Małe i duże niebałkańskie podróże :-)

Widoki nie są fascynujące, większość przestrzeni zasłania las. Poza tym pogoda jest typowa dla pogodnego letniego dnia, kiedy to nad górami, nad samymi szczytami zbierają się chmury. W okolicy nie ma nic wyższego, więc zbierają się nad nami... rzadko wychodzi zza nich słońce. W niektórych zagłębieniach terenu, między skałami leży jeszcze śnieg. Jakoś na fotkach się nie załapał, ale pamiętam, że był. Natomiast załapały się anteny, w różnych punktach góry było ich chyba kilkadziesiąt . Takiego zagęszczenia nigdy wcześniej nie widzieliśmy, no, może w Grecji na najwyższym szczycie Pilionu .















Figura obwiązana jest chusteczkami, workami, sznurkami, leży pod spodem sporo drobnych pieniążków... to chyba jakaś tradycja tego miejsca. Obok była tabliczka z paroma informacjami o pomniku, z tego co pamiętam postawiono go w 1961 roku staraniem środowisk harcerskich i miasta Grosseto, odnowiono kilka lat temu.









Dumny zdobywca Monte Amiata metodą samochodową

kulka53 napisał(a):Jeszcze trochę i wypadnie z Italią wziąć ślub

Gdyby to było możliwe do zrealizowania ... to choćby jutro.

kulka53 napisał(a):Widoki nie są fascynujące, większość przestrzeni zasłania las.

Twoja mina i postawa mówi wszystko !

Pozdrawiam.

mariusz-w napisał(a):Twoja mina i postawa mówi wszystko !

To nie tylko z tego powodu... ale też



Monte Amiata c.d.

Wracamy. Najlepsze miejsce widokowe z Monte Amiata znajduje się przy wielkim, 22 metrowym krzyżu. Niestety, dziś widoczność nie jest imponująca, ale oprócz najbliższej okolicy z miasteczkiem Abbadia San Salvatore wyraźnie widać jezioro. Myślałem że to Lago Trasimeno, ale rzut oka na mapę pozwolił na przekonanie się, że to jest położone bardziej na południe Lago di Bolsena. Podobno widać też Elbę i morze Tyrreńskie.

Przy krzyżu umieszczono tablicę ze szczegółowymi informacjami o jego historii, nie wiem jak to się stało, że nie zrobiliśmy jej zdjęcia . Pamięć jest ulotna, ale co nieco udało się zapamiętać i poszukać w sieci .

Krzyż postawiono na szczycie Monte Amiata w 1910 roku z inicjatywy papieża Leona XIII. Był jednym z pierwszych 21 krzyży mających stanąć na najwyższych włoskich szczytach. Do konstrukcji użyto wiele ton stali, koszt był ogromny a złożyło się na niego wiele toskańskich miast. Pod koniec II wojny podczas bombardowań krzyż runął i uległ zniszczeniu, natychmiast po jej zakończeniu postanowiono postawić nowy co miało miejsce w 1946 roku.













Schodzimy.



I odjeżdżamy ze szczytu Monte Amiata. Spodziewaliśmy się po tym miejscu jednak czegoś więcej, ale nie jesteśmy rozczarowani. To był miły przerywnik w zwiedzaniu miast i miasteczek, mała odmiana. Warto było wjechać na górę .

Wracamy inną drogą, z drugiej, wschodniej strony masywu. Oczywiście idzie to dużo szybciej . W Abbadia San Salvatore nie zatrzymujemy się, chcemy skorzystać z popołudniowej, ciepłej i słonecznej pory dnia i zając się nieco sobą i swoim wyglądem a także niespiesznie ugotować sobie porządny obiad o przyzwoitej godzinie. Znacznie niżej, u podnóży góry, znajdujemy świetne miejsce, ciepłe, w pełnym słońcu, osłonięte od drogi zaroślami. Tam spędzamy około 2 godzin.







c.d.n.

kulka53 napisał(a):Krzyż postawiono na szczycie Monte Amiata w 1910 roku z inicjatywy papieża Leona XIII. Był jednym z pierwszych 21 krzyży mających stanąć na najwyższych włoskich szczytach.

21 lat po powstaniu Wieży Eiffla, Watykan postanowił odpowiedzieć 21 krzyżami.

DarCro napisał(a):21 lat po powstaniu Wieży Eiffla, Watykan postanowił odpowiedzieć 21 krzyżami.

A no widzisz... nie wiedziałem że to taki "rywalizacyjny" cel przyświecał temu przedsięwzięciu .
1000 lat rywalizacji miedzy władzą świecką a papieską wciąż trwa...

W pierwszej chwili te 21 z karcianym "oczkiem" się nam skojarzyło , a Ty wyszukałeś taki ciekawy związek...



3 maja, czwartek c.d.

