Mój mandarynkowy Dubrownik

maslinka napisał(a):Proces powolnej odbudowy ogrodu spowolnił pożar w 2000 roku, kiedy spaleniu uległo 120 tysięcy m²

Tamten pożar czy obecny pożar .... płakać się chce, gdy sobie uświadomię rozmiar katastrofy .

Jedno z najładniejszych ujęć w relacji :

Marlowe1994 napisał(a):Maslinko, mnie nie zależy na twoim odejściu ale czasem dla higieny psychicznej warto się nad tym zastanowić.

Wiem. Dlatego poważnie się nad tym zastanawiam.

Marlowe1994 napisał(a):Zaległe živjela ze Splitu z wypadu na piwo.

Poleciałeś?

Kapitańska Baba napisał(a):Kąpiel w morzu - czy latem czy zimą zawsze przyjemna

Tylko efekt przeciwny Latem, przynajmniej chwilowe, ochłodzenie. 1 stycznia natomiast, po wyjściu z zimnej wody, było mi bardzo gorąco

wiola2012 napisał(a):Tamten pożar czy obecny pożar .... płakać się chce, gdy sobie uświadomię rozmiar katastrofy .

wiola2012 napisał(a):Jedno z najładniejszych ujęć w relacji :

Dziękuję w imieniu Małża, który taki kadr ustrzelił


Chyba spróbuję coś skrobnąć Chociaż ból głowy (zmęczenie, zmiany pogody) daje się we znaki...

Poleciałeś? 

Ano. Nigdzie u siebie nie mogłem trafić na Crno Karlovačko Fajny dojazd z lotniska, apartman miałem przy Pazarze. Trochę hebanu złapałem na plaży. Kąpiel zaliczona

maslinka napisał(a):Tylko efekt przeciwny Latem, przynajmniej chwilowe, ochłodzenie. 1 stycznia natomiast, po wyjściu z zimnej wody, było mi bardzo gorąco

To uczucie gorąca to jeden z powodów dla których morsuję! Nic tak nie rozgrzewa zimą jak lodowa kąpiel

Marlowe1994 napisał(a):

Poleciałeś? 

Ano. Nigdzie u siebie nie mogłem trafić na Crno Karlovačko

Kapitańska Baba napisał(a):To uczucie gorąca to jeden z powodów dla których morsuję! Nic tak nie rozgrzewa zimą jak lodowa kąpiel

Mimo wszystko, raczej nie skuszę się na takie atrakcje


2 stycznia (czwartek): Wycieczka do Czarnogóry - monastyr Savina i przeprawa promem

Fuks do pogody się skończył



Dzisiaj aura duuużo słabsza, ale i tak realizujemy plan i jedziemy do Montenegro Mnóstwo cyprysów w rejonie Konavle:



Zaczyna padać :



Tuż przed granicą, którą przekraczamy w Vitaljinie. Latem 2023 roku testowaliśmy to przejście i byliśmy zadowoleni. Dzisiaj również jest pusto i nie wiem, co nas podkusi, żeby w drugą stronę jechać "klasycznie", czyli przez Debeli Brijeg/Karasovići Będę o tym marudzić innym razem...

Teraz wjeżdżamy do Czarnogóry. Nie, wcale nie kocham Heceg Novi :



Chociaż miasto ma swój urok i niektóre jego fragmenty mi się podobały. Dzisiaj nie będziemy chodzić po starówce, którą zwiedziliśmy w 2018 roku. Mijamy twierdzę Kanli kula:



i dojeżdżamy pod bramy monastyru Savina:





Najpierw oglądamy mały cmentarz przy świątyni:




Z widokiem na Jadran, zupełnie jak w Chorwacji:



Później kierujemy się do Wielkiej Cerkwi Zaśnięcia Bogurodzicy z XVIII wieku:




której wnętrze okazuje się być w remoncie W środku rusztowania, a dla wiernych wystawiono ikonę:



Liczyliśmy, że zobaczymy ikonostas o wysokości 10 m, z sześcioma rzędami ikon. Ciekawostką jest również fresk przedstawiający cara Piotra Wielkiego. Trudno, całkiem zrozumiałe, że przeprowadzają remont zimą. Może innym razem...

