Słowacja

Cześć Chłopaki
Usłyszałam Wasze wołanie Najpierw miałam napisać osobną relację z całego pobytu, ale po pierwsze: nie wiadomo, kiedy bym się za to wreszcie zabrała; po drugie: skoro jest "słowacki wątek", to po co tworzyć nowy

Nie będę więc dłużej zwlekać, bo może moje zdjęcia pomogą komuś w planowaniu własnych szlaków wiodących przez Wielką Fatrę. A może chociaż poprawią nastrój w ponury dzień.

W Wielkiej Fatrze byliśmy na początku sierpnia tego roku. Zrobiliśmy dwie trasy, które niestety nie będą "odkrywcze". Są to w zasadzie pętelki, które powtórzyliśmy za Wojtkiem-Franzem (dzięki za inspirację ), odrobinę je modyfikując

9 sierpnia - poniedziałek: Blatnica - Gaderska Dolina - Blatnicki Hrad - Vapenna Dolina - Mažarná Jaskyna - Tlsta (1373 m.) - Baglov Kopec - Zadna Ostra - Sedlo Ostrej - Ostra (1247 m.) - Murane - Konsky Dol - Gaderska Dolina - Blatnica.

Część pierwsza

Wielka Fatra nas zachwyciła. Postaram się nie gadać za dużo , tylko pokazać urodę gór. W końcu górskie wędrówki bardziej służą rozmyślaniom niż gadulstwu (Ale nie obiecuję na 100%, bo ze mnie jest gaduła, niestety )

Zaczęliśmy od Blatnickiego Hradu. Krótkie podejście (10-15 minut) z Gaderskiej Doliny. I już jest:



My się duchów nie boimy, nawet tych bludnych :



Mogłam się poczuć jak księżniczka zamknięta w wieży :



Ładny widok miała ta księżniczka:



Po krótkiej wizycie na zamku wracamy na żółty szlak, potem odbijamy na niebieski, który wiedzie Vapenną Doliną. Podejście jest tu dosyć strome i mozolne:



Do tego coraz częściej słyszymy grzmoty, najpierw dosyć daleko, potem trochę bliżej. W 2006 roku w Bieszczadach przeżyliśmy najgorszą w życiu burzę. Siedzieliśmy wtedy skuleni na Połoninie Caryńskiej (była z nami też Roxi i jej mąż ). Nigdy wcześniej ani później tak się nie bałam...

Więc mimo że burza zdaje się być stosunkowo daleko, poważnie myślimy o odwrocie. Na szczęście po kilkunastu minutach grzmotów nie słychać już wcale. Słońce znowu wychodzi zza chmur. Cóż, pogoda dzisiaj taka trochę niepewna, ale póki co nie spadła jeszcze ani jedna kropla deszczu. (Po dwóch dniach zwiedzania okolicznych miasteczek, odważyliśmy się pójść w góry; wcześniej nie było szans, bo ciągle lało... No więc może dziś się uda...)

Docieramy do Jaskini Mažarnej:



Trzeba podeprzeć, żeby się nie zawaliło :



Krótkie podejście (są łańcuchy, ale wydają się niepotrzebne w tym miejscu; mogą ewentualnie zestresować, jeśli ktoś nie lubi w górach żelastwa) i pierwszy (od dłuższego czasu) widok - taki nizinny raczej :



Potem znowu łańcuchy, te już są bardziej potrzebne :



("Ekstremalne" podejście z łańcuchami to będzie na Ostrą, ale na razie nie uprzedzajmy faktów )

I "hvarska sosna" gdzieś po drodze :



Słońce całkiem chowa się za chmurami, robi się coraz chłodniej i zaczyna padać deszcz Złośliwość losu! Jesteśmy już prawie na Tlstej... Na szczyt docieramy we mgle, a właściwie w chmurach. Rzucam się na skrzynkę z pamiątkowym zeszytem i dokonuję wpisu. Ze złą datą zresztą (Mariuszu, pewnie coś Ci to przypomina ), bo wpisałam, że byliśmy 8 sierpnia; zorientowałam się na Ostrej, ale już nie wróciliśmy





Zaczyna "się przecierać":



Widoki coraz lepsze. Jasnozielone zbocza świetnie kontrastują z wapiennymi skałami:



I takiego wielkiego grzyba znalazłam:



To był zdaje się podgrzybek złotawy. Obok był drugi, podobnych gabarytów Nie wzięliśmy ich ze sobą. Szkoda by było, ładniej wyglądają tam, na szczycie.

