NEVERENDING STORY 2020/2021

Przepiękne kolory na Twoich zdjęciach , już teraz chciałbym tam być i powędrować w ciepełku . . .

Park Prirode Ućka odwiedziliśmy w 2011 roku , ale potraktowaliśmy go bardzo pobieżnie , w ubiegłym roku wybieraliśmy się ze znajomymi , mieliśmy wielki apetyt na górską część Istrii - nie udało się z wiadomego powodu , a plany były bardzo szczegółowe

Vrsaru nie pamiętam , bo nie byłem , więc bardzo mnie ciekawi


Pozdrawiam
Piotr

Zavratnica ( i nie tylko ) w Twoim wydaniu jest piękna - kolory trochę inne niż u mnie , ale też i pora wizyty inna...
Jadranka w tym rejonie także urzekła...

piotrf napisał(a):Przepiękne kolory na Twoich zdjęciach , już teraz chciałbym tam być i powędrować w ciepełku . . .

CROberto napisał(a):Zavratnica ( i nie tylko ) w Twoim wydaniu jest piękna - kolory trochę inne niż u mnie , ale też i pora wizyty inna...
Jadranka w tym rejonie także urzekła...

Dzięki
Tamte okolice swoją urodą nie ustępują Dalmacji, a są mocno niedoceniane przez naszych rodaków - ale może to dobrze
Jeżeli chodzi o kolory , to żadne zdjęcie w pełni nie odda tego co widać. Zdjęcia w Zavratnicy robiłam głównie komórką i na ekranie telefonu wydawało się, że są idealne. Po wrzuceniu zdjęć na komputer okazało się ,że np. skały, które w rzeczywistości są w kolorze beżu to na jednym zdjęciu są różowawe a na drugim wpadają w zieleń Może właśnie to ostre słońce sprawiło,że komórka zaczęła wariować

piotrf napisał(a):Park Prirode Ućka odwiedziliśmy w 2011 roku , ale potraktowaliśmy go bardzo pobieżnie , w ubiegłym roku wybieraliśmy się ze znajomymi , mieliśmy wielki apetyt na górską część Istrii - nie udało się z wiadomego powodu , a plany były bardzo szczegółowe

Też myślałam o jakiejś górskie wycieczce , ale w zeszłorocznym wrześniowym upale nie dałabym rady

Vrsaru nie pamiętam , bo nie byłem , więc bardzo mnie ciekawi

Z Vrsaru mam tonę zdjęć , także Twoja ciekawość niebawem będzie zaspokojona

Mega pięknie. Podróże Jadranką wprawiają mnie w dobry nastrój , zwłaszcza z takimi widokami
Zavratnica ciągle figuruje na mojej liście absolutley must see.
Piękne zdjęcia , a przejazd z Brača na Istrię taką trasą, to kapitalny pomysł, zwłaszcza dla Cromaniaków

elka21 napisał(a):

piekara114 napisał(a):O jakim punkcie widokowym z góry mówicie?

https://www.google.com/maps/place/Viewp ... 2561?hl=pl
Tu jest ten punkt.

Ten punkt znam i w lipcu było już blisko, aby tam się pojawić, ale mi chodziło o...

travel napisał(a):Nie jeden raz jeździłam tam ludkiem google i Jadranka na północ od Zadaru wydawała się monotonna i mniej ciekawa niż jej część południowa. Na szczęście okazało się że rzeczywistość w 200% przerosła moje oczekiwania
A w przyszłości planuję jeszcze spojrzeć na Pag z góry
-zdjęcie z netu:

...więc chyba to to....

travel napisał(a):Sądzę, że Piekara chciała namiary na punkt z widokiem na Pag , ale może się mylę

piekara114 napisał(a):więc chyba to to....

travel napisał(a):Sądzę, że Piekara chciała namiary na punkt z widokiem na Pag , ale może się mylę

To to
Widoki na Pag jak z lotu ptaka

Vrsar/Orsera

Na Istrii większość miejscowości ma dwie nazwy chorwacką i włoską . Jak dla mnie włoska nazwa Orsera jest przyjemniejsza dla ucha i łatwiej się ją wymawia.

