Śladami wojen - od Vukovaru po Srebrenicę

Lednice napisał(a):W sobotę po południu w wielu krajach centra handlowe raczej są pełne

Ale to nie centrum handlowe, a raczej taki wielki targ - a takie miejsca, przynajmniej w Polsce, w sobotnie popołudnia są z reguły nieczynne

Do centrum handlowego to mu sporo brakuje

Tuzla to duży ośrodek przemysłowy,
w czasach Tito zbudowano wielkie blokowiska.
Podobne są np. w Rijece.

Wtedy może były ładne, ale dziś wyglądają dość brzydko

Raul73 napisał(a):

Lednice napisał(a):W sobotę po południu w wielu krajach centra handlowe raczej są pełne

Ale to nie centrum handlowe, a raczej taki wielki targ - a takie miejsca, przynajmniej w Polsce, w sobotnie popołudnia są z reguły nieczynne

Do centrum handlowego to mu sporo brakuje

A, no to co innego, teraz wszystko jasne

Lednice napisał(a):Według konstytucji Jugosławii z 1974 roku każda z republik miała prawo do legalnej secesji, wystąpienia z federacji i ogłoszenia niepodległości, pod warunkiem, że zostaniee to potwierdzone przez obywateli danej republiki w referendum.
Gdyby nie ten zapis w konstytucji uznanie niepodległości Słowenii czy Chorwacji przez ONZ byłoby praktycznie niemożłiwe

Dokładnie taki zapis był w konstytucji - prawo do secesji miały wyłącznie republiki, nie okręgi autonomiczne!

A jakoś w uznaniu niepodległości Kosova krajom zachodnim (w tym Polsce) to nie przeszkodziło

Raul73 napisał(a):Tuzla 1992-95

Tuzla, jako trzecie co do wielkości miasto BiH, natychmiast po wybuchu wojny w 1992 r. zostało otoczone przez wojska serbskie, które w lipcu przypuściły szturm na miasto. 16 kwietnia 1993 r. Rezolucją ONZ nr 819 Tuzla została ogłoszona jedną z 6 „Stref Bezpieczeństwa”, szybko stając się najbezpieczniejszą z nich. To tu przybywały konwoje z uciekinierami z całego ogarniętego wojną kraju, to stąd wyruszały konwoje z pomocą do Srebrenicy czy Żepy. Tutaj również mieściła się przez pewien czas Komenda Sił ONZ oraz sztab wojsk amerykańskich z kontyngentu ONZ (późniejszego IFOR i SFOR) – baza „Comanche”. Obóz dla uchodźców w Tuzli był jedyną strefą bezpieczeństwa, której nigdy nie odważyły się zaatakować wojska Bośniackich Serbów. Z kolei samo miasto ucierpiało kilka razy – z najbardziej tragicznym atakiem 25 maja 1995 r., w którym zginęło 71 osób a 200 odniosło obrażenia.
Po wojnie został tu założona jedna z głównych siedzib Międzynarodowej Komisji ds. Poszukiwania Zaginionych. To tutaj znajduje się słynna kostnica, w której przechowuje się ciała ofiar Srebrenicy, wykopane z masowych grobów, czekające na identyfikację. Tu pracują m. in. Jean-René Ruez (główny śledczy ds. Srebrenicy) i polska antropolog Ewa Klonowska.

00227.jpg

00228.jpg

00230.jpg

00232.jpg

00229.jpg

00231.jpg

00233.jpg

Czytałem, że w Tuzli miejscowi Serbowie nie ulegli propagandzie Milosevica
i razem z Bośniakami i Chorwatami bronili miasta.
Uniknięto tam konfliktów narodowościowych.
Ale Tuzla była niestety wyjątkiem w BiH

Ciekawe co by na to wszystko powiedział Tito


A może on to wszystko przewidział
Według konstytucji Jugosławii z 1974 roku każda z republik miała prawo do legalnej secesji, wystąpienia z federacji i ogłoszenia niepodległości, pod warunkiem, że zostaniee to potwierdzone przez obywateli danej republiki w referendum.
Gdyby nie ten zapis w konstytucji uznanie niepodległości Słowenii czy Chorwacji przez ONZ byłoby praktycznie niemożllwe

Co do Kosowa to ONZ do dziś nie uznał jego niepodległości z powodu podanego przez ciebie

To, że niektóre państwa to zrobiły, to ich problem.
Tak samo Rosja uznaje niepodległość Abchazji i Osetii, a Turcja Cypru Północnego

Gratuluję pomysłu na takie wakacje.

Bardzo ciekawa relacja, na pewno będę tu zaglądał.

Pierwsze o czym pomyślałem to czy istnieją ludzie na świecie, którzy interesują się Polską w czasie II WŚ i z taką dokładnością jak w tej relacji zajmują się jej zbadaniem i opisaniem.
I oczywiście nie mam tutaj na myśli historyków, tylko amatorów

No. Raul się spisał na medal

Jedziemy dalej...

