Turcja Egejska - Kuşadası i okolice

Pięknie było, ale najwyższa pora już wracać.
Nie decydujemy się wracać drogą, którą tutaj przyszliśmy.
Wybieramy szeroką aleję.


Po kilku minutach dochodzimy do bramy, przy której znajduje się budka strażnicza a w niej strażnik. Strażnikowi zdjęć nie robiłam.


Po wyjściu za bramę początkowo idziemy bocznymi uliczkami.




Dochodzimy do głównej ulicy o nazwie Güvercinada Cd., która doprowadzi nas do centrum miasta.



W tym hotelu było bardzo głośno. Nie wiem jak ludzie mogą wypoczywać w takim hałasie.



Po chwili po lewej stronie odsłania nam się widok na wyspę Güvercinada.


Jeszcze kawałek i jesteśmy w okolicach portu, skąd po spojrzeniu w górę widzimy oświetloną statuę Ataturka, pod którą niedawno byliśmy.



Mijamy ciekawie oświetloną wieżę zegarową.


Obok wieży znajduje się lokal Joker Pub, w którym odbywał się koncert tureckiego piosenkarza śpiewającego covery.



Gdy drzwi tego lokalu się otworzyły i wtedy dobiegły do nas muzyka i śpiew wydobywające się z jego wnętrza. Nawet fajnie brzmiały.



Po powrocie poszukałam na YT tego artysty i znalazłam ten utwór, który wtedy słyszeliśmy. Kiedy drzwi do lokalu były otwarte, to włączyłam kamerę, stąd miałam z czym porównać ten utwór, bo tak bym na pewno nie pamiętała, co słyszałam.



A przy okazji trafiłam na tureckich Trubadurów. Wypisz wymaluj jak nasi, tylko język niezrozumiały.

Już kiedyś pisałam, że lubię poznać muzykę kraju, do którego się wybieram. Tak było również i teraz.
Najbardziej znanym tureckim piosenkarzem jest chyba Tarkan, którego zapewne wszyscy pamiętacie z tego utworu.


Po latach Tarkan dalej występuje i ma się dobrze.
Tu w wersji dance-pop


A tutaj w wersji bardziej eleganckiej.


Po tej małej wstawce muzycznej wróciliśmy do hotelu, chłonąc po drodze wieczorny klimat miasto, które o tej porze było bardzo gwarne i wesołe. Na bulwarze nadmorskim ludzie się bawią, śpiewają, siedzą na ławkach, murkach a nawet na ziemi. Jest wesoło.
Ale my już się nie zatrzymywaliśmy, bowiem chcieliśmy jak najszybciej dotrzeć do hotelu, aby wypocząć przed jutrzejszą wycieczką.

Piękny , wieczorny , muzyczny spacer . Teraz czekam na kolejną wycieczkę


Pozdrawiam
Piotr

W poprzednim poście wstawił mi się błędny link do piosenki Tarkana w eleganckiej wersji.
Już go poprawiłam.

Następnego dnia wstaliśmy bardzo wcześnie, bo wyjazd na wycieczkę zaplanowany był na godzinę ósmą.
Już kilka minut po siódmej byliśmy na śniadaniu. Z tarasu znów podziwialiśmy widok i cieszyliśmy się wspaniałą pogodą.
W porcie stał wycieczkowiec (ten sam który załapał się na zdjęcie w relacji Danusi). Musiał przypłynąć nocą.



A do portu zbliżał się już kolejny wycieczkowiec. Oj będzie tłoczno w Kuşadası i w Efezie.


Dzięki temu, że tak wcześnie przyszliśmy na śniadanie, to mieliśmy okazję zobaczyć dostawę owoców i warzyw do kuchni naszego hotelu. Bardzo powoli trwał wyładunek skrzynek z towarem. My zdążyliśmy zjeść śniadanie (a wcale nie jedliśmy szybko), a paleta jeszcze stała przed samochodem dostawczym.





