Sporting i Lizbona, czyli zwiedzanie przy okazji

Jak jeszcze pojawił się Mirador, to znaczy że się nie poddajecie wyjazdowi
Napiszę to otwarcie, jak dla mnie to jedna z najlepszych relacji, właściwie super kompletny przewodnik, znacznie lepszy od vlogów.
Podoba mi się, ta przejrzystość treści i wiele podanych szczegółów
Miasto ma tyle do zaoferowania w moim guście, że czułem jakbyście tam byli 2 tygodnie. Bardzo zachęcająco
Serdecznie dziękuję

piekara114 napisał(a):Czyli się zbliża koniec relacji....

Nieubłaganie zbliża się wielkimi krokami .

marze_na napisał(a):

megidh napisał(a):Miradouro da Senhora do Monte jest jednym z najlepszych punktów widokowych w Lizbonie.

Rzeczywiście widoki stąd są fantastyczne .

Na wszystkich punktach widokowych w Lizbonie nie udało nam się być, więc nie mogę definitywnie stwierdzić, z którego punktu widokowego są najlepsze widoki, ale te z Miradouro da Senhora do Monte faktycznie zasługują na wysoką ocenę.

te kiero napisał(a):Jak jeszcze pojawił się Mirador, to znaczy że się nie poddajecie wyjazdowi
Napiszę to otwarcie, jak dla mnie to jedna z najlepszych relacji, właściwie super kompletny przewodnik, znacznie lepszy od vlogów.
Podoba mi się, ta przejrzystość treści i wiele podanych szczegółów
Miasto ma tyle do zaoferowania w moim guście, że czułem jakbyście tam byli 2 tygodnie. Bardzo zachęcająco
Serdecznie dziękuję

To ja dziękuję za tak miłe słowa. Staram się przekazywać w relacji takie informacje, których sama szukam przed wyjazdem. I wiele udaje mi się wyszukać, ale często się zdarza, szczególnie we vlogach, że wiadomości są tam niepełne. Wydaje mi się, że autorzy vlogów za cel obierają sobie promowanie siebie, a nie przekazywanie konkretnych wiadomości. Oczywiście nie wszyscy. Dlatego podczas szukania informacji o miejscach, do których się wybieram, wolę wiadomości w formie pisanej okraszone zdjęciami, niż vlogi.

megidh napisał(a): Wydaje mi się, że autorzy vlogów za cel obierają sobie promowanie siebie, a nie przekazywanie konkretnych wiadomości. Oczywiście nie wszyscy. Dlatego podczas szukania informacji o miejscach, do których się wybieram, wolę wiadomości w formie pisanej okraszone zdjęciami, niż vlogi.

Mam takie samo wrażenie, mało praktycznych informacji, a jeszcze jak trafi się vloger z okropną dykcją, językiem, składnią, przeskakiwaniem między wątkami....brrrr... To już wolę typowe filmiki na yt, aby popatrzeć na dane miejsce czy mi pasuje, choć wolę nie mieć wszystkiego obejrzanego przed wyjazdem, zaskoczenie i odkrywanie też musi być....
U mnie słowo pisane górą.

Gdy już się napatrzyliśmy na piękne widoki, poszliśmy dalej.
Przy ulicy którą szliśmy zobaczyliśmy fajny mur.


Naszym kolejnym celem był punkt widokowy Miradouro da Graça.
Po drodze zobaczyliśmy fajnie wyglądający park Jardim da Cerca da Graça i weszliśmy do niego. I to był nasz błąd.





Chcieliśmy przejść przez ten park i wyjść z niego po drugiej stronie, tuż pod Miradouro da Graça, ale okazało się, że brama z tamtej strony jest zamknięta z powodu jakiegoś remontu. Dlatego pokręciliśmy się po tym parku, szukając jakiegoś innego wyjścia, ale niestety go nie było.


Nad nami widzieliśmy Convento e Igreja da Graça, czyli Kościół Łaski, przy którym znajduje się Miradouro da Graça.


