Santorini bez samochodu, czyli autobusami i piechotą !

wiola2012 napisał(a):No po prostu pięknie.

megidh napisał(a):Fantastyczna byłaby taka kąpiel po trudach dzisiejszego dnia. ....W końcu podjęłam decyzję, że się jednak wykopię w bieliźnie.

Czyli na wakacje trzeba sobie sprawić uniwersalną bieliznę. Czarny np. z daleka jest nie do odróżnienia
Skorzystam z rad doświadczonych koleżanek i też będę zabierała ze sobą pareo.

Czarny byłby super. Ale tego dnia miałam na sobie blado różowy w bordowe paseczki i takie same majtki.
Ja generalnie nie cierpię biustonoszy z fiszbinami, więc ich nie noszę. Prawie zawsze mam na sobie biustonosz sportowy, który tutaj nadał się wyśmienicie.
Pareo w podręcznej torbie - obowiązkowe. Mój szal już kilkakrotnie się przydał w najmniej oczekiwanych sytuacjach.
Wydawać by się mogło, że w ciepłych krajach jest zbędny, a jednak tak nie jest. Sprawdza się powiedzenie "lepiej nosić, jak się prosić".

Po kąpieli i przeschnięciu decydujemy się na powrót.
Wracamy tą samą ścieżką pod skałami do portu Ammoudi.







Stoimy pod schodami prowadzącymi na górę i aż nam się słabo robi, na myśl o konieczności ich pokonania.


Ale ponieważ z portu można się dostać do Oia drogą biegnącą naokoło skał, to decydujemy, że wrócimy tamtędy.
Aby dostać się do tej drogi idziemy dalej wzdłuż portu.

Świetny ten spacer ! Dla widoków z dołu i kąpielowej zatoczki (też bym weszła w bieliźnie, chociaż tylko się wymaczam, gdyż pływać nie potrafię ) warto zaryzykować zwalenie się na głowę odpadających skał, co jest przecież znacznie gorsze, niż ominięcie oślich odchodów.

Fajnie, że jest jakaś opcja dla tych schodów, bo jak przeczytałam, że zaczynacie odwrót to aż mnie ścierpło na myśl o schodach...

Parea, vel sarongi stanowią zazwyczaj 1/3ią mojego bagażu
Mam ich niezliczone ilości, a służą do wszystkiego - można zrobić z nich turban, gdy słońce praży, skonstruować parawan, lub osłonę - cień nad głową, za pomocą odpowiedniego wiązania mam z nich błyskawicznie udrapowaną sukienkę , a raz - jeden posłużył mi za tobołek do transportu kamieni, gdy nie miałam na plaży torby .

Świetne klimaty biją ze zdjęć, i ta pogoda w porównaniu z tym, co mam za oknem
Gdybym tam teraz była, to te schody pokonałabym z przyjemnością
Muszę się do czegoś przyznać - w tym roku pokonałam paraliżujący mnie od 19 lat lęk przed lataniem , a nawet mi się to spodobało.
Teraz mogę już czytać relacje z odległych destynacji, bez myśli: " Kiedy i jak ja tam dotrę ?"
A Twoje Santorini bardzo mnie motywuje

megidh

Czekam na zdradę w Twoim wydaniu, bo z chęcią będę czytać Twoje relacje z innych części świata.

Przymierzam się pomalutku

dangol napisał(a):Dla widoków z dołu i kąpielowej zatoczki (też bym weszła w bieliźnie, chociaż tylko się wymaczam, gdyż pływać nie potrafię )

Nawet mi do głowy nie przyszło, że nie umiesz pływać.

dangol napisał(a):warto zaryzykować zwalenie się na głowę odpadających skał, co jest przecież znacznie gorsze, niż ominięcie oślich odchodów.

Nam się udało przejść bez żadnych przykrych niespodzianek, ale aż strach pomyśleć, co tam się dzieje, gdy ziemia chociaż trochę się zatrzęsie.

piekara114 napisał(a):Fajnie, że jest jakaś opcja dla tych schodów, bo jak przeczytałam, że zaczynacie odwrót to aż mnie ścierpło na myśl o schodach...

Schody pewnie byśmy pokonali, ale jak jest jakaś alternatywa i możliwość zobaczenia innych widoków, to czemu z tego nie skorzystać.

Katerina napisał(a):Parea, vel sarongi stanowią zazwyczaj 1/3ią mojego bagażu
Mam ich niezliczone ilości, a służą do wszystkiego - można zrobić z nich turban, gdy słońce praży, skonstruować parawan, lub osłonę - cień nad głową, za pomocą odpowiedniego wiązania mam z nich błyskawicznie udrapowaną sukienkę , a raz - jeden posłużył mi za tobołek do transportu kamieni, gdy nie miałam na plaży torby .

Turban też kiedyś zrobiłam w Egipcie ale tobołkiem mnie zaskoczyłaś. Super pomysł do wykorzystania w razie potrzeby.

Katerina napisał(a):Muszę się do czegoś przyznać - w tym roku pokonałam paraliżujący mnie od 19 lat lęk przed lataniem , a nawet mi się to spodobało.
Teraz mogę już czytać relacje z odległych destynacji, bez myśli: " Kiedy i jak ja tam dotrę ?"

Strach przed lataniem faktycznie zamyka sporo kierunków. Fajnie że się go wyzbyłaś.
A co to był za szczęśliwy lot, podczas którego doszło do tej wspaniałej metamorfozy ?

Alternatywna względem schodów trasa powrotna do droga, którą do portu mogą dostać się zmotoryzowani.
Jest ona dłuższa od tej po schodach, ale na pewno pokonuje się ją dużo łatwiej. Podpowiadany przez mapy Google czas jej przejścia w moimi przypadku się nie sprawdził i wyniósł 30 minut, ale to dlatego że co chwila się zatrzymywałam i robiłam zdjęcia.