Zrelaksowani i najedzeni , teraz możemy coś jeszcze pozwiedzać. Fajnie byłoby, jakby to było nieduże, niezatłoczone... na dzisiejsze popołudnie wybrałem miasteczko San Quirico dOrcia

Trzeba jeszcze trochę zjechać w dół, miejscowość położona jest bowiem w dolinie. Piękne widoki, puste i kręte boczne drogi, jedzie się całkiem przyjemnie. Po drodze mijamy malutkie Castiglione dOrcia oraz Rocca dOrcia, nie zatrzymaliśmy się, może trochę szkoda, bo później okazało się, że być może temu zakątkowi warto poświęcić chwilkę uwagi...

Około 17 dojechaliśmy do wspomnianego San Quirico. To mała miejscowość, tłoku nie ma, więc bez problemu parkuję tuż pod miejskimi murami. No to idziemy .



Zaraz za murami zbłąkany turysta może wspomóc się mapką . Zaznaczono na niej atrakcje miejscowości, ale od razu zorientowałem się, że błędnie zaznaczono miejsce w którym się znajdujemy. Czerwona kropa powinna być po prawej stronie na dole .Może ktoś tę tablicę przeniósł z innego miejsca? .



W każdym razie na pewno znajdujemy się tuż obok kościoła Chiesa di Santa Maria

Tuż za kościołem a przy murach zaczynają się XVI wieczne bukszpanowe ogrody, obecnie pełniące rolę miejskiego parku. Zaglądamy na razie tylko na chwilę.







Niedaleko jest również budynek dawnego szpitala





Miasteczko przecina jedna główna ulica. Teraz jest to deptak, a kiedyś poruszano się tędy konno, zwierzęta można było uwiązać do specjalnie kutych i umocowanych w ścianach haków.



Niewielki główny placyk miasta z kościołem San Francesco.

Zbliżała się 18, godzina popołudniowej mszy, biły więc dzwony a do świątyni zmierzały na czarno ubrane starsze kobiety. Nie było ich dużo... nawet bardzo mało, zresztą nie tylko tu... trochę przypominało nam to Grecję, tam też tłumów w cerkwiach nie zaobserwowaliśmy. Włochy to podobno jeden z najbardziej katolickich krajów Europy... jeżeli tak to tutaj wygląda, to przyszłość takiej ilości kościołów nie rysuje się zbyt dobrze , jak widzieliśmy niektóre są zajmowane na cele świeckie, tworzy się z nich sale wystawowe, uniwersyteckie.





Ponownie zaglądamy do położonych przy murach ogrodów. Nie są imponujące... ale to w końcu małe miasteczko nieco na uboczu szlaków turystycznych.









c.d.n.

Chciałem poinformować Zainteresowanych, że staraniem mojej pracowitej Drugiej Połowy - Małgosi, w pierwszym poście powstał SPIS TREŚCI do niniejszej relacji

Może troszkę za obszerny i za dokładny... ale jak się ma naturę skrupulatnego matematyka i chce zobaczyć jak najwięcej - tak to wychodzi

Pozdrawiam

kulka53 napisał(a):Chciałem poinformować Zainteresowanych, że staraniem mojej pracowitej Drugiej Połowy - Małgosi, w pierwszym poście powstał SPIS TREŚCI do niniejszej relacji

Może troszkę za obszerny i za dokładny... ale jak się ma naturę skrupulatnego matematyka i chce zobaczyć jak najwięcej - tak to wychodzi

Pozdrawiam

A więc Małgosia jest matematykiem ,
to pewnie dlatego pobobnie myślimy ,

a spis treści się bardzo przyda .

mysza73 napisał(a):
A więc Małgosia jest matematykiem ,
to pewnie dlatego podobnie myślimy ,

a spis treści się bardzo przyda .

Bardzo mnie to cieszy. Pewnie dlatego też podobne miejsca mi się podobały najpierw w Twojej relacji a potem gdy te miejsca zobaczyłam na własne oczy.

Miasteczko takie pusto-sympatyczne, a spis treści imponujący.

DarCro napisał(a):Miasteczko takie pusto-sympatyczne, a spis treści imponujący.

Po Quirico jeszcze pospacerujemy, już niedługo .
Turyści niezbyt często tam zaglądają.

Pooglądamy też jeszcze trochę valdorciańskich widoczków .

A spis treści...myślę, że jeżeli te relacje mają służyć komuś więcej niż tylko autorom , mam nadzieję, że będzie pomocny tym, którzy kiedyś jeszcze tu zaglądną

Pozdrawiam

3 maja, czwartek c.d.

Najważniejszy zabytek San Quirico znajduje się po jego zachodniej stronie. To wzniesiona na miejscu jeszcze starszego kościoła XI wieczna romańska kolegiata z trzema pięknie rzeźbionymi portalami. Patronem jej jest św Quiricus, pięcioletnie dziecko zabite przez Rzymian za to iż oświadczyło że jest wiary chrześcijańskiej.













Kolegiata jest otwarta, w środku nikogo nie ma a wstęp jest bezpłatny.

Figura Matki Teresy z Kalkuty.









Obok jest największy z sanquiricańskich Palazzów - XVII wieczny Palazzo Chigi.





Wieża kolegiaty z drugiej strony.