Między morzem a górami: Czerwcówka 2023

longtom napisał(a):Wygląda na to, że Syzyf, jednak w końcu, zakończył swoją pracę.

Wszystko ma swój kres.

Pozdrawiam,
Wojtek

Ta głowa giganta fajna ( twórcy filmów SF brali z niej wzór dla Marsjan ) , tylko minę ma nietęgą
Ciekawe o czym tak długo myślał , aż skamieniał


Pozdrawiam
Piotr

Witam Wojtka i śledzacych relację.
Przyznam, że dopiero od kilku dni wszedłem na relację.

Kurza stopa - byłem w tym roku w tym rejonie (Starigrad Paklenica) a nie wiedziałem, że są tam takie fantastyczne miejsca.
Obiecuję, że trzeba to będzie naprawić i w przyszłym roku chociaż część zobaczyć własnoocznie. Zapewne będzie to trudne ze względu na cieplejszą aurę, niż ta w Wojtkowej relacji. Ale spróbujemy.

Pozdrawiam
Heniek

piotrf napisał(a):Ta głowa giganta fajna ( twórcy filmów SF brali z niej wzór dla Marsjan ) , tylko minę ma nietęgą
Ciekawe o czym tak długo myślał , aż skamieniał

Może zdumiała go tytaniczna praca Tatka.

heza napisał(a):Witam Wojtka i śledzacych relację.

Witam Cię na mniej uczęszczanych trasach Chorwacji.

heza napisał(a):Kurza stopa - byłem w tym roku w tym rejonie (Starigrad Paklenica) a nie wiedziałem, że są tam takie fantastyczne miejsca.

Najpiękniejsze w tej relacji właśnie się zbliża. Natomiast najbliższe okolice Paklenicy możesz znaleźć tutaj.

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):Najpiękniejsze w tej relacji właśnie się zbliża......

Pozdrawiam,
Wojtek

No to nie dręcz nas..... znajdź chwilę czasu i.......

Pozdrawiam.
Robert

CROberto napisał(a):No to nie dręcz nas..... znajdź chwilę czasu i.......

Pomijając zastosowany eufemizm, to... wprawdzie siedzę nad mapami, przygotowując najbliższy wyjazd, ale postaram się lada moment przygotować następny odcinek.

Pozdrawiam,
Wojtek

Przypomina skoroviklan z Korsyki. Tak, wiem - stuprocentowa niekonsekwencja językowa. Tu Chorwacja, tam Korsyka, a mnie się nasuwa na myśl czeskie określenie takiego prawie luźnego głazu. No cóż, jeśli się korzysta z czeskiego przewodnika, to tak się może zdarzyć. Zastanawiam się jednak, co bym przeczytał w tej chwili, gdybym miał ze sobą jakiś przewodnik w języku angielskim. Tureckie WC? Bo z takim tłumaczeniem można się spotkać. Obchodzę potężny głaz z trzech stron - nijak mi toalety nie przypomina. Nie mam pojęcia, co legło u podstaw takiej a nie innej nazwy; ja się chyba zadowolę tłumaczeniem: Kucający. Chociaż z dołu dopatrzyłem się wyraźnie czaszki.

Zastanawiam się, jak dalej szlak przebiega, ale nie pozostaje mi nic innego, jak się cofnąć ostatnich kilka metrów i poszukać dalszej trasy między drzewami. Nawet dostrzegam wielki czerwono-biało-czerwony znak, niemniej żadnej ścieżki nie widać. Między dwie skały o wygładzonych powierzchniach? Ale tam kilka ściśniętych pni drzew blokuje drogę. Wreszcie znajduję nikły ślad prowadzący przez dziurę w suhozidzie i to się okazuje właściwą drogą. Trochę niezbyt gęstych chaszczy, potem ostro w górę i zaraz równie stromo w dół. Pomagam sobie rękami przy zejściu, łapiąc za drobne skałki i za chwilę już łagodniej ląduję znowu w lesie. Zaraz trafiam na przecinkę, gdzie spotykam szlak długodystansowy.

W porządku, teraz wiem gdzie jestem. Na wprost strzałka na Debeli kuk. Debeli, czyli diabelski - nieźle się zapowiada. Zaczyna się ostre podejście - najpierw przez las, potem robi się zdecydowanie bardziej widokowo i po chwili docieram pod najniżej opadający, najbardziej okazały filar Debeli kuka. Zaś w kierunku wschodnim, na razie stosunkowo daleko, bo po drugiej stronie Tatekovej koliby, strzela w niebo Stapina - taka sama, jak na przygotowanym przez niego przyszłym miejscu wiecznego spoczynku. Tylko... wyższa.

O....sza-ła-mia-ją-co.....dzięki (Nie zapomnij niczego spakować ...już nie dręczę...)
Pozdrowionka.

Sterczą jak kły prehistorycznego gada

Świetne miejsce


Pozdrawiam
Piotr

piotrf napisał(a):Sterczą jak kły prehistorycznego gada

Świetne miejsce

Ze znanych mi miejsc w Velebicie Stap jest najlepszy. A może pętla Małego Księcia. Po nich to chyba Bojinac.

CROberto napisał(a):O....sza-ła-mia-ją-co.....dzięki

Ale to jeszcze nie jest to, o czym wspominałem. Tam się znajdziemy dopiero w drugiej połowie dnia.

Pozdrawiam,
Wojtek

Ścieżka rozmywa się w trawiastym terenie, a szlak skrzętnie się ukrywa. Utrzymując dotychczasowy kierunek rozglądam się uważnie. Jakieś bardzo blade kółeczko przyciąga mój wzrok, więc ruszam w jego stronę. Konkretnej ścieżki nadal żadnej nie ma, a teren staje się bardzo stromy. Obchodzę skalny filar i rozpatruję możliwe warianty dalszej trasy. W lewo, w prawo? Wydaje mi się, że powinna biec bliżej skał, ale swoim zwyczajem najpierw sprawdzam drugą ewentualność, żeby móc ją spokojnie wykluczyć. Podchodzę stromo nieco obsypującym się terenem i kiedy już mam zamiar zawrócić do lewego wariantu, widzę nic innego, jak piękne, wyraźne czerwone kółeczko. A więc jednak trzeba było trzymać się prawej strony!

Za wysypanym drobnymi kamykami fragmentem napotykam wystarczająco zauważalny ślad ścieżki i teraz pnę się nią mozolnie w górę, mijając po lewej ręce kolejne mniejsze filary opadające z następujących szybko po sobie kulminacji Debeli kuka. Na koniec ścieżka zakręca w lewo, zamieniając trawiasty stok na ostatni, teraz już skalisty odcinek. Okazuje się, że właściwy wierzchołek był dobrze ukryty przed wcześniejszymi spojrzeniami - często tak bywa, że z dołu się wydaje, iż widać szczyt góry, a to tylko jej pomniejsze trabanty.

Zrzucam plecak, dając okazję wiatrowi, by nieco osuszył mokre od potu plecy i rozkoszuję się widokami z najwyższego punktu mojej dzisiejszej trasy.

romuald22 napisał(a):

P21G1023.JPG

Zapewne to miałeś na myśli.



Pozdrawiam,
Wojtek