Sporting i Lizbona, czyli zwiedzanie przy okazji

Doszliśmy do Praça dos Restauradores, na którym byliśmy kilka dni wcześniej, więc nie weszliśmy na ten plac.


Od razu skierowaliśmy się w stronę windy Gloria, której dolny przystanek znajduje się tuż przy narożniku Praça dos Restauradores.
Z góry już widzieliśmy jadący w dół żółty wagonik.




Wsiedliśmy do wagonika i po chwili jechaliśmy już w górę.




Podróż nie trwała długo i już po chwili wysiedliśmy na górnej stacji, tuż przy Miradouro de São Pedro de Alcântara, na który zaraz się udaliśmy.





Z Miradouro de São Pedro de Alcântara rozciągają się wspaniałe widoki na lizbońskie dzielnice Baixa, Alfama i Graca.


Ten punkt widokowy ma dwa tarasy położone kaskadowo. Na wyżej położonym tarasie rośnie sporo drzew, które w słoneczne dni dają sporo cienia. Niżej położony taras jest natomiast wystawiony na działanie promieni słonecznych.
Stojąc na górnym tarasie mieliśmy ten dolny u swych stóp.






Pomiędzy białymi zabudowaniami wypatrzyliśmy trasę windy Lavra. Szkoda, że nie widać wagonika.


Na górny tarasie punktu widokowego znajduje się ładna fontanna, która o dziwo nawet działa.



Tuż obok punktu widokowego znajduje się klasztor São Pedro de Alcântara. Jest to barokowa budowla w kształcie litery U, z kościołem znajdującym się pośrodku. Reprezentuje typowy dla Portugalii rodzaj baroku, z prostą bryłą budowli z bardzo bogatymi zdobieniami wnętrz. Klasztor został wybudowany w 1670 roku, jednakże w czasie trzęsienia ziemi w 1755 roku został on poważnie uszkodzony, dlatego całe wyposażenie pochodzi z końca XVIII wieku. Składają się na nie barokowe ołtarze, dekoracje ścian wykonane z płytek azulejos oraz stiukowe ornamenty na sklepieniu.
Jedyną częścią kościoła, która przetrwała trzęsienie ziemi w nienaruszonym stanie jest kaplica grobowa kardynała Verissimo de Lencastre z XVII wieku. Nie weszliśmy jednak do środka, bo o tej godzinie był jeszcze zamknięty.


Opuściliśmy punkt widokowy i rzuciwszy ostatni raz okiem na windę Gloria poszliśmy dalej.

Szliśmy do windy Justa, którą do tej pory nie jechaliśmy, a mieliśmy na to wielką ochotę.
Gdy byliśmy przy niej poprzednim razem, to nie działała z uwagi na jakieś prace konserwacyjne. Idąc teraz w jej kierunku zastanawialiśmy się, czy będzie czynna.
Trasa w kierunku windy Justa poprowadziła nas obok kościoła św. Rocha.


Żeby do niego wejść musielibyśmy czekać godzinę na jego otwarcie, więc odpuściliśmy.


Tuż przy kościele znajduje się muzeum Św. Rocha, ale jest ono czynne dopiero od 12:30, więc tym bardziej byśmy nie czekali na jego otwarcie.



Trafiliśmy na niebieską uliczkę, po której kiedyś jeździł chyba tramwaj, bo biegły po niej tory tramwajowe, obecnie zastawione stolikami restauracyjnymi.


Doszliśmy do Largo do Carmo, na którym stoi fontanna Cormo, zbudowana w 1771 roku w celu rozprowadzania wody z akweduktu Águas Livres podziemnym tunelem – Galerią Loreto, którą można zwiedzać z przewodnikiem.



Na placu rosną drzewa jacarandy mimozolistnej, które w maju i w czerwcu przepięknie kwitną, obsypując się fioletowymi kwiatami. Ponoć kwitną jeszcze raz jesienią, chociaż już troche skromniej. Nam niestety nie dane było zobaczyć jej kwiatów. Chyba było już na to za późno.
Przy Praça Do Carmo stoi Klasztor Karmelitów, a właściwie jego ruiny, bowiem nie posiada on dachu, który zawalił się podczas trzęsienia ziemi z 1755 roku. Wewnątrz znajduje się Muzeum Archeologiczne, które otwierane jest o godzinie 10:00 od poniedziałku do soboty, a więc gdy tam dotarliśmy, to było jeszcze zamknięte. Musieliśmy się więc zadowolić obejrzeniem go jedynie z zewnątrz.

Doszliśmy do platformy, po której idzie się do górnego wejścia do windy Justa, i stanęliśmy jak wryci. Platforma była zupełnie pusta.


Dopiero gdy doszliśmy do windy nagle pojawili się wokół nas ludzie.


Po chwili winda wjechała na grę i gdy wysiadła z niej grupa ludzi, weszliśmy do jej wnętrza.


