Nie tylko połoniny… Bieszczady 2020, Sanok 2021

napisał(a) **dangol** » 17.11.2020 14:46

longtom napisał(a):
Też to zdjęcie najbardziej mi się spodobało.

Ponure

klimaty na fotkach wychodzą spoko, wolę jednak słoneczną

aurę, także na zdjęciach. Niestety bieszczadzki urlop jakoś temu

nie sprzyjał.

napisał(a) **dangol** » 17.11.2020 14:52

Aura

nie była wprawdzie wymarzona na wędrówkę po połoninie, ala przecież i tak było znacznie lepiej, niż przez poprzednie trzy dni

.

Chwilę później zmierzaliśmy do węzła szlaków, mając widok na dolną część grzbietu Bukowego Berda, którą szlak niebieski schodzi do Pszczelin.

Dawno temu, gdy Muczne było niedostępne, za każdym razem właśnie :idea:

tędy schodziłam z Bukowego Berda, zaczynając wędrówkę w Ustrzykach Górnych podejściem na Szeroki Wierch. Piękno Bukowego Berda

zawsze robiło na mnie wrażenie, ale po latach obraz połoniny mocno jednak zatarł się w mej pamięci, tam bardziej cieszyła mnie możliwość przypomnienia sobie tamtego zauroczenia.
Jedno z ówczesnych zejść zapamiętałam szczególnie, jednak nie tyle ze względu na Bukowe Berdo, ale to co mnie czekało już na szosie :oczko_usmiech:

… Wspomniałam kiedyś o tym w relacji Gosi (malina1959):

dangol napisał(a): Jedna z tych tras to podejście z Ustrzyk Górnych przez Szeroki Wierch, a potem powrót do schroniska naokoło, przez Halicz, Rozsypaniec i Przełęcz Bukowską.
Druga – w górę również przez Szeroki Wierch z Ustrzyk (z kumpelą dotarliśmy tam autobusem z Czarnej, gdzie wówczas nocowaliśmy), potem zejście na przełęcz koło bazy GOPR i stromizną w górę na Krzemień, skąd w dół przez Bukowe Berdo do Pszczelin. Niestety, ostatni autobus był przepełniony i nie zatrzymał się na przystanku, musiałyśmy więc dreptać dalej szosą (na bosaka po rozgrzanym asfalcie, bo w traperach było znacznie gorzej ) przez Stuposiany i Procisne aż do krzyżówki, gdzie na całe nasze szczęście załapałyśmy się na autobus jadący z Dwernika do Ustrzyk Dolnych, bo inaczej pewnie padłabym jak pies Pluto.

Tym razem miało być lajtowo

, gdyż powrót zaplanowałam „po śladach”.

napisał(a) **dangol** » 17.11.2020 15:00

Nazwa Bukowe Berdo pojawiła się dzięki kartografom austriackim. Bojkowie tutejsze połoniny nazywali bowiem od pobliskich wsi, była więc połonina Dydiowska, Łokiecka i Dźwiniacka (ta ostatnia to właśnie "dzisiejsze" Bukowe Berdo).

Bukowe Berdo to :idea:

najbardziej wietrzna połonina w Bieszczadach, tę jej specyfikę odczuliśmy :oczko_usmiech:

podczas tegorocznej wędrówki, aczkolwiek nie wiało znacząco bardziej, niż dwa dni później na Szerokim Wierchu :wink:

.
Cóż, taka aura nam się trafiła – albo deszcz, albo wiatr. Wolę do drugie :lol:

!

Od węzła szlaków czekało nas króciutkie podejście (już szlakiem niebieskim) na Szołtynię (1201 m), jeden z niższych szczytów Bukowego Berda. Strome i skaliste zbocze Szołtyni Bojkowie nazywali Pukowym Berdem.

Z tego miejsca do najwyższej kulminacji Bukowego Berda (1313 m) mamy do przejścia mniej więcej godzinę.

napisał(a) **dangol** » 17.11.2020 19:34

Szlak jest bardzo widokowy

, nawet bez słońca. Wędrówka to czysta przyjemność

, nic nie szkodzi jeśli wiatr czasem chce nas :mrgreen:

zepchnąć ze ścieżki usianej skalnymi wychodniami.

Ścieżka wznosi się łagodnie, momentami nieco znów opada, w ten sposób pokonując następne wzniesienia Bukowego Berda. Po jednej stronie wąskiej skalnej grzędy głęboko w dole leśne ostępy doliny Terebowca, po drugiej stronie dolina Mucznego.

Cały czas towarzyszą nam rozległe (ale :roll:

nieco przymglone) panoramy. Na wschód widać Krzemień, Halicz, Tarnicę i szczyty po stronie ukraińskiej, na południe Szeroki Wierch ( równoległy do Bukowego Berda), a w oddali Rawki. Za nami kuszą Połoniny Caryńska i Wetlińska…

napisał(a) **Nefer** » 17.11.2020 20:01

Ładnie na Bukowym Berdzie, tylko ludków trochę dużo.

napisał(a) **dangol** » 17.11.2020 21:36

Nefer napisał(a): tylko ludków trochę dużo.

Trochę, to bardzo :mrgreen:

delikatne określenie. W wielu miejscach mijanka na szlaku była :roll:

co chwilę

napisał(a) **dangol** » 17.11.2020 21:43

Na krótko trzeba było opuścić skalisty grzbiet, gdyż szlak od kilku lat biegnie nieco inaczej.

