieć taką chałupinkę przy wodzie....


Zbliżamy się do Račišće.



Na Vaję można dojechać "obwodnicą" Račišće, zwracam uwagę na niewielki kierunkowskaz na Vaję i Samograd, ale jedziemy tak, jak nas prowadzi nawigacja, czyli przez miasteczko. Bardzo przyjemne moim zdaniem i na pewno następnym razem zajedziemy tu na dłuższą chwilę. Za Račišće droga nagle się zwęża i biegnie delikatnie w górę.





Z parkowaniem bardzo słabo, ale nie dziwne, skoro rodacy celowo stają tak, żeby zająć 2 miejsca, albo motor zajmuje miejsce, na które weszłoby 1,5 auta.


Pierwszy rzut oka zapowiada obiecujące widoki


Dojście na plażę nie jest specjalnie wymagające, zajmuje kilka minut i kończy się schodkami. Nawet małe dzieci bez problemu powinny dać radę, ale wózkami raczej nie polecam.




Powolutku wyłania się zachwalana przez wiele osób plaża. Na razie nic nie wskazuje na dzikie tłumy...


Nie zrażając się prawdopodobnie jednak sporą ilością plażowiczów, schodzimy na dół i niestety faktycznie ciasno.

corrina napisał(a):
Kelner w kawiarni już nas kojarzy i szkoda, że to już ostatni raz możemy wtapiać się w tą poranna Korčulańską codzienność.

Panowie z kolejnych zdjęć to stali bywalcy kawiarni. Co śmieszne, wszyscy świetnie się znają, jednak zawsze siadają osobno, lub w małych grupkach, zawsze przy tych samych stolikach

To jest w Chorwacji piękne
Niestety, omija nas ten poranny rytuał, bo po pierwsze - dość długo śpimy , a po drugie - w ogóle nie pijemy kawy

Natomiast mieliśmy w tym roku na Šipanie ulubioną ławeczkę w cieniu, na której kilka razy siedzieliśmy przed południem, np. w oczekiwaniu na statek, który zabierał nas na pobliską wyspę czy do Dubrovnika. Była tam ta sama ekipa starszych panów czytających książki lub gazety Wyciągaliśmy swoje książki i wtapialiśmy się w tło Za trzecim razem panowie już nas poznawali

Świeże jajka na śniadanie - świetna sprawa!

A Vaja jest chyba moją ulubioną plażą na Korčuli

Plaża rzeczywiście piękna, ale nie z tą ilością ludzi... Gdzie by tu się zadekować...


Na lewo już ciasno, zostaje pełne słońce, a parasola tym razem nie wzięliśmy



Na prawo tylko taki wąski skrawek plaży z dużymi kamieniami, też częściowo już zajęty


Ostatecznie lądujemy w cieniu pod skarpą, tuż obok budki z lodami i piwem (pasuje tu jak pięść do oka... ). Miejscówka słaba, ale najlepsza z dostępnych.

Natychmiast lecimy do wody, a woda tutaj cudowna! Cieplutka a życie podwodne bardzo ciekawe, szczególnie w okolicach skał po lewej stronie. Znów pełne zachwytu pływamy we trzy a pod nami dobrych kilkanaście metrów w dół.

Po pierwszej kąpieli idę tradycyjnie na rozeznanie terenu. Wdrapuję się na skałki po prawej stronie zatoki. Na plaży coraz ciaśniej...


Ale im dalej od epicentrum, tym przyjemniej a widoki coraz lepsze






Stateczek, który z góry ze skarpy, kiedy schodziliśmy na dół, wyglądał jak z pocztówki, w rzeczywistości przywiózł tu dodatkową grupę plażowiczów
Oraz głośną muzykę



Na zoomie podglądam cudne zestawienie końcówki Pelješca, Hvaru i Biokova.


A jak dobrze wytężyć wzrok, widać nawet Šćedro Kiedy plażowaliśmy w Zavali, widać było z kolei ten kawałeczek Korčuli, na którym aktualnie przebywamy


I na plaży i w wodzie robi się niestety coraz ciaśniej...



Z lewej strony udaje mi się zrobić chyba ostatnie zdjęcie bez ludzi. Wskakujemy znów na dłużej do wody.


Susząc się po kąpieli wypatrujemy pierwszą na tym wyjeździe jaszczurkę. Aż dziwne, bo na Hvarze spotykaliśmy po kilkanaście dziennie.


Przy skarpie na plaży rośnie wielki krzak z takimi pięknymi kwiatkami.


Jakimś cudem wytrzymujemy tu aż 2 godziny i chyba jednak wrócimy do siebie. Chociaż, może, skoro już tu jesteśmy, zajrzyjmy jeszcze na ten Samograd?