Zaraz za Tuzlą krajobraz zmienia się diamteralnie. Płaskie raz na zawsze się skończyło, zaczęły się poważne góry. Serpentyna za serpentyną, podjazd za podjazdem, potem zjazdy i tak w kółko. Ktoś tu na forum pisał, że od Tuzli do Sarajeva są 3 przełęcze do pokonania. Próbowałem liczyć, ale po 5 czy 6 podjazdach dałem sobie spokój. Bardzo trudny odcinek do jazdy. Pod Sarajevem w przydrożnych lasach zauważamy kilka tabliczek z ostrzeżeniami o minach - niestety, ruch duży, a nie ma tam akurat miejsca, żeby się zatrzymać i zrobić zdjęcia.

Ciekawostka: tuż za Kladanj trafiłem na sznurek pojazdów, wlekących się tymi serpentynami za TIR-em Konzumu. Kierowca TIR-a przez kilka kilometrów prowadził ten peleton z prędkością 30-40 km/h (o wyprzedzeniu na tych zakrętach można było pomarzyć), ale kiedy zauważył, że robi się spory sznurek aut, zjechał w pewnym momencie na mały parking na poboczu, przepuścił wszystkich i dopiero ruszył dalej. Porównałem to sobie z "kulturą" polskich kierowców ciężarówek

Kilka fotek z trasy Tuzla - Sarajevo:

Odcinek Orašje - Sarajevo był najbardziej męczącym fragmentem całego mojego wyjazdu - trudy drogi potęgował spory upał, który na szczęśćie trochę zelżał w wyższych górach bliżej stolicy.

Na szczęście wszystkie trudy wynagrodził mi wjazd do miasta ,w którym zakochałem się od pierwszego widoku - Sarajevo

Tu zatrzymamy się na dłużej, bo zwiedzania było dużo. Ale najpierw trochę historii:

Sarajevo 2013

Wjeżdżamy do stolicy od strony Vogošćy - po drodze mijamy wzgórze Hum z masztem telewizyjnym, górującym nad miastem, dalej cmentarz Koševo (największy w mieście), halę Zetra i Stadion Olimpijski Koševo i zjeżdżamy w dół szeroką ulicą Alipašina. Potem bulwarem nad Miljaćką, zawracamy przy Vijecnicy i szukamy naszego motelu. Mamy zarezerwowany nocleg w motelu Markale, ale kiedy tam docieramy, jest zamknięte. Wykonujemy 2 telefony i po kilku minutach zjawia się jeden z właścicieli - Kenan, który prowadzi nas do drugiego budynku, kilka ulic dalej (a w zasadzie wyżej ). Okazało się, że dostałem maila z informacją o zmianie miejsca zakwaterowania - ale w sobotę rano, kiedy byłem w Vukovarze!

Na szczęście nocleg okazał się bardzo przyzwoity, a Kenan okazał się bardzo miłym facetem. Był zaskoczony, kiedy zobaczył moje notatki i uslyszał kilka pytań o niektóre miejsca - pytań, na które z chęcią odpowiadał. Cieszyło go to, że przyjechaliśmy, jak powiedział "on purpose", a nie tylko "just looking around". Okazało się, że przeżył całą wojnę w mieście (w 1992 r. miał 5 lat), bardzo dużo pamięta i z chęcią się z nami tym podzieli. Nie ukrywam, że bardzo mi się to spodobało.

Ponieważ byliśmy, jak to określił "very nice people", zamiast parkingu zaoferował mi miejsce w swoim garażu 2 ulice dalej. Natomiast na drugi dzień umówiliśmy się, że zamiast brać moje auto (wyjazd z garażu na szerokość lakieru i na 7-8 razy, bo strasznie wąsko), zawiezie nas do Tunelu Nadziei własnym samochodem (organizuje takie wycieczki do miejsc związanych z wojną po całej Bośni). Okazało się to bardzo dobrym pomysłem, bo dowiedziałem się od niego mnóstwa ciekawych rzeczy.

Pierwsza z nich dotyczyła wspomnianych wcześniej czerwonych krzeseł, ustawianych 6 kwietnia na ulicy Tita. Tradycja ta została zapoczątkowana w 2012 roku. Otóż przy tej okazji wyszedł niezły skandal. Władze powierzyły zadanie zakupu krzeseł prywatnej firmie, która sprowadziła je z... Serbii. Nawet nie odklejono naklejek z napisem "Made in Serbia". Oburzenie mieszkańców było wielkie i podobno w tym roku zakupiono nowe krzesła.

Tak to wygląda (zdjęcie z netu):

Po prysznicu, kawie i rozmowie z Kenanem wychodzimy na chwilę na miasto. Po ciemku, całe rozświetlone, pełne ludzi różnych narodowości i religii, wymieszanych ze sobą, wygląda po prostu bajkowo:








Ponieważ godzina późna, jesteśmy zmęczeni, a jutro mnóstwo zwiedzania, więc ograniczamy się do spaceru po Baščaršiji i wracamy do motelu na nocleg.

Melduję się w świetnej relacji, będę śledził postępy natarcia

Cały czas siedzę i czytam z wypiekami na twarzy

Świetne opisy Sarajeva wczorajszego i dzisiejszego!
A jak wyglądają ślady po obiektach olimpijskich? Pamiętam jak byłem mały, to była pierwsza zimowa olimpiada, którą oglądałem i zapamiętałem. I ten wilczek Vucko na nartach: