Nie tylko połoniny… Bieszczady 2020, Sanok 2021

dangol napisał(a):Tomku, gdzie "upolowałeś" tego bobra?

Na mojej standardowej trasie biegowej, w granicach administracyjnych Poznania.

pzdr

Fajne masz dodatkowe atrakcje w czasie biegania

Cmentarz odnowiono w 1990 roku. Zachowało się na nim 13 nagrobków, w tym 4 w całości kamienne piaskowcowe, 3 mieszane (kamienny cokół z metalowym krzyżem) oraz 6 innych.

Najsłynniejszymi nagrobkami na cmentarzu w Beniowej są te z symbolem kwiatu i symbolem dzbana.



Tego z symbolem kwiatu niestety nie udało mi się odnaleźć (ale też w deszczu jakoś specjalnie się na to nie spinałam), ponoć leży gdzieś porośnięty mchem, prowizorycznie przykryty deskami. A może już go tam nie ma?
Tu fotka znaleziona w necie na stronie https://www.magurskiewyprawy.pl/2019/09 ... niowa.html



Nagrobek z symbolem dzbana jest łatwy do odnalezienia , znajduje się niedaleko ogrodzenia, na lewo od wejścia przez cmentarną bramę. Niegdyś nagrobek ten był zwieńczony krzyżem żeliwnym, ale skradziono go w 1989 r.

W jednym z wcześniejszych odcinków pokazywałam przydrożny krzyż fundacji Iwana Bat’ko. Teraz na grobki członków z tej rodziny na przycerkiewnym cmentarzu (Iwana Bat’ko i N. Bat’ko z wykutym wgłębnie krzyżem Golgoty, a Nastuni Bat’ko z krzyżem równoramiennym z rozszerzającymi się ramionami, podobnym do krzyża maltańskiego).







I jeszcze taki nagrobek…

Na parking w Bukowcu wróciliśmy tą samą drogą …









Trasa tego łatwego spaceru to 5,2 km (podejścia/ zejścia ok. 103 m).



Na parkingu (siedząc na skraju otwartego bagażnika, gdyż turystyczna wiata była zamknięta ) zjedliśmy zabrane drugie śniadanie, popiliśmy gorącą herbatą (jak to dobrze, że zabrałam z domu termos ), a potem poszliśmy na jeszcze jeden, jeszcze krótszy spacer.

dangol napisał(a):

Pogoda stworzyła Wam niesamowity klimat do zdjęć.

Sprawdziłem na zdjęciach - od naszej wizyty w Beniowej minęło osiem lat

dangol napisał(a):. . . . a potem poszliśmy na jeszcze jeden, jeszcze krótszy spacer.

Bliżej , to już tylko bobrowisko na Haliczu , albo dziwne kręgi



Pozdrawiam
Piotr

megidh napisał(a):
Pogoda stworzyła Wam niesamowity klimat do zdjęć.

Natura smuci się z powodu zrównanych z ziemią nadsańskich wiosek...

" Tylko sen
o złotym runie
w Tarnawie Niżnej
niespełniony
I las do źródeł
umiera
oddając nasienie
Przy granicy
u grobu hrabiny
wiatr dwujęzyczny
tłumaczy krzyże
A San - najbliższy
z olchą szarą
na modlitwie
która nie na
granic" (Jan Szelc "W górę Sanu)

piotrf napisał(a):
Bliżej , to już tylko bobrowisko na Haliczu

Bobrów już nie niepokoiliśmy , wystarczyło nam cerkwisko.

Bukowiec to kolejna nieistniejąca już wieś, która kiedyś liczyła wielu mieszkańców (w 1921 r.: 375 osób, w 1931 r.: 646 osób).
Jej nazwa pochodzi od potoku Bukowiec, obecnie noszącego nazwę Halicz. Potok był wzmiankowany już w 1444 r. wieś (już zaludniona) dopiero w 1580 r. Mieszkańcy wsi zajmowali się głównie pasterstwem. W XIX w. w wiosce działała potasznia, tartak wodny i młyny wodne, a w latach 1907-30 funkcjonowała kolejka wąskotorowa biegnąca doliną potoku Halicz. Od jesieni 1944 teren wsi był kontrolowany przez Armie Czerwoną. Dnia 2 czerwca 1946 r. w Bukowcu pojawiło się wojsko polskie, które błyskawicznie wysiedliło całą ludność i spaliło zabudowania wioski. Całą tę akcje zorganizowali jednakże Sowieci… Na początku lat 80.XX wieku teren wsi został zrekultywowany za pomocą materiałów wybuchowych.



Obecnie na terenie dawnej wsi można odszukać cmentarz grekokatolicki, miejsce po cerkwi oraz cmentarz z I wojny światowej. Tam właśnie poszliśmy ścieżką znakowaną przez BdPN. Od parkingu to tylko 1 km, różnica wysokości około 33 m. Skoro nie poszliśmy do Hrabiny, to odpuszczenie dojścia do cmentarzy w Bukowcu było niemożliwe .



Po bardzo krótkim leśnym odcinku, trasa biegnie przez łąki ponad doliną Halicza.

dangol napisał(a):Natura smuci się z powodu zrównanych z ziemią nadsańskich wiosek...

Zawsze jak jestem w Bieszczadach to myśli często uciekają mi tym w kierunku. Grzebię w sieci i czytam jak leci o nieistniejących już bieszczadzkich wsiach i o losach przepędzonych stąd Bojków i Łemków.

Cerkiew greckokatolicka istniała w Bukowcu już w 1589 r. Kolejną cerkiew zbudowano w 1824 r., poświęcono w 1839 r.
Następna cerkiew powstała w 1865 r u. Ostatnia drewniana cerkiew Objawienia Pańskiego została wzniesiona w 1910 r., została spalona 2 czerwca 1946 r.
Zachowały się resztki podmurówki i krzyże wieńczące dawniej cerkiewne kopuły. Krzyże te zostały wyremontowane (przez już wcześniej wspomniane Stowarzyszenie Magurycz) i ustawione tu w 2013 roku.







Na południe od cerkwi stała murowana dzwonnica, pozostał po niej jedynie fundament.

marze_na napisał(a): Grzebię w sieci i czytam jak leci o nieistniejących już bieszczadzkich wsiach i o losach przepędzonych stąd Bojków i Łemków.

Bieszczadzkie wioski spotkał los szczególnie okrutny... Osobiście nie znam żadnego z dawnych mieszkańców tego regionu, sporo natomiast nasłuchałam się o wysiedleniu Łemków z Beskidu Niskiego. Mama naszej koleżanki musiała wraz z całą rodziną upuścić dom z wioski położonej pod Magurą Małastowską. Łemkowskie tradycje wciąż pielęgnuje...

Około 100 m od dawnej cerkwi, za podmokłym terenem (na ścieżce są drewniane pomosty) nad potokiem Halicz, znajduje się ogrodzony cmentarz. Zachowały się na nim trzy nagrobki.





Na nagrobku z wysokim krzyżem widnieje data 1906…



Podeszliśmy też do znajdującego się w pobliżu cmentarza z czasów I wojny światowej.



Na powierzchni 16x16 m znajduje się 12 dużych zbiorowych mogił rozmieszczonych w dwóch rzędach.



W 1993 r. pośrodku ustawiono duży brzozowy krzyż z koroną cierniową z drutu kolczastego pochodzącego z zasieków z I wojny światowej. Obecnie krzyż ten nie ma już ramion.

Po powrocie na parking, ruszyliśmy w drogę powrotną. Na wertepiastej „szosie” telepaliśmy się powolutku za autem o podwoziu znacznie wyższym od naszego, jemu też łatwo nie było.
Po dotarciu do Tarnawy Niżnej, zatrzymaliśmy się tam na krótko, aby obejrzeć sobie konie huculskie.



Stanica Konia Huculskiego jest własnością BdPN. Oczywiście, mieszkają tu hucuły, ale poza nimi jest kilka „pełnowymiarowych” koni, przebywających tu w końskim hotelu.



Można skorzystać z rajdów konnych po okolicy (pani z Opola, która mieszkała w tym samym czasie co my w jednym z pokoi w Lipiu, była stąd na takiej wycieczce do Dźwiniacza), jest też możliwość przejażdżki bryczką. My ograniczyliśmy się do zobaczenia, jak się pasą koniki. Zaglądnęliśmy też do stajni, w której wypoczywały dwa z nich, które właśnie wróciły z wycieczki.