Relikty przeszłości czyli dawno temu z Trabantem w tle

Aldonka napisał(a):...i nagle....zobaczyli fioletowego trabanta. Kamera na ramię, mikrofon w dłoń i podbiegają do nas. Podchodzą do Krzysia i pytają go:
- Do you sapek English?
- Yes, of course!! Odpowiada dumnie Krzys
- Where are you going?
- To Croatia!!
- How long as you stand in a traffic jam??
- Two weekes!! Odpowiada z wielką dumą Krzyś

A my mało nie padłyśmy na zawał z tyłu. Two weeks?? Dwa tygodnie w korku??

Założę się,że mina gościa z tv................bezcenna
Zerknę tu i ja.

siadam i ja, auto jak marzenie.

Jestem i ja

Trabanta z silnikiem Polo chciał kupować mój W. jak był na studiach
Na pewno pokażę mu Twoją relację... mógł kupować, a nie się zastanwiać

Ciekawa też jestem zdjęć, takie stare mają swój klimat.

Ja też się melduję w Twojej, Aldonko, relacji i czekam niecierpliwie na dalszą część opowieści, no i pozostałe 30 (o ile dobrze policzyłam ) zdjęć

Trabant w tle zwrócił moją uwagę (miałem takiego bolida w wersji lubiącej olej MIXOL S). Dołączam się do grupy "czytaczy" tematu.

Też zasiadam do czytania. Miałem Trabanta, ale tego "prawdziwego" 601"S" do tego z automatycznym sprzęgłem.
Co do przydomków to mi najbardziej się podobało BMW - z Czeskiego "Bakelitowi Motorni Wozidlo"

Zasiadam i czekam
P.S. a na HVARZE byliście? super wkomponowałby się "tramp" w tło

Teraz wiem z kim miałem do czynienia.
Onego czasu jadąc do Krakowa, taki Trabant nie dał się wyprzedzić.
160km/h ..... rwał jak szalony. Podobała mi się taka jazda, szofer musiał być ok.

też miałem taką dwusuwową torpedę.... tyle, że wersję "limuzyna" Chociaż daleko jej do Twojego wypasu było i pierdzieliła się na potęgę do z wielkim sentymentem wspominam mojego: Forda Karton

ale suuuper ....uwielbiam takie wspominki bardzo chętnie poczytam i pooglądam

Witam Was wszystkich. Nie zapomniałam o dalszym ciągu, wręcz przeciwnie. Właśnie skończyłam nierówną walkę z pozyskiwaniem zdjęć z filmu Teraz tylko trzeba wgrać na serwer

Rysio napisał(a):Za te 170 powinni Wam medale za odwagę dać

Nie jestem pewna czy na pewno za odwagę

Dromader napisał(a):Aldonko, zapowiada się super relacja. Obserwuję, czytam i czekam na ciąg dalszy

Niestety nie będzie okraszono pięknymi zdjęciami bo ich jakość jest poniżej przeciętnej

junkers111 napisał(a):A ten trabi to chyba szedł na podtlenku azotu

Nie ale na gaz i jedno co najlepiej pamiętam z trasy to ciągłe szukanie stacji z gazem

maslinka napisał(a):Jak byłam mała, trabant był moim wymarzonym samochodem, więc tym bardziej Wam kibicuję
Ten jest piękny, w moim ulubionym fioletowym kolorze

Fakt, kolor miał przepiękny.
Ja zawsze marzyłam o starym garbusie.

wojan napisał(a):Ale ten Wasz - piękny. Jeździ jeszcze

Niestety już nie. Wygląda tragicznie. Iza z Krzysztofem w 2005 roku pojechali nim do Anglii, tam już zostali. Jakiś czas temu Krzysztof przywiózł go do Polski i stoi u znajomego mechanika. Żal serce ściska jak się teraz na niego patrzy, dziura na dziurze.

maniust napisał(a):

wojan napisał(a):Aż się nie chce wierzyć.......łomatko ja swoim Pedziem nie jeżdżę takimi prędkościami , a oni trampiem tyle darli......... Podziw!

