Małe i duże niebałkańskie podróże :-)

10 maja, piątek

Po wczorajszym gorącym i słonecznym dniu byliśmy już właściwie pewni, że dziś będzie podobnie. Wieczór też nie zwiastował pogorszenia pogody, zrobiło się chłodno, na niebie nie było za dużo niepokojących chmur. A tu dzisiaj kicha , znów zaciągnięte, znów ponuro. I nawet trochę pokropił deszcz. Zastanawialiśmy się, czy to dlatego że znów jesteśmy wewnątrz półwyspu, czy może tam, na wybrzeżu też dziś jest już brzydko. Ale tego się już nie dowiemy... wracać nie wróciliśmy. Trzeba było znów stawić czoła temu, co nas czekało, trzeba było jak najlepiej wykorzystać ten ostatni już w zasadzie dzień naszych włoskich majowych wakacji.

Wschodzące słońce początkowo jeszcze rozświetlało coraz gęstsze chmury





Ostatnie promyki wraz z kropiącym deszczem stworzyły na niebie poranną tęczę.





Było bardzo wcześnie, chyba wpół do 8 rano, gdy po zjedzeniu śniadania, spakowaniu się i przejechaniu krótkiego odcinka krętej drogi zaparkowałem na dużym placu w „centrum” Sovany. Trudno tu mówić o centrum i peryferiach, wioseczka jest bowiem malutka a zatrzymaliśmy się tu bo po prostu leżała po drodze, a zaznaczono ją na mapie jako ciekawą. Rodowód ma jednak dość imponujący, założyli tu osadę już Etruskowie, następnie była miastem rzymskim i lombardzkim, najważniejszym w regionie. Dopiero w średniowieczu Sovana straciła na znaczeniu gdy nowy właściciel całej okolicy, Orsini, przeniósł swoją siedzibę do pobliskiego Pitigliano. To zobaczmy co tu ciekawego.

Po cichu, by nie budzić mieszkańców stojącego do tej pory samotnie na placu niemieckiego kampera zamknęliśmy auto i poszliśmy się przejść. Okazało się, że Sovana to tak naprawdę jedna ulica zabudowana w większości średniowiecznymi domami, malutkimi, z charakterystycznego brązowego kamienia.

Tym co odróżniało Sovanę od innych miejscowości które widzieliśmy, była duża ilość roślin i kwiatów, podobnie było chyba tylko w Pienzie.









Mieszkańcy dopiero teraz powoli rozpoczynają kolejny sovański dzień.

„Ścisłe centrum” Sovany, czyli nieduży placyk.









Średniowieczny Ratusz







A to już jeden z końców miejscowości i ruiny jakiejś twierdzy.





Jakiej, tego się nie dowiedzieliśmy. Na tabliczce informacyjnej umieszczono napis, że informacje o tym zabytku (zresztą o innych też) można sobie ściągnąć skanując kody na swój smartfon. Rozbawiło mnie to...czasy się zmieniają, a my dobrze że w ogóle mamy komórki . Mówi się trudno, pozostaniemy w nieświadomości .

Nie prościej było po prostu napisać, że to Rocca Aldobrandesca, wybudowana na miejscu wcześniejszej, etrusko-rzymskiej fortecy? . Zburzona w XVI wieku, nie została już odbudowana.

No to wracamy. Ponownie Rynek i Ratusz, czyli Palazzo Pretorio z XIII wieku.



Kościół Santa Maria Maggiore, z XII wieku.





Główna, jedyna właściwie uliczka Sovany wciąż jeszcze zupełnie pusta...







Via del Duomo – czyli będzie tu jeszcze jakaś Katedra



Nie znam włoskiego na tyle by wiedzieć co to znaczy Sileno



Mimo kiepskiej pogody, dzięki takim detalom w Sovanie było nam całkiem sympatycznie



A dzięki takim stworom , to już nawet bardzo sympatycznie

O, tu urodził się papież Grzegorz VII .







Z tej tabliczki za wiele się też wyczytać nie dało... sprawdziłem, urodził się około 1020 roku i był papieżem od 1073 do śmierci w 1075 roku.

No ładne kwiatki...





Duomo di Sovana
Z XI wieku, wcześniej była tu inna chrześcijańska budowla.







Marmurowe rzymskie elementy jak zwykle najtrwalsze...













Kościół był o tej wczesnej porze jeszcze zamknięty. Wewnątrz wygląda mniej więcej TAK – więc nienajgorzej

Ale skoro wejść się nie dało, to rozglądnęliśmy się wokół i zobaczyliśmy taki ogródek





To teren jakiegoś hoteliku...



