"Drugie koty za płoty..."-Pag i trochę Słowenii

Gdy tak sobie siedzimy i czekamy ludzie powoli się schodzą i grupa oczekujących jest już całkiem spora, wtedy pojawiają się i Ci, którzy z jaskini właśnie wyszli.

jak oni wyglądają! Mężczyźni rozebrani do pasa, cali spoceni, twarze czerwone, na czołach żyły, kobiety zmordowane podobnie, co jest?! Przecież tam miało być zimno, my bluzy ciepłe mamy, długie spodnie i czemu oni tacy zmęczeni? Już wiem, brak windy, no to mamy pecha...

Przychodzi jednak przewodnik i idziemy z nim na drugą stronę ulicy, chwilę maszerujemy, za nami długi sznur ludzi, śmiesznie to wygląda, przewodnik tanecznym krokiem z latarka w ręku , a za nim banda turystów z plecaczkami i bluzami uwieszonymi na biodrach. Po kilku minutach dzielimy się na grupy językowe i schodzimy do jaskini wąskim korytarzem. Grupa angielska wchodzi parę minut po nas. Przewodnik pozwala robić zdjęcia bez lampy, czasem wychodzą, czasem nie:



Największe wrażenie robi jednak most, zawieszony ponad 40 metrów nad nurtem podziemnej rzeki, mój lęk wysokości dał dobitnie o sobie znać , nie da się niestety nie przejść po nim, jakoś dałam radę, zdjęcie z internetu:

Jaskinie są wspaniałe, człowiek robi się taki malutki wobec natury, podziemna rzeka, ogrom "pomieszczeń" i wszystkie te formy naciekowe, bajka. To trzeba zobaczyć na własne oczy. Zwiedzanie trwa bodajże 2 godziny, potem przewodnik żegna się przy wyjściu z jaskini i tłumaczy jak wyjść z powrotem do centrum informacyjnego. Raz jeszcze przeprasza za brak windy. Zaczynamy wychodzić, im bliżej wyjścia tym cieplej, coraz bardziej duszno. W jaskini juz zdjęliśmy bluzy, gdyż od sporej ilości schodków i szybkiego tempa zwiedzania wcale nie było nam zimno, a teraz słońce świeci a przed nami kilkaset schodków.







Przeklinam naszego pecha i tą cholerną windę, gdy wreszcie jesteśmy na górze mam totalnie dość, jak reszta wycieczki również, to było na granicy moich możliwości. Nie mamy siły nawet rozmawiać, pierwsze kroki kierujemy do łazienki, moja twarz ma bordowy kolor, żyły na czole, bluzka mokra od potu..., kolejni zwiedzający czekający przy kasie, widząc uczestników naszej grupy pytają czy warto w ogóle tak się męczyć, warto, pewnie, że warto... tylko ta winda, a raczej je brak, ech...
Przebieramy się w samochodzie w czyste, suche rzeczy i ruszamy w stronę do Chorwacji, odpocząć .

A teraz obiecane ceny:
- przeprawa na wysepkę w Bled - 10 euro od os.oby
- wstęp do kościoła na wysepce - 3 euro od os.
- wstęp na zamek - dorośli 7 euro, dzieci - 3,50 , bodajże do lat 14, ale głowy nie dam.
- wstęp do wąwozu Vintgar - dorośli 4, dzieci 2 euro
- wstęp na drogę do wodospadu Savica : 2,40 dorośli, dzieci 1,20
- Wstęp do Vivarium Proteus w Postojnej: 4 euro dorośli i 2 euro dzieci
- zwiedzane Jaskiń Skocjańskich : 14 euro dorośli + 6 euro dzieci.
Nasza córa ma 13 lat, wszędzie wchodziła na ulgowy bilet.

Wstępy wyniosły naszą trójkę więc: 116,50 euro , do tego można dorzucić tygodniową winietkę na słoweńską autostradę w cenie 15 euro i koszty parkingów, niestety nie wiem ile nas one wyniosły.

Super!!
Nas niestety jaskinie ominą, postanowiliśmy sobie je odpuścić ze względu na Kajtulka... może następnym razem...

Miło powspominać

Dwa lata temu i my bylśmy w Alpach Julijskich...ale pogoda nas wygoniła
Padało i skróciliśmy nasz pobyt z 5 dni na 3...ale wrócimy tam na pewno. pogody można Wam pozazdrościć...bo ja myślała, że tam zawsze jest mokro

Świetna relacja, poprzednią też czytałem bez wytchnienia
Trochę się przeraziłem jak przycisk od aparatu padł, bo te zdjęcia, ach...

soul17 napisał(a):Świetna relacja, poprzednią też czytałem bez wytchnienia
Trochę się przeraziłem jak przycisk od aparatu padł, bo te zdjęcia, ach...

witam, no ten przycisk to masakra jakaś, na szczęście drucik dzielnie do dziś robi zdjęcia, po remoncie łazienek aparat pójdzie do serwisu, na razie jest mi potrzebny.