Przejazd windą Justa kosztuje 5,30 euro. Drogo, ale my posiadaliśmy 48 godzinną kartę Viva Viagem, dzięki której jeździliśmy już komunikacją lizbońską od 24 godzin. Karta ta obowiązuje także w windzie Justa, więc nie musieliśmy kupować dodatkowych biletów.


Za zakup biletów można płacić kartą.


Pracownicy obsługujący windę sporządzają dokumentację przejazdów windy, odnotowując na dedykowanym formularzu wymagane informacje, w tym z którego poziomu winda wyrusza, godzinę odjazdu i przyjazdu czy ilość jadących windą pasażerów. Ciekawe jakie wnioski wyciągają z takiej statystyki.


Po chwili drzwi windy zostały zamknięte i pojechaliśmy w dół. Zjazd windą trwał 35 sekund.

Super ten portal.

megidh napisał(a):Ciekawe jakie wnioski wyciągają z takiej statystyki.

No jak to jakie O ile podnieść ceny biletów

piekara114 napisał(a):
Super ten portal.

Zgadzam się z Tobą. I aż szkoda, że nie udało nam się przekroczyć drzwi, które otacza, bo może to, co znajduje się za nimi również by nas zachwyciło.

piekara114 napisał(a):

megidh napisał(a):Ciekawe jakie wnioski wyciągają z takiej statystyki.

No jak to jakie O ile podnieść ceny biletów

No wiadomo, że jak nie wiadomo o co chodzi, to chodzi o pieniądze .

Po wyjściu z windy Santa Justa poszliśmy na Praça Dom Pedro IV, czyli Plac Rossio, z którego świetnie widać miejsca, w których przed chwilą byliśmy.




Niestety przez kilka dni od naszej poprzedniej tutaj wizyty, na placu jak grzyby po deszczu wyrosły świąteczne stragany, które całkowicie wypełniły powierzchnię placu. Zapewne później, gdy jarmark świąteczny zacznie działać, to miejsce to będzie tętnić życiem, kolorami, świątecznymi dekoracjami i kolędami i będzie tutaj uroczo. Ale teraz te drewniane domki nie zrobiły na nas dobrego wrażenia.




Obeszliśmy plac wokoło, podziwiając nieczynne fontanny.




Przy pomniku Pedro IV z jednej strony spał bezdomny. Nie był to pierwszy przypadek, kiedy widzieliśmy bezdomnego w Lizbonie, ale do tej pory miejsca, w których bezdomni przebywali były ustronne, a ten bezdomny położył się w bardzo eksponowanym miejscu. I nikt się nim nie interesował. Widok ten był bardzo przygnębiający.


Opuściliśmy Plac Rossio i przeszliśmy na sąsiadujący z nim Praça da Figueira, na którym stoi pomnik z brązu przedstawiający króla Jana I. Na placu odbywał się targ, a ponieważ nie interesowały nas zakupy, to szybko ten plac odpuściliśmy.

Kolejnym miejscem, do którego zajrzeliśmy był kościół de São Domingos, który został zbudowany w XIII wieku na polecenie D. Sancho II, jednak prace, remonty, trzęsienia ziemi i pożary całkowicie zmieniły jego pierwotną średniowieczną konstrukcję. W tym kościele odprawiano wszystkie uroczystości państwowe i królewskie, takie jak chrzty, śluby i pogrzeby. Kościół ten ma też swoją ciemną stronę. To z niego skazani przez Inkwizycję za herezję wychodzili na egzekucję na placu Rossio. Styl kościoła jest bardzo zróżnicowany, głównie z powodu przymusowych renowacji po trzęsieniu ziemi w 1755 roku oraz po wielkim pożarze w 1959 roku, po którym nie odnowiono spalonych ścian wewnątrz kościoła.
Weszliśmy do tego kościoła, który jest otwierany we wczesnych godzinach porannych, ale ponieważ odprawiana była w nim msza, to rzuciliśmy tylko okiem do wnętrza i zrezygnowaliśmy z obchodzenia go wokoło, żeby nie przeszkadzać wiernym.
Te spalone ściany robią niesamowite wrażenie.





Na placu przy kościele znajduje się pomnik upamiętniający tysiące Żydów, ofiar fanatyzmu religijnego, zamordowanych na tym placu w masakrze rozpoczętej 19 kwietnia 1506 roku.

Czas zaczął nam się kurczyć, więc obraliśmy kurs powrotny do apartamentu.


