Turcja Egejska - Kuşadası i okolice

piotrf napisał(a):Hierapolis to jest ta zdecydowanie bardziej interesująca mnie część parku Pamukkale i całej góry Cökelez .

Dla mnie trawertynowe tarasy są tylko dodatkiem do ruin miasta Hierapolis. Gdyby ich tam nie było, to Pamukkale nie byłoby już tak atrakcyjne.

piotrf napisał(a):Czekam jednak na Twoje wrażenia z wapiennych basenów . . .

Już niedługo do nich dojdziemy.

piekara114 napisał(a):Ja nie wiedziałam, że oprócz białych basenów są tu i kamienie bo o basenie Kleopatry wiedziałam...

To się cieszę, że dzięki mnie masz już wiedzę na ten temat .

piekara114 napisał(a):Obejrzałam mapki i google maps i utwierdziłam się w przekonaniu, że tam muszę pojechać wyłącznie w opcji z samochodem i mieć czas na spokojnie na wszystko.

I to jest bardzo słuszna koncepcja.

kulka53 napisał(a):Bardzo fajny przewodnik po Pamukkale
Fakt, że 3 godziny to pewnie nie za wiele czasu by spokojnie zobaczyć wszystko, ale lepiej tak, niż wcale...

Trzy godziny to zdecydowanie za mało, ale jak się nie ma co się lubi, to się lubi, co się ma.

dangol napisał(a):Niedawno w TV oglądałam jakiś filmik o Hierapolis. Miejsce ciekawe, fajnie byłoby zobaczyć je kiedyś w realu.

Polecam, bo warto.

dangol napisał(a):Zdecydowanie wybrałabym taki spacer, a nie drogi lot balonem, bo przy moich lękach to odpada .

A ja zdecydowanie odradzam lot balonem, nawet tym, którzy nie mają lęków. Szkoda kasy i czasu na tą wątpliwą przyjemność.

dangol napisał(a):Onyksowa biżuteria ślicznie wygląda na Twoich fotkach, ale to nie moje kolory... Bursztynów kilka mam sprzed lat, a też ich nie noszę.

Też mi się tam spodobało kilka wyrobów, ale nic nie kupiłam, bowiem tak jak Ty, też przestałam nosić biżuterię, z wyjątkiem kolczyków. Każdy pierścionek czy łańcuszek mnie drażnią i przeszkadzają.

zibi116 napisał(a):Fajny wątek, ten o onyksie.

Fajnie, że Cię zainteresował .

zibi116 napisał(a):Z racji tego, że jestem kamieniarzem....

Dzięki za informacje na temat onyksów. Te podświetlone płyty są rewelacyjne. Zamarzyła mi się taka ozdoba w mieszkaniu zamiast np. obrazu. No i dzięki Twojemu wpisowi poznałam słowo "slab", o którym nie miałam pojęcia.
A tak nawiasem mówiąc, to wpisałam to słowo w wyszukiwarkę i pokazała mi się firma kamieniarska o tej nazwie. Czy to może Twoja ?.

Miasto Hierapolis zostało założone w II w. p.n.e.
Jego nazwa jest interpretowana na dwa sposoby. Według pierwszego nazwa Hierapolis interpretowana jest jako "Święte Miasto". Natomiast drugi sposób wyjaśnia, iż nazwa ta pochodzi od imienia Hery - żony Telefosa.
Z uwagi na znajdujące się tutaj liczne źródła termalne, miasto miało status uzdrowiska, do którego zjeżdżali bogaci kuracjusze.
Wielką atrakcją dla turystów jest antyczny basen Kleopatry. Według legendy basen ten został podarowany królowej Egiptu przez Marka Antoniusza. Jest to basen z krystalicznie czystą wodą termalną o temperaturze 36 stopni. Woda ta zawiera wiele zdrowotnych minerałów. Zanurzenie się w tej wodzie działa leczniczo na skórę twarzy i leczy choroby oczu. Natomiast picie tej wody korzystnie wpływa na wrzody żołądka. Basen Kleopatry nazywany jest świętą sadzawką, bowiem według legendy kąpiel w nim ma zdolności odmładzające. Kleopatra przyjeżdżała do Hierapolis, właśnie po to, aby utrzymać młodość i urodę.
Dzięki zawartym w tej wodzie związkom mineralnym podczas kąpieli ma się takie uczucie, jakby się kąpało w wodzie gazowanej.
W wodzie widać zatopione kolumny, które dodają uroku temu miejscu. Kolumny te kiedyś otaczały antyczny basen, ale po trzęsieniu ziemi, które nawiedziło okolicę w VII wieku, runęły do wody.
I właśnie do tego basenu się teraz udajemy.