Do Vrsaru docieramy późnym popołudniem.
Wcześniej wklepałam w nawigację adres naszej kwatery i nawet nie spojrzałam jaką trasę nawigacja wyznaczyła przez miasteczko.Okazało się , że jest to najkrótsza trasa - niemalże przez samo centrum Vrsaru
Czyli najpierw wjechaliśmy prawie na szczyt , by potem z niego zjechać. A zjazd jest tak stromy ,że z samochodu nie widać drogi tylko niebo i na pewno nie jest to 10% jak na znaku poniżej


Wąsko , stromo .... jak zobaczyłam minę małża i usłyszałam znany tekst :"Co ty znowu wymyśliłaś?" to ogarnął mnie głupi śmiech
Gdy docieramy na miejsce gospodarze już na nas czekają . Okazuje się ,że mieszkają w innej części Vrsaru, co wcale nie oznacza, że nie będziemy ich widywać codziennie
Zostajemy przywitani domowym winem i orzechówką . Po degustacji trunków gospodarz proponuje nam ,że obwiezie nas po Vrsarze i wszystko pokaże , w tym gdzie są dobre restauracje i fajne plaże. Przy okazji okazuje się ,że dojazd do naszego apartamentu można dojechać dużo prostszą drogą:lol: Okazało się też ,że gospodarz osobiście zna właściciela pobliskiej polskiej bazy nurkowej mieszczącej się na kempingu Valkanela i oczywiście zaproponował,że nas tam zawiezie W bazie małż umawia się na nurkowanie już na następny dzień .A czeka na niego nie lada gratka, bo będzie nurkować na słynnym wraku parowca Baron Gautsch , który jest najsłynniejszym wrakiem na Adriatyku. Takiej okazji nie można nie wykorzystać
A ja w tym czasie spokojnie zapoznam się z miasteczkiem i plażą . Jak się później okaże nie będzie to takie spokojne

Nasz apartament a raczej studio położony jest na parterze dziewiętnastowiecznego domu ,rzut beretem od vrsarskiej mariny i morza




ma ciekawy i specyficzny wygląd :
belki na suficie


telewizor w kominku


piękną starą komodę z lustrem



ciekawe ozdoby na ścianach


Widok z naszego balkoniku


Na piętrze jest dwupokojowy pusty apartament, który gospodyni mi pokazuje . Jednak cena za ten apartman jest sporo wyższa od ceny za nasze studio. Robię zdjęcia widoków z góry i grzecznie dziękuję



Tuż obok domu jest mały park z placem zabaw i przyrządami do ćwiczeń.
Nasz różowy domek zza krzaka


Pod wieczór idziemy na kolację do rekomendowanej przez gospodarza Trattorii Kod Luce .



Zamawiamy fenomenalne bruschetty , pastę z truflami , a na deser ravioli z białą czekoladą w sosie figowym......POEZJA

A po kolacji odwiedzamy Rivę




i idziemy spać , bo jutro znowu trzeba wcześnie wstać.

Kolejnego ranka znów jest piękna pogoda

Małż wyjeżdża a ja jak zwykle ( to już nasza wakacyjna tradycja) zabieram aparat i idę na starówkę.
Tego dnia robię ponad 150 zdjęć , tyle jest tu do uwiecznienia
Vrsar kradnie moje serce . Tylko jedna rzecz jest kłopotliwa .... w życiu nie widziałam tak stromych uliczek .
Początkowo wspinam się ul.Porecką, którą tu przyjechaliśmy




Na końcu oglądam się za siebie


Po chwili docieram do jednej z bram miejskich



Kościółek św.Antoniego ,w którym obecnie jest galeria sztuki


Na ławeczce przy bramie dostrzegam pewnego czarnego jegomościa


to Giacomo Casanova ,który dwukrotnie odwiedził Vrsar w latach 1743 i 1744 - to wystarczyło ,żeby stał się symbolem Vrsaru

Siedzi tu od niedawna , a kolanko ma już wyślizgane



Przekraczam bramę miejską



Wchodzę na kolorowy Trg Degrassi




Znajduje się tu pomnik poległych bojowników i ofiar faszystowskiego terroru


Zaglądam w zaułki



Docieram do kolejnej bramy miejskiej



Zawracam i wspinam się jeszcze wyżej


Ale zanim wejdę na sam szczyt, moją uwagę przyciąga pewna uliczka


Bardzo zadbana ta uliczka




Szczytu w tym odcinku niestety nie osiągnę , ale ciąg dalszy nastąpi, bo zdjęć z tego dnia jest jeszcze ze 100

Super, że już jest Orsera! Mnie też zdecydowanie bardziej podoba się włoska nazwa.

Wiem, gdzie jest Wasz różowy domek Kilka razy tamtędy przechodziliśmy. My mieszkaliśmy bardziej na prawo (stojąc przodem do morza); tam, gdzie kończyły się schody (oczywiście diabelnie strome!) prowadzące z promenady, od Mlinara i konoby Monte Carlo.
Na wprost mieliśmy widok na marinę.

travel napisał(a):Vrsar kradnie moje serce . Tylko jedna rzecz jest kłopotliwa .... w życiu nie widziałam tak stromych uliczek .