Jeszcze trochę czasu spędzamy na Tlstej, a potem dalej, niebieskim szlakiem, idziemy w stronę Ostrej. Ale o tym napiszę już w następnej odsłonie Obiecuję ładniejsze zdjęcia, bo pogoda nagle zrobiła nam miłą niespodziankę

Interseal napisał(a):Pętla owa wydaje się być sensownym rozwiązaniem na całodzienną wycieczkę z jednym maluchem na nóżkach własnych, a z drugim na plecach.

My zrobiliśmy ją w 8,5 godziny z częstymi przystankami na focenie (zdjęcia robiliśmy niemal bez przerwy ) i kilkoma na jedzenie. Na mapie ta trasa wygląda na krótszą Są duże różnice wysokości, więc idzie się stosunkowo wolno.
Poczekaj, będzie jeszcze jedna ciekawa pętelka i chyba ładniejsza widokowo Zawsze możecie zrobić obie

Interseal napisał(a):Czekam tylko na tą "ekstremalną" Ostrą, co też tam się okaże .

Ekstremalne było zwłaszcza schodzenie po łańcuchu, bo miałam problemy, żeby trafić stopą na jakąś półkę skalną (skała była raczej gładka, bez "stopni"). Ale wszystko jest do zrobienia. Samą końcówkę (najbardziej stromą) ewentualnie można odpuścić (ale wtedy nie będzie wpisu do książki )

Interseal napisał(a):O wpis w książce się nie martw. Będę przechodził to poprawię

Dzięki

Interseal napisał(a):Hvarska sosna w Słowacji... jakby to "brzydko" choć nie złośliwie powiedział o Nas cromaniakach mój kolega: "Całe życie z wariatami"

Ja też ciągle tak mówię Albo inni mówią tak o mnie

Pozdrawiam

grek napisał(a):Zresztą wystarczy popatrzeć na zdjęcia Maslinki, czy poszukać innych zdjęć w internecie ,by przekonać jak wiele te góry mają do zaoferowania.

Masz rację, Grek, Wielka Fatra ma do zaoferowania mnóstwo pięknych widokowo szlaków, na których nie spotka się zbyt wielu turystów. A jeśli już się jakiś napatoczy, to najprawdopodobniej będzie to Polak W skrzynce z zeszytem na którymś wielkofatrzańskim szczycie (nie wiem na którym) jest zdanie napisane alfabetem morsa. Brzmi ono: "Słowacy mają piękne góry, ale wcale po nich nie chodzą"

Grek, nie gniewaj się

Pozdrav

9 sierpnia - poniedziałek: Blatnica - Gaderska Dolina - Blatnicki Hrad - Vapenna Dolina - Mažarná Jaskyna - Tlsta (1373 m.) - Baglov Kopec - Zadna Ostra - Sedlo Ostrej - Ostra (1247 m.) - Murane - Konsky Dol - Gaderska Dolina - Blatnica.

Część druga

Teraz to już będzie głównie w dół - tak sobie myślę. Tymczasem okazuje się, że zielony szlak z Tlstej na Ostrą (przez Baglov kopec) prowadzi raz w górę, raz w dół, po wapiennych skałkach. Trochę śmiesznie, bo trzeba wejść na czubek takiej skałki:



a potem od razu z niego zejść. I tak ze 20 razy Ale widocznie nie dało się poprowadzić szlaku tuż obok.