Przed wejściem na teren basenu stoi wielki kogut.


To „Denizli Rooster”, który jest symbolem prowincji Denizli. Jest to rodzima rasa, która stała się sławna dzięki harmonijnemu, długiemu i pięknemu pianiu oraz umaszczenia i budowie ciała.


Wchodzimy do środka bardzo ciekawi, co też zobaczymy wewnątrz.


Zaraz przy wejściu stoi tablica informująca o godzinach otwarcia tego przybytku.


Jest też sklep z pamiątkami.


Chyba nam się tutaj nie będzie podobać. Tłum ludzi zdecydowanie odstrasza.


Ale idziemy dalej, żeby na własne oczy zobaczyć ten prezent, który otrzymała Kleopatra.
Przeciskamy się pomiędzy turystami i dochodzimy do basenu, który sam w sobie jest bardzo ciekawy, ale na kąpiel w nim się nie zdecydowaliśmy. Pomijając to, że jest to atrakcja, za którą trzeba dodatkowo zapłacić ok. 10-15 euro, to ilość kąpiących się w nim ludzi zdecydowanie odstrasza. Również wystawianie się kąpiących na widok publiczny nie zachęca nas do skorzystania z kąpieli.









Ale największym zaskoczeniem było to, co zobaczyliśmy po odwróceniu się plecami do basenu. Wcześniej na to nie zwróciliśmy uwagi, bo parliśmy do przodu w kierunku basenu, nie oglądając się za siebie.
No normalnie, jakbyśmy się znaleźli w McDonaldzie.



Podsumowując sam basen jest bardzo fajny, kolumny zatopione w wodzie wyglądają bardzo malowniczo, roślinność wokół basenu jest fantastyczna. Ale część handlowo-gastronomiczna urządzona przy basenie zdecydowanie nam się nie podoba, więc po chwili bez żalu wychodzimy na zewnątrz.

megidh napisał(a):

piotrf napisał(a):Hierapolis to jest ta zdecydowanie bardziej interesująca mnie część parku Pamukkale i całej góry Cökelez .

Dla mnie trawertynowe tarasy są tylko dodatkiem do ruin miasta Hierapolis. Gdyby ich tam nie było, to Pamukkale nie byłoby już tak atrakcyjne.

piotrf napisał(a):Czekam jednak na Twoje wrażenia z wapiennych basenów . . .

Już niedługo do nich dojdziemy.

piekara114 napisał(a):Ja nie wiedziałam, że oprócz białych basenów są tu i kamienie bo o basenie Kleopatry wiedziałam...

To się cieszę, że dzięki mnie masz już wiedzę na ten temat .

piekara114 napisał(a):Obejrzałam mapki i google maps i utwierdziłam się w przekonaniu, że tam muszę pojechać wyłącznie w opcji z samochodem i mieć czas na spokojnie na wszystko.

I to jest bardzo słuszna koncepcja.

kulka53 napisał(a):Bardzo fajny przewodnik po Pamukkale
Fakt, że 3 godziny to pewnie nie za wiele czasu by spokojnie zobaczyć wszystko, ale lepiej tak, niż wcale...

Trzy godziny to zdecydowanie za mało, ale jak się nie ma co się lubi, to się lubi, co się ma.

dangol napisał(a):Niedawno w TV oglądałam jakiś filmik o Hierapolis. Miejsce ciekawe, fajnie byłoby zobaczyć je kiedyś w realu.

Polecam, bo warto.

dangol napisał(a):Zdecydowanie wybrałabym taki spacer, a nie drogi lot balonem, bo przy moich lękach to odpada .

A ja zdecydowanie odradzam lot balonem, nawet tym, którzy nie mają lęków. Szkoda kasy i czasu na tą wątpliwą przyjemność.

dangol napisał(a):Onyksowa biżuteria ślicznie wygląda na Twoich fotkach, ale to nie moje kolory... Bursztynów kilka mam sprzed lat, a też ich nie noszę.

Też mi się tam spodobało kilka wyrobów, ale nic nie kupiłam, bowiem tak jak Ty, też przestałam nosić biżuterię, z wyjątkiem kolczyków. Każdy pierścionek czy łańcuszek mnie drażnią i przeszkadzają.

zibi116 napisał(a):Fajny wątek, ten o onyksie.

Fajnie, że Cię zainteresował .

zibi116 napisał(a):Z racji tego, że jestem kamieniarzem....