W górnej części parku, przy kolejnej zamkniętej bramie ujrzeliśmy takiego tygrysa.



Opuściliśmy park tą samą drogą, którą do niego weszliśmy. Przez te poszukiwania straciliśmy trochę czasu, więc zdecydowaliśmy nie wchodzić już na Miradouro da Graça, lecz udać się już do Zamku Św. Jerzego.




Z pomiędzy zabudowań ujrzeliśmy w oddali Miradouro da Senhora do Monte, na których byliśmy chwilę wcześniej. Dopiero teraz dotarło do nas, jaką pokonaliśmy już różnicę wysokości.

Wstyd się przyznać, ale się zgubiliśmy. W pewnym momencie nie wiedzieliśmy, jak się wydostać z plątaniny uliczek Alfamy.
Dopiero gdy wyszliśmy na ulicę, na której ujrzeliśmy tory tramwajowe, to udało nam się ustalić naszą lokalizację.





Pilnując się torów tramwajowych doszliśmy do Miradouro das Portas do Sol, czyli punktu widokowego bram słońca.




Jest on bardzo oblegany przez turystów, więc jest tutaj dosyć tłoczno.


Za to widoki stąd są przedniej jakości.







Tuż obok punktu widokowego znajduje się przystanek tramwajowy a ponadto ulica w tym miejscu ostro zakręca. Dlatego jest to doskonałe miejsce do robienia fajnych zdjęć z tramwajami w roli głównej.




Na wprost przystanku tramwajowego stoi pomnik świętego Wincentego, trzymającego w jednej ręce statek, na którym znajdują się dwa kruki. Te kruki nawiązują do legendy, według której po śmierci męczennika kruki własnymi skrzydłami broniły jego ciała przed atakami dzikich zwierząt aż do momentu, gdy zostało ono znalezione przez ludzi, którzy z szacunkiem pochowali szczątki Wincentego z Saragossy.

Niedaleko Miradouro das Portas do Sol znajduje się uliczka Rue do Salvador.


Chcieliśmy ją zobaczyć, bowiem wyczytałam w internecie, że jest ona bardzo klimatyczna. W roku 2020 została wyłączona z ruchu samochodowego a mieszkańcy, żeby ją uatrakcyjnić, pomalowali kamienne kostki, którymi wyłożona jest ulica, kolorowymi farbami. Na zdjęciach, które możecie zobaczyć tutaj, wygląda to bardzo zachęcająco. Niestety rzeczywistość okazała się inna, bowiem z kolorowe kostki wyblakły i feeria barw jest już wspomnieniem.



Opuściliśmy więc tę uliczkę dosyć szybko i udaliśmy się na poszukiwania Zamku św. Jerzego.
Po drodze zobaczyliśmy, jakie wspaniałe warunki do egzystencji mają tutaj koty.
Sypiają na poduchach, jedzą z półmisków no i chyba im się od tego dobrobytu w głowach przewraca .



Doszliśmy wreszcie pod zamek św. Jerzego.





Na zamek nie mieliśmy zamiaru wchodzić, bo raz że bilety drogie, a dwa że czasu nie mieliśmy zbyt dużo. Chcieliśmy się jedynie pokręcić po okolicy.


A mogliśmy prosto i wygodnie przyjechać tutaj autobusem. Nie pogubilibyśmy się wtedy .


Przystanek autobusu nr 737 znajduje się tuż przy murach zamkowych.


Nie przeszliśmy przez bramę prowadzącą do zamku, lecz poszliśmy w drugą stroną.
Przez korytarz usytuowany pod kamienicą wyszyliśmy na park zabaw dla zwierząt.



A tuż obok znajdują się ruiny domów wymalowane kolorowymi graffiti.


Pokręciliśmy się jeszcze trochę po okolicy.



W pastelarii Santo António kupiliśmy babeczki pasteis de nata.


Doszliśmy do windy Castelo.


Ale nie od razu skorzystaliśmy z tej windy, bowiem wcześniej poszliśmy na punkt widokowy znajdujący się zaraz za nią, skąd ostatni raz popatrzyliśmy na Lizbonę z wysokości.






