Małe i duże niebałkańskie podróże :-)

Spodobała mi się dzwonnica przy kościele przy Corso Umberto.

piekara114 napisał(a):Spodobała mi się dzwonnica przy kościele przy Corso Umberto.

To parafialny kościół Ghilarzy p.w. Niepokalanej Maryi Dziewicy z XVI wieku. Sama dzwonnica z kopułą w tej formie powstała w XVII wieku a cała reszta budowli to efekt XIX wiecznej przebudowy.
Z daleka całkiem fajnie się prezentuje

20 maja, piątek c.d.

W Ghilarzie (Ghilarzii?) wjeżdżamy na główną dwupasmówkę w kierunku Olbii i pędzimy nią kilkanaście kilometrów by zjechać drugim zjazdem tuż przy miejscowości Sedilo. Nieopodal miasta znajduje się nurag Iloi o którego istnieniu nie wiedziałem , a myślę, że warto byłoby na chwilkę do niego podjechać bo zachowany jest nieźle a na dodatek stoi w miejscu z ładnym widokiem na pobliskie jezioro Omodeo. Przyjechaliśmy tu jednak z innego powodu - także pod miastem, tylko z innej strony znajduje się sanktuarium Santu Antinu (po włosku San Constantino), które chcieliśmy zobaczyć.

Sanktuarium poświęcone jest kultowi św.Konstantyna, rzymskiego cesarza który edyktem mediolańskim udzielił wolności wyznania dla obywateli Cesarstwa a tym samym położył kres prześladowaniom chrześcijan. Dokładna data powstania kościoła w tym miejscu nie jest znana, obecny pochodzi z XVI wieku i został zbudowany w stylu gotyku katalońskiego. Sanktuarium położone jest na sporym, mocno pochyłym terenie z rozległym widokiem na jezioro Omodeo. Co roku w dniach 6-7 lipca odbywa się święto zwane L’Ardia podczas którego kościół jest celem tradycyjnych, ściśle określonych rytuałem wyścigów konnych z trzech różnych miejsc.





Dziś jest tu zupełnie pusto. Nie ma turystów, jesteśmy zupełnie sami… okazało się jednak że w jednym z pomieszczeń sanktuarium ktoś mieszka – o tutaj.



Wjeżdżać nie wolno, ale wejść nikt nie zabrania.



Od razu widać komu sanktuarium jest poświęcone



Rozglądając się i przyglądając temu dość jednak dziwnemu miejscu podchodzimy do kościoła.







Bardzo nas zaskoczyło, że jest otwarty , tylko na drzwiach wisiała kartka z prośbą o zamykanie drzwi i zgaszenie światła

No to weszliśmy, i spędziliśmy tam dłuuuuugą chwilę…

Wnętrze (podobnie jak i „zewnętrze”) nie jest piękne, wygląda jak zwykły wiejski kościół, ale za to jest ciekawe, na ścianach wiszą bowiem przeróżne wota wykonane czy tez zakupione i przyniesione tu w podzięce Konstantynowi za doznane łaski.

A po wyjściu spoglądamy na rzeczywiście ładne widoki na jezioro Omodeo i okolicę… szkoda tylko, że akurat zebrało się trochę więcej chmur i zasłoniły słońce .

Jezioro Omodeo jest sztucznym zbiornikiem zbudowanym na rzece Tirso w 1924 roku, wówczas będącym największym w Europie. Nazwa pochodzi od nazwiska inżyniera który projektował pierwszą tamę z której dziś pozostały jedynie zatopione fragmenty po tym jak została zniszczona w czasie wojny. Nową tamę oddano do użytku w 1997 roku. Budowa zbiornika spowodowała zatopienie kilku zabytków archeologicznych (nuragów, grobów gigantów i stanowiska Serra Linta) a także wioski Zuri z której średniowieczny kościół został rozebrany i przeniesiony w inne miejsce. Pojedziemy tam , zresztą jezioro też jeszcze pooglądamy z różnych stron .







Jeszcze rzut oka na kościół…



i na teren sanktuarium z góry.





Teren jest tak stromy, że kościół w połowie jest zagłębiony w ziemi

Podeszliśmy jeszcze w miejsce gdzie zebrano nieco odnalezionych widocznie w okolicy przy różnych pracach starożytnych kamieni.





Najfajniejszym z nich był betyl, podobny do tych które widzieliśmy przedwczoraj w Tamuli





Inne były trochę nietypowe



Ładnie tu…



No i fajnie, Santu Antinu zaliczone. Niby nic, ale warto było jednak przyjechać i poznać, zobaczyć jeszcze jakiś kawałek sardyńskiej historii i tradycji

Nuragów na tych terenach nie brakuje, ten (nuraghe Orgono) stoi tuż przy głównej szosie nieopodal Ghilarzy



Bo z Sedilo wróciliśmy z powrotem do Ghilarzy, przy okazji podziwiając przydrożną skarpę bujnie porośniętą opuncjami





A po drodze do następnego miejsca które będziemy oglądać – jeszcze jeden nurag (nuraghe Auru)



c.d.n.

20 maja, piątek c.d.

Słyszeliście o Nowych Maniowach? Pojedziemy teraz do sardyńskiego odpowiednika tej miejscowości, choć powstałej kilkadziesiąt lat wcześniej – do wioski Zuri . A po co? Bo Zuri na mapie google wygląda tak i to był jeden z dwóch czynników nas do niego przyciągających .



Jak zobaczyłem taką gwiazdkową miejscowość to wiedziałem że MUSZĘ tam pojechać .

