Nie tylko połoniny… Bieszczady 2020, Sanok 2021

Do wnętrza cerkwi niestety nie weszliśmy , toteż tak jak w przypadku Michniowca, musiałam zadowolić się tym, co znalazłam w internecie .

(fotka z netu: https://fotolatos.pl/?gallery=cerkiew-s ... -w-bystrem na tej stronie można zobaczyć sporo zdjęć z Bystrego)

Dawigs miał więcej szczęścia i pokazał fajne fotki z wnętrza cerkwi.

Z pierwotnego wyposażenia została tylko uszkodzona rama ikonostasu, podstawa ołtarza i podniszczone tabernakulum. W świątyni jest też lapidarium krzyży i przedmiotów kultu z kilku bieszczadzkich cmentarzy i cerkwisk, m.in. krzyże z Lipia i Tworylnego.

Wirtualne oglądanie cerkwi św. Michała Archanioła możliwe jest TUTAJ.

Tak jak w przypadku Łopienki, w Bystrem też „przegapiliśmy” doroczny odpust.



Wszystko przez to, iż przed wyjazdem za mało wgłębiłam się w bieszczadzkie kalendarium. Gdybym znała odpustowe terminy, pewnie noclegi zaplanowałabym w odwrotnej kolejności, wówczas spacery do Bystrego i Łopienki moglibyśmy odbyć w dni odpustowe . W przypadku Bystrego oznaczałoby to możliwość wejścia do cerkwi.

Fotka z tegorocznego odpustu znaleziona na stronie http://www.bieszczadzka24.pl/fotorelacj ... rem/511/11 (zdjęć jest tam więcej) :

(fotka z netu)

My skorzystaliśmy jedynie z możliwości zrobienia pamiątkowych fotek przy ozdobionym odpustowo wejściu do cerkwi.





Warto zwrócić uwagę na stopień przed wejściem do cerkwi. Jest to stara płyta nagrobna z zatartą inskrypcją cyrylicą i ledwie widoczną datą (? 1743) – prawdopodobnie był to nagrobek duchownego pochodzący z pierwotnego cmentarza wokół cerkwi.





Z cerkwi to tyle, ale z Bystrego będzie cd.

Taka pogoda na zwiedzanie - to ja rozumiem

dangol napisał(a): Zdecydowanie za szybko rozpoczęliśmy bieszczadzki urlop, pięknie się zrobiło tuż przed "czasem powrotu". W słońcu cerkwie pięknieją , na połoninach też byłoby lepiej.

Najciekawiej jest w listopadzie jeżeli chodzi o pogodę - temperatury znośne , turystów malutko , a pogoda i widoki takie jak lubię





Pozdrawiam
Piotr

Piękne te listopadowe połoniny, Piotrze !

Szkoda, że mam tak daleko w Bieszczady, bo może wtedy udało się kiedyś wybrać tam w takim terminie. Bliżej mi jednak na sudeckie szlaki... No ale ten listopad nie sprzyjał żadnym wypadom, nawet jednodniowym, beznoclegowym. Mam złamany nadgarstek (na szczęście lewy), kijka w ręce nie utrzymam, a z chorym kolanem bez kijków górach nie dałabym rady

piotrf napisał(a):T
Najciekawiej jest w listopadzie jeżeli chodzi o pogodę - temperatury znośne , turystów malutko , a pogoda i widoki takie jak lubię

Świetne zdjęcia i widoki. Jak się to wszystko w końcu unormuje trzeba będzie kiedyś jesienią wyskoczyć na połoniny .

dangol napisał(a):Piękne te listopadowe połoniny, Piotrze !
Mam złamany nadgarstek (na szczęście lewy), kijka w ręce nie utrzymam, a z chorym kolanem bez kijków górach nie dałabym rady

Życzę szybkiego powrotu do pełnej sprawności.

dangol napisał(a): Mam złamany nadgarstek (na szczęście lewy), kijka w ręce nie utrzymam, a z chorym kolanem bez kijków górach nie dałabym rady

Danusiu , strasznie mi przykro , mam podobny problem z kolanem i od pewnego czasu na dłuższe spacery po górkach bez kijków się nie wybieram . Mam nadzieję , że szybko wszystko wróci do normy - tego Ci życzę , jak i tzw. "posezonowych" spacerów bieszczadzkich .


Pozdrawiam
Piotr

Już jest znacznie lepiej, ale orteza jeszcze przez dwa tygodnie, stare kości niestety szybko się nie zrastają. Co potem, zobaczymy...

Jeden z wielu przydrożnych krzyży, z których słynie Kraina Lipecka…





A teraz będą krzyże cmentarne, gdyż około 100 m od cerkwi, po drugiej stronie drogi, znajduje się bojkowski cmentarz z zachowanymi 13 nagrobkami z połowy XIX wieku.



Dominują tu proste, kamienne nagrobki zwieńczone w większości żeliwnymi krzyżami. Jedynie dwa nagrobki nie mają krzyży, pozostałe posiadają krzyże żeliwne na piaskowcowych fundamentach (8) lub kamienne piaskowcowe (2) . Jeden nagrobek to sam krzyż żeliwny . Na wszystkich krzyżach przedstawiono Chrystusa Ukrzyżowanego w tradycji bizantyjsko-ruskiej, z zaciśniętymi dłońmi, głową opadająca na prawie ramie, nogami spoczywającymi na dolnej belce krzyża, stopami przybitymi do niej osobno.

Pierwotnie nie zamierzaliśmy wracać tą samą, asfaltową drogą. Na mapie zaznaczony jest szlak konny wiodący przez pastwiska - ale w Bystrem nie było żadnych oznaczeń tego szlaku.



Drogę odchodzącą od utwradzonej trasy zlokalizowaliśmy , ale błoto było na niej „po pachy”, rociapane raciczkami krów tędy właśnie chadzającymi na pastwisko. Gdyby godzina była wcześniejsza, pewnie zdecydowalibyśmy się kluczyć po łąkach, szukając dogodnego przejścia przez liczne źródliskowe strumyki Mszanki (raczej nie wierzyliśmy w masową obecność kładek na nich), no ale dreptanie tamtędy o zmroku to nie byłby mądry pomysł. Oceniliśmy, że nawet idąc asfaltem miarowym krokiem, do Lipia dojedziemy tuż po zachodzie słońca. Przezornie, wybraliśmy więc powrót po śladach.

Tę samą drogą wybrała gadzina, ale nie w porę , bo trafiła pod jakieś auto.



Dalej z lokalnej zwierzyny były już tylko krowy na pastwiskach , ale i one właśnie zganiano z łąk do zagród, żeby zapewnić mleko dla Mlekovity .

Przedwieczorne widoki na Krainę Lipecką z masywem najwyższych partii pasma Żukowa: Besida (856 m n.p.m.) i Jaworniki (908 m n.p.m.). Pięknie musi być wtedy, gdy na łąkach jest mnóstwo kwiatów





















Dobranoc

Fajna wycieczka po Lipieckiej Krainie. Dla nas świetne uzupełnienie naszej wizyty w Mnichowcu i Bystrem .

Ale piękne światło złapaliście na ostatnich zajęciach.
Cudna bieszczadzka jesień

marze_na napisał(a):Cudna bieszczadzka jesień

Żebyśmy taką mieli przez cały urlop, to byłoby naprawdę świetnie!

Dawigs napisał(a):Fajna wycieczka po Lipieckiej Krainie.

Poza zdjęciem przy cerkwi w Michniowcu, z młodych lat nie mam więcej starych fotek z Lipeckiej Krainy.
Mam za to trochę wspomnień , zwłaszcza z podejścia na Besidę, na którą wówczas nie prowadził żaden szlak. Koleżanka, z którą wówczas przedzierałyśmy się przez krzaczory i taplałyśmy się w błotku przy przekraczaniu strumyczków, startowała wówczas w konkursie geograficznym dla szkół średnich, w ramach którego trzeba było przygotować opracowanie geologicznie i przyrodnicze jakiegoś mało znanego, malutkiego fragmentu naszego kraju. Ponieważ akurat byłyśmy na bieszczadzkim obozie, a Besida niemalże na widoku no i w zasięgu spaceru , w ramach wolnego czasu poszłyśmy tam, aby Alina mogła zapoznać się z tym wzniesieniem pasma Żukowa. Moja pomoc, oprócz towarzystwa oczywiście , ograniczyła się do przygotowania rysunków z widoczkami na Besidę z naszej trasy, a potem w czasie zejścia (już z łąk) na okolice.
Nie mam niestety śladu po tych szkicach - ich fotek wszakże nie robiłyśmy, a oryginały zostały dołączone do opracowania. Koleżanka zdobyła w tym konkursie dość wysoką lokatę , oczywiście nie ze względu na moją „twórczość” pomocniczą , ale fachowe informacje merytoryczne .

„Gór mi mało i trzeba mi więcej
Żeby przetrwać od zimy do zimy” ….



(„Gór mi mało” – Dom o Zielonych Progach - sł. Tomasz Borkowski, muz. Wojtek Szymański)

Poniedziałek, 5 października

To niestety nasz ostatni pełny dzień w Bieszczadach! Obudziły nas oczywiście bańki , ale dopiero te puste .





Dochodziła 7:30, więc można było wstawać . Zwłaszcza, że przed nami ostatnia już wędrówka po połoninach...

Tym razem Tarnica, dla mnie wyjątkowo nie z Ustrzyk, lecz z Wołosatego. Tak się złożyło, że nigdy nie szłam stamtąd na najwyższy bieszczadzki szczyt. Dawniej dojazd do Wołosatego nie był łatwy (przecież prywatnych busików nie było), stąd zawsze do gniazda Tarnicy startowałam z Ustrzyk Górnych przez Szeroki Wierch - tym razem tamtędy mieliśmy schodzić.

Auto zostawiliśmy na parkingu w „centrum” Ustrzyk Górnych - cena postoju całodziennego to 20 zł. O 2 zł taniej byłoby na parkingu BdPN przy wejściu na czerwony szlak na Szeroki Wierch, ale taka różnica kwotowa nie była warta porannego dreptania z powrotem, do przystanku busików.

Na transport do Wołosatego musieliśmy poczekać kilkanaście minut, aż zbierze się komplet (o dziwo, większe wzięcie miał kierunek na Widełki i Muczne). Moglibyśmy pojechać od razu, ale wówczas musielibyśmy zapłacić 50 zł za kurs, a tak wyszło po 10 zł od głowy. Kawka przy parkingu była więc „za darmo”.

Wołosate osiągnęliśmy ciut przed godziną 10-tą. Nabyliśmy parkowe bilety i niebieskim szlakiem ruszyliśmy na szlak.