Mała Cerkiew Zaśnięcia Bogurodzicy z kolei (widać ją po prawej stronie):



jest zamknięta, a to najstarsza świątynia w całym monastyrze. Zbudowana została prawdopodobnie (choć źródła nie są zgodne) w 1030 roku , a zupełnie nie wygląda na swój wiek Pewnie dlatego, że została odnowiona w 1831 roku.

Nic tu po nas. Pstrykam zdjęcie Piotrowi Niegoszowi:



którego mauzoleum w Parku Narodowym Lovćen odwiedziliśmy kilka lat temu i zmykamy. Podoba mi się ta pinia :



Na szczęście przestaje padać, a my wspinamy się nieco wyżej, żeby spojrzeć z góry na monastyr Savina:



i na Hercegnovski zaliv, część Boki Kotorskiej:



Po prawej widać poluotok Prevlaka - najbardziej na południe wysunięty punkt kontynentalnej Chorwacji, a po lewej - czarnogórski półwysep Luštica:



A tam zaraz pojedziemy:


W stronę "właściwej" części Zatoki Kotorskiej.

Na koniec wizyty w monastyrze Savina odkrywamy, położoną powyżej głównej części kompleksu, cerkiew św. Sawy z XV wieku. Przedsionek świątyni dobudowano w XIX w. i ktoś wpadł na pomysł, żeby pomalować go na żółto :



Kościół jest zamknięty, ale przynajmniej popatrzymy sobie przez kraty na malowidło:



A tu widok, trochę przez krzaczory, na stalowoszary Jadran:



Kad nije plavo nebo, nije plavo more. Co zrobić... Niespecjalnie udało nam się zwiedzanie monastyru Savina, ale i takie chwile na wakacjach muszą mieć miejsce, żeby docenić to, co się uda

Jedziemy wzdłuż Tivatskiego zalivu:



w stronę miejscowości Kamenari:




w której załadujemy się na prom:



Chwila na podziwianie widoków:



Niedługa, bo trajekt płynie zaledwie 8 minut.

Perast podoba mi się nawet w takich okolicznościach pogodowych:



Niestety, jest dosyć zimno i bardzo wieje:



Gość chyba też marznie (ma na sobie kurtkę puchową):



Zupełnie inne wrażenia z przeprawy niż latem 2023 roku, kiedy "rozpływaliśmy się" w upale. Wkrótce dopływamy do Lepetane:



Opuszczamy pokład promu i jedziemy w stronę Porto Montenegro, po którym będziemy spacerować w kolejnym odcinku Nasza cierpliwość zostanie wynagrodzona i wyjdzie słoneczko

Niespecjalnie udało nam się zwiedzanie monastyru Savina, ale i takie chwile na wakacjach muszą mieć miejsce, żeby docenić to, co się uda

Ciekawe czy wtedy też tak myślałaś?
Mi takie refleksje pojawiają się z czasem, ale "na żywo" to czuję rozczarowanie.

mchrob napisał(a):

Niespecjalnie udało nam się zwiedzanie monastyru Savina, ale i takie chwile na wakacjach muszą mieć miejsce, żeby docenić to, co się uda

Ciekawe czy wtedy też tak myślałaś?
Mi takie refleksje pojawiają się z czasem, ale "na żywo" to czuję rozczarowanie.

Tak, przyznaję, wtedy byłam rozczarowana. Na szczęście ciąg dalszy wycieczki do Czarnogóry będzie zdecydowanie bardziej udany

Zaskoczony jestem. Widzę, że tym razem nie tak szybko uciekniesz do Polski.

ziemniak napisał(a):Zaskoczony jestem. Widzę, że tym razem nie tak szybko uciekniesz do Polski.

Nie wiem, czy to upał czy zmęczenie, ale nie mam pojęcia, o czym piszesz Ucieknę do Polski? Kiedy?

