Rumuńskie wyrypy: bałkański sezon 2019 cz.6

Najbliższy sąsiad - Vf. Negoveanu - prezentuje niewielki, częściowo skalny kocioł, opadający w stronę doliny. Schodzę w jego stronę, zbliżając się tylko nieco do drogi, która podchodzi blisko przełęczy, ale nie osiągając jej, zakręca w kierunku północno-zachodnim. Idę więc dalej po trawkach aż na skraj trawiasto-skalnego kotła, stanowiącego miłe urozmaicenie w krainie połonin, po czym wchodzę na Negoveanu - najbardziej na zachód położony szczyt na mojej dzisiejszej trasie.

Nie zabawiam długo - słońce przechodzi już na zachodnią stronę nieba - i przyspieszam kroku najpierw po łagodnej kopule szczytowej, potem już stromiej pośród pojedynczych krzaków kosodrzewiny, wreszcie wyszukując przejścia w narastającej gęstwinie. Na szczęście znajduję rodzaj ścieżki na tyle szerokiej, że miziające mnie gałęzie pozwalają jednak na przejście pomiędzy nimi. Z kosówki wypadam wprost na drogę, na której wprawdzie żadnego szlaku nie widać, ale do tego zdążyłem się już przyzwyczaić. Kiedy jednak droga osiąga skraj lasu, na pierwszym drzewie widzę wymalowane niebieskie i żółte punkty. Niesamowite!









Kilka zakosów i po minięciu siodła przełęczy wpadam na tabliczkę ze strzałką w lewo: Ciunget przez Piatra Tarnovului - 4,5h. Jest godzina piętnasta... Bardzo bym chciał wejść na tę skałę, ale podany czas mocno zniechęca. Kończyłbym trasę już po zmroku i to bez szlaku, za to wyszukując zejścia na zalesionym stoku.
Pokusa bierze jednak górę i zbaczam z drogi. Niestety, nie ma nawet śladu ścieżki. Jest za to wznoszący się grzbiet. Kroczę w wysokich trawach do momentu pierwszej drzewnej barykady. Znajduję obejście i trafiam na następną. Tę już forsuję, ale po chwili gąszcz gęstnieje i przez plątaninę pni i gałęzi nie widać dalej niż na kilka metrów. Jeszcze próbuję znaleźć jakieś przejście po prawej stronie, ale gałęzie szarpią mnie za plecak, ubranie, włosy... Nic z tego - nie dam rady. Może widoki z drogi, przebiegającej tuż pod skałami, wynagrodzą mi to niedoszłe przejście granią.







Cofam się odrobinę poza największy gąszcz, po czym schodzę wprost w dół, wyszukując co łatwiejszych przejść pomiędzy zwalonymi pniami. Docieram do pozostawionej wcześniej drogi i teraz już wygodnie, opadającym trawersem, dochodzę pod pierwsze skały.





Pozdrawiam,
Franz
http://wfs.freehost.pl
http://wfs.cba.pl

Najpierw jeszcze w prześwitach pomiędzy gałęziami drzew, za chwilę już w otwartym terenie - zadzieram głowę w górę na kolejne filary i ściany, w pęknięciach których rozgościły się krzaki i pomniejsze drzewa. Mijam zawieszone wysoko skalne okienko, potem odstrzeloną iglicę, kilka następnych turni i bardziej jednolity mur, po czym droga schodzi już niżej.

Ponad doliną wznoszą się dzisiejsze moje szczyty, począwszy od porannego Ursu. Z tyłu, nad Vf Nedeia zawisła jakaś bura chmura, ale nie wygląda to groźnie. Skały zostały za mną, a ja wkraczam na małe wypłaszczenie z kilkoma szałasami, malowniczo zawieszonymi nad doliną. Droga wchodzi w las. Kolejne zakosy uzupełnione są o warianty dla niecierpliwych, z czego chętnie korzystam i wkrótce ląduję na dnie doliny.









Biegnąca tędy droga jest szeroka, ale mocno zabłocona - zwłaszcza w kilku miejscach, przeciętych przez strumyki. Dalej już lepiej, a kiedy dochodzę do szerokiego brodu przez rzekę, udaje mi się znaleźć w pobliżu węższe miejsce z dogodnie ułożonymi kamieniami. Jeszcze kilka razy rzeka zabiera fragmenty drogi i trzeba skakać na palcach, za to są już mostki zamiast kolejnych brodów.