Nie mamy tego na zdjęciach, ale akurat wysypała się z niego kilkunastoosobowa grupka francuskich rowerzystów w podeszłym wieku. Mimo marnej aury dziarsko szykowali się i swoje pojazdy do kolejnego dnia zwiedzania Toskanii na dwóch kółkach... muszę przyznać, że zawsze na mnie robią wrażenie takie obrazki. Bo to że ich stać na takie wakacje to jedno, ale energia i chęci do aktywnego spędzania czasu to drugie...

W Sovanie nie spędziliśmy więcej niż godzinkę czasu. Nie jest to z pewnością toskański hit (nasze przewodniki o nim nie wspominają ani słowem), ale myślę że można tu przy okazji zaglądnąć. Zwłaszcza że tuż obok są etruskie grobowce, które mijaliśmy niestety się nie zatrzymując. Bo na ten dzień mieliśmy jeszcze kilka „konkretów” do odwiedzenia .

c.d.n.

10 maja, piątek c.d.

Parę km od Sovany leży miasteczko Pitigliano na które mieliśmy ochotę już w zeszłym roku, ale wtedy tak daleko na południe nie zdążyliśmy dojechać. Czasem wystarczy być po prostu cierpliwym , nie udało się wtedy, trafiliśmy tu teraz.











Położenie miasta na stromej, tufowej skale robi wielkie wrażenie, zdjęcia tego nie oddają . Podobno w tej miękkiej skale jest pełno korytarzy z etruskimi grobowcami, myśmy jednak widzieli tylko masę garaży. Zatrzymałem się jeszcze raz na moment po prostu na ulicy, trochę blokując ruch , ale nikt nawet nie zatrąbił... widać mieszkańcy wiedzą, że ich miasto robi na przyjezdnych spore wrażenie .

Na dłużej zatrzymaliśmy się kawałek dalej, bezpłatnie, też przy ulicy. Pitigliano tak naprawdę jest nieduże i wyraźnie niewielu turystów je odwiedza, bowiem płatne miejsca parkingowe są tylko bezpośrednio na starej części miasta. My mieliśmy tam może 5 min lekko pod górkę

Widok na okolicę









Kładka pomiędzy dwiema częściami miasta, tą starą i nowszą.



Most którym przyjechaliśmy



Akwedukt, wbrew pozorom nie starożytny, a XVI-sto wieczny.





Tu trochę widać jak miękka skała tufowa jest podziurawiona z każdej strony.

Wchodzimy





A za bramą... mapka



Jakiś urząd na Piazza Garibaldi



Renesansowy Palazzo Orsini, siedziba książąt rządzących okolicą w XV wieku.







Słońce nie świeci, nie wiadomo która godzina













Piazza della Repubblica

Fontanny akurat były w „konserwacji” , woda była spuszczona a pan polewał misy chlorowym specyfikiem.





Okolice Pitigliano





Pomnik włoskiego rolnika







Wąskie uliczki Pitigliano.











Wieża Duomo, ale do niej dojdziemy jeszcze trochę później.



Parasolka... podstawowe wyposażenie turysty we Włoszech , tym razem nie była potrzebna.

Pitigliano było przez kilka wieków bardzo znaczącym ośrodkiem społeczności żydowskiej. Znajduje się tu stara dzielnica żydowska, w której były warsztaty, zakłady rzemieślnicze i synagoga, działał tu też przez pewien czas uniwersytet. Od XIX wieku społeczność Żydów zmniejszała się, synagoga uległa zawaleniu. Odrestaurowano ją w latach 90 XX wieku. Dziś teren dawnego żydowskiego „getta” można zwiedzać w ramach wizyty w Mostra Ebraico, muzeum żydowskiego.

Myśmy tam tylko zaglądnęli... za wiele nie było widać.

















Wejście do synagogi z głównej uliczki.



Kotek



I jeszcze taki

Nie można powiedzieć, żeby Pitigliano było jakoś super zadbane i wypielęgnowane .







Ale tu i ówdzie jest przynajmniej zielono











A tam, gdzie domów nie „zepsuto” tynkami, jest i nastrojowo...

I tak zawędrowaliśmy na sam koniec, na koniuszek dającej się jeszcze zabudować skały. Ale nie było stąd fajnych widoków .