2 stycznia (czwartek): Wycieczka do Czarnogóry - Porto Montenegro, czyli powiew luksusu

Zjeżdżamy z promu w miejscowości Lepetane. Chwila jazdy wzdłuż brzegu Jadranu:



i jesteśmy w Tivacie. Zwiedzaliśmy to miasto w 2018 roku (chociaż zwiedzaniem trudno to nazwać - snuliśmy się w potwornym upale), natomiast nie byliśmy nigdy w Porto Montenegro. Wreszcie nadarza się okazja, żeby zobaczyć tę luksusową marinę.

Porto Montenegro powstało w 2007 roku na miejscu dawnej stoczni, która kiedyś była własnością marynarki austro-węgierskiej. Inwestycja ta stała się możliwa dzięki multimiliarderowi z Kanady, Peterowi Munkowi, właścicielowi Barrick Gold - największej na świecie spółki zajmującej się wydobyciem metali szlachetnych, w tym złota.

Marina posiada 450 miejsc do cumowania, nowoczesną infrastrukturę oraz stylową nadmorską promenadę. Porto Montenegro zostało wyróżnione nagrodą TYHA Platinum Award przez British Marine Association. Ponoć to ważne wyróżnienie. Jest więc przepych, ale też i prestiż

Trochę luksusu, od czasu do czasu, nie zaszkodzi , chociaż nie są to nasze klimaty i mamy świadomość, że może nam się tu średnio podobać.

Zaczynamy "zwiedzanie":


Ciągle jeszcze powstają budynki, pewnie kolejne hotele.

Tak jak wcześniej pisałam, w tivackim porcie wcześniej funkcjonował (wybudowany w czasach monarchii austro-węgierskiej) Arsenał Marynarki Wojennej, a gdy Tivat stał się częścią Jugosławii, powstała tu Baza Marynarki Wojennej, której pozostałości możemy oglądać w Muzeum Zbiorów Dziedzictwa Marynarki Wojennej. Znajduje się w nim ponad 300 eksponatów, a wśród nich wyposażenie austro-węgierskich statków parowych czy maszyny przemysłowe.

Jednak zapewne najciekawszą atrakcją jest łódź podwodna P-821 Heroj, niegdyś duma jugosłowiańskiej floty. Można ją podziwiać na placu przed muzeum, które jest chyba zresztą zamknięte:




Natomiast można wejść do wnętrza łodzi, co kosztuje 5 euro. Nie jesteśmy miłośnikami marynarki wojennej, nie ciągnie nas raczej do tego rodzaju eksponatów, a jednak żałujemy, że nie zdecydowaliśmy się na zobaczenia wnętrza łodzi (Zwłaszcza teraz, kiedy oglądam sobie jej zdjęcia w internetach.) Czasami podejmuje się głupie decyzje. No nic, może jeszcze będzie okazja...

Na razie mogę Wam pokazać tylko zdjęcia z zewnątrz:






Jestem kompletnym laikiem w tematyce marynarki i nie znam się na łodziach podwodnych Wrzucę to, co znalazłam w sieci (na Instagramie użytkownika wmateusz123 ):

Jednostka P-821 Heroj została zwodowana 21 sierpnia 1967 roku. Była jedną z trzech łodzi podwodnych skonstruowanych w stoczni w Splicie. Dwie pozostałe to P-822 Junak i P-833 Uskok. Nieliczne państwa w tamtym czasie były zdolne samodzielnie zaprojektować i wyprodukować łodzie podwodne. Gdy Heroj rozpoczynał służbę, był jedną z najlepiej zaprojektowanych jednostek tego typu na świecie. Heroj wraz ze swymi dwoma "kompanami" zakończyli służbę w 1991 roku, gdy wybuchła wojna w Jugosławii. Junak i Uskok zostały zezłomowane, podczas gdy Heroja odnowiono i w 2013 roku wystawiono w Muzeum Zbiorów Dziedzictwa Marynarki Wojennej w Tivacie.