Robi się coraz cieplej, chmury gdzieś odpływają i pokazuje się piękne słońce, a wraz z nim takie widoki:



Przed nami najpiękniejsza widokowo część dzisiejszej trasy (już niedaleko do Zadnej Ostrej i żółtego szlaku). Pora więc przysiąść na chwilę, żeby coś zjeść i rozkoszować się widokami:



Panoramka z najwyższym pasmem Wielkiej Fatry:



Najwyższy w Wielkiej Fatrze Ostredok (1592 m.) i sąsiadujące z nim szczyty. Tu będziemy jutro :





Widoki boskie! Cieszymy się, że pogoda tak się poprawiła.
Dochodzimy do Zadnej Ostrej i żółtego szlaku:



I widzimy nasz cel - Ostrą:





Nie wiemy jeszcze nawet, że Ostra to ta po lewej, a już zupełnie nie pomyślelibyśmy, że będziemy się wspinać "stromizną" dobrze widoczną na zdjęciu (można zauważyć drewniane stopnie).

Rzut oka za siebie:



Tuż przed rozpoczęciem wspinaczki:



No to się zaczyna! Są łańcuchy i jest dosyć ostro pod górę:



Jeśli myśleliśmy, że strome podejście mamy za sobą, byliśmy w błędzie. Teraz dopiero jest ostro (już wiemy, skąd wzięła się nazwa szczytu ). Wspinamy się po ścianie do okienka w skale:



Spojrzenie z owego okienka w dół, gdzie zostawiliśmy plecak:



Naiwnie sądziliśmy, że jesteśmy już na szczycie Ostrej. Myślałam, że można już położyć się na trawce i odpocząć :



I znowu się pomyliliśmy. Przed nami jeszcze kilkadziesiąt metrów, mniej więcej tyle samo w poziomie, co w pionie Teraz pora na "hardcore"!
Właściwie to jest jedno takie miejsce - gładka ściana, na której trudno znaleźć miejsce na postawienie stopy. Niestety nie mamy zdjęć, bo trzeba się było skoncentrować na czymś innym niż focenie.

Nasz wysiłek zostaje nagrodzony. Jesteśmy na szczycie Ostrej (tym prawdziwym wreszcie ) i mogę dokonać wpisu w księdze pamiątkowej (tym razem z poprawną datą ):



Pstrykamy jeszcze widoczki ze szczytu. Tlsta, na której byliśmy jakieś 3 godziny temu:



Teraz widziana "w kolorze", bez "zasłony dymnej"

I nasz jutrzejszy cel - fragment Wielkofatrzańskiej Magistrali, czyli pasmo Ostredoka:



Teraz pora na zejście, które jest trudniejsze niż wspinaczka. W najcięższym momencie mój mąż schodzi pierwszy, a potem stawia moją stopę w załomie skalnym, bo jakoś sama nie potrafię wyczuć żadnej półki. Później idziemy do "okienka" i znowu w dół, po nasze manele. Tu już jest łatwiej. Dochodzimy do niebieskiego szlaku, czyli do Chodnika Janka Bojmira. Idzie się przyjemnie, ścieżką trawersującą zbocze.

Śpieszymy się, bo jest już koło 18:00. Trochę za długo siedzieliśmy po drodze. A może raczej powinnam powiedzieć, że zbyt późno ruszyliśmy na szlak, bo dopiero o 11:00 Ale dzisiaj na tym wygraliśmy, bo rano było pochmurno, a teraz mamy piękną pogodę.

Idziemy dłuższą chwilę i wypatrujemy oznaczeń szlaku. Dawno ich nie było. W Wielkiej Fatrze nie występują one tak często jak w naszych górach, ale teraz to już przesada! Nasze przypuszczenia okazują się być prawdziwe - zgubiliśmy szlak!

Jest coraz później, a my nie mamy latarek-czołówek. Robi się gorąco! Musimy iść na azymut. O dziwo jest tak, że wcale nie przedzieramy się przez jakieś krzaczory, po prostu idziemy drogą ewidentnie przez kogoś wydeptaną. Widać jak na dłoni, że nie tylko my się tu pogubiliśmy. Ten przetarty szlak jest niestety bardzo stromy, trzeba uważać, żeby "nie pojechać" na gęsto już o tej porze ścielących się liściach.

