Turcja w cztery tygodnie

Franz napisał(a):

nie mam takiej jakości aparatu jak Ty...
( podziw )...
ale mam wspomnienia...
( pozdrav )

jacky z DG napisał(a):nie mam takiej jakości aparatu jak Ty...
( podziw )...
ale mam wspomnienia...
( pozdrav )

Tego aparatu najgorszemu wrogowi bym nie życzył. Szczerze. Morduję się z nim już trzeci rok. W naprawie był już z dziesięć razy. W końcu kupiłem inny i teraz je na zmianę użytkuję.

Ale wspomnienia - zgadzam się z Tobą w pełni - bezcenne...

Pozdrawiam,
Wojtek Franz

Schodzimy na dno szerokiej w tym miejscu dolinki. Mijamy kilka krzewów i napotykamy na wygodną dróżkę. Najpierw prowadzi ona pod małym, skalnym okapem i zaraz mamy przed sobą zwężający się wylot wąwozu.







Z pierwszego, dosyć szerokiego jeszcze zakrętu widzimy w górze niektóre balkoniki, z których zaglądaliśmy wcześniej w dolinę. Zachęcająco wyglądają wyżłobione w tufie stopnie, wiodące do pomieszczeń na środkowych piętrach. Nie korzystamy z nich jednak, zwracając głowy w przeciwną stronę, na szpiczasto zakończone skalne hełmy.





Teraz zagłębiamy się już w zdecydowanie wąski kanion. Na różnych poziomach rozmieszczone są dawne otwory wejściowe do wnętrz oraz mniejsze i większe okienka.





Ściany zaczynają stopniowo zachodzić na siebie i dróżka zwęża się chwilami do metra szerokości. Wciąż jednak idzie się wygodnie. Nie dociera tu już światło słoneczne i panuje olbrzymi kontrast między zacienionym dnem a jaskrawą, bardzo wąską smugą nieba.

Napotykamy na skalny zacisk. Przejście ułatwiają wyżłobione stopnie, tyle tylko że nie są najlepszymi chwytami. Ale skała jest szorstka jak pumeks i wykorzystujemy siłę tarcia.





Pokonujemy drobne uskoki, aż docieramy do takiego, nieco wyższego. Idziemy dalej czy bezpieczniej będzie zawrócić? W górę to jeszcze jest do przejścia przy zachowaniu odpowiedniej ostrożności. Ale jeśli stąd nie ma drugiego wyjścia i będziemy musieli robić to samo w dół?..
Spróbujemy. Jeśli będzie zbyt trudno, damy za wygraną.





Hmm... jak Bea dała radę, to mnie może też się uda?..





Uskok pokonany. Jakie dalsze atrakcje nas czekają na tej, coraz ciekawszej trasie?



Pozdrawiam,
Franz
http://wfs.freehost.pl
http://wfs.cba.pl

Przychodzi nam pokonywać kolejne uskoki, ale mniejsze niż ten pierwszy. To dobrze, bo nie mając pewności, czy istnieje drugie wyjście z dolinki, moglibyśmy się wycofać na widok piętrzących sie trudności.





Chwilowe rozstąpienie się ścian pozwala na objęcie wzrokiem ich górnych partii. Ale już za moment dolinka ścieśnia się ponownie i możemy jednocześnie dotykać skał po obu stronach.





Zastanawiamy się, jak długo trwało, zanim woda wymyła sobie ten kanion. Geolog mógłby zapewne z grubsza oszacować ten czas na podstawie analizy kolejnych warstw.



Mijamy zakręt za zakrętem, pokonujemy strome stopnie i przeciskamy się pomiędzy zwężeniami wąwozu.
Kolejny trudny moment - po wydrapanych stopniach trzeba się wspiąć i przecisnąć między ścianą, a obłym głazem, dociskającym do ściany.



Ja dałem radę. A Ty?..

Kolejny zacisk za nami.



Dochodzimy do wysokiego uskoku, na który już nie ma jak się wdrapać. Ale...
Przed nami czeluść tunelu. Wchodzimy?..



Weszliśmy. Wprawdzie pobudziliśmy do życia stada ciem, a zerwane przez nas pajęczyny będą wymagały remontu, ale przebrnęliśmy przez tunel i znów widzimy światło dzienne.



Mamy przed sobą kolejne tunele - teraz już doświetlone częściowo dziurami w sklepieniu.





Wreszcie dolinka się rozszerza.