Wracamy na górę, tu już zdecydowanie dla nas za ciasno i za gorąco.



Samograd to praktycznie następna zatoka na lewo, więc dojazd do niej zajmuje kilka minut a widoki po drodze pierwsza klasa



Po zaparkowaniu auta na ostatnim wolnym miejscu, idziemy leśną ścieżką, a potem przez niewielki gaj oliwny w kierunku plaży.



I już po kilku minutach mamy to Zdecydowanie lepiej







Chociaż ludzi wcale nie jest mało, dzięki temu, że plaża jest dłuższa, nie wydaje się to aż tak uciążliwe.


Woda cieplutka a sama plaża bardzo przyjemna. Tu również, koło skałek po prawej stronie, życie podwodne jest godne podglądania.

Również z Samogradu pięknie widać Hvar




Ta plaża jest naprawdę piękna, zdecydowanie bardziej nam się tu podoba, niż na Vaji, szczególnie, że po południu robi się już prawie pusto.


Patrzę na górę po prawej stronie i jakoś tak nasuwa mi się skojarzenie z ukochanym Pokrivenikiem




Po południu zaczyna trochę wiać i pojawiają się fale, które zaczynają mocno przeszkadzać w pływaniu przy skałkach.



Leniwie spędzamy prawie 3 godziny i niestety z każdą minutą zaczyna do nas docierać, że to już, że to nasze pożegnanie z Korculą...



Im dłużej gapię się na ten turkus, na skały Samogradu, malutki cypelek końcówki Pelješaca, Hvar a za nim masywne góry Biokova, tym smutniej mi się robi, bo to najgorszy moment całych wakacji.


Ale nie możemy siedzieć tu w nieskończoność. Obiecaliśmy dziewczynom pizzę w Korčuli wieczorem, no i czeka nas ponowne pakowanie a jutro początek powrotu.

Ostatni rzut oka na tą piękną plażę i zarządzamy odwrot.

Powrót przez oliwny gaj zajmuje chwilę dłużej, bo po drodze kilka razy stajemy na zbiór jeżyn, skoro nie ma fig, niech będą jeżyny...


Spacer w takich okolicznościach przyrody jest bardzo przyjemny, a wiatr dociera nawet tutaj, więc nie jest ekstremalnie gorąco.







Niektóre drzewka wyglądają na całkiem stare, choć oczywiście nie tak stare, jak ta, która stała koło naszego lokum w Žuljanie.


Winogrona, podobnie jak figi, potrzebują jeszcze czasu...



Jaszczurek nie ma, ale są za to liczne motyle. Kilka razy udało nam się spotkać pazia królowej, ale nie tym razem



Ostatecznie stwierdzamy, że może zjemy coś po drodze w Knezie, bo jesteśmy wszyscy głodni. Wydaje mi się, że widziałam po drodze jakąś pizzerię, zaraz to sprawdzimy.

Wracamy troszkę inną drogą (chyba właśnie tą "obwodnicą", na którą znak widziałam z dołu), już nie przez Račišće, a samo miasteczko podziwiamy tylko z góry.








Bardzo przyjemnie wygląda to Račišće. Następnym razem trzeba będzie tu też wpadać na kawę, czy lody. W tym roku monopol miała Korčula

Wjeżdżamy do Knezy i pierwszy lokal, jaki widzimy, to Bistro Dalmatino. Zaglądam do karty i raczej nie dla nas – głównie ryby, na dodatek bardzo drogo. Widoczek natomiast przyjemny.


Kolejny przystanek kilkaset metrów dalej to Bistro Fortuna. I tu zostajemy. Mają pizzę i dużo innych pysznych rzeczy.




Konoba okazuje się być strzałem w 10, duży wybór pizzy i nie tylko, wszystko w bardzo przystępnych cenach i z pięknym widokiem.




Na początek jednak coś na ochłodę


Dziewczyny wkrótce dostają swoją pizzę.




Moim hitem jest crni rižot ze sporą ilością ośmiornicy. Tylko tej grillowanej nie udało się w końcu nigdzie zjeść, może za rok.


A M. zamówił čevapy.


Na koniec jeszcze super aromatyczne espresso.


Jesteśmy najedzeni pod korek, kilka kawałków pizzy zabieramy na wynos, a rachunek o 200 kun niższy, niż wczoraj w Albercie. I jeszcze rukola w gratisie, gdzie w Warszawie zwykle kasują za dodatki po 4 zł. Można?


Jest 18:00 ale dziewczynom mało wody! Na tym wyjeździe nie było w zasadzie nigdzie okazji do skoków. Pora to nadrobić, wystarczy tylko przejść przez ulicę.