Ja czasami też nadal w to nie wierzę

Aguha napisał(a):Jestem, chociaż relacja bez Julii będzie nieco pustawa .
Pozdrawiam Krajankę

Ach...Julki to wówczas nawet w planach nie było

morgana napisał(a):Kolor trampka cudny. A nam się wydawało, że w Astrze się jechało mało wygodnie... .

Wiesz, od czasu tej podróży trampkiem już w żadnym, nawet najmniejszym samochodzie nie narzekam na niewygody

renatalato napisał(a):Ale zrobiliśmy się wygodni, samochody z klimą, GPSy, tempomaty itp

Prawda? A jeszcze niedawno takim "nic" się podróżowało.

anakin napisał(a):Założę się,że mina gościa z tv................bezcenna

Jak mniemam była...bezcenna...mniemam, bo ze wstydu nie miałam odwagi spojrzeć ")

Roxi napisał(a):Trabanta z silnikiem Polo chciał kupować mój W. jak był na studiach
Na pewno pokażę mu Twoją relację... mógł kupować, a nie się zastanwiać

Dokładnie, mógł kupować, widzisz ile Was przygód ominęło

sroczka66 napisał(a):Ja też się melduję w Twojej, Aldonko, relacji i czekam niecierpliwie na dalszą część opowieści, no i pozostałe 30 (o ile dobrze policzyłam ) zdjęć

Jest ich nieco więcej bo mam jeszcze te pozyskane z filmu. Kiepska jakość, ale zawsze coś.

leopantera napisał(a):Zasiadam i czekam
P.S. a na HVARZE byliście? super wkomponowałby się "tramp" w tło

Niestety nie, na Hvarze nie byliśmy...a faktycznie szkoda.

woka napisał(a):Teraz wiem z kim miałem do czynienia.
Onego czasu jadąc do Krakowa, taki Trabant nie dał się wyprzedzić.
160km/h ..... rwał jak szalony. Podobała mi się taka jazda, szofer musiał być ok.

A to bardzo bardzo możliwe, że to właśnie był Krzyś Szofer był ok, tylko uparty strasznie i nikt inny nie mógł trampka prowadzić.

Witajcie Basiulinek, BeJur, weger, Piotrze, Wojtku, Bodek1, Darraz, dids76, Marek73, hajduczek
Bardzo mi miło, że się ze mną chcecie cofnąć w czasie nieco.

Najpierw jak wgrają się zdjęcia na serwer to uzupełnię początek, jeszcze o drogę.

Zasiadam i czekam na ciąg dalszy.

Mój teść miał trabanta.... wisiała nad nami wizja posiadania poduszki - takie haftowane miał na wyposażeniu - nie w celu bezpieczeństwa, tylko wygody
a kolor miał akuratny - taki Jadran głęboki...........

No to jedziemy dalej...a w zasadzie wracamy do podroży

Na liczniku coraz więcej...a w zasadzie licznika już zabrakło




Wyprzedzamy....wyobrażacie sobie minę kierowcy owego auta Wyprzedza go takie "coś"






Ten zegar skończył marnie w Chorwacji

Jak przeżyć na poł metrze kwadratowego? Hmmm...lekko nie było...ale co tam, trza twardym być nie miękkim



Nawet spać się da

Jeden z dłuższych przystanków miał miejsce już w Chorwacji. Dlaczego schowaliśmy się za jakimś tirem zielonego pojęcia nie ma...przecież nie wstydziliśmy się naszego fioletowego cuda techniki....chociaż nie, to już chyba było po sławnej wpadce na granicy....tak, to by tłumaczyło dlaczego zamiast na głównym parkingu schowaliśmy się za wielkiego tira






I debaty nad tym CO się popsuło jeszcze w Polsce i o tym co się jeszcze popsuć (nie daj Boże) może



Czas mija, kilometry mijają, zmęczeni jesteśmy okrutni...ale i szczęśliwi, przecież cel jest coraz bliżej



W 2004 roku większość drogi pokonywaliśmy Jadranką. Miało to oczywiście swoje niewątpliwe plusy. Sporo czasu traciliśmy niestety na poszukiwania stacji gdzie dostępny był gaz (zdołaliśmy nawet pogubić się w Mariborze ).
Ale uważam, że jak na pierwszy raz warto było. W kolejnych latach już nie miałam (na własne życzenie) możliwości zobaczenia tak wiele wybrzeża.