Windą Castelo zjechaliśmy do korytarza, z którego można wejść do marketu Pingo Doce albo wyjść na zewnątrz.


My wyszliśmy na zewnątrz, bo zakupy nas nie interesowały.


Kawałek dalej dotarliśmy do windy Baixa.



Windą Baixa zjechaliśmy na dół i wyszliśmy w tym miejscu.
I tutaj mam taką małą uwagę dotyczącą nazw tych dwóch wind, które na mapach Google pokazywane są na odwrót, więc jak ktoś by chciał je wyszukać po nazwie, to niestety będzie je widział w innych miejscach. A winda Baixa ma taką nazwę na górze, a jak się stoi na dole i zobaczy napis na szczycie budynku, w którym się ona znajduje, to tam widać wielki napis Elevador Castelo. Trochę pomieszane to jest, ale najważniejsze, żeby sobie z tego zdawać sprawę, bo inaczej się głupieje.

Na Miradouro da Graça byliśmy późnym wieczorem , podobnie jak na Miradouro das Portas do Sol , z którego oglądaliśmy ogromne wycieczkowce w porcie , o tej porze było zdecydowanie mniej turystów Nagrałem telefonem filmik , a to dwa kadry z niego ( przepraszam za jakość






Pozdrawiam
Piotr

piotrf napisał(a):Na Miradouro da Graça byliśmy późnym wieczorem , podobnie jak na Miradouro das Portas do Sol , z którego oglądaliśmy ogromne wycieczkowce w porcie , o tej porze było zdecydowanie mniej turystów Nagrałem telefonem filmik , a to dwa kadry z niego ( przepraszam za jakość

Wieczorna Lizbona jest bardzo klimatyczna a widoki na rzekę, w której odbijają się światła miasta, są zawsze fantastyczne. Szkoda że nam nie udało się dotrzeć na te punkty widokowe właśnie wieczorem, no ale nie można mieć wszystkiego. Wieczorne widoki oglądaliśmy pierwszego dnia z punktu widokowego na Arco da Rua Augusta.

Teraz przyszła pora na ostatnie miejsce, które chcieliśmy zobaczyć przed powrotem do Polski.
To nowoczesna część Lizbony, czyli dzielnica Oriente.
Udaliśmy się na stację metra Rossio, skąd zieloną linią metra dojechaliśmy do stacji Alameda. Tam, przechodząc na czerwoną linię, mijaliśmy punkty gastronomiczne i stwierdziliśmy, że wypadałoby coś zjeść, bo do domu to dotrzemy dość późno. Kupiliśmy więc kilka kawałków pizzy na wynos, bo stwierdziliśmy, że zjemy je później w bardziej przyjemnych okolicznościach.
Czerwoną linią metra dojechaliśmy do dworca Oriente, który jest jednym z największych węzłów przesiadkowych nie tylko w Portugalii, ale również na świecie. Dworzec został zaprojektowany przez światowej sławy hiszpańskiego architekta Santiago Calatrava.
Ale dworzec w środku jakoś nas nie zachwycił, no może z wyjątkiem mozaik przy wyjściu z peronu.



Hala główna dworca jest za bardzo betonowa i nie posiada żadnych ozdób, a przynajmniej my ich nie wiedzieliśmy.



Po wyjściu z peronu i szukaniu wyjścia na odpowiednią stronę dworca, przeszliśmy wzdłuż miejsc, gdzie rozlokowali się bezdomni, śpiący pod tym rozłożonymi kocami, chociaż był to środek dnia. Ten widok był bardzo przygnębiający.



Wyszliśmy z dworca, ale okazało się, że nie na tą stronę, która nas interesowała, więc musieliśmy obejść dworzec dookoła, bo nie chcieliśmy ponownie przechodzić koło bezdomnych.
Natomiast ażurowe zadaszenie dworca, które przypomina białe palmy, zrobiło na nas spore wrażenie.