Przy drodze z jednej i drugiej strony parkują samochody.
Na samym dole jest to w miarę bezpieczne, ale im wyżej tym bardziej samochody te narażone są na spadające kamienie.
Początkowa droga nie ma żadnego pobocza dla pieszych


ale po kilkudziesięciu metrach rozpoczyna się wąski chodnik.





Skały zabezpieczone są siatką przed spadającymi kamieniami, ale czytałam, że pomimo tego zabezpieczenia kamienie uszkadzają stojące tam pojazdy.











To miejsce sporo się zmieniło od czasu, gdy w 2011 roku samochody Google przygotowywały tutaj materiały do street view.


Na temat tego kościółka nic nie znalazłam, ale musiał zostać wybudowany po 2011 roku chyba z wykorzystaniem tej grody widocznej pod wskazanym wyżej linkiem street view.
Oczywiście był zamknięty, więc nie mieliśmy możliwości do niego zajrzeć.




Przed samym dojściem do Oia chodnik się skończył i resztę trasy pokonywaliśmy już poboczem.

Zaraz przy wejściu Oia weszliśmy do mini Marketu w celu nabycia jakichś napoi, bo pić nam się chciało okrutnie, a wszystkie zapasy wypiliśmy.
Kupiliśmy też jakieś słodkie rogaliki i karmę dla kotów i z tyłu sklepu (bo nie było tam żadnego innego miejsca, żeby gdzieś usiąść) skonsumowaliśmy taki posiłek wraz z kotami. To znaczy my jedliśmy rogaliki a koty karmę .


Po tym krótkim odpoczynku ponownie zagłębiliśmy się w uliczki Oia.
Oia z perspektywy tych uliczek w niczym nie przypomina tych stereotypowych obrazków widocznych na każdej pocztówce i w internecie.

megidh napisał(a)::hut:
Po tym krótkim odpoczynku ponownie zagłębiliśmy się w uliczki Oia.
Oia z perspektywy tych uliczek w niczym nie przypomina tych stereotypowych obrazków widocznych na każdej pocztówce i w internecie.

Tak, pomarańczowy kolor budynków, gdzieniegdzie odrapana farba, trochę bałaganu i już miejsce staje się niepodobne do tego znanego. Takie jakby "zaplecze". Ma jednak swój urok, np. to drzewko przerastające na całą szerokość przejścia, kotki i piesek ukryty pod ławką, stare wejścia i bramy, które pobudzają wyobraźnię: co tam się za nimi ukryło?
Podoba mi się

Pięknie uchwycone detale, zwłaszcza wszelkie wrota i bramy.
To "zaplecze" - wspomniane przez Wiolę, trochę odrapane, i tak wydaje mi się wystarczająco eleganckie i interesujące. Bardzo lubię zaplecza

Dla mnie to zaplecze Oia jest bardziej naturalne i bliższe Grecji jaką znam z moich 8 wyjazdów....

Uliczki na zapleczu Oia jednak się skończyły i ponownie znaleźliśmy się na głównym deptaku, wyłożonym marmurowymi płytami.


Do zachodu słońca pozostawało jeszcze niewiele ponad godzinę, ale po deptaku spacerowały już pięknie ubrane kobiety w eleganckim obuwiu, którym towarzyszyli panowie prowadzący je do restauracji, w których mieli zamówione stoliki. Nie chciałam nachalnie robić im zdjęć, ale te szpilki jakoś się załapały na fotkę.


Słońce było już nisko, więc cienie kładły na fotografowane obiekty.







Na takie ruiny też można się natknąć w tej reprezentacyjnej części Oia.


Sklepy przy marmurowym deptaku są bardzo eleganckie.

Waldek dojrzał biało-czarnego kotka wygrzewającego się w promieniach zachodzącego słońca na biało-czarnych kamieniach wyłożonych na dachu jednego z domków. Przystanął i zaczął go głaskać.

W jednej z mijanych restauracji ujrzeliśmy wystawkę z butelek po piwie, które produkowane jest na wyspie Santorini.
Niestety nie można tego piwa kupić w sklepach. Można się go napić jedynie w lokalach.












Doszliśmy do końca deptaka, gdzie znajduje się kościół parafialny Agios Georgios. Został on zbudowany na początku XIX wieku. Nazywany jest także "Apanomeritis", ona nazwy Apano Meria, jaką wtedy nosiała Oia. Podczas trzęsienia ziemi w 1956 roku kościół został prawie całkowicie zrównany z ziemią, ale odrestaurowano go w latach 1966-67 przez Loukas Nomikos, którego popiersie wzniesiono na dziedzińcu kościoła.

megidh napisał(a)::hut:

Do zachodu słońca pozostawało jeszcze niewiele ponad godzinę, ale po deptaku spacerowały już pięknie ubrane kobiety w eleganckim obuwiu, którym towarzyszyli panowie prowadzący je do restauracji, w których mieli zamówione stoliki. .....Słońce było już nisko, więc cienie kładły na fotografowane obiekty.

I wszystko jasne, zastanawiałam się, jak Ty to zrobiłaś, że masz na zdjęciach tak mało ludzi. Okazuje się, że poszli na zachód słońca albo na kolację . Ja w Oia, co prawda w południe, to ciągle miałam kogoś w kadrze.

megidh napisał(a)::hut:
W jednej z mijanych restauracji ujrzeliśmy wystawkę z butelek po piwie, które produkowane jest na wyspie Santorini.

Skosztowaliście tych piwek o wdzięcznej nazwie?