Po śniadaniu zabraliśmy z pokoju przygotowane już wcześniej torby. Przed hotel wyszliśmy w chwili, gdy podjeżdżał nasz autokar, więc zgraliśmy się z nim idealnie.
Wycieczka, na którą się wybieraliśmy, została nazwana "Zaginiona Atlantyda" i została w ten sposób opisana na stronie biura podróży:
Niezapomniana wyprawa z dala od zgiełku miast, do prawdziwej tureckiej wsi, do miejsc wyjątkowych przyrodniczo. W okolicach Jeziora Bafa natura stworzyła piękne Góry Pięciu Palców, które wyglądem przypominają księżycowy krajobraz. Pośród wzgórz i gajów oliwnych ukryły się tu starożytne zabytki miasta Herakleia. Na dawnej agorze – dziś majdanie wiejskim będzie można zobaczyć ręczne robótki miejscowych kobiet. Obiad zjemy w lokalnej restauracji.
Zwieńczeniem wycieczki będzie rejs statkiem po Jeziorze Bafa, które kiedyś było częścią morza, przez co woda w jeziorze jest zarówno słona jak i słodka. Jezioro Bafa jest ostoją dla różnych gatunków ptaków, żółwi, a zimą nawet flamingów. Na jeziorze malowniczo położona jest wyspa z ruinami Heraklei. Popłyniecie w spokojny rejs wokół 3 wysp na jeziorze Bafa aż dotrzemy do dzikiej piaszczystej plaży, na której będziemy mogli plażować i kąpać się.
Miłośnicy przyrody i pięknych widoków znajdą na tej wycieczce coś dla siebie.
Bardzo nam przypadła do gustu ta oferta, tym bardziej że cena (39 euro od osoby) również była przystępna.

Z naszego hotelu nikt się na tą wycieczkę nie wybierał, ale w autokarze siedziało już kilkoro turystów, a po następnych mieliśmy dopiero jechać. Dlatego trochę trwało zanim wyjechaliśmy z Kuşadası.
Szacunkowy czas przejazdu do celu naszej podróży wynosi niecałe dwie godziny, ale niestety my jechaliśmy trochę dłużej.


Początkowo jechaliśmy wzdłuż portu, wyspy Güvercinada i półwyspu Yılancı Burnu.








Potem wjechaliśmy w tę część Kuşadası, która znajduje się po drugiej stronie wzgórza Ataturka, więc zupełnie dla nas nieznana. Ale oprócz domów mieszkalnych i hoteli, nic ciekawego nam się tam nie rzuciło w oczy.


Po zebraniu wszystkich uczestników wycieczki wyjechaliśmy z Kuşadası, kierując się w stronę gór.

megidh napisał(a):W porcie stał wycieczkowiec (ten sam który załapał się na zdjęcie w relacji Danusi).

Ale niespodzianka !

dangol napisał(a):

megidh napisał(a):W porcie stał wycieczkowiec (ten sam który załapał się na zdjęcie w relacji Danusi).

Ale niespodzianka !

Daleko nie jest , a miejsca ciekawe , więc dobrze się sprzedają


Pozdrawiam
Piotr

Dojechaliśmy do jeziora Bafa a następnie objechaliśmy jezioro, aby dojechać do miejscowości Kapikiri.
Droga po północnej stronie jeziora jest wąska, ale bardzo malownicza, gdyż przebiega pomiędzy fantastycznymi formacjami skalnymi, o które niejednokrotnie autokar prawie się ocierał. Niestety zdjęcia nie wyszły za dobrze, bowiem autokar, jak na taką drogę, jechał zdecydowanie za szybko, wobec czego obraz się rozmazywał. Ponadto szyba, przez którą robiłam zdjęcia, nie była zbyt czysta.
Ale na żywo wrażenie z tego przejazdu było spore.