W końcu udaje nam się dojść do zgubionego niebieskiego szlaku. Reszta drogi mogłaby być przyjemnym spacerkiem przez las, my jednak pokonujemy ją w przyśpieszonym tempie, żeby zdążyć przed zmrokiem.



Około 19:30 docieramy do parkingu. Czyli mieliśmy jeszcze jakieś 30 - 40 minut czasowego zapasu

Przestrzegam wszystkich wybierających się w Wielką Fatrę - uważnie śledźcie oznaczenia szlaków. Występują rzadko i zdarza się, że leżą na ziemi wraz z drzewami po ścince. W Polsce zgubienie szlaku nigdy nam się nie zdarzyło. A podczas tego wyjazdu ta sztuka udała nam się aż dwa razy (zdradzę, że jutro będzie to bardziej dramatyczne).

Zrobienie pętelki, którą opisałam, zajęło nam 8,5 godziny. Trasa nie jest bardzo długa (tak to wygląda na mapie), ale duże różnice wysokości sprawiają, że trzeba około 6, 7 godzin, żeby ją pokonać. Nam zajęło to więcej czasu, bo ciągle zatrzymywaliśmy się, a to na focenie, a to na jedzenie, czy też po prostu po to, żeby podziwiać krajobrazy Wielkiej Fatry Warto!

No i znowu się rozgadałam Ale widocznie nie umiem inaczej

W następnej odsłonie opiszę cudną wycieczkę pasmem Ostredoka.

Interseal napisał(a):Oj widzę, że Ostra na familijny wypad się nie jednak godzi.

Sam szczyt Ostrej na pewno nie. Ale możecie zrobić tę pętelkę do Sedla Ostrej, do tego miejsca nie jest w ogóle stromo. A potem wejść na niebieski szlak (Chodnik Janka Bojmira). Jeszcze pozostają łańcuchy przed Tlstą, ale tam jest dosyć łagodnie, a żelastwo to tylko "chłyt marketingowy" Chociaż nie wiem, czy małe nóżki Twojego syna dadzą radę w tym miejscu... Ale zawsze można zrobić pętlę z Chodnikiem Janka i powrotem Blatnicką Doliną (albo odwrotnie )

10 sierpnia - wtorek: Vyšna Revuca - Magura - Sedlo Ploskiej - Ploska (1532 m) - Chyžki (1340 m) - Koniarky - Suchy vrch - Ostredok (1592 m) - Frčkov - Krizna (1574 m) - Rybovske sedlo - Prašnicke sedlo - Vychodne Prašnicke sedlo - Tisova - Sucha Dolina - Vyšna Revuca

Część pierwsza

Czujemy w nogach wczorajszą trasę. Mimo to dzisiaj znowu decydujemy się na długą wędrówkę. Pogoda piękna (jest nawet zbyt gorąco), a jutro wracamy do domu, więc chcemy cieszyć się krajobrazami Wielkiej Fatry, póki możemy.

Niestety znowu późno wchodzimy na szlak, jeszcze później niż wczoraj Wstyd się przyznać o której, więc się nie przyznam (Jak komuś się będzie chciało liczyć, to sam wydedukuje, bo pewnie gdzieś tam przemycę jakieś godziny )
Na nasze usprawiedliwienie dodam, że dojazd do miejscowości, z której ruszaliśmy (Liptovske Revuce - Vyšna Revuca) zajął nam ponad godzinę. A było to spowodowane klamotami, które wlekły się przed nami i wypadkiem, w którym sprawcami byli... policjanci

Napiszę o tym parę słów, bo to ciekawa przygoda była. W pięknie położonej narciarskiej miejscowości Donovaly utknęliśmy w dłuuuugim korku. Z relacji przechodniów zrozumieliśmy, że stuknęły się trzy auta. Przesuwając się powoli w koreczku, aż zaniemówiliśmy z wrażenia. Bo oto na środku drogi stoi trzech rosłych facetów w kominiarkach i z kałachami i kieruje ruchem

Takich rzeczy nie widzieliśmy nawet w Bośni i Hercegowinie

Okazuje się, że antyterroryści wpakowali się "w tyłek" jadącego przed nimi samochodu. Czekając na pomoc kolegów, wyszli z auta i zaczęli kierować ruchem Dobre, prawda?

