Nie tylko połoniny… Bieszczady 2020, Sanok 2021

Przed nami płaski odcinek przez łąkę. Na pustki na szlaku się nie zanosiło , a potem było tylko gorzej .









Z podejścia przez las zdjęć nie mamy. Ludków na szlaku mnóstwo, na krótkich przystankach na wyregulowanie oddechu, robienie fotek było bezsensowne. Miejsca przy odpoczynkowych wiatach były oblegane, tam więc nie przystawałam wcale. Do schodów w górach już się przyzwyczaiłam , więc jakoś dałam sobie z nimi radę.

Ciut dłuższy przystanek dopiero po wyjściu z lasu . Co prawda są tam schody, ale także widoki . Tyle, że tego dnia średnio wyraźne.

Za polaną jeszcze ostatni, wąziutki pasek buczyny i krótkie, strome podejście. Za nim jest miejsce z ławeczkami i widokiem na Tarnicę i Szeroki Wierch.



Fajne miejsce na odsapkę, tu w zasadzie prawie wcale nie wiało, słońce dawało miłe ciepełko . Można było się zregenerować przed czekającymi mnie schodami.



Widoki z podejścia na przełęcz oczywiście super, dzięki czemu pokonywanie różnicy wysokości nie męczy tak, jak w leśnej duchocie.

Jedynym problemem było to, że czasem cały „schodek ”był jedną wielką kałużą. Zamiast ziemi (mocno wypłukanej) pomiędzy drewnianymi dość wysokimi progami, było bowiem sporo wody, jaka zebrała się po kilkudniowych deszczach i nijak jakoś nie chciała wyparować. Tak więc, aby nie zamoczyć całego buta, musiałam czasem wykonywać dziwne akrobacje. Na szczęście na niektórych schodach było tylko błoto .

Tłumy wyległy, no to ciekawe czy będzie na szczycie gdzie dwie nogi postawić.

Zaglądam często i muszę przyznać, że Bieszczady to ty znasz chyba lepiej niż własną kieszeń , w moim wypadku musiałabym powiedzieć ze lepiej znasz Bieszczady niż ja własne plecy. (No po prostu nie mogę sobie ich dokładnie oglądnąć a przydałoby się. To takie nawiązanie do bolącego kolana i innych problemów zdrowotnych)

dangol napisał(a):[i]„
Na transport do Wołosatego musieliśmy poczekać kilkanaście minut, aż zbierze się komplet (o dziwo, większe wzięcie miał kierunek na Widełki i Muczne).

Odwrotnie niż w naszym przypadku .

dangol napisał(a):Jedynym problemem było to, że czasem cały „schodek ”był jedną wielką kałużą. Zamiast ziemi (mocno wypłukanej) pomiędzy drewnianymi dość wysokimi progami, było bowiem sporo wody, jaka zebrała się po kilkudniowych deszczach i nijak jakoś nie chciała wyparować. Tak więc, aby nie zamoczyć całego buta, musiałam czasem wykonywać dziwne akrobacje. Na szczęście na niektórych schodach było tylko błoto .

Jesienią był remont szlaków, które w tym czasie były wyłączane z użytku. Wypełniano głównie ubytki na schodach. Potrzebny materiał był transportowany śmigłowcem.

Fajne zdjęcia .

dangol napisał(a):Pięknie musi być wtedy, gdy na łąkach jest mnóstwo kwiatów

To prawda , dla mnie magiczne stają się jednak wtedy , gdy kwitnie tarnina



ale bywa też tak









Pozdrawiam
Piotr

Lidia K napisał(a): To takie nawiązanie do bolącego kolana i innych problemów zdrowotnych

Staram się pokonywać moje bolączki, ale nie zawsze mi się to udaje .
Bieszczady na szczęście wytworzyły pozytywną energię i kolano się jakoś dostosowało .

Lidia K napisał(a): muszę przyznać, że Bieszczady to ty znasz chyba lepiej niż własną kieszeń

Raczej… znałam . Przed laty chyba nawet bardziej, niż Sudety . Teraz trochę udało mi się odnaleźć tej „wiedzy” sprzed lat, jednak ze względu na spore zmiany, jakie przez ten czas nastąpiły, w większości musiałam uczyć się Bieszczadu od nowa .
A znawcą Bieszczadów jest na pewno Piotr, bywający tam przez wszystkie pory roku, dzięki czemu odkrywa ich czar .

piotrf napisał(a): dla mnie magiczne stają się jednak wtedy , gdy kwitnie tarnina

Magiczne, prawda

Mnie magia też objawiła się w Bieszczadach, aczkolwiek w skromniejszym wydaniu.
Otóż, zanim jeszcze zaczęłam jeździć tam na obozy harcerskie, wielokrotnie powtarzał mi się taki oto sen: leśna polana pełna bratków , ale takich "pełnowymiarowych", jak na parkowych klombach, a nie malutkich fiołków trójbarwnych. Sny urwały się po tym, jak któregoś razu , wędrując w Bieszczadach dzikimi wąskimi ścieżynkami, zeszłam z jednej z nich nieco w bok, aby za osłoną drzew się wysiusiać . A tam trafiłam na polankę z kilkoma kępami wielgaśnych braków ! Pewnie pozostałość po zrównanej z ziemią dawnej wiosce… Tak oto Bieszczady stały się górami moich marzeń i snów , słowa tej starej piosenki są więc dla mnie jak najbardziej prawdziwe.

„Bieszczady - góry mych marzeń i snów,
Bieszczady - niezapomniane,
Bieszczady - ja do was wrócę znów
O góry me ukochane

Wejdę na Rawkę i Halicz,
Namiot w Berehach rozbiję.
Zjem na kolację borówek,
Wodą z potoku popiję.

Potem rozpalę ognisko,
Wszyscy siądziemy dokoła.
I znowu w górę popłynie
Nasza piosenka wesoła.

Bieszczady - góry mych marzeń i snów,
Przepiękne twe połoniny.
Bieszczady - ja do was wrócę znów,
Popatrzeć na stoki Wetliny”

Ileż to razy śpiewałam ją przy ognisku! Wciąż mi dźwięczy w uszach , ale jakoś nie umiem jej znaleźć na youtube…

Dawigs napisał(a): Jesienią był remont szlaków, które w tym czasie były wyłączane z użytku. Wypełniano głównie ubytki na schodach. Potrzebny materiał był transportowany śmigłowcem.

Ten remont jak najbardziej schodom się należał!

Omijając łagodnym łukiem grzbiet Tranicy, dotarłam (w „przepisowym” czasie 2 godzin) na przełęcz pod Tarnicą , występującą też pod nazwą Sidło albo Przełęcz Krygowskiego. Jej wysokość też jest różne podawana – na mapie Compassu jest to 1286 m, a na drogowskazie na samej przełęczy 1275 m (nazwy brak).

Na przełęczy jest skrzyżowanie ze szlakiem czerwonym, stąd prowadzi 15-miniutowy szlak żółty na szczyt Tarnicy. Zanim tam podeszliśmy, przysiedliśmy na troszkę na ławeczce, aby wypić przydźwigane piwko i wzmocnić się wafelkim .

W sznureczku innych turystów, ruszyliśmy zdobywać najwyższy szczyt polskiej części Bieszczadów.
Zamiast oglądać liczne plecy , skupiłam się na widokach w bok. Zwłaszcza Krzemień świetnie się prezentował .















Nie pamiętam już oczywiście, ale wydaje mi się, iż dawniej na Tarnicę szło się z przełęczy inaczej - to znaczy ostrym podejściem na niższy jej wierzchołek (1339 m), a dopiero potem króciutko i łagodnie na główny. A może jednak coś mi się pomieszało?

Dotarliśmy na szczyt – Tarnica (1346 m).





Nazwa pochodzi z języka rumuńskiego („tarniţa”) i oznacza „siodło”. Pierwotnie tak nazywała się przełęcz pod Tarnicą.
Według legendy, wójt Wołosatego ofiarował Stefanowi Batoremu n potrzeby wojenne wszystkie woły z okolicznych połonin, w podzięce król nadał wójtowi tutejsze połoniny, w tym Tarnicę.

Na szczycie stoi wielki krzyż opatrzony tablicą informującą, że w 1953 r. na Tarnicy był Jan Paweł II, jeszcze jako ksiądz Karol Wojtyła. Krzyż stanął w 2000 r. na pamiątkę jego pontyfikatu.



Poprzednio na szczycie stał nieco niższy krzyż z 1987 r. (postawiony na pamiątkę III pielgrzymki naszego papieża do Ojczyzny) którego ramiona zostały uszkodzone przez zimowe oblodzenie.
Ja na natomiast z moich starszych wędrówek pamiętam krzyż zdecydowanie niewielki, mający około metra wysokości (tak w każdym bądź razie go pamiętam ), wykonany z dwóch rur. Mam go chyba na jakimś starym slajdzie z ostatniego „historycznego” wejścia na Tarnicę (? 1984 lub 1985) z Ustrzyk przez Szeroki Wierch, a potem powrót do Ustrzyk przez Halicz, Przełęcz Bukowską i Wołosate
Macie może jakąś sprawdzoną, nieskomplikowaną metodę, na „transport”obrazów ze slajdów do komputera

Planowałam spędzenie na szczycie znacznie więcej czasu, no ale dzikie tłumy i naprawdę mocny wiatr (wręcz wyrywał z ręki aparat, gdy chciałam robić jakieś panoramki) skutecznie od tego odstraszał. Kilka fotek jednak udało się zrobić (chociaż za jakość nie ręczę), pokażę je w dalszej części relacji.

dangol napisał(a): „Bieszczady - góry mych marzeń i snów,
Bieszczady - niezapomniane,
Bieszczady - ja do was wrócę znów
O góry me ukochane

Wejdę na Rawkę i Halicz,
Namiot w Berehach rozbiję.
Zjem na kolację borówek,
Wodą z potoku popiję.

Potem rozpalę ognisko,
Wszyscy siądziemy dokoła.
I znowu w górę popłynie
Nasza piosenka wesoła.

Bieszczady - góry mych marzeń i snów,
Przepiękne twe połoniny.
Bieszczady - ja do was wrócę znów,
Popatrzeć na stoki Wetliny”

Ileż to razy śpiewałam ją przy ognisku! Wciąż mi dźwięczy w uszach , ale jakoś nie umiem jej znaleźć na youtube…

Ta piosenka była chyba śpiewana do melodii hymnu Asturii.

dangol napisał(a):
Na szczycie stoi wielki krzyż opatrzony tablicą informującą, że w 1953 r. na Tarnicy był Jan Paweł II, jeszcze jako ksiądz Karol Wojtyła. Krzyż stanął w 2000 r. na pamiątkę jego pontyfikatu.

Znalazłem informację, że pierwszy metalowy 7 metrowy krzyż stanął na Tarnicy w 1987 r. Turyści wkładali w jego ażurową konstrukcję kamienie. Wiosną 2000 r. ciężką dodatkowo pokrytą lodem konstrukcję złamał wyjątkowo silny wiatr. Nowy krzyż, który postawiono już jesienią tego samego roku cieszy nasze oczy do dziś .

Grzegorz , wg mojej wiedzy pierwszy metalowy krzyż ustawili klerycy z Przemyśla w 1981 roku ( wymienili pierwszy , drewniany , również ustawiony przez nich w 1980 ) . W czerwcu 1987 roku "krzyż kleryków" przeniesiony został na Halicz , a w jego miejsce postawiono "krzyż papieski" , ten , który zniszczyła wichura . Obecny , ustawiony jesienią 2000 roku , jest czwartym ( trzecim metalowym ) krzyżem na Tarnicy .


Pozdrawiam
Piotr

Na moich zdjęciach z końca lat siedemdziesiątych krzyża nie ma. Jest tylko trójnóg.

Macie może jakąś sprawdzoną, nieskomplikowaną metodę, na „transport”obrazów ze slajdów do komputera

Slajdy najlepiej zeskanować.

megidh napisał(a): Ta piosenka była chyba śpiewana do melodii hymnu Asturii

Oczywiście

Kiepura napisał(a): Slajdy najlepiej zeskanować

Zapewne tak byłoby najlepiej, tyle że nie mam skanera. Znalazłam inny sposób, niestety pracochłonny , no i fotki wychodzą bardziej nieostre, niż i tak niezbyt ostre slajdy .

Kiepura napisał(a): Na moich zdjęciach z końca lat siedemdziesiątych krzyża nie ma. Jest tylko trójnóg.

Akurat zdjęć Tarnicy z tego okresu nie mam wcale . Pamiętam z niej niewiele, nawet nie potrafiłabym powiedzieć , że był tam trójnóg.

piotrf napisał(a): wg mojej wiedzy pierwszy metalowy krzyż ustawili klerycy z Przemyśla w 1981 roku ( wymienili pierwszy , drewniany , również ustawiony przez nich w 1980 )

Wychodzi na to, iż poprzednim razem faktycznie na Tarnicy „spotkałam się” z pierwszym metalowym krzyżem kleryków .

To moja historyczna (1984 lub 1985) „slajdowa” fotka z tym krzyżem - stał ciut dalej, niż obecny.

piotrf napisał(a): W czerwcu 1987 roku "krzyż kleryków" przeniesiony został na Halicz

Przeniesiony na Halicz pierwszy metalowy krzyż z Tarnicy musiał być tam (przed postawieniem lub nieco później) podwyższony. Z tego co widziałam na zdjęciach internetowych, jest na pewno wyższy, niż wtedy gdy stał na pierwotnym miejscu.
No i raczej na Haliczu znalazł się nieco później, niż napisał Piotr. Szperając w necie, znalazłam fotkę (http://fotopolska.eu/531507,foto.html ) z dwoma krzyżami jednocześnie . Z komentarza autora wynika, że była zrobiona w sierpniu 1989.