W czasie, kiedy dziewczyny skaczą pod okiem taty, ja idę na krótki rekonesans po najbliższej okolicy. Przyjemnie tu całkiem, chociaż na nocleg mimo wszystko bym się raczej nie zdecydowała. Nie bardzo podobają mi się te plaże, bo w zasadzie to głównie betonowe przystanie dla łódek. Ale to tylko takie spostrzeżenia po 5 minutach spaceru, być może są lepsze miejsca. Sprawdzimy następnym razem.











Po pół godzinie skoków zbieramy się w końcu do domu, bo zaczyna się robić naprawdę późno. Przez kilka następnych minut, podczas jazdy, dochodzimy do wniosku, że powinniśmy zaprosić jeszcze Petara i Marię na jakąś małą kolację pożegnalną. No bo to przecież niemożliwe tak po prostu powiedzieć im rano „do widzenia”, pomachać i pojechać.

Szybki rekonesans lodówki – szału ni mo, ale coś się skleci. Mamy ziemniaki (Petar jest wielkim fanem frytek), mamy pyszne rano kupione pomidory no i paprykę, którą kupiliśmy parę dni temu, a Petar upiekł ją dziś dla nas i poinstruował, jak ją przyrządzić. Wino też się znalazło i trochę szynki i sera. Teraz tylko wszystko przygotować i iść po gości.

Taka taktyka okazuje się nieco kiepskim pomysłem, bo kiedy idę na górę, słyszę, że ktoś u nich siedzi, z kimś rozmawiają w ogorodzie. No cóż, nie możemy mieć pretensji, przecież nie zapraszaliśmy ich na żadną kolację, a jak widać, niespodzianki nie zawsze działają, jak trzeba.

Mała konsternacja, bo już po 21:00 , co robić Szybko wysyłam wiadomość do Any, że chcieliśmy zaprosić rodziców na małą pożegnalną kolację, ale oni chyba mają gościa. Ana obiecuje zadzwonić do nich i po chwili odpisuje, że niebawem do nas przyjdą. Uff!


Są całkowicie zaskoczeni, że na tarasie czekamy z kolacją. Petar jest jednak zawsze przygotowany, pojawia się z zimnym winem w ręku. Oj, szybko to my się dziś nie spakujemy! Ale są rzeczy ważne i ważniejsze, a ta kolacja jest jedną z nich.
Kolacja u Petara i Marii to był dla nas wielki zaszczyt, a dziś u nas wieczór z nimi to ogromna przyjemność. Znów gadamy i śmiejemy się ze wszystkiego, chociaż smutek związany z naszym wyjazdem napawa chyba i ich.

Kiedy już wszyscy podjedli, Maria szepcze coś do ucha Petarowi, a on posłusznie opuszcza nas na kilka minut. Niebawem wraca z jakimś małym pakunkiem w folii aluminiowej. Okazje się, że to lody dla Marty i Natalii. Podejrzewam, że wcześniej kupili je specjalnie dla nich, bo wnuki mieszkają w Splicie i nie bywają tu zbyt często. Potem na górę idzie jeszcze Maria i wręcza nam pudełeczko ze zrobionymi przez siebie migdałami w cukrze. Wzrusz.

W końcu czas się pożegnać, bo dochodzi 23:00. Gonimy dziewczyny pod prysznic i trzeba połknąć tą żabę – rozpoczynamy najgorszą czynność tych wakacji, czyli ostateczne pakowanie. Na szczęście idzie nam dość sprawnie i na rano zostaje dosłownie kilka rzeczy, plus ogarnięcie apartmanu.

Sympatycznie spędziliście czas na na Korczuli. Przyjemnie się czyta relację i ogląda.

Ural napisał(a):Sympatycznie spędziliście czas na na Korczuli. Przyjemnie się czyta relację i ogląda.

Cieszę się, że nie zanudziłam lekturą przy tak słabej aktywności na miejscu

maslinka napisał(a):Niestety, omija nas ten poranny rytuał, bo po pierwsze - dość długo śpimy , a po drugie - w ogóle nie pijemy kawy

Przynajmniej zdrowsze serducha macie

maslinka napisał(a):Natomiast mieliśmy w tym roku na Šipanie ulubioną ławeczkę w cieniu, na której kilka razy siedzieliśmy przed południem, np. w oczekiwaniu na statek, który zabierał nas na pobliską wyspę czy do Dubrovnika. Była tam ta sama ekipa starszych panów czytających książki lub gazety Wyciągaliśmy swoje książki i wtapialiśmy się w tło Za trzecim razem panowie już nas poznawali

No to też na pewno fajna wakacyjna rutyna a wzruszające jest niezmiennie to, że w Cro wciąż są ludzie, którzy czytają gazety. Ja bym się chętnie wtapiała w takie gazetowo-książkowe towarzystwo

maslinka napisał(a):Świeże jajka na śniadanie - świetna sprawa!