Podobnie stromych wspinaczek doświadczyliśmy w Sarajewie.

travel napisał(a):to Giacomo Casanova ,który dwukrotnie odwiedził Vrsar w latach 1743 i 1744 - to wystarczyło ,żeby stał się symbolem Vrsaru

Siedzi tu od niedawna , a kolanko ma już wyślizgane

To prawda, w 2018 jeszcze nie siedział, o czym Ci już pisałam

Ciekawe, gdzie teraz przesiaduje ten pan:



To było chyba jego ulubione miejsce Pewnie obok Casanovy

Habanero napisał(a): Zavratnica ciągle figuruje na mojej liście absolutley must see.
Piękne zdjęcia , a przejazd z Brača na Istrię taką trasą, to kapitalny pomysł, zwłaszcza dla Cromaniaków

Koniecznie musisz to zrealizować , a najlepiej w tym roku - bo jest szansa ,że w tym kolejnym covidowym roku nie będzie dzikich tłumów nad Zavratnicą i na Jadrance

maslinka napisał(a):Wiem, gdzie jest Wasz różowy domek Kilka razy tamtędy przechodziliśmy. My mieszkaliśmy bardziej na prawo (stojąc przodem do morza); tam, gdzie kończyły się schody (oczywiście diabelnie strome!) prowadzące z promenady, od Mlinara i konoby Monte Carlo.

Odnośnie konoby Monte Carlo nie mam dobrych wiadomości- ale o tym w kolejnym odcinku

travel napisał(a):Vrsar kradnie moje serce . Tylko jedna rzecz jest kłopotliwa .... w życiu nie widziałam tak stromych uliczek .

Podobnie stromych wspinaczek doświadczyliśmy w Sarajewie.

Naprawdę
Muszę to kiedyś sprawdzić

travel napisał(a):to Giacomo Casanova ,który dwukrotnie odwiedził Vrsar w latach 1743 i 1744 - to wystarczyło ,żeby stał się symbolem Vrsaru

Siedzi tu od niedawna , a kolanko ma już wyślizgane

To prawda, w 2018 jeszcze nie siedział, o czym Ci już pisałam

Ciekawe, gdzie teraz przesiaduje ten pan

To było chyba jego ulubione miejsce Pewnie obok Casanovy

Niestety tego Pana nie spotkałam - ewidentnie Casanova go wygryzł. Wygląda jak Stari Ribar

Fajny klimacik i jak zwykle chętnie spaceruję z Tobą bez męża
Ba, powiem więcej, jestem fanem Twoich porannych przechadzek

Bardzo podobają mi się belki w Waszym apartamencie
Niektóre zaułki, a zwłaszcza kolory elewacji przywodzą na myśl Rovinj - pewnie będę miała lepszą skalę porównawczą , gdy zobaczę więcej Orsery - a jak Ty oceniasz urodę Vrsaru w odniesieniu do Rovinja?

Casanowa ma zaburzone proporcje głowy w stosunku do barków, chyba, że lekko nadwerężony był chorobami , trochę jakby wymizerowany

To co jedliście brzmi absolutnie rewelacyjnie - trufle uwielbiam, a choć nie przepadam za deserami, to ten bym wciągnęła na pewno (choć dla mnie te ravioli wystarczyłyby za cały posiłek, więc miałabym dylemat czy wybrać pastę z truflami, czy...pastę z czekoladą )

Stroma uliczka, którą zjeżdżaliście na początku to nasza pierwsza stroma i wąska uliczka w Chorwacji zaliczona w 2007 roku - ileż było emocji To był nasz pierwszy raz w Chorwacji, miejscówkę mieliśmy na Valkaneli. Konobę Kod Luce zaliczyliśmy z kolei w 2017 roku, jedzenie mają genialne
Bardzo lubię Vrsar, jednak to Rovinj skradł moje serce i tam będę wracać, chociaż marzy mi się też nocleg w Grožnjan - w samym sercu Istrii

Habanero napisał(a):Fajny klimacik i jak zwykle chętnie spaceruję z Tobą bez męża
Ba, powiem więcej, jestem fanem Twoich porannych przechadzek

Jak to się stało, że Cię nigdy nie dostrzegłam
Przemykasz niczym tajemniczy Don Pedro szpieg z Krainy Deszczowców

Katerina napisał(a): Niektóre zaułki, a zwłaszcza kolory elewacji przywodzą na myśl Rovinj - pewnie będę miała lepszą skalę porównawczą , gdy zobaczę więcej Orsery - a jak Ty oceniasz urodę Vrsaru w odniesieniu do Rovinja?