Ale po drodze chcieliśmy jeszcze zobaczyć miejsce, które w swojej relacji pokazała marze_na, a mianowicie Casa do Alentejo. Gdy zobaczyłam to miejsce w relacji marzen_ny, to zapragnęłam ujrzeć to miejsce na żywo. Ciekawe informacje na temat Casa de Alentejo można przeczytać tutaj.
Szukając w internecie informacji na temat Casa do Alentejo dowiedziałam się, że otwierane jest o godzinie 10-tej i każdy kto chce, może do niego wejść, gdyż mieści się tam Ośrodek Kultury Alentejo. Doszliśmy do tego budynku kilka minut po 10-tej, ale niestety drzwi prowadzące do Casa do Alentejo były zamknięte na głucho. Czekaliśmy jakieś 10 minut, ale nic się nie zmieniło. Zdecydowaliśmy się wracać, bo nie mieliśmy już czasu na dłuższe oczekiwanie, jednak po chwili Waldek zaczął się zastanawiać, czy nie ma do tego budynku jakiegoś wejścia z innej strony.


W celu sprawdzenia poszliśmy na tyły tego budynku, gdzie doprowadziła nas uliczka biegnąca przy stojącym tuż obok kościele Church of St. Louis of the French in Lisbon. I okazało się, że brama z tej strony budynku jest otwarta, ale nikogo przy niej nie było.



Trochę niepewnie weszliśmy do środka i już po chwili byliśmy wewnątrz bajkowego wnętrza. Nie wiedzieliśmy żywej duszy, jedynie gdzieś z piętra dochodził nas dźwięk odkurzacza.










Obchodząc to pomieszczenie zobaczyliśmy schody prowadzące do tych drzwi, przy których chwilę wcześniej czekaliśmy po ih drugiej stronie na otwarcie, a które w dalszym ciągu były zamknięte.


Gdy obejrzeliśmy dół budynku udaliśmy się schodami na piętro, podziwiając po drodze pięknie zdobioną klatkę schodową.





Weszliśmy na piętro, skąd patio prezentuje się rewelacyjnie.
Na zdjęciu widać uchylone drzwi, przez które weszliśmy do środka budynku.






Niestety za dużo na górze nie udało nam się zobaczyć, bo ktoś dostrzegł naszą obecność i zostaliśmy wyproszeni. Szkoda, bo wnętrza Casa do Alentejo zrobiły na nas olbrzymie wrażenie i fajnie byłoby pobyć tam kilka chwil dłużej. Ale i tak jesteśmy zadowoleni, że udało nam się wejść do środka i na własne oczy zobaczyć te wspaniałe wnętrza.

Nie jestem wielkim fanem kościołów , ale widok spalonego wnętrza przykuł moją uwagę ( na pierwszy rzut oka wygląda jak zlepek kilku różnych wnętrz ) i zrobił na mnie wrażenie
Casa do Alentejo było zamknięte również podczas naszej wizyty , następnym razem skorzystam z drugiego wejścia


Pozdrawiam
Piotr

Casa super, dobrze że Waldek był wytrwały...

piotrf napisał(a):Nie jestem wielkim fanem kościołów , ale widok spalonego wnętrza przykuł moją uwagę ( na pierwszy rzut oka wygląda jak zlepek kilku różnych wnętrz ) i zrobił na mnie wrażenie

Kościoły też mnie nie kręcą. Ale do niektórych wejść trzeba i właśnie tak było w tym przypadku. Wrażenie z tego kościoła niestety jest przygnębiające.

piotrf napisał(a): Casa do Alentejo było zamknięte również podczas naszej wizyty , następnym razem skorzystam z drugiego wejścia

Koniecznie, może się uda.

piekara114 napisał(a):Casa super, dobrze że Waldek był wytrwały...

Pewnie że dobrze. Inaczej nic by nie było z oglądania Casy.

Po wyjściu z Casy poszliśmy w kierunku windy Lavra, aby nią podjechać pod górę, żeby oszczędzić trochę nogi.


Natknęliśmy się po drodze na bramę do jednego z budynków, której sufit był ciekawie ozdobiony.


Doszliśmy do przystanku windy Lavra, która właśnie zjeżdżała na dół.





Podróż w górę jest krótka, bo trwa tylko półtorej minuty. Bardzo fajnie wygląda mijanka wagoników, bo wagonik jadący z góry wygląda, jakby był przyklejony do ściany mijanego budynku.

Wróciliśmy do apartamentu po nasze bagaże.
Klucze, zgodnie z instrukcją, zostawiliśmy na stole i wyszliśmy zatrzaskując drzwi.
Poszliśmy na przystanek tramwajowy i tramwajem nr 28 pojechaliśmy kilka przystanków.



Wysiedliśmy z tramwaju na przystanku R. Graça i dalej poszliśmy na nogach do punktu widokowego Miradouro da Senhora do Monte.


Miradouro da Senhora do Monte jest jednym z najlepszych punktów widokowych w Lizbonie. Jest on położony najwyżej ze wszystkich punktów widokowych w tym mieście. Rozpościerają się stąd wspaniałe widoki.

Czyli się zbliża koniec relacji....

megidh napisał(a):Miradouro da Senhora do Monte jest jednym z najlepszych punktów widokowych w Lizbonie.

Rzeczywiście widoki stąd są fantastyczne .