Po siedemnastej jestem przy wozie - czyli jeszcze zdążę wypić kawę, a następnie zjechać do Ciungetu. Nie obywa się bez nieprzyjemnego dla ucha dźwięku szorowania podwoziem po błocie, ale i tym razem, na szczęście, brak ostrych uderzeń o kamienie. Dojeżdżam do Ciungetu i dalej już szosą do główniejszej drogi, a za Brezoi wpadam na ruchliwą, zatłoczoną siódemkę. Kierunek - północ. Jest już zupełnie ciemno, kiedy wyjeżdżam de facto poza góry, ale w Talmaciu skręt w lewo, za chwilę kolejny skręt i jestem na bocznej, dziurawej drodze prowadzącej znów w majaczące na horyzoncie góry. W górską dolinę wjeżdżam już tylko leśną drogą. Tuż przed rozstajami miga mi z przodu po prawej jakieś światło, a na zamazanej tabliczce wskazującej w lewo, bardziej się domyślam, niż odczytuję napis "Negovanu". Hmm... jeśli to chodzi o jezioro, to pewnie jest to mój kierunek. Skręcam, ale szybko daję sobie spokój. Tą drogą nie przejadę. Wracam i sprawdzam prawą odnogę. Światło pochodzi z małej elektrowni, ale z żywych istot wita mnie jedynie pies. Jego ujadanie nikogo więcej nie wywołuje, więc nie mam możliwości zasięgnięcia języka. Cóż, ponownie wracam do rozstajów - jest tu wystarczająco szeroko, bym się mógł spokojnie roztasować na nocleg. Jutro, przy świetle dziennym, spróbuję rozeznać, jak mam dotrzeć na miejsce, z którego będę mógł zrobić wycieczkę przez góry Lotru oraz Cindrel.

Pozdrawiam,
Franz
http://wfs.freehost.pl
http://wfs.cba.pl

Z przyjemnością powędrowałam z Tobą po wschodniej części Capatini i zobaczyłam nieznane mi rejony

Jeśli pozwolisz, za kilka dni zaproszę Ciebie i innych czytelników na kontynuację spaceru. Tak się składa, że my osiągneliśmy główny grzbiet na Curmatura Oltetului, czyli dość blisko miejsca, gdzie Ty go opuściłeś i doszliśmy do Urdele na Transalpinie.

Pozdrawiam

Dorota_NS napisał(a):Z przyjemnością powędrowałam z Tobą po wschodniej części Capatini i zobaczyłam nieznane mi rejony

To była centralna część. Na wschód jeszcze tam co nieco zostało.

Dorota_NS napisał(a):Jeśli pozwolisz, za kilka dni zaproszę Ciebie i innych czytelników na kontynuację spaceru. Tak się składa, że my osiągneliśmy główny grzbiet na Curmatura Oltetului, czyli dość blisko miejsca, gdzie Ty go opuściłeś i doszliśmy do Urdele na Transalpinie.

Z prawdziwą frajdą powędruję Waszymi szlakami.
Przez Urdele przejeżdżałem w sierpniu minionego roku - dwadzieścia kilometrów nocnego horroru.

A z Urdele dalej - jak? W Parang?

Pozdrawiam,
Wojtek

Cały czas tak pięknie kolorowo ... aż niewiarygodnie !

Pozdrawiam

Cały czas patrzę i podziwiam wyrypy

Pozdrawiam i życzę powrotu na te wyrypy

I znowu ta kusząca jesień rumuńska...
Szałasy też mają fajne.
O skałach i ich ilości już lepiej nie piszę nic.
(Ty tam zawsze Wojtek jakąś "odstrzeloną turnię" wypatrzysz).

Janusz Bajcer napisał(a):Cały czas patrzę i podziwiam wyrypy

Cieszę się, że tu zaglądasz. Ja czekam cierpliwie na kontynuację Twojej relacji. Coś się przerwa przedłuża...