No to czas na relację właściwą .
14 lipca 2009 - wtorek, jesteśmy w Chorwacji
Po przekroczeniu granicy pałętamy się chwilę po autostradzie, a ta w okolicach Rijeki przyprawiała mnie o wielki stres, nie byłam pewna, czy nie wylądujemy zaraz w Zagrzebiu.



Ale udało się, resztę drogi pokonujemy Magistralą Adriatycką, droga piękna, widokowa, kręta i lekko męcząca.


Po kilku godzinach jesteśmy na przeprawie promowej na wyspę Pag. Kolejka kończy się akurat przy budce z biletami:


Nasz prom jeszcze u wybrzeży wyspy,


ale po 20 minutach już jest u nas


i płyniemy:



"Mamo, straszna ta wyspa ! , tu nie ma nic..." - to córa ... jesteśmy na Pagu:

Helen-rewelacyjna opowieść
Czytam z zapartym tchem i niecierpliwie czekam na dalszą część relacji(wybieram się na Pag,wiec połykam wszystko co dotyczy tej wyspy )

Czytałem "pierwsze koty" i z wielką przyjemnością czytam "drugie"

Można powiedzieć, że mieliście wakacje "Od Triglava do mora"

Witam Januszu , tegoroczne "koty" bez kotów będą, no jeden będzie, mały i chudy, bo Pag mało obfity w koty coś.
Kurcze brakowało mi tych Twoich linków, dzięki

helen napisał(a):Witam Januszu , tegoroczne "koty" bez kotów będą, no jeden będzie, mały i chudy, bo Pag mało obfity w koty coś.
Kurcze brakowało mi tych Twoich linków, dzięki

Za to dużo takich w skorupach łazi .
Lista podpisana .
Z uwagi, że w tym roku już nie zobaczę na własne oczy to bacznie poczytuję i oglądam.

Łazi , łazi, ale my tylko 3 spotkaliśmy i to wszystkie 3 na raz , a długie ogony jak u kotów to tamtejsze owce mają

W miejscowości Kolan pozdrawia nas staruszek siedzący na murku, podnosi rękę i uśmiecha się szeroko, kłaniamy się i my, będziemy tego pana spotykać niemalże za każdym razem, gdy będziemy przejeżdżać tą drogą. Pan siedzi na murku w cieniu, raz z jednej raz z drugiej strony ulicy.
Potem już droga wiedzie prosto do Mandre.

Odnajdujemy ulice Rijecką, Marija już na nas czeka, mówi, że czekała i zastanawiała się gdzie tak długo jesteśmy, wszak wiedziała, że wyruszać będziemy ze Słowenii, a to przecież nie tak daleko. Zaprasza nas do siebie na taras i tam rozmawiamy o naszych wrażeniach ze Słowenii, o nas. Po angielsku idzie wszystkim dość dobrze, a i po chorwacku i polsku jakoś dajemy radę. Marija pokazuje nam apartament, nazywa wszystkie widoczne z tarasu wysepki oraz informuje co i jak odnośnie Mandre i okolicy. Jesteśmy "w domu".
Jest już wieczór, więc pozostaje nam tylko spacer po Mandre.
I tu niespodzianka, Mandre wieczorową porą jest gwarne, cymbergaje, billard, naleśniki, tatuaże, kukurydza, stoiska z różnościami, sporo ludzi, a my zmęczeni droga odbieramy to wszystko podwójnie, źle nam... wspominamy zeszłoroczną wieczorną ciszę w Slano... buuuu
Okazuje się jednak, że ten gwar skupiony jest w jednym miejscu, przy 2 knajpkach, w lewo i w prawo od nich jest już inaczej, spacerujemy, wypłacamy kuny z bankomatu i humory nam wracają, nie jest źle, wszak wiedzieliśmy, że Mandre to same apartamenty, więc i ludzi musi być sporo. Z minuty na minutę coraz bardziej nam się podoba. 2 sklepy, bankomat, stoiska z warzywami i pieczywem - wszystko blisko, w naszym zakątku cisza i spokój, z jednej strony balkonem graniczymy z Niemcami z drugiej ze słoweńską rodziną. Kładziemy się spać z zamiarem spędzenia kolejnego dnia bez planów, zwiedzania i jazdy samochodem.

Witaj!
Bardzo fajna relacja. Od jakiegoś czasu chciałem tam (Słowenia - Triglav) pojechać, ale do tej pory mi się nie udało. Teraz wiem, że na pewno warto, ale muszę raczej zaczekać, aż mój syn trochę podrośnie.

I dziwi mnie bardzo, że pojechaliście przez Karawankentunnel, a nie przez Klagenfurt-Loiblpass-Ljubelj. I nie chodzi mi o opłaty za przejazd tunelem, tylko o wspaniałe widoki na trasie Klagenfurt-Kranj.

Nic straconego, zawsze możemy jeszcze i tak pojechać, zamierzamy kiedyś ponownie odwiedzić Słowenię.