Może ktoś z Was wie coś więcej na ten temat, chętnie się dokształcę

Tymczasem zostawiamy Heroja i spacerujemy deptakiem w Porto Montenegro:




Nie brakuje tu sklepów marek kojarzących się z luksusem:



Ale grzane wino kosztuje "tylko" 5 euro:


Tyle samo, co w Dubrowniku. I tyle, ile wejście do łodzi podwodnej...

Panie w futrach (niestety, dość prawdopodobne, że naturalnych) to tutaj standard:



A to standardowe ceny w restauracji:


Nie skusiliśmy się

Natomiast przyznać muszę, że jest bardzo ładnie:





Pięciogwiazdkowy Hotel Regent:


(Na Bookingu ma wysoką średnią: 9,3.)

Idziemy zobaczyć "wypasione jachty" cumujące w marinie:



Jest ich mnóstwo, ale na zdjęciach nie mam zbyt wielu Taki mi się spodobał :



A ten ma ładny kolor:



Polska bandera :



Wychodzi słońce (choć na razie dość nieśmiało) i od razu jest piękniej:



Uśmiecham się, mimo że uczucia co do Porto Montenegro mam mieszane:



Za dużo blichtru. Nawet oliwkę uformowali na kształt drzewka bonsai :



Wreszcie jakieś "normalne" życie - lodowisko:



Oboje z Małżem jesteśmy zgodni, że warto było Porto Montenegro zobaczyć, ale zdecydowanie nie są to nasze "klimaty".

Pakujemy się do Maździaka i jedziemy dalej. Wielkie pluszowe miśki, gdzieś w Tivacie :



Mijamy lotnisko:



Trochę "komplikacji drogowych", jak to w Czarnogórze :



Już wkrótce dotrzemy do kolejnego punktu programu dzisiejszej wycieczki - do niezwykle ciekawej cerkwi. Ale o tym następnym razem

Takie klimaty luksusowych marin to też nie mój klimat - doskonale rozumiem Wasze odczucia.

W ogóle mariny nie mają żadnego klimatu - czy te bogatsze czy biedniejsze.
Zawsze kojarzyły i będą mi się kojarzyć z parkingiem pod hipermarketem.
Dlatego konsekwentnie poza dniem początku i końca rejsu nie bywamy w takich przybytkach

Kapitańska Baba napisał(a):Takie klimaty luksusowych marin to też nie mój klimat - doskonale rozumiem Wasze odczucia.

Tak , ale są to odczucia ludzi (nasze ), którzy pojechali w jakieś, powiedzmy, "luksusowe" miejsce. Raczej nie ma znaczenia, że to jest marina, bo nie korzystaliśmy z jej infrastruktury. A luksus może być przyjemny, ale dla mnie nie w takiej formie. Za dużo betonu, za mało natury. No i te futra...

Kapitańska Baba napisał(a):Dlatego konsekwentnie poza dniem początku i końca rejsu nie bywamy w takich przybytkach

Pewnie małe porty są bardziej klimatyczne

Malinko, to jest jakby luksusowo

A do łodzi podwodnej byłabym pierwsza, rodzina by mnie siłą musiała wyciągać... taki sentyment od czasów "Polowania na Czerwony Październik" i "Das Boot"

Łódź podwodną miałem kiedyś okazję od środka oglądać w muzeum w szwedzkiej Karlskronie. Bardzo ciekawe doświadczenie Militaria nie są moim konikiem, ale lubię czasem takie klimaty pooglądać. Jak będziesz miała kiedyś okazję, to warto

Aguha napisał(a):A do łodzi podwodnej byłabym pierwsza, rodzina by mnie siłą musiała wyciągać... taki sentyment od czasów "Polowania na Czerwony Październik" i "Das Boot"

majkik75 napisał(a):Łódź podwodną miałem kiedyś okazję od środka oglądać w muzeum w szwedzkiej Karlskronie. Bardzo ciekawe doświadczenie Militaria nie są moim konikiem, ale lubię czasem takie klimaty pooglądać. Jak będziesz miała kiedyś okazję, to warto

Dzięki za polecenia! Następnym razem nie odpuszczę