Dzięki za informacje na temat onyksów. Te podświetlone płyty są rewelacyjne. Zamarzyła mi się taka ozdoba w mieszkaniu zamiast np. obrazu. No i dzięki Twojemu wpisowi poznałam słowo "slab", o którym nie miałam pojęcia.
A tak nawiasem mówiąc, to wpisałam to słowo w wyszukiwarkę i pokazała mi się firma kamieniarska o tej nazwie. Czy to może Twoja ?.

Kamień naturalny to pojęcie szerokie, ale uważam, że jedną z najlepszych firm jeśli chodzi o podświetlany onyks to Focus Stones.
Co do firmy Slab to nie znam nawet właściciela. Mnie znajdziesz pod Gravit Renowacja

megidh napisał(a):Podsumowując sam basen jest bardzo fajny, kolumny zatopione w wodzie wyglądają bardzo malowniczo, roślinność wokół basenu jest fantastyczna. Ale część handlowo-gastronomiczna urządzona przy basenie zdecydowanie nam się nie podoba, więc po chwili bez żalu wychodzimy na zewnątrz.

Szkoda że sezon na Pamukkale nigdy się nie kończy . . . jest chyba zbyt sławne
Myślę że ta część gastronomiczna jest rodzajem kompromisu - to jednak miejsce "masowego rażenia" , ale dające pracę wielu ludziom .


Pozdrawiam
Piotr

Myślałam, że w Pamukkale wykąpiemy się w BIAŁYCH skalnych misach, tak sobie to miejsce wyobrażałam (i tak chyba kiedyś było, jeśli wierzyć fotkom sprzed wielu lat, gdy była tam moja koleżanka)...

Piotrze, może lepiej jest w mniej popularnym okresie: październik, listopad lub marzec, kwiecień? Nie pisząc już o zimie, bo to musi być wtedy fajne doświadczenie, woda jest przecież ciepła....

Danusiu - też jestem ciekawa jak kąpiel w bawełnianych basenach wygląda. Kiedyś czytałam, że można tylko w tych sztucznych (teraz wiele od naturalnych się nie różnią), bo te naturalne przez ludzi się niszczyły...co by nie mówić trawertyn jest dość delikatny..

piotrf napisał(a):Myślę że ta część gastronomiczna jest rodzajem kompromisu - to jednak miejsce "masowego rażenia" , ale dające pracę wielu ludziom .

Ale dlaczego urządzili ją tak blisko basenu. Ludzie jedzą siedząc przy stolikach prawie nad głowami kąpiących się w basenie.

dangol napisał(a):Myślałam, że w Pamukkale wykąpiemy się w BIAŁYCH skalnych misach, tak sobie to miejsce wyobrażałam (i tak chyba kiedyś było, jeśli wierzyć fotkom sprzed wielu lat, gdy była tam moja koleżanka)...

Danusiu, te białe skalne misy dalej tam są, tylko z wodą w nich jest krucho. Na razie jeszcze nie doszliśmy do tych trawertynowych basenów.

piekara114 napisał(a):Danusiu - też jestem ciekawa jak kąpiel w bawełnianych basenach wygląda. Kiedyś czytałam, że można tylko w tych sztucznych (teraz wiele od naturalnych się nie różnią), bo te naturalne przez ludzi się niszczyły...co by nie mówić trawertyn jest dość delikatny..

I to jest niestety prawda. Kąpiel jest możliwa tylko w wydzielonej części tarasów.

piekara114 napisał(a):Piotrze, może lepiej jest w mniej popularnym okresie: październik, listopad lub marzec, kwiecień? Nie pisząc już o zimie, bo to musi być wtedy fajne doświadczenie, woda jest przecież ciepła....

Może warto spróbować pojechać tam w tym terminie.

Basen Kleopatry zostawiliśmy za plecami i wreszcie idziemy w stronę trawertynowych tarasów, których z niecierpliwością wypatrujemy.



Po chwili mijamy Muzeum Archeologiczne, które urządzone zostało w dawnych rzymskich łaźniach. Ale nie wchodzimy do niego z uwagi na zbyt małą ilość posiadanego czasu wolnego.




Z zainteresowaniem spoglądamy na kolorowy stragan, który mijamy po drodze. Ale okazuje się, że to nie jest stragan, lecz "studio fotograficzne", w którym można zamówić sobie sesję fotograficzną w basenach trawertynowych. Na Santorini widzieliśmy sesje fotograficzne z kobietami ubranymi w kolorowe suknie z długim i trenami powiewającymi na wietrze na tle białych zabudowań tej wyspy. Tutaj atrybutem sesji fotograficznych są białe lub czarne skrzydła zakładane na plecy fotografowanej osoby.