O Vrsarze i jego urodzie napiszę w odcinku , w którym odwiedzimy Rovinj

Casanowa ma zaburzone proporcje głowy w stosunku do barków, chyba, że lekko nadwerężony był chorobami , trochę jakby wymizerowany

Oj tam
Casanova odwiedzając Vrsar był niemalże dziecięciem, bo miał 18 i 19 lat . A wiadomo,że dzieci mają duże głowy w stosunku do reszty ciała

To co jedliście brzmi absolutnie rewelacyjnie - trufle uwielbiam, a choć nie przepadam za deserami, to ten bym wciągnęła na pewno (choć dla mnie te ravioli wystarczyłyby za cały posiłek, więc miałabym dylemat czy wybrać pastę z truflami, czy...pastę z czekoladą )

Ależ na pewno byś wciągnęła ten deser , bo to była deserowa ilość pierożków- czyli 3 sztuki

Magda O. napisał(a):Stroma uliczka, którą zjeżdżaliście na początku to nasza pierwsza stroma i wąska uliczka w Chorwacji zaliczona w 2007 roku - ileż było emocji To był nasz pierwszy raz w Chorwacji, miejscówkę mieliśmy na Valkaneli.

Jak na pierwszy raz to rzeczywiście była szokująca sytuacja
O dziwo mój małż zawodowy kierowca zawsze w takich sytuacjach ma problem
Może dlatego ,że nasz samochód jest niski, długi i szeroki

Bardzo lubię Vrsar, jednak to Rovinj skradł moje serce i tam będę wracać, chociaż marzy mi się też nocleg w Grožnjan - w samym sercu Istrii

Nie chcę uprzedzać wypadków , ale mogę powiedzieć ,że w zeszłym roku Rovinj nie zrobił już na mnie takiego wrażenia jak 5 lat temu
A nocleg w Grožnjan jest ciekawą propozycją . Te zaułki wieczorem.......ach rozmarzyłam się

Najbardziej stromy podjazd do zajmowanej przez nas kwatery mieliśmy w Mostarze , w muzyłmańskiej dzielnicy . Wyjazd był możliwy jedynie na pierwszym biegu , a zajęcie miejsca poztoju - ze złożonymi lusterkami i na trzech kołach , bo czwarte wisiało w powietrzu .

Vrsar . Zaczynam żałować , że pominęliśmy to miasteczko - ma swój klimacik , a jeżeli chodzi o proporcje ( czy raczej dysproporcje ) Casanovy - specjalistą nie jestem , ale wydaje mi się , że nie chodziło o głowę


Pozdrawiam
Piotr

Ja coś nie nadążam. Chciałam coś napisać do tamtego odcinka a tu już nowy. Nie miałam wcześniej pojęcia jak się schodzi do tej Zavratnicy i bardzo mi się podoba, zwłaszcza tunel.
I jesteśmy już we Vrsarze, uliczki urocze, zieleń urocza...

piotrf napisał(a):Najbardziej stromy podjazd do zajmowanej przez nas kwatery mieliśmy w Mostarze , w muzyłmańskiej dzielnicy . Wyjazd był możliwy jedynie na pierwszym biegu , a zajęcie miejsca poztoju - ze złożonymi lusterkami i na trzech kołach , bo czwarte wisiało w powietrzu .

Oj przypomniał mi się wjazd na podwórko do naszego apartmana w Kotorze
Bardzo stromy podjazd , tak wąski szczyt ,że istniało realne niebezpieczeństwo zawiśnięcia na nim podwoziem - oczywiście z bramą i słupkami a potem równie stromy zjazd na podwórko Dojeżdżając do szczytu ,wysiadałam z samochodu i naprowadzałam małża ,bo nie widział niczego oprócz nieba i szczytów gór
A tak w ogóle drogi w Czarnogórze to mistrzostwo świata

a jeżeli chodzi o proporcje ( czy raczej dysproporcje ) Casanovy - specjalistą nie jestem , ale wydaje mi się , że nie chodziło o głowę

Ja tam nic nie zauważyłam, wszystkie dysproporcje miał zakryte

pomorzanka zachodnia napisał(a):Ja coś nie nadążam. Chciałam coś napisać do tamtego odcinka a tu już nowy.

Nie miałam wcześniej pojęcia jak się schodzi do tej Zavratnicy i bardzo mi się podoba, zwłaszcza tunel.

Są dwie możliwości dojścia do Zavratnicy . Jedna zaczyna się w punkcie widokowym , ale schodzi się stromo w dół -a powrót pod górę nie jest już zbyt przyjemny , a druga właśnie z Jablanaca- moim zdaniem łatwiejsza ,bo prawie przez całą drogę idzie się po równym, jedyna wada do brak cienia.