To prawda ! Te z ostatniego podbierania pojechały z nami pod Zagrzeb (bo już byliśmy po śniadaniu, jak Maria zawołała Natalkę do kurnika) i były w sam raz na ostatnie śniadanie w Cro

maslinka napisał(a):A Vaja jest chyba moją ulubioną plażą na Korčuli

No moją jednak nie, tzn bardzo mi się wizualnie podobała, ale jednak Samograd wygrał. Aczkolwiek mój ranking ma tak mało pozycji na Korculi, że na razie nie pokuszę się o żadne zestawienia, mam nadzieję, za rok to nadrobić

21.07.2021 – dzień 18: Korčula-Orebić- Donje Psarjevo


Nie da się tego wyprzeć, to ostatni dzień w Raju, jakim okazało się dla nas to miejsce. Wstajemy o 6:00, akurat na wschód słońca zza zboczy Sv. Ilji.


Kończymy pakowanie, ogarniamy się i idziemy na górę, bo na 8:00 Maria zarządziła, że pijemo kavu. Teraz już naprawdę smutno, ale taka kolej rzeczy... Na pocieszenie Petar wręcza M. butelkę swojej nieśplikowej rakiji. Maria mówi, że jak Natalka wstanie, to ma przyjść po ostatnie jajka na śniadanie.

No to jesteśmy prawie gotowi, ale nie mogę się zebrać, żeby tak po prostu stąd wyjść. Jeszcze jedna kawka, teraz już naprawdę ostatnia.


Przed 10:00 jesteśmy gotowi z bagażami i wszystkim. Ostatni rzut oka na ten wielki błękit i pożegnanie z naszym tarasem…






Kilkanaście minut później, bez zbędnych ceregieli (bo będzie płacz), żegnamy się z naszymi najlepszymi pod słońcem gospodarzami i ruszamy na prom.


Trochę późny ten start (10:30), no ale trudno... Mamy na dziś ok 660 km. Większość autostradą, może nie będzie tak źle. Jednak do czasu samego przejazdu trzeba dodać oczywiście prom (tu mamy szczęście bo wjeżdżamy praktycznie od razu na prom, który akurat stoi w porcie, aut bardzo mało), ewentualny obsuw w BiH (na szczęście zero obsuwu, płynny przejazd), ale także trochę ponad godzinę w Orebiću, zakupy owocowe przy ujściu Neretwy i nieplanowany dłuższy przystanek na stacji, gdzie dziewczyny jedzą obiad.

Tak jak zapowiadali, po kilku dniach ochłodzenia dziś od rana znów pełna lampa. To nam się zdarza chyba regularnie przy powrotach... Zanim wjedziemy na prom, podjeżdżamy jeszcze na chwilę do bankomatu w Korčuli, znów mamy za mało gotówki, a jak się okazuje, jednak w Cro wciąż w wielu miejscach rządzi żywy pieniądz.


Ostatnie - naprawdę ostatnie chwile w miasteczku, które bardzo nas urzekło od pierwszego dnia.



Kilka minut później wjeżdżamy na prawie pusty prom, z którego zjeżdżamy w Orebiću 20 minut później.


Te ujęcia już oczywiście były, ale nie zaszkodzi jeszcze kilka, choćby z minimalnie innej perspektywy




Wystarczy tylko odwrócić głowę albo przejść na drugą stronę promu, a tu już wita nas franciszkański samostan.



I już przed nami Orebić...






Jest od rana tak gorąco, że natychmiast wskoczyłabym do wody i jeszcze trochę popływała, ale w planie mamy jeszcze kawkę. Nie można mieć wszystkiego...






Ponieważ razem z nami na promie jest raptem kilka samochodów, zjeżdżamy błyskawicznie.


Po chwili parkujemy na parkingu tuż koło portu. Mam jakiś problem z parkometrem, który (podobnie jak w Trpanju) nie chce zaakceptować płatności (tu kartą) ale po kilku próbach w końcu się udaje. O 11:25 dajemy sobie max. godzinę na ten przystanek. Pierwsze kroki kierujemy oczywiście do Croccantino.





Potem jeszcze jakieś ostatnie pamiątkowe zakupy, przystanek w Tommy'm (butelkomat) i finalnie przed 13:00 żegnamy się z tymi bajkowymi widokami...