Doszliśmy do miejsca, w którym zaczynają się białe tarasy Pamukkale. Pamukkale w języku tureckim oznacza "Bawełniany Zamek". Ta nazwa nie dziwi, bowiem wapienne tarasy wyglądają jak kwitnąca bawełna.
Tarasy te tworzą się z osadów wapiennych, będących odmianą martwicy wapiennej. Powstają w chwili, gdy spływająca po zboczu góry woda z gorących źródeł ulega ochłodzeniu i wytrąca się z niej węglan wapnia. I to właśnie osady węglanu wapnia tworzą wyjątkowe nacieki, stalaktyty, wodospady i niecki. Od czasów rzymskich białe tarasy są nazywane trawertynem. Już wtedy wykorzystywano go jako budulec posągów i naczyń, a obecnie często wykorzystywany jest do produkcji ozdób w budownictwie. Szacuje się, że trawertyny powstają od blisko 14 tysięcy lat. Obecnie trawertynowy obszar ma długość 2700 metrów i szerokość 600 metrów, zaś jego wysokość to 160 metrów.
W Pamukkale występuje aż 17 źródeł wód termalnych. Ich temperatura waha się od 35 do nawet 100 st. Celsjusza.
O cudownych właściwościach tych wód powstało nawet kilka miejscowych legend.
Według jednej z tych legend pewna mało urodziwa dziewczyna, której nikt nie chciał pojąć za żonę, z rozpaczy rzuciła się z wapiennego tarasu i wpadła wprost do niecki wypełnionej wodą. Nieopodal przejeżdżał pewien młody możnowładca, który dojrzał leżącą w wodzie nieprzytomną dziewczynę, którą ocucił i pomógł wyjść z wody. A na dodatek do szaleństwa się w niej zakochał, bowiem po wyjściu z wody okazało się, że stała się ona olśniewająco piękna. Niedługo później młodzieniec poślubił tą piękną pannę.
Pamukkale wpisane zostało na listę światowego dziedzictwa przyrodniczego UNESCO.
Źródła termalne niestety wysychają, co przyczynia się do degradacji tarasów. W latach 80-tych XX wieku w górnej części zbocza stały hotele, których działalność była przyczyną wysychania źródeł. Aby ochronić tarasy przed całkowitą zagładą hotele te zostały rozebrane i rozpoczęto proces rewitalizacji tych terenów.
Ponadto w celu ochrony tarasów w 1997 roku zamknięto dla turystów trasę spacerową prowadzącą przez naturalne tarasy.
Przygotowano natomiast sztuczną trasę alternatywną, która ciągnie się w południową części zbocza, wzdłuż sztucznego kanału. Betonowe konstrukcje tworzące sztuczne baseny obecnie są całkowicie przykryte trawertynem.
I właśnie w miejscu, do którego doszliśmy zaczyna się pas sztucznych tarasów, który ciągnie się aż do bramy wejściowej na teren kompleksu, znajdującej się u podnóża wzgórza.
Żeby móc wejść na tarasy należy w tym miejscu zdjąć buty i dalej iść na bosaka. Nie można nawet mieć na nogach butów do wody.




Moje stopy nie nadają się do chodzenia na bosaka po jakichkolwiek nierównościach, więc pokonywanie dalszej trasy było dla mnie wielką udręką.
Ponadto podczas takiego spaceru trzeba również bardzo uważać, aby się nie poślizgnąć, gdyż skały są bardzo śliskie.
Nie tylko ja chodziłam jak paralityk.



Woda w tych sztucznych basenach nie ma pięknego błękitnego koloru, bowiem jest zmącona przez spacerujących w nich ludzi.



Termalna woda płynąca sztucznym kanałem głośno szumi. Zanim ujrzeliśmy ten kanał, to zastanawialiśmy się. co jest przyczyną tego dźwięku.


Im dalej idziemy, tym bardziej po prawej strony odsłaniają się przed nami białe naturalne tarasy. Ale jesteśmy nimi bardzo rozczarowani, bowiem nie ma w nich nawet małej kałuży wody. Są zupełnie suche.












Coś nie mamy szczęścia do zwiedzania. Bardzo się zachmurzyło i zaczęliśmy się zastanawiać, czy znów czeka nas ulewa, jak w Efezie.
A prognoza pogody na ten dzień w Pamukkale była taka rewelacyjna.

Gosia pokazała jak tam jest , trawertynowe tarasy bez wody wyglądają . . . tak sobie . . .

megidh napisał(a):

piotrf napisał(a):Myślę że ta część gastronomiczna jest rodzajem kompromisu - to jednak miejsce "masowego rażenia" , ale dające pracę wielu ludziom .