Krzysztof uparty jest jak mało kto, nie dał się zmienić za kółkiem. A ja wzięłam sobie za zadanie pilnowanie go żeby nie zasnął.

Kilometr za kilometrem ucieka, a końca podroży nie widać. Powoli zapada noc.



Coraz częściej dostajemy sms i telefony od znajomych z Borje, czekają na nas, martwią się, wg nich powinniśmy już dawno dojechać....tak, ale oni nigdy nie podróżowali trabantem i nie szukali stacji z gazem

Gdzieś w drodze....noc.....Krzyś postanawia się przewietrzyć. Stajemy, Krzyś wysiada, nawet nie zdążyliśmy się z tyłu wygrzebać jak wsiadł spowrotem...co jest...na dworze było bardziej gorąco niż w trabim Nie możliwe? A jednak

Jedziemy. Granica z Bośnią, machnięcie ręką przez celnika, i dalej w drogę. Kiedy będzie w końcu zjazd na Półwysep. Gdybym wówczas znała Shreka pewnie często bym go cytowała: Daleko jeszcze?
W końcu jest. Skręcamy w prawo, jesteśmy już prawie na miejscu. Prawie robi jednak ogromną różnicę.
Coraz częstsze telefony.
Jest ciemno niesamowicie. Zaczynam wątpić czy oby na pewno jedziemy właściwie. 60 km a ciągnie się jak 260 przynajmniej. W końcu skręcamy w drogę do Borje. Zaraz....gdzie jest morze pytam się? Ciemność, widzę ciemność. Morza nie widać, drogi nie widać, za to co rusz coś przelatuje przed samochodem... a może już mi się wydaje, jakiś mroczki czy coś.
Oczy Krzysia coraz mniejsze. Da radę, wierzę w niego, da radę, musi.

Jesteśmy na miejscu...tak nam się zdaje Nasi znajomi są, czekają, znaczy się dotarliśmy we właściwe miejsce. Morza nadal nie widzę, ale w chwili obecnej nic mnie to nie obchodzi. Opuszczam Trabiego z Ogromną przyjemnością i bez grosza smutku
Jacek prowadzi nas do naszego lokum, bungalowa znajdującego się nieco poniżej domu właściwego. Na wszelki wypadek pytam Jacka gdzie jest morze, jeśli w ogóle jest. Wskazuje w kierunku czarnej dziury. Ok, muszę mu uwierzyć na słowo. Nic nie widać, nic nie słychać. Prawie jak robociki kładziemy się spać. na nic poza snem nie mamy już siły. Bagaże wypakuje się jutro, dziś muszą jeszcze pocisnąć się w Trabim

Witaj Chorwacjo, witaj Adriatyku....gdziekolwiek jesteś.

Rano budzi nas coś skrzeczącego, cykającego. Co To Jest??? Kto śmie nas budzić o nieludzkiej godzinie 8?? I dlaczego jest tak gorąco się pytam?

Wstaje też Iza, jako pierwsza otwiera drzwi i wychodzi. I nagle słyszę słowa, które wymagają cenzury: o k.....
na pewno zobaczyła, że nie ma morza, że jesteśmy gdzieś w czarnej dziurze. Zrywam się, biegnę i....o k....... pada również z moich ust.













Wow, jesteśmy w raju, to tam schowało się w nocy morze
Nagle słyszę jakby trąbienie. Co to? Jacek pokazuje nam w kierunku zbocza. Co????? Tam jest droga???? My też nią jechaliśmy???? Zaczynam się cieszyć, że było tak ciemno, chyba lepiej że nie widziałam gdzie jedziemy. Bryyyyy.


Powoli dochodząc do siebie znosimy resztę bagaży w siatkach oglądamy dom, robimy śniadanie i zjadamy je przed domem. Jest bosko, jestem w raju, zaczynam czuć coś czego jeszcze nazwać nie umiem, coś we mnie kiełkuje, coś się rodzi, mam jakieś motyle w brzuchu. Zakochuję się czy jak?