Turcja Egejska - Kuşadası i okolice

Przeszliśmy pod bramą bizantyjską i idziemy dalej ulicą Frontinusa, która była główną ulicą Hierapolis. Miała 14 metrów szerokości i 170 metrów długości. W okresie V-VI wieku szerokość ulicy została zmniejszona do 8 metrów, bowiem na jej terenie wybudowano wówczas wiele budynków.
Przez lata nawierzchnia ulicy Frontinusa została całkowicie pokryta grubą warstwą wapienia, który naniosły tutaj wody źródlane.
Podczas prac archeologicznych warstwa wapienia została z nawierzchni ulicy usunięta.

Zaraz za bramą bizantyjską znajdują się pozostałości po budynku Nimfeum Trytonów, który został wzniesiony w pierwszej połowie III w. n.e. za panowania cesarza Aleksandra Sewera.


Jego konstrukcja składała się z 70-metrowego basenu wychodzącego na ulicę oraz dwóch fałd, w których wykopano nisze na posągi. Systematyczne wykopaliska budynku zostały rozpoczęte w 1993 roku. Dzięki nim odzyskano elementy dekoracji architektonicznej i figuralnej tej budowli, która znajdowały się w basenie, przykryte grubą warstwą wapienia.








Po wielkich budowlach kiedyś tutaj stojących jednak niewiele już pozostało. Jakieś marne resztki wystają z ziemi.


Gdzieś tam w oddali znajduje się Martyrium świętego Filipa oraz jego grobowiec, ale my nie mamy czasu, aby tam dotrzeć.


Skończyła nam się ulica Frontinusa. Kiedyś biegła ona jeszcze dalej przez teren obecnego basenu Kleopatry, aż do południowej bramy bizantyjskiej, tej przez którą wchodziliśmy na teren kompleksu Pamukkale-Hierapolis.
Te leżące w Basenie Kleopatry kawałki kolumn pochodzą właśnie z kolumnady ulicy Frontinusa.

W oddali widzimy już teatr, do którego chcemy dojść, ale nie chce nam się iść naokoło do drogi, więc idziemy na przełaj wzdłuż takiego kanału.

Hierapolis jest miejscem bardzo ciekawym , chciałbym zobaczyć go przed 133 r. p.n.e , a potem przed rokiem 1354 .
Musiało mieć w sobie coś szczególnego , skoro za panowania Nerona zostało powiększone do rozmiarów dwukrotnie większych , a więc po powiększeniu populacja wzrosła do około 3 000 - 3 500 osób
Teatr wybudowany na polecenie Publiusza Hadriana , po przebudowie przez Septymiusza Sewera mieścił od 10 - 12 tysięcy widzów
Ciekawe


Pozdrawiam
Piotr

Dochodzimy do drogi, która doprowadzi nas do teatru.
Myślę sobie, po co iść naokoło, jak można na skróty.
Dlatego udałam się bliżej murów teatru, ale niestety dalej się iść nie dało i musiałam się wrócić. A Waldek ze mną nie poszedł i już był pod teatrem.
Z tego miejsca teatr nie wygląda imponująco.



Na drodze minął mnie pojazd, którym można samodzielnie jeździć po terenie Hierapolis. Trochę ciężko mu było wjechać pod górę, mając na pokładzie trzy osoby.
Nie dojechał więc pod sam teatr, lecz zaparkował trochę niżej i jego pasażerowie dalej poszli na nogach, ale to był już tylko kawałeczek do przejścia.



Zmęczyła mnie droga pod górę i z tego zmęczenia przestałam robić zdjęcia.
Przed wejściem oczywiście jest tablica informacyjna.


Gdy weszłam do teatru, to z wrażenia aż musiałam usiąść.
Stąd dopiero widać, jaki ten teatr jest wielki.


I tak siedząc, bo już nie mieliśmy siły chodzić, chłonęliśmy tę chwilę, którą spędziliśmy w teatrze.
Pierwotnie w tym miejscu znajdował się teatr wybudowany przez cesarza Hadriana w II w. n.e. W latach 206-208 n.e. swój teatr wzniósł tutaj cesarz Septimus Sever. Widownia teatru jest oparta na naturalnym zboczu wzgórza i może pomieścić 12 tysięcy widzów. Długie okrężne przejście dzieli widownię na dwie części, które z kolei podzielone są na dziesięć sektorów. Wyższa cavea posiada 25 rzędów a niższa 20 rzędów.
Obecnie na tym okrężnym przejściu ustawiona jest barierka, która broni dostępu do niższej części widowni i sceny, gdyż tam schodzić nie można.
Scena ma długość 100 metrów. Dolna część sceny jest bogato zdobiona reliefami przedstawiającymi mity o Apollo i Artemidzie. Budynek sceny kiedyś był trzykondygnacyjny.
Orchestra była tam skonstruowana, że można było napełniać ją wodą, co pozwalało na organizowanie przedstawień ze scenami morskich bitew.








Obecny stan teatr zawdzięcza pracom konserwatorskim, które prowadzone były w latach 1938-2013.
Podczas tych prac przebadano pojedynczo blisko 3000 tysięcy marmurowych bloków i ozdób architektonicznych, należących do budynku sceny i przy rekonstrukcji wykorzystano 95% oryginalnych materiałów architektonicznych.
Końcowe prace renowacyjne rozpoczęły się 19 kwietnia 2010 roku. Ukończono je 10 czerwca 2013 roku. Pamukkale Hierapolis Antique Theatre jest jedynym teatrem w Turcji, którego budynek sceniczny został odrestaurowany.

Teatr jest niesamowity.

piekara114 napisał(a):Teatr jest niesamowity.

Zgadzam się. Fantastyczny!

marze_na napisał(a):

piekara114 napisał(a):Teatr jest niesamowity.

Zgadzam się. Fantastyczny!

Pełna zgoda . Wspaniale odrestaurowany


Pozdrawiam
Piotr

megidh napisał(a):w latach 1938-2013.(...) Pamukkale Hierapolis Antique Theatre jest jedynym teatrem w Turcji, którego budynek sceniczny został odrestaurowany.

Jak widać było warto. Trochę to trwało ale efekt rewelacyjny

piekara114 napisał(a):Teatr jest niesamowity.

marze_na napisał(a):Zgadzam się. Fantastyczny!

piotrf napisał(a):Pełna zgoda . Wspaniale odrestaurowany

kulka53 napisał(a):

megidh napisał(a):w latach 1938-2013.(...) Pamukkale Hierapolis Antique Theatre jest jedynym teatrem w Turcji, którego budynek sceniczny został odrestaurowany.

Jak widać było warto. Trochę to trwało ale efekt rewelacyjny

Bardzo się cieszę, że Wam się teatr podoba .

Siedząc na kamiennej widowni teatru spoglądaliśmy w kierunku usytuowanego pomiędzy teatrem a basenem Kleopatry Sanktuarium Plutonium, czyli Bramę Piekieł. Nie mieliśmy czasu, żeby tam dojść a właśnie w tej świątyni znajduje się wejście do jaskini, które w starożytnym świecie było uważane za „bramę do krainy umarłych. Z jaskini tej wydobywają się wody termalne oraz trujący dwutlenek węgla, który powoduje śmierć zbliżających się do niej zwierząt i ptaków. Z tego powodu jaskinia uznawana jest za wejście do podziemnego świata. Ludzie starożytnego świata wierzyli, że jest to Wejście do Piekieł, gdzie rządził Pluton i jego żona Persefona, i składali tym bogom ofiary z byków, które po ich pozostawieniu w jaskini zdychały otrute przez wydobywający się z jaskini gaz.
Podczas prac wykopaliskowych prowadzonych w miejscu tego sanktuarium odkryto lampy oliwne z okresu hellenistycznego, pozostawione tutaj przez ludzi podczas rytuału składania ofiar. Ogień tych lamp był gaszony przez wydobywający się z jaskini trujący gaz a składający ofiary ludzie wierzyli, że w ten sposób Pluton informował o zaakceptowaniu złożonych ofiar.
Oczywiście cały proceder był kontrolowany przez kapłanów, którzy czerpali z niego zyski.
Kapłani szkolili się w sztuce wstrzymywania oddechu, aby uniknąć zatrucia po wejściu do jaskini. Znali także miejsca, do których trujący gaz nie dochodził. W ten sposób udowadniali wiernym, iż mają związek ze światem podziemnym i namawiali wiernych do kupowania ptactwa i innych zwierząt w celu złożenia ich w ofierze oraz do składania datków na rzecz świątyni.
Z uwagi na bezpieczeństwo wejście do Plutonium jest obecnie zamurowane, ale pomimo tego zalecane jest omijanie tego miejsca z daleka. A jeśli już ktoś tam dojdzie, to powinien zachować szczególną ostrożność, bowiem z jaskini ciągle ulatnia się gaz.

Miałam plan odwiedzić Pammukale dla bawełnianych tarasów, ale teraz to Hierapolis Antique Theatre będzie moim celem. Rewelacyjny!

megidh napisał(a):Oczywiście cały proceder był kontrolowany przez kapłanów, którzy czerpali z niego zyski.
Kapłani szkolili się w sztuce wstrzymywania oddechu, aby uniknąć zatrucia po wejściu do jaskini. Znali także miejsca, do których trujący gaz nie dochodził. W ten sposób udowadniali wiernym, iż mają związek ze światem podziemnym i namawiali wiernych do kupowania ptactwa i innych zwierząt w celu złożenia ich w ofierze oraz do składania datków na rzecz świątyni.

Niezmiennie przykre

Po nasyceniu oczu wspaniałym teatrem (i nie tylko) opuściliśmy teatr.
Przed teatrem stały opisywane już przeze mnie pojazdy, którymi można się poruszać po Hierapolis.