Dojechaliśmy do rozwidlenia dróg. Powinniśmy skręcić w prawo, żeby wjechać do wioski Kapikiri, ale musieliśmy jeszcze się z tym wstrzymać, bowiem najpierw mieliśmy podjechać do restauracji, w której będziemy jeść obiad, w celu wybrania dań, które będziemy chcieli jeść.


Dlatego zamiast w skręcić w drogę, idącą w górę, pojechaliśmy drogą w dół, nad brzeg jeziora Bafa.


Jadąc tą drogą tuż za szybą autokaru ujrzeliśmy ruiny jakiejś świątyni.





Po chwili już byliśmy przed restauracją.
Wysiedliśmy z autokaru i rozglądaliśmy się wokoło.




A potem poszliśmy za pilotką do restauracji.



Do restauracji prowadzą schody.


Po ich pokonaniu stanęliśmy na małym tarasie, z którego roztaczały się przed nami taki widoki.









Jak już się napatrzyliśmy, to weszliśmy do wnętrza restauracji, które znajdowało się na zadaszonym wielkim tarasie.



Przez restaurację przeszliśmy na drugą stronę, do ogrodu.




Tam można było skorzystać z toalety.


Potem usiedliśmy przy stolikach, wybraliśmy dania na obiad i po chwili opuściliśmy restaurację, aby wreszcie zacząć poznawać miejsce, do którego przyjechaliśmy.

Teraz jedziemy autokarem do wioski Kapikiri.





Wioska leży u podnóża góry Beşparmak Dağlari, nazywanej również Górą Pięciu Palców albo Górą Pięciopalczastą.
W starożytności góra ta nazywana była Górą Latmos. Góra ta ma powierzchnię 124 km2. Jest ona bardzo ważnym miejscem historycznym i przyrodniczym, z bardzo interesującymi formacjami skalnymi, które powstały w wyniku erozji skał gnejsowych sprzed 500 milionów lat.
Już w czasach prehistorycznych Latmos była świętą górą w Anatolii. Na jej szczycie czczono staroanatolijskiego boga pogody wraz z lokalnym bóstwem górskim. Szczyt górski był ośrodkiem pogody i rytuałów płodności. Pomimo zmian społeczno-kulturowych, które przekształciły koncepcje religijne, tradycja kultowa trwała tam do czasów osmańskich.
Najwyższy punkt góry znajduje się na wysokości 1375 metrów i nazywa się Wheel Mountain. Cała góra naszpikowana jest śladami historycznymi, sięgającymi 8000 lat wstecz.
W tym górskim regionie, w ostatnich latach odkryto liczne, w dużej mierze nieznane ślady osadnictwa.
Od 1994 roku trwały tutaj prace wykopaliskowe, prowadzone pod kierunkiem niemieckiej archeolog Anneliese Peschlow-Bindokat. Podczas tych prac w jaskiniach na terenie Góry Latmos znaleziono malowidła naskalne pochodzą zwłaszcza z okresu późnego neolitu, który jest określany jako nowa epoka kamienia. Wśród nich jest pierwszy obraz rodzinny w Anatolii, a także opowiadający o relacjach między mężczyznami i kobietami. Jednocześnie warto zauważyć, że nie ma wśród nich malowideł przedstawiających postaci wojennych. Liczba tych malowideł naskalnych przekracza 170.
Niestety żadnego z tych malowideł nie widziałam, bo z taką wycieczką nie ma na to szans.