Tuż przy dworcu Oriente znajduje się Centrum Handlowe Vasco Da Gama. Przeszliśmy na drugą stronę centrum, gdzie ujrzeliśmy taką konstrukcję. Jest to monumentalna rzeźba Homem-Sol, której autorem jest Jorge Vieira. Artysta tworząc ją inspirował się słońcem. Kanciaste kształty prętów i półksiężyców kojarzą się z ludzką postacią. Rzeźba ma około 20 metrów wysokości i waży 15 ton.


Potem przeszliśmy nad brzeg rzeki, gdzie usiedliśmy na ławce i w tak pięknych okolicznościach przyrody zabraliśmy się za naszą pizzę, do której po chwili zleciało się liczne towarzystwo.

Pilnując się torów tramwajowych doszliśmy do Miradouro das Portas do Sol, czyli punktu widokowego bram słońca.

Świetny punkt widokowy i nawet słoneczko się pokazało czyli nazwa adekwatna .
Te budynki z ostatniego odcinka to takie baaardzo nowoczesne pod względem architektonicznym, ale też mi się podobają.

wiola2012 napisał(a):

Pilnując się torów tramwajowych doszliśmy do Miradouro das Portas do Sol, czyli punktu widokowego bram słońca.

Świetny punkt widokowy i nawet słoneczko się pokazało czyli nazwa adekwatna .

Słoneczko nam się często wychylało spoza chmur, więc jak na zwiedzanie pogoda była świetna. I było ciepło, więc chodziliśmy bez kurtek.

wiola2012 napisał(a):Te budynki z ostatniego odcinka to takie baaardzo nowoczesne pod względem architektonicznym, ale też mi się podobają.

Lizbona jest różnorodna. Ale zanim w dzielnicy Oriente powstała nowoczesna Lizbona, to znajdowały się tutaj doki i infrastruktura przemysłowa.

Po posiłku ruszyliśmy promenadą wzdłuż rzeki w kierunku widocznego w oddali mostu Vasco da Gama.
Nad naszymi głowami co chwila przejeżdżały wagoniki Teleferico.


Po chwili z za drzew zaczęła się wyłaniać sylwetka wieży Vasco da Gama.


Doszliśmy do stacji kolejki Teleferico, ale nie zatrzymaliśmy się przy niej, tylko poszliśmy dalej.



Doszliśmy do wieży Vasco da Gama, która ma 145 metrów wysokości. Warto było tutaj przyjść, bowiem z tego miejsca robi ona ogromne wrażenie.


Wieża Vasco da Gama wybudowana została na międzynarodowe targi Expo w 1998 roku. Architekci projektujący wieżę inspirowali się na płynącej pod żaglami karaweli, co rzuca się od razu w oczy, bowiem metalowa konstrukcja przypomina rozpięty żagiel na wysokim maszcie. Na szczycie masztu znajduje się "bocianie gniazdo", czyli platforma widokowo-restauracyjna, do której dojeżdża się panoramicznymi windami kursującymi wewnątrz masztu. Wjazd na punkt widokowy na szczycie wieży jest oczywiście płatny i kosztuje 10 euro od osoby dorosłej i 5 euro od dziecka w wieku od 5 do 12 lat.



Tuż obok wieży stoi 20-piętrowy hotel Myriad. Obie budowle stanowią obecnie jednej kompleks.


Nie zdecydowaliśmy się na wjazd na wieżę, lecz poszliśmy dalej, chcąc z jak najbliższej odległości spojrzeć na most Vasco da Gama.






Przy promenady biegnącej wzdłuż rzeki co jakiś znajdują się punkty widokowe oferujące widoki na most Vasco da Gama. Są to niewielkie mola nad powierzchnią wody. Weszliśmy na jeden z tych punktów widokowych i stamtąd podziwialiśmy most, który został oddany do użytku (jedynie dla ruchu samochodowego) w dniu 29 marca 1998 roku, czyli w pięćsetną rocznicę odkrycia przez Vasco da Gamę drogi morskiej z Europy do Indii. Jest to najdłuższy most w Europie a jego długość wynosi 17,2 km.
Niesamowite wrażenie robią te wystające z wody filary mostu oraz to, że nie można ogarnąć wzrokiem całej budowli.