Zaczęliśmy schodzić z teatralnego wzgórza, kierując się do bramy, którą wchodziliśmy na teren Hierapolis.
Oczywiście przez cały czas oglądaliśmy się za siebie, spoglądając na pozostający za nami teatr.




Do bramy już mamy niedaleko.



No i to już koniec naszego zwiedzania kompleksu Pamukkale-Hierapolis.
Wychodzimy.






Psy wylegują się, nie zwracając uwagi na wędrujących wokół nich turystów.



Trafiliśmy wreszcie na piękne baseny trawertynowe wypełnione cudownie niebieską wodą, więc decydujemy się na zrobienie super fotek .

Gdy wsiedliśmy do busa na zewnątrz lunęło.
Miałam obawy co do jazdy podczas tej ulewy, bo z nieba lała się ściana wody, ale kierowca dał radę.
Wycieraczki pracowały pełną parą, więc coś widział, w przeciwieństwie do nas.





Po drodze zatrzymaliśmy się w przydrożnym barze na herbatkę, która nam bardzo smakowała.


Siedzieliśmy pod zadaszeniem a na zewnątrz dalej lało.


Na drzewie przy parkingu wisiały ceramiczne ozdoby w kształcie owoców granatu ozdobionych malutkimi koralikami z okiem proroka. Są to amulety "na szczęście", które mają zaklinać pomyślność.


Po herbatce jedziemy dalej.
Deszcz jeszcze pada, chociaż już w mniejszej ilości.



Do Kuşadası dojechaliśmy już bez deszczu, który przestał padać gdzieś po drodze.

magidh napisał(a):Trafiliśmy wreszcie na piękne baseny trawertynowe wypełnione cudownie niebieską wodą, więc decydujemy się na zrobienie super fotek .

Do takich basenów jak na zdjęciu z Waldkiem ciągnęło by mnie , nawet gdyby Hierapolis nie było w sąsiedztwie
a tak antyczne ruiny są magnesem , a baseny jedynie ciekawostką z przeszłości . . . szkoda .
Szkoda też , że pogoda wycięła Wam taki numer




Pozdrawiam
Piotr

piotrf napisał(a):

magidh napisał(a):Trafiliśmy wreszcie na piękne baseny trawertynowe wypełnione cudownie niebieską wodą, więc decydujemy się na zrobienie super fotek .

Do takich basenów jak na zdjęciu z Waldkiem ciągnęło by mnie , nawet gdyby Hierapolis nie było w sąsiedztwie
a tak antyczne ruiny są magnesem , a baseny jedynie ciekawostką z przeszłości . . . szkoda .

wiola2012 napisał(a):Miałam plan odwiedzić Pammukale dla bawełnianych tarasów, ale teraz to Hierapolis Antique Theatre będzie moim celem. Rewelacyjny!

A może będziecie mieć więcej szczęścia niż my i podczas Waszej wizyty w Pamukkale woda pojawi się w basenach, czego Wam życzę.

wiola2012 napisał(a):

megidh napisał(a):Oczywiście cały proceder był kontrolowany przez kapłanów, którzy czerpali z niego zyski.
Kapłani szkolili się w sztuce wstrzymywania oddechu, aby uniknąć zatrucia po wejściu do jaskini. Znali także miejsca, do których trujący gaz nie dochodził. W ten sposób udowadniali wiernym, iż mają związek ze światem podziemnym i namawiali wiernych do kupowania ptactwa i innych zwierząt w celu złożenia ich w ofierze oraz do składania datków na rzecz świątyni.

Niezmiennie przykre

Skąd my to znamy. Na przestrzeni wieków kapłani mieli i mają od kogo czerpać wzorce.

piotrf napisał(a):Szkoda też , że pogoda wycięła Wam taki numer

Pogoda trochę się na nas uwzięła. Trzy razy mieliśmy ulewę i to zawsze podczas zwiedzania. W Efezie lało porządnie. W drodze do Selçuku deszcz mocno nas postraszył. Natomiast w Pamukkale i Hierapolis deszcz na szczęście wyczekał do końca naszego zwiedzania, ale prawie cały czas było pochmurnie. Ta ulewa podczas drogi powrotnej już na nas nie robiła wrażenia, bo chyba już się do tych opadów przyzwyczailiśmy.

Wróciliśmy akurat na obiadokolację, po której poszliśmy do recepcji hotelowej rozliczyć się za napoje, zamawiane przez nas do obiadokolacji. Zapłaciliśmy za nie gotówką w lirach tureckich a wpłaconą podczas meldowania się kaucję w euro oddano nam w całości. Musieliśmy się o ten zwrot upomnieć, bo w recepcji jakby zapomnieli o kaucji. Dopiero na naszą prośbę o zwrot recepcjonista zadzwonił po kogoś z kasy i jak ta osoba przyszła, to wypłaciła nam pieniądze.
Gdybyśmy się rozliczali w nocy przed samym opuszczeniem hotelu, to chyba byłby problem z odzyskaniem kaucji.