Ale dlaczego urządzili ją tak blisko basenu. Ludzie jedzą siedząc przy stolikach prawie nad głowami kąpiących się w basenie.

Cóż , źle trafionych lokalizacji i u nas nie brakuje , a jesteśmy najwspanialszym krajem tego znanego dobrze nam Świata . . .

megidh napisał(a):

piekara114 napisał(a):Piotrze, może lepiej jest w mniej popularnym okresie: październik, listopad lub marzec, kwiecień? Nie pisząc już o zimie, bo to musi być wtedy fajne doświadczenie, woda jest przecież ciepła....

Może warto spróbować pojechać tam w tym terminie.

O.K. Dam znać gdy zapoznam się z tematem


Pozdrawiam
Piotr

Pamukkale całokształtem chyba jednak rozczarowują?
Smutne co w krótkim czasie człowiek potrafi zrobić z cudami, które natura tworzyła przez tysiące lat .

Piotrze, tyle udało mi się dowiedzieć. (pytałam o wodę w marcu, kwietniu, październiku i listopadzie)

To ja jednak wolę może nie bawełniane, ale też białe Sarakiniko na Milos - przy sprzyjających okolicznościach (tzn. w mało wietrzny dzień) z kąpielą morską .
Pamukkale, dla Hierapolis, jednak jak najbardziej fajne do odwiedzenia.

megidh napisał(a):białe lub czarne skrzydła zakładane na plecy fotografowanej osoby.

Mi się jednak w Pamukkale podoba.... i nawet te "tłumy" jak na takie miejsce są dla mnie akceptowalne.

dangol napisał(a):Sarakiniko

piekara114 napisał(a):Piotrze, tyle udało mi się dowiedzieć. (pytałam o wodę w marcu, kwietniu, październiku i listopadzie)

Bardzo dziękuję , jeżeli ilość wody jest regulowana , to woda będzie , poza tym jest tam Hierapolis


Pozdrawiam
Piotr

piotrf napisał(a):Gosia pokazała jak tam jest , trawertynowe tarasy bez wody wyglądają . . . tak sobie . . .

marze_na napisał(a): całokształtem chyba jednak rozczarowują?

Niestety to prawda. Bawełniany zamek nie wywarł na nas takiego wrażenia, jakiego się spodziewaliśmy .

marze_na napisał(a):Smutne co w krótkim czasie człowiek potrafi zrobić z cudami, które natura tworzyła przez tysiące lat .

Tak, prowadzona tutaj działalność turystyczna bardzo się przyczyniła do częściowego zniszczenia Pamukkale. Ciekawe czy kiedyś uda się przywrócić temu miejscu piękno sprzed lat.

dangol napisał(a):To ja jednak wolę może nie bawełniane, ale też białe Sarakiniko na Milos - przy sprzyjających okolicznościach (tzn. w mało wietrzny dzień) z kąpielą morską .

Pięknie tam jest. Zapisałam sobie to miejsce, bo może kiedyś udałoby się tam pojechać.

dangol napisał(a):Pamukkale, dla Hierapolis, jednak jak najbardziej fajne do odwiedzenia.

Gdyby nie Hierapolis, to uważalibyśmy tą wycieczkę za niewartą poświęcenia dla niej czasu. Powiem tak, Pamukkale można obejrzeć przy okazji zwiedzania Hierapolis.

kulka53 napisał(a):

megidh napisał(a):białe lub czarne skrzydła zakładane na plecy fotografowanej osoby.

Podczas spaceru po sztucznej trasie minęliśmy się z fotografem, który szedł w dół tej trasy wraz ze swoją modelką. Niósł ze sobą białe skrzydła. Pewnie szukali mniej obleganego miejsca. Trochę mnie zdenerwował fakt, że fotograf miał na nogach buty do wody. Dlaczego jemu wolno, a inni muszą chodzić boso ?.

kulka53 napisał(a):Mi się jednak w Pamukkale podoba.... i nawet te "tłumy" jak na takie miejsce są dla mnie akceptowalne.

Tragedii nie ma, ale efektu WOW niestety nie było.
Byłam, zobaczyłam, zaliczyłam.

piotrf napisał(a):

piekara114 napisał(a):Piotrze, tyle udało mi się dowiedzieć. (pytałam o wodę w marcu, kwietniu, październiku i listopadzie)

Bardzo dziękuję , jeżeli ilość wody jest regulowana , to woda będzie , poza tym jest tam Hierapolis

Piotrze mówisz i masz. Beata jest obrotna i szybko rozeznała się w temacie .