Janusz Bajcer napisał(a):Pozdrawiam i życzę powrotu na te wyrypy

Dziękuję, też sobie tego życzę. Podobnie jak każdemu życzę takiego sposobu spędzania wolnego czasu, jaki mu najbardziej odpowiada.

mariusz-w napisał(a):Cały czas tak pięknie kolorowo ... aż niewiarygodnie !

Fatamorgana napisał(a):I znowu ta kusząca jesień rumuńska...

Uwielbiam tamtejszą jesień. Chociaż wiośnie też niczego zarzucić się nie da.

Fatamorgana napisał(a):Szałasy też mają fajne.

Takich jak te - jest w Rumunii sporo. Ale są też znacznie ładniejsze. Chyba mój następny wypad rumuński zrobię właśnie w rejony ciekawych szałasów.

Fatamorgana napisał(a):O skałach i ich ilości już lepiej nie piszę nic.
(Ty tam zawsze Wojtek jakąś "odstrzeloną turnię" wypatrzysz).

No cóż, jestem skałolubem.

Pozdrawiam,
Wojtek

Witam

Zgodnie z zapowiedzią, kilka słów i obrazków z naszej wędrówki po Munti Capatini, która była fragmentem dłuższej, 5 dniowej trasy.

Tytułem wstępu:

Drogą 7A dojeżdżamy z Petrosani do Obarsia Lotrului, zostawiamy samochód pod opieką personelu schroniska, bierzemy nasze "garby" i ruszamy.
Ze schroniska jest blisko do skrzyżowania z Transalpiną i ten odcinek pokonujemy na piechotę. Później, na Transalpinie łapiemy stopa, a właściwie stop łapie nas - jadący nim młodzi Rumuni (auto 4x4) nie są pewni trasy a my już tam byliśmy.
W ten sposób szybko i bezboleśnie osiągamy wysokość. Wysiadamy w miejscu, gdzie rozpoczynamy już nie tak forsowne podejście na Latoritei (pasmo równoległe do M. Capatini).

Łagodnymi połoninami Latoritei wędrujemy dwa dni na wschód by później "przeskoczyć" na Capatini i powędrować na zachód. Ten przeskok oznacza strome zejście nad jezioro Petrimanu do doliny Latoritei i mozolne odrabianie wysokości po jej drugiej stronie.
Główny grzbiet Capatini osiągamy na dość niskiej przełęczy Curmatura Oltetului i wędrujemy nim 1,5 dnia. Następnie przekraczamy Transalpinę na przełęczy Urdele i kolejne 1,5 dnia spędzamy w Paringu. Tu powtarzamy fragment naszej trasy sprzed 4 lat, gdy idąc w deszczu i mgle kompletnie nic nie widzieliśmy. Wędrówkę kończymy schodząc jednym z bocznych ramion Paringu na północ, na przełęcz Groapa Seaca na drodze 7A.
I drogą tą, trochę na piechotę a głównie stopem docieramy do samochodu, zamykając tym samym pętelkę.

Teraz niech mówią obrazki.

Zaczynamy podejście z Valea Latoritei. Trochę tak:



Ale to tylko dla skrótu, bo przecież prościej tak:



I już Curmatura Oltetului:



Podejście z przełęczy rozpoczynamy w większym towarzystwie:

cd.

Częste spotkania w górach Rumunii - pasterz:



Dalej wędrujemy w zasadzie "łagodnie", bez istotnych różnic wysokości:









cdn.

cd.

Wędrujemy dalej





Jednak trochę trzeba zejść:



Robi się późne popołudnie i trzeba mysleć o noclegu





To może tu?



Tak, tu będzie dobrze. Widokowo.

cdn.

Pięknie!
I z pudłem byliście! W zamierzchłych czasach też w ten sposób chodziłem i wieczorem robiłem na drutach.

A to zdjęcie:



chwyta za serce...

Pozdrawiam,
Wojtek

Cd.

Wstajemy razem ze słońcem:



Czas powędrować dalej. Przed nami dobrze już widoczny Paring. Na górce po prawej - zygzak Transalpiny.



W poszukiwaniu wody - to w górach jedno z podstawowych zadań "gospodarczych":



Paring coraz bliżej:



Miejscowość Ranca przy Transalpinie:



Cdn.