Mniej więcej takie



Sanktuarium Madonna delle Grazie



To wracamy



Kościół Santa Maria – najstarszy w okolicy, z XII wieku. Nie weszliśmy, wewnątrz właśnie trwała msza.













Specjalnie dla Myszy - pomnik „myszy” z Pitigliano

Z każdej strony









Próbowałem znaleźć w sieci dlaczego na placu przed katedrą stoi pomnik myszy. Szukałem, szukałem... natrafiłem na dyskusję na jakimś anglojęzycznym forum, gdzie dyskutanci na pomniku widzieli szczura.... Ale okazało się, że to nie mysz, nie szczur a niedźwiedź – symbol herbowy rodziny Orsini. Ta rzeźba chyba trochę artyście nie wyszła

Takie auta to chyba też bardziej dla myszy niż dla niedźwiedzi

kulka53 napisał(a):

Miodzio.


P.S.
Dobrze, że dzielisz wpisy na wiele postów, bo trochę źle czyta się roooooozciągniętą w pionie stronę.

Duomo di Pitigliano.









Ponownie miejskie fontanny







Nie przejaśnia się





Widok z kładki pokazanej na początku odcinka... tą ulicą pójdziemy do auta





Przedsmak POŁUDNIA?



Ostatnia fotka.



Spacer po miasteczku zajął nam może półtorej godziny. Położenie miasta jest wspaniałe, wnętrze, trochę zniszczone przez bombardowania w czasie II wojny - już trochę mniej. Bardzo nas zaskoczyła mała „turystyczność” Pitigliano... myślę, że niewątpliwie można to zaliczyć na plus. Myślę też, że warto było tu przyjechać

c.d.n.

kulka53 napisał(a):Specjalnie dla Myszy - pomnik „myszy” z Pitigliano

Bardzo dziękuję ,
a widzisz może jakieś podobieństwo .

kulka53 napisał(a):Próbowałem znaleźć w sieci dlaczego na placu przed katedrą stoi pomnik myszy. Szukałem, szukałem... natrafiłem na dyskusję na jakimś anglojęzycznym forum, gdzie dyskutanci na pomniku widzieli szczura.... Ale okazało się, że to nie mysz, nie szczur a niedźwiedź – symbol herbowy rodziny Orsini. Ta rzeźba chyba trochę artyście nie wyszła

Przyjmijmy, że to jednak ... mysza ,
no koniecznie muszę podjechać i przyjrzeć się z bliska .

kulka53 napisał(a):Takie auta to chyba też bardziej dla myszy niż dla niedźwiedzi

A autko bardzo fajne, dla mnie w sam raz .

kaszubskiexpress napisał(a):Miodzio.

Noooo
To było jedno z najfajniej położonych miasteczek jakie widzieliśmy
Trudno się robi zdjęcia przy tak niesprzyjającej, ponurej aurze, dobrze że wyszło cokolwiek co może jakieś tam wrażenie zrobić

kaszubskiexpress napisał(a):Dobrze, że dzielisz wpisy na wiele postów, bo trochę źle czyta się roooooozciągniętą w pionie stronę.

Oboje mamy dostęp do raczej słabych łącz, a dodatkowo komputery z jakich korzystamy w pracy i w domu też nie za wiele pamięci mają... czasem potrafią się zawiesić przy przeglądaniu co niektórych relacji albo gdy próbuję wysłać kolejny odcinek. Gdyby zebrać w jeden post wszystkie miejsca z jednego, dość intensywnego dnia, wyszłoby nawet 400-500 zdjęć w tym poście... wtedy mało który komp by się nie zapchał . Moglibyśmy pokazywać mniej zdjęć... ale po to właśnie je robimy, by potem pokazać tym, którzy zechcą tu wejść i popatrzeć...
Dlatego dzielenie odcinków na posty wydaje się nam optymalną metodą na prowadzenie relacji.
Dobrze, że jeszcze nikt mi nie zarzucił "nabijania postów" w ten sposób

mysza73 napisał(a):a widzisz może jakieś podobieństwo

No właśnie wydawało się nam, że to mysz
Sprawdzaliśmy czy ma ogonek , ale cokół był dość wysoki i nie było widać
Do niedźwiedzia nam to (nawet wiedząc że to on) nijak podobne nie jest

mysza73 napisał(a):Przyjmijmy, że to jednak ... mysza ,
no koniecznie muszę podjechać i przyjrzeć się z bliska .

Myślę, że na potrzeby relacyjne możemy przyjąć że to najprawdziwsza mysza
Tak więc wizyty w Pitigliano już nie unikniesz