Zostajemy oblani promieniami słońca, za którymi już zaczynaliśmy tęsknić. Cieszymy się jak dzieci - ta dolinka, to był wspaniały prezent od losu. Uwielbiamy takie wymagające i nader interesujące miejsca.



Widać stąd już łatwe drugie wyjście.

Pozdrawiam,
Franz
http://wfs.freehost.pl
http://wfs.cba.pl

Podchodzimy ścieżką w górę i wychodzimy na szosę na łuku serpentyny.



Schodzimy do parkingu. To już wszystko, co było planowane, a nawet nie planowane w Göreme.



Wyjeżdżamy w kierunku Pasabagi [paszabaay]. Pora byłaby na popołudniową kawkę. Tylko, gdzie tu znaleźć przyjazne (czyt.: zacienione) miejsce?



Znajduje się takie miejsce dla nas. Otwieramy nasz barek kawowy.



Błoga chwila lenistwa, po czym podjeżdżamy resztę drogi do Pasabagi.

Witają nas tu kolejne fantastyczne formacje skalne, do tej pory jeszcze przez nas nie widziane.







Jak grzyby po deszczu, wyrosły tutaj - niektóre szczuplutkie z wąskimi szyjami, inne masywniejsze, to tulące się do siebie w zwartych grupach, to znów samotnie sterczące pomiędzy krzewami, porastającymi trawiastą dolinkę.







Widzimy wyżłobione ludzką ręką pomieszczenia na różnych poziomach tych grzybów, a także coś w rodzaju delikatnych schodków do niektórych z nich. Sprawdzamy?





Pozdrawiam,
Franz
http://wfs.freehost.pl
http://wfs.cba.pl

Ja wiem . . ja wiem . . .
Te grzyby Pasabagi są z czasów , kiedy krasnoludki były duże

A poważnie , śledzę Wasze wędrówki , podziwiam i wzdycham z nadzieją , że TO jeszcze przed nami . . . kiedyś

Pozdrawiam
Piotr

Patrzę, oglądam i nie mogę się napatrzeć - Turcja jest bardzo ładna, widoki piękne, może kiedyś tam dotrę.

Pozdrawiam

Piotrze, Andrzeju - ze swej strony gorąco polecam.
Wprawdzie ja mam akurat lekkiego bzika na punkcie zapuszczania się w przeróżne zakamarki, takie jak np. ta ukryta dolinka, która dla mnie była hitem, ale jestem pewien, że prawie nikt nie oprze się urokowi Kapadocji.

Pozdrawiam,
Wojtek Franz

Wchodzimy do wąskiego zaułka i korzystając z delikatnie wyżłobionych w skale schodków, ostrożnie wspinamy się na pięterko.





Teraz rzut oka z tufowego mieszkania na bezpośrednie sąsiedztwo.





Jeszcze ostrożniej opuszczamy gościnny lokal i zapuszczamy się pomiędzy skalne kreatury. Spoglądają na nas dwugłowe stwory, gawędzące żaby.





Mimo ich wyniosłych postaci czujemy się bezpieczni, przechodząc u ich stóp. Nawet trójgłowy smok wygląda sympatycznie.

Pora na pogłaskanie lokatorów tutejszego zwierzyńca.





Ale kiedy drogę zastąpiło nam dwóch podnieconych członków pewnego stowarzyszenia, odtrąbiliśmy odwrót.





Najbezpieczniej jednak przy lokalnym posterunku żandarmerii.



Opuszczamy już Pasabagi.

Pozdrawiam,
Franz
http://wfs.freehost.pl
http://wfs.cba.pl

Tylko o rzut beretem dalej znajduje się Zelve.





Również i tu można znaleźć pozostałości wykutych pomieszczeń, w tym i sakralnych - z rzeźbieniami i śladami po mocno nadgryzionych przez ząb czasu freskach.





Ciekawsze jednak od nich są fantastyczne kształty tutejszych formacji skalnych.





W czerwonym murze, wyglądającym z dala na zwarty, znajdujemy słabsze miejsca i wnikamy pomiędzy skalne stożki.

Wchodzimy na średnie piętra i zaglądamy pod wiszące okapy.





W dolnych partiach - pomimo panującej ciasnoty - zagnieździła się bujna roślinność.







Momentami trzeba poświęcić więcej czasu na wyszukanie przejścia między zielonym gąszczem, a chropowatym tufem.





Ale czapeczki z pomponami rekompensują włożony wysiłek.



Żegnamy Zelve, by otworzyć już ostatni rozdział naszej baśniowej Kapadocji.



Pozdrawiam,
Franz
http://wfs.freehost.pl
http://wfs.cba.pl