Wioska Kapikiri leży na terenie starożytnej Heraklei, której rozległe ruiny położone są malowniczo nad brzegiem jeziora Bafa, będącego pozostałością po dawnej Zatoce Latmijskiej. W czasach starożytnych wokół tej zatoki istniało wiele miast portowych, w tym Milet, Priene i Myus. Jednakże rzeka Meander, która przez wieki stopniowo zamulała zatokę, pozbawiała te miasta dostępu do Morza Egejskiego.
Ponieważ Heracleia powstała u podnóża Góry Latmos, to w starożytności osadę nazywano Latmos. Od czasu podboju przez kariańskiego króla Mausolosa, nazywano ją Heracleia oraz dodano przydomek „Latmian”, aby odróżnić ją od innych osad o tej samej nazwie.
Latmos początkowo było osadą karską, sąsiadującą z terenami kolonizacji jońskiej. W V wieku pne należała do Ligi Delijskiej, płacąc roczną składkę w wysokości jednego talentu. W IV wieku pne Mausolus z Halikarnasu zdobył miasto i otoczył je imponującymi fortyfikacjami. Mury miejskie otaczające starożytne miasto miały łączną długość około 6,5 km, a ich obwód ufortyfikowano aż 65 basztami i licznymi bramami. Pozostałości tych fortyfikacji należą do najlepiej zachowanych antycznych budowli tego typu na świecie. Widziałam jedynie fragmencik tych murów. Żeby zobaczyć całość trzeba się sporo przespacerować wokół wioski.
Źródłem bogactwa Heraklei w czasach hellenistycznych był handel morski. W okresie bizantyjskim Herakleia stała się miejscem chętnie wybieranym przez pustelników i mnichów, którzy na brzegach jeziora Bafa, jego wyspach i zboczach góry Latmos, wznosili liczne kościoły i klasztory.

Autokar zatrzymał się na placu, który w starożytności był agorą










Tuż przy agorze na wzgórzu znajdują się ruiny najważniejszej świątyni Heraklei, która była poświęcona bogini Atenie. Świątynia została zbudowana w okresie hellenistycznym. Składała się z celli, czyli komory wewnętrznej oraz pronaosu, czyli przedsionka otoczonego kolumnadą.




Nasza grupa po wyjściu z autokaru udała się na spacer przez wioskę Kapikiri.

Podziwiam dokładność opisów. Zwiedzanie zapowiada się pysznie, tym bardziej, że dania zostały już WYBRANE

Gosiu , zastanawiam się czy odwiedziliście w Heraklei Latmijskiej grobowiec skalny Endymiona , odwiedzany przez Selenę - boginię Księżyca My jedynie patrzyliśmy tęsknie na górę przez wody jeziora . . .




Pozdrawiam
Piotr

piotrf napisał(a):Gosiu , zastanawiam się czy odwiedziliście w Heraklei Latmijskiej grobowiec skalny Endymiona , odwiedzany przez Selenę - boginię Księżyca

