Ciovo i Pag - pierwszy raz w Cro - ku przestrodze:)

Witam wszystkich
Do napisania relacji zbierałam się rok. Ale tęsknota za Cro najpierw przyganiała mnie systematycznie na forum, a teraz zdecydowałam, że muszę napisać, z tej tęsknoty! Dzięki temu znów będzie pretekst do cudownych wspomnień

Wiem, że większość z Was znajdzie te same miejsca, które widziała dziesiątki razy – jak nie na żywo, to na zdjęciach. Ale tym „nowym miłośnikom Chorwacji” napiszę trochę ku przestrodze - żeby przy planowaniu nie przekombinować
Ale po kolei.

Ostrzeżenie – nie potrafię ani mówić, ani pisać KRÓTKO. Nawet jak planuję treściwie, to nic z tego nie wychodzi
Szczególnie początek będzie długi, ale trzeba to przebrnąć, bo mili Czytelnicy muszą poczuć klimat naszej wycieczki…

Ok - więc się wczuwam i czekam na cd

Witam łodziankę
Na Pag chętnie popatrzę

No i muszę trochę ogarnąć to technicznie:) Jak by coś nie tak, to gdyby ktoś jakieś wskazówki, to chętnie

Jestem i ja

Jak Pag to muszę tu być

Witam wszystkich:) Ale jesteście czujni!
Zanim dojdę do Pagu, to trochę potrwa, ale proszę o cierpliwość:)

No to zaczynamy
Rok w rok, jak tylko urodziło się nasze dziecko (czyli 7 lat temu) jeździliśmy nad polskie morze. Co roku obiecywałam sobie, że to był ostatni raz - bo zdzierają, bo warunki okropne, bo kwatery brudne, no ale najważniejsza to POGODA! Wiem, że polskie morze ma też swój urok i czar, ale ja na jedynym urlopie w roku szukałam SŁOŃCA!
Co roku też przekonywałam męża, że może tym razem to gdzieś dalej… On powtarzał, że się boi sam jechać, bo jak by coś z samochodem, to lepiej, żeby z kimś itp. Spławiał tak temat przez kolejne lata, aż wreszcie pojawiła się możliwość, że pojedziemy ze znajomymi.
Najpierw pół roku siedzieliśmy na tym uroczym forum (ile my nocy zarwaliśmy na czytaniu waszych relacji ) No bo GDZIE JECHAĆ?!
Ma być ciepło, ja chętnie wręcz gorąco, nie pływam (mój rekord wejścia do Bałtyku to tak za pępek), więc ma być płytko, nasze dziecko musi mieć łagodne zejście do wody, plaża – najlepiej piasek, żadnym betonowych płyt, czy skał! No i nie lubię zaludnionych plaży i dużych miejscowości, więc najlepiej na odludziu, ale też blisko miasta, jakby zakupy, czy coś. No i kwatera blisko wody… No i koniecznie chcę być tam, gdzie te najpiękniejsze widoki z pocztówek Prom też nie za bardzo, bo będę przecież chciała zwiedzać.

Ważnym, jeśli nie najważniejszym kryterium były koszty – mamy się zmieścić w budżecie „bałtyckim”
To, że żadne z nas nie mówi po angielsku (jesteśmy po starej szkole rosyjskiego, inny język nie zadomowił się w naszych głowach), jakoś nie zniechęcało nas do podróży. W zasadzie Młody (7latek) trochę chodził na angielski – damy sobie radę

Z Waszych relacji zakochałam się w Pagu, siedział mi cały czas w głowie. Ale te widoki z pocztówek, to przecież Riviera Makarska bądź dalsze południe… Ale płaskie plaże, to raczej północna Dalmacja, tylko, że tam te widoki nie takie spektakularne. Jak to pogodzić? A może w dwa miejsca?

Zwyciężyły pocztówki. Na pierwszy raz Makarska, a następnym razem będzie Pag.

To teraz czas na poszukanie NIEDROGIEGO noclegu. Szukanie kwatery na miejscu odpada, no bo przecież z dzieckiem jedziemy, języka nie znamy i w ogóle to stres. Po przekopaniu internetu (tak ze dwa miesiące to trwało) znalazłam! Podgora! Cena atrakcyjna, potargowaliśmy się i za nasze 2+1 35Euro, na 12 dni, druga połowa sierpnia, nieźle. Reszta warunków spełniona (taras/balkon, kuchnia, widok na morze, niezbyt daleko od wody, itp.) Na koniec przed wyjazdem dopytałam w e-mailu, czy aby na pewno z miejscem postojowym. Odpisali, że tak, postój albo pod domem, albo na „urzędowym parkingu”. Korzystałam oczywiście z translatora

Potem obstalowanie trasy (wersja ekonomiczna), czyli Słowacja, Węgry, Słowenia (boczkiem) i Chorwacja.

Oczywiście jedzenia bierzemy ze sobą ile się da, w słoikach zawekowane pulpety, w lodówce turystycznej zamrożone mięso i w ogóle. Przeżyjemy. Poza kosztami istotna jest kwestia alergii mojego dziecka, więc kuchnia musi być w większości własna.