Niestety nie mieliśmy już czasu, aby podejść bliżej mostu Vasco da Gama, bowiem zbliżała się godzina, o której musieliśmy jechać na lotnisko.
Wróciliśmy się do północnej stacji kolejki linowej Telecabine, bowiem drogę powrotną postanowiliśmy przebyć drogą powietrzną.
Kupiliśmy bilety w cenie 7,50 euro od osoby dorosłej.


Zanim wsiedliśmy do wagonika, to przeczytaliśmy informacje techniczne na temat kolejki.


Trasa, którą pokonują wagoniki ma długość 1.230 metrów w jedną stronę. Wagoniki poruszają się z maksymalną prędkością 4 metrów na sekundę. Czas przejazdu wagonika uzależnione jest od prędkości i waha się pomiędzy 8 a 12 minutami.
Lina nośna przewieszona jest na 9 wieżach, które stoją od siebie w odległości 270 metrów. Lina ma średnicę 45 mm i porusza się po niej 40 kabin. Do jednej kabiny może wejść osiem osób. Kabiny są zamykane, ale ze wszystkich stron są przeszkolone, więc doskonale ogląda się z nich widoki na cały Park Narodów a nawet jeszcze dalej.
Nie czekaliśmy długo na wagonik, bo chętnych do przejażdżki nie było sporo.



Do wagoników wsiada się podczas jego ruchu, ale jedzie on tak powoli, że nie sprawa to żadnego problemu.
Wsiedliśmy do wagonika i byliśmy w nim sami. Drzwi do kabiny się zamknęły i wagonik przyspieszył.


Gdy wagoniki jadące w drugą stronę mijały się z naszym, to doszliśmy do wniosku, że ośmiu osobom chyba by było ciasno w tak małej przestrzeni.


Z góry rozciąga się wspaniały widok na most Vasco da Gama.


W dole jak na dłoni widać zabudowania Parku Narodów, czyli dzielnicy Parque das Nacoes, która powstała w związku z organizowaną w Lizbonie w roku 1998 światową wystawą Expo. Lizbona bardzo dokładnie przygotowała się do tej wystawy i jeszcze przed otwarciem wystawy 90% budynków i parceli wystawowych znalazło przyszłych właścicieli. Wystawa trwała od maja do końca września 1998 roku i odwiedziło ją 11 milionów osób. Tematem przewodnim wystawy była ochrona i spożytkowanie oceanów. Część pawilonów wystawowych po zakończeniu wystawy zostało rozebranych a te, które pozostały, tworzą dziś teren Międzynarodowych Targów Lizbońskich (Feira Internacional de Lisboa).

Pod nami widać Jardim Garcia da Orta.











Wzdłuż tej promenady ustawiono 135 masztów, na których powiewają flagi wszystkich państw, które brały udział w wystawie Expo 98.
Na dole zdjęcia widać fragment niebieskiej postaci. To Gil – maskotka Expo 98.


Altice Arena w całej okazałości.


Przed nami po prawej stronie widać Oceanarium.







Ostatni rzut oka za most Vasco da Gama


i wjeżdżamy na stację południową kolejki. Nasz przejazd trwał 9 minut, czyli dokładnie tyle, ile średni czas przejazdu.

Widoki z góry kapitalne. Dzielnica Oriente prezentuje się nawet lepiej niż z poziomu chodnika .
Muszę przyznać, że nie doceniłam tej kolejki.

VdG jechaliśmy w te i wefte, mega most pod względem szerokości i długości; myślę, że przejazd w PL kosztowałby coś 20Eur, a tam ledwie kilka.

Kolejka to must see Lisbony, a wieża i wieżowiec bardzo przypominaja Burj Khalifa

Po słowie Zachwyt określającym Lisbonę pojawiło się kolejne Niebanalność