Niestety nie odwiedziliśmy tego miejsca, a byliśmy obok niego na wyciągnięcie ręki. Te pierwsze zdjęcia ruin przy drodze, które pokazałam w poprzednim poście, to właśnie jest Sanktuarium Endymiona.
Gdybym tylko się trochę przygotowała do tej wycieczki (czego nie zrobiłam, bo wycieczkę wykupiliśmy dzień wcześniej), to wiedząc, co można tam zobaczyć, uparłabym się, żeby tam zajrzeć.
A tak polegaliśmy tylko na naszej pilotce, której przewodnikiem nie można nazwać. Parę słów na tematy Endymiona i Selene powiedziała, ale już o tym sanktuarium się nawet nie zająknęła. Ja dopiero po powrocie do domu zaczęłam szukać informacji na temat Heraklei i doczytałam się wielu informacji, ale już post factum.
Selene była boginią Księżyca. Do jej zadań należało, by nie zostawiać śmiertelników w ciemności, gdy jej brat Helios - bóg Słońca, chował się za horyzontem.
Selene jest przedstawiana jako piękna kobieta, która nosiła na głowie koronę w kształcie półksiężyca. Bogini Księżyca zawsze nosiła białe szaty i trzymała w dłoni pochodnię.
Selene miała kilku kochanków, zarówno boskich, jak i śmiertelnych. Jednak jej największą miłością był skromny śmiertelnik imieniem Endymion, który był jednym z najpiękniejszych ludzi na Ziemi, porównywalnym do Adonisa czy Narcyza.
Endymion był pasterzem. Pewnego razu prowadząc swoje stado na Górze Latmos poczuł się tak zmęczony, że nie mógł powstrzymać się od zaśnięcia w grocie. Gdy Selene zjechała do jaskini w swoim rydwanie i zobaczyła pięknego śpiącego pasterza, to się w nim zakochała. Bogini oświetliła go swoim blaskiem i mężczyzna się obudził. Endymion odwzajemnił jej uczucie.
Selene jako bogini była nieśmiertelna, zaś Endymion był zwykłym śmiertelnikiem. Mit o Selene głosi, że poszła poprosić Zeusa o rozwiązanie, ponieważ chciała być z Endymionem na zawsze. Endymion natomiast zwrócił się o pomoc do Hypnosa, boga snu. Ostatecznie pomoc przyszła z obu stron. Nie mogli uczynić Endymiona nieśmiertelnym, ponieważ byłoby to równoznaczne z przyznaniem mu statusu boga, ale nie mogli zostawić go jako zwykłego śmiertelnika, ponieważ to dręczyłoby Selene.
Sprowadzili więc na Endymiona wieczny sen, z którego mógł wybudzić się tylko w nocy podczas spotkań z Selene.
Z tej miłości Selene urodziła 50 córek.
Opowieść o Endymionie przetrwała w pamięci mieszkańców Herakei aż do czasów chrześcijańskich. Czcili oni Endymiona jako lokalnego świętego. Odkryty antyczny grobowiec z sarkofagiem uznano za miejsce spoczynku Endymiona i przekształcono w miejsce kultu religijnego.
Miejscowi mówią, że Selene co noc dotyka górę Latmos z miłością i sprawia, że ​​jezioro Bafa lśni jak srebrna taca swoim blaskiem. Ponoć jezioro Bafa jest dziś najpiękniejszym miejscem pełni księżyca.
Sanktuarium Endymiona znajduje się w tym miejscu.
Kilka zdjęć Sanktuarium Endymiona można obejrzeć tutaj.

Przeszliśmy całą wioskę i znaleźliśmy się na drugim jej końcu. Pilotka jednak poprowadziła nas dalej na "punkt widokowy", żebyśmy sobie obejrzeli teren wokół wioski. A było co oglądać.






Już od samej agory do naszej grupy przyłączyły się lokalne kobiety, oferując do sprzedaży swoje wyroby. Kramiki z towarem niosły na swoich plecach i gdy doszliśmy na miejsce, rozłożyły swój towar na kamieniach.













W drodze powrotnej przechodziliśmy obok stoiska, gdzie można było kupić oliwę z oliwek, więc kilka osób się zatrzymało, aby dokonać zakupu.
My poszliśmy dalej.








W centralnym miejscu wioski pomnik ze złotym popiersiem Ataturka.




To chyba fragment murów obronnych Heraklei.

Czytałem o tym , jak dopasowano mit do nowej wiary i czczono go jako świętego . Co roku w dzień poświęcony obchodom święta Endymiona , mnisi otwierali sarkofag , znajdujący się w nim szkielet pokazywano wiernym , wydawał on ( szkielet ) podobno dziwne dźwięki, uznawane za próby nawiązania przez budzącego się ( raczej budzonego ) Endymiona komunikacji i przekazania ludziom imienia jedynego , właściwego Boga . A może był zawiedziony faktem , że Selene już do niego nie przychodzi
Heraklea jest bardzo intrygującym miejscem , bo na jej terenie nigdy nie przeprowadzono systematycznych prac archeologicznych , więc teren jest stosunkowo słabo zbadany i może zawierać sporo ukrytych skarbów .
Ten mur jest dziełem Mauzolosa z Halikarnasu , miał prawie 7 km długości ( razem z 65 wieżami )


Pozdrawiam
Piotr

Bardzo mi się ten mit podoba i w przeciwieństwie do większości greckich, nie kończy się tragicznie. Ciekawą wycieczkę sobie wykupiliście. Widoki z restauracji tylko umilą Wam posiłek