W między czasie okazało się, że nieco przesunął się termin naszego urlopu (a tak naprawdę, to byłam tak zadowolona z ceny kwatery, że dopasowałam urlop do wolnego terminu na kwaterze). Ale przez to okazało się, że jedziemy sami, bo znajomi zostali przy pierwszym terminie Na szczęści e mój Mąż był dzielny i się nie wycofał

Godzina „0” miała nastąpić około 15-16 w sobotę. Ale jak zwykle, był mały poślizg. Wyjechaliśmy z Łodzi około 19. I tak nieźle, bo w między czasie doszłam do wniosku, że to przecież mój urlop, śpieszę się cały rok, więc w urlopie śpieszyć się nie będę

Niespodzianką było to, że pomimo zabrania tysiąca rzeczy „na wszelki wypadek”, talerzy, szklanek, garnków, patelni, koców, poduszek-jaśków, mnóstwa jedzenia, wody mineralnej, kartonów mleka… w naszym samochodzie bez problemu zasunęła się roleta od bagażnika! Nie osiągnęliśmy tego jadąc nad polskie morze
Oczywiście to głównie zasługa mojego Męża, który po mistrzowsku wpakował to wszystko do bagażnika!

Wyjechaliśmy

Mój mąż nawet przez chwilę (ja tak myślę) nie dopuszczał do siebie myśli, że odda mi kierownicę. Mam prawo jazdy, korzystam z samochodu, ale tego „drugiego”, gorszego A Octavią, którą jeździ na co dzień mój Mąż - nie wiem, czy przed wycieczką ze dwa razy kierowałam… Byłam ciekawa, jak on to rozegra

Żeby nie płacić za przejazd przez Czechy, wpadliśmy na genialny pomysł, że pojedziemy od razu na Słowację. Czyli nie przez przejście w Cieszynie, jak robi większość, ale przez Zwadroń. Winietę słowacką planowaliśmy kupić na granicy.
Na przejściu byliśmy późno, bo około północy. Tam po polskiej stronie jedyna stacja benzynowa – winieta droższa o około 40zł (zad… kompletne, czyli mało zurbanizowana okolica). No to się wkurzyliśmy. Ktoś nam powiedział, że niedaleko po stronie słowackiej można kupić winietę na jakiejś stacji benzynowej. No to jedziemy.
Może można by i kupić, ale nie o północy i nie w nocy z soboty na niedzielę! Wylądowaliśmy po słowackiej stronie bez winiety. Szukając jakiegoś czynnego punktu, jechaliśmy najbardziej przepisowo pod słońcem, kierując się na Żilinę. A ograniczenie prędkości po drodze tak w większości do 40 km/h

Nie wiem, ile czasu straciliśmy, ale jeśli kiedykolwiek indziej, to przez Cieszyn!

ewa_no napisał(a):Żeby nie płacić za przejazd przez Czechy, wpadliśmy na genialny pomysł, że pojedziemy od razu na Słowację. Czyli nie przez przejście w Cieszynie, jak robi większość, ale przez Zwadroń.

ewa_no napisał(a):Nie wiem, ile czasu straciliśmy, ale jeśli kiedykolwiek indziej, to przez Cieszyn!

No to faktycznie już na samym początku przekombinowaliście
Cieszyn - Zilina i sruuuu na Bratysławę , bez żadnych kombinacji.


........i zapisuję się do czytania i paczenia.

Przyszedł też czas na mojego Męża. Zmęczenie przy przygotowaniach i pakowaniu zrobiło swoje, pyta, czy stajemy i łapiemy drzemkę, czy ja jadę ?! Szok, ale straciliśmy tyle czasu, że JADĘ! Biorąc pod uwagę, stres jechania TYM samochodem (obok Mąż), w dodatku w nocy kiepsko widzę – jak się rozbujałam do 100 to byłam z siebie dumna Mijające nas samochody mnie nie ruszały

Jakoś przebrnęliśmy Słowację, na Węgry wjeżdżałam też ja. Jakoś trochę nawigacji się pokręciło i za Bratysławą pojechaliśmy dziwną drogą, wylądowaliśmy na starym, nieczynnym, zniszczonym przejściu granicznym. Było to nad ranem, efekt zrobiło niesłychany. Ślady starego systemu Żałuję, że nie robiłam zdjęć.
Ale za to wschód słońca na Węgrzech w otoczeniu pól – rewelacja

Potem oczywiście kierunek – Mosonmagyarovar. No i teraz wyzwanie. Nawigacja łapie kierunek na miejscowości, a ja chcę wyjechać na trasę, sławną 86. Przypadek przyszedł z pomocą Zobaczyłam polski samochód, no to doszłam do wniosku, że on na pewno jedzie w tym samym kierunku; ruszyłam w pościg za nim - on na pewno zna drogę! Wydaje mi się, że jedno skrzyżowanie przejechałam na czerwonym, ale faktycznie, wyprowadził nas na właściwą trasę

Potem sama przyjemność. Budzący się niedzielny ranek pośród węgierskich pól kukurydzy, słoneczników, sennych miejscowości. Uroczo! Szkoda tylko, że w tych miejscowościach ograniczenie prędkości do 30-40km/h, a ruch samochodowy prawie żaden. A miały być tiry, i w ogóle. Tyle, że mieliśmy tamtędy jechać w nocy…

No cóż, widoki były piękne, jechaliśmy przepisowo, nie trafiając na żadnego „zająca”. Młody pięknie spał, więc popas śniadaniowy zrobiliśmy na krótko przed słoweńską granicą.

A tam szok, nasi są wszędzie! (teraz będę się uczyć wstawiać zdjęcie).

A teraz muszę się pochwalić mistrzowsko spakowanym bagażnikiem

Mąż pewnie często gra w tetris
czekam na c.d
Pozdrawiam