Tak więc "spóźnieni" haniebnie docieramy w końcu do miejscowości Liptovske Revuce, a właściwie do części Vyšna Revuca. Parkujemy przy głównej drodze, obok auta na warszawskich blachach I ruszamy w górę żółtym szlakiem.

Dzisiaj w planach mamy przejście głównym pasmem Wielkiej Fatry, z jej najwyższym szczytem - Ostredokiem.

Na początku szlak prowadzi przez pola:



W zasadzie w ogóle nie idziemy lasem, co ma swoje plusy i minusy. Niestety słońce daje nam popalić, bo cały czas jesteśmy wystawieni na jego działanie. Ale z drugiej strony możemy się opalić (z czego ja skwapliwie korzystam ):



Bardzo szybko zdobywamy wysokość.
Na łąkach aż roi się od kani:



Niech sobie rosną

Widoki są coraz piękniejsze. Przed nami szczyt o charakterystycznym wyglądzie - Čierny kameň (1479 m):



Po lewej zaś mamy tutejsze połoniny, czyli grzbiet Ostredoka:





Čierny kameň bliżej:



Dochodzimy do Sedla Ploskiej. Za sobą widzimy znów Čierny kameň. Z tego miejsca nie przypomina już Trzech Koron w Pieninach :



Przed szczytem Ploskiej teren wypłaszcza się. Przemierzamy "morza traw":



W końcu Ploska to nic innego jak po polsku: Płaska. Szczyt faktycznie jest płaski, rozciągnięty. Osiągamy pierwszy z dzisiejszych szczytów:



Niestety skrzynki z pamiątkową księgą brak

Obok drogowskazów jest grób wojaka, który poległ tu w 1944 roku:



Spędzamy chwilę na szczycie. Niestety czas nas goni Ruszamy dalej, na razie w dół

Potem znów w górę, w stronę Chyžkiego. Za plecami mamy szczyt Ploskiej:



Oddalamy się od niej dalej i dalej:



Właśnie na szczycie Ploskiej weszliśmy na czerwony szlak, czyli tzw. Wielkofatrzańską Magistralę.
Na łąkach pięknie, fioletowo kwitną osty:





Przechodzimy obok szczytu Chyžkiego, potem osiągamy przełęcz Koniarky. Tu znowu zaczyna się podejście. Nie jest bardzo strome, ale ja jestem już wykończona, nogi bolą ze zmęczenia... Idzie mi się coraz trudniej. Pocieszam się tym, że dzięki wysiłkowi mogę podziwiać takie cudne widoki:



Dzielnie idę dalej. Szlak trawersuje Suchy vrch. Nagle zapominam o zmęczeniu. Naszym oczom ukazuje się Ostredok w całej okazałości:



Przyspieszam kroku, żeby jak najszybciej zdobyć szczyt. Jeszcze chwila, jeszcze tylko parę kroków...

c.d.n.

Interseal napisał(a):Połoninki piękne i jakże inne od wczorajszej, zachodniej części tej samej Wielkiej Fatry.

Zdecydowanie inne! Te dwie wyprawy to wycieczki w dwa różne wielkofatrzańskie światy

Kiedy się wybieracie na słowacki szlak?

Piotrek, spis treści (Blisko, czasem bliżej nawet. Ościennie.) jest Twój, więc nie nam o nim decydować Ale mogę się wypowiedzieć

weldon napisał(a):Czy ja nie powinienem Was wpisać jako "Słowacja - praca zbiorowa"?

Hmmm... Praca zbiorowa pod redakcją Franza Bo Wojtek jest tu zdecydowanie najbardziej zasłużony

weldon napisał(a):No i opis powinienem chyba zmienić, bo "Wakacje na Słowacji" niezbyt pasują?

Większość odcinków to miesiące niewakacyjne No i głównie góry tu mamy. I forumowych Górali