A jaki jest ten drugi czynnik? Widać go na mapce, na samej górze – Chiesa San Pietro di Zuri – średniowieczny kościół rozebrany i poskładany na nowo w innym miejscu by uniknął zalania przez wody powstającego właśnie zbiornika wodnego Lago Omodeo.

Z Ghilarzy to raptem parę kilometrów, są drogowskazy na kościół. Już po chwili mogłem zaparkować nasz pojazd tuż obok niego .



San Pietro di Zuri to XIII wieczny kościół romański z gotyckimi elementami. Przeniesienie budowli w obecne miejsce z zalanej doliny miało miejsce w 1923 roku.





Trafiliśmy na moment, gdy kościół był otwarty więc chętnie zajrzeliśmy do środka.

















Nowoczesna technika na wyposażeniu zuriskiej świątyni



Proste i dość surowe wnętrze niczym szczególnym nas nie zaskoczyło... poza tym, że po chwili pojawiła się w nim starsza pani, która jak się potem okazało przyszła z pobliskiego domu by kościół zamknąć. Zbliżało się południe, a wraz z nim przerwa w godzinach otwarcia , pani jednak nie zamierzała nas wygonić a wręcz przeciwnie widząc zwiedzających postanowiła oprowadzić ich (czyli nas) po wnętrzu i opowiedzieć masę zapewne ciekawych rzeczy – tyle że po włosku . Mimo najszczerszych chęci porozumienia z obu stron i długotrwałych prób jego nawiązania – polegliśmy , zdecydowanie za mało znamy włoski (czyli wcale) by biorąc nawet pod uwagę podobieństwo pewnych określeń czy terminów zrozumieć o czym pani do nas mówi.

Pstryknęliśmy zatem jeszcze parę zdjęć z zewnątrz





Ciekawe co tam napisane ?






















W słońcu i na tle błękitnego nieba San Pietro całkiem fajnie się prezentuje, koniecznie chciałem też sprawdzić jak wygląda sama mikro wioska - ale tu spotkało mnie rozczarowanie. Na mapie ciekawie, na żywo zupełnie nic szczególnego niestety. Nawet nie było czego pstryknąć, tylko jedno zdjęcie głównego placyku na pamiątkę.



W sumie to w Nowych Maniowach chyba też nie za wiele byłoby do pooglądania

c.d.n.

kulka53 napisał(a):Chiesa San Pietro di Zuri – średniowieczny kościół rozebrany i poskładany na nowo w innym miejscu

... zawsze gdy widzę taki efekt to jestem zdumiony jak można taki obiekt przenieść praktycznie w tym samym stanie w zupełnie inne miejsce ... ... brawo ... ...

kulka53 napisał(a):Nawet nie było czego pstryknąć

... mała mieścina to i obiektów do pstrykania skąpo ... ...
Pozdrawiam.

w ostatnich odcinkach sporo klimatycznych kościółków pokazaliście
San Pietro di Zuri ma ciekawą fasadę, szczególnie zwraca uwagę wieża dzwonnicza jakby opierająca się o ścianę .

pozdrawiam,
Michał

kmichal napisał(a):... zawsze gdy widzę taki efekt to jestem zdumiony jak można taki obiekt przenieść praktycznie w tym samym stanie w zupełnie inne miejsce ... ... brawo ... ...

I o tym, że kościół został przeniesiony, a cała miejscowość wybudowana na nowo dowiedziałem się dopiero na miejscu
Budowlanka ewidentnie dobrze się miała już tysiące lat temu , co pokażemy niedługo...
Także XX wieczne "wyczyny" to już pewnie bułka z masłem

kmichal napisał(a):... mała mieścina to i obiektów do pstrykania skąpo ... ...

Fakt... tylko parę uliczek NA KRZYŻ

Mikeee napisał(a):w ostatnich odcinkach sporo klimatycznych kościółków pokazaliście
San Pietro di Zuri ma ciekawą fasadę, szczególnie zwraca uwagę wieża dzwonnicza jakby opierająca się o ścianę .

W ogóle sporo ich w tej relacji
Ale tego dnia będzie jeszcze tylko jeden i to w przelocie a następnego - o ile dobrze pamiętam - chyba żadnego
Za to znów wrócimy na trochę nad morze i na plaże... i to całkiem (jak to na Sardynii) niebrzydkie

Pozdrawiam

20 maja, piątek c.d.

No dobrze, byliśmy już w Sedilo skąd widać było Lago Omodeo, byliśmy w Zuri którego historia nierozerwalnie się z jeziorem łączy – poprzyglądajmy się więc jezioru z bliska .

Pojechaliśmy do bardzo bliskiego Tadasuni a potem na chwilę na most. Nie było się tam jednak za bardzo jak zatrzymać, toteż od razu zjechałem w dróżkę, jak się okazało totalnie nieuczęszczaną , wiodącą na południe. Dojedziemy w ten sposób do tamy a przy niej kolejnej ciekawostki , a przy okazji poprzyglądamy się zbiornikowi....

Ta powyższa seria zdjęć jest z paru miejsc w których zatrzymaliśmy się po kilkunastokilometrowej drodze do tamy. A oto i ona.



I wspomniana ciekawostka

Poza tamą jest też tutaj most na drugą stronę. Poszliśmy nim kawałek.















I ostatnia fotka z dalszej drogi.



Jest środek dnia, piękna i chyba po raz pierwszy naprawdę gorąca pogoda, nawet mimo odczuwalnie silnego wiatru. Można powiedzieć, że jest idealnie na zwiedzanie, toteż zamierzamy to wykorzystać na ile się da. . Mimo dwóch możliwości przedostania się na drugą stronę rzeki nie skorzystaliśmy z nich. Na razie... bo póki co mamy coś jeszcze do zobaczenia po tej stronie

c.d.n.