Gdy minęliśmy pas zarośli jarzębinowych, główny szczyt Bukowego Berda (1313 m) był coraz bliżej

. Podejście jest dość strome. Skałki są tu mniejsze, ale zamiast nich są… :mrgreen:

schody.

Coraz lepiej widać też naszą dalszą trasę, postanowiliśmy bowiem :idea:

dotrzeć na Krzemień i dopiero stamtąd rozpocząć powrót.

Oczywiście widać też Szeroki Wierch, który zostawiliśmy sobie na inny dzień. Dalej Rawki i pasmo graniczne… Widok w tył też mieliśmy niezły – co prawda nie lubimy wracać tą samą drogą, ale dla Bukowego Berda warto tak zrobić, więc fotki będą też z drogi powrotnej :wink:

.

Na głównym szczycie tłok :mrgreen:

, zrezygnowaliśmy z oczekiwania na zwolnienie się jakiejś ławeczki.

Pooglądaliśmy widoczki - doskonale prezentują się stąd Kopa Bukowska, Halicz i Rozsypaniec, Krzemień oraz Tarnica, w oddali widać (chociaż bardzo blado) nawet Pikuj , leżący na Ukrainie najwyższy szczyt (1408 m) całych Bieszczadów.

napisał(a) **Dawigs** » 18.11.2020 00:00

dangol napisał(a):Muczne
Wkrótce doszliśmy do punktu informacyjno-kasowego parku, aby nabyć bilety na ten dzień. Długość kolejki zaszokowała nas, ale cóż mogliśmy począć? Po kilku deszczowych dniach, nie tylko my mieliśmy ochotę na widoki z połonin! Wiadomo, na szlaku tłok gwarantowany, ale jakoś trzeba to przeboleć .

My też byliśmy tam po trzech deszczowych dniach ale aż takiego tłumu to nie było

.

napisał(a) **dangol** » 18.11.2020 09:19

Dawigs napisał(a):
My też byliśmy tam po trzech deszczowych dniach ale aż takiego tłumu to nie było .

Czyli

pechowo trafiliśmy.

napisał(a) **dangol** » 18.11.2020 09:22

Nasyciwszy zmysły, zeszliśmy na widokową płytką przełączkę między Bukowym Berdem a Krzemieniem.

napisał(a) **dangol** » 18.11.2020 09:27

Podejście na grzbiet Krzemienia - cały czas towarzyszą nam piękne widoki.

Szlak osiąga grzbiet tuż poniżej głównego szczytu.

Krzemień (1335 m) to drugi pod względem wysokości szczyt polskich Bieszczadów, jego skalisty poszarpany grzbiet rozciąga na długości blisko jednego kilometra. Szczyt Krzemienia jest obecnie niedostępny dla turystów…

Dawniej szlak czerwony biegł grzbietem Krzemienia, na którejś z harcerskich wędrówek przeszłam go w całości. Tyle że od strony przełęczy pod Kopą Bukowską, do której wtedy dotarliśmy ścieżką wówczas nieznakowaną, obecnie nią właśnie prowadzi szlak.

napisał(a) **dangol** » 18.11.2020 14:19

Dotarliśmy do ostatniego zaplanowanego

punktu naszej trasy. Skorzystaliśmy z akurat wolnych ławeczek, aby w słoneczku (ale wciąż :roll:

mocno wiało) wypić piwko i wzmocnić się wafelkiem.
Grzesiek zaczął namawiać mnie na pójście dalej, na Tarnicę i Szeroki Wierch (jak dojechać do Mucznego, tym mieliśmy się martwić już na dole :oczko_usmiech:

), ale byłam twarda i nie uległam :mrgreen:

. Teraz tylko popatrzyliśmy w stronę szlaków, wędrówkę którymi zaplanowałam :idea:

na inny dzień.

napisał(a) **piotrf** » 18.11.2020 20:40

Bieszczadzkie szlaki trudno nazwać bezludnymi i do tego trzeba się przyzwyczaić , albo wybierać terminy nietypowe , np. gdy meteo przewiduje śnieżycę . . .

. . . albo mieć szczęście do zmiany pogody z paskudnej na akceptowalną ( i tylko w tym kierunku :idea:

)

Pozdrawiam
Piotr

napisał(a) **megidh** » 18.11.2020 20:41

dangol napisał(a):Krzemień (1335 m) to drugi pod względem wysokości szczyt polskich Bieszczadów,...

"Polskich Bieszczadów" - razi mnie taka odmiana i wolę używać odmiany "polskich Bieszczad" (chyba dlatego, że takie nauki wyniosłam ze szkoły). Obecnie obie te formy są uważane za prawidłowe, ale w przeszłości było z tym sporo niejasności o czym można poczytać w tym artukule.

A połoniny piękne.

napisał(a) **piotrf** » 18.11.2020 21:04

Gosiu , być może to dziwne , ale nie do końca przemawia do mnie tłumaczenie "tych pierwszych , od plurale tantum" , bo mamy też w Polsce góry Sudety , a używając tego klucza Sudet brzmi dla mnie mało fajnie .
Może to dobrze , że teraz obie formy są poprawne